Ψαρευτικά άπραγος μέχρι την μέρα που έγινε η άρση και έφυγα σαν τον Σπίντι Γκονζάλεζ φωνάζοντας.
Καιρός απαγορευτικός για τα λαβρακομέρη και ο τόπος ήταν μονόδρομος.
Ευχτυχώς δεν υπήρχε άλλος συνάδελφος όταν έφτασα παρά ένας σπινάς.
Παραδόξως πολλή ζωή ο τόπος,γόπες,αθερίνα,σάλπες,σκάροι καμμία σχέση με τους χειμωνιάτικους βυθούς των προηγούμενων χρόνων,πιο πολύ με Απρίλιο-Μάιο έμοιαζε.
Το μόνο που έμενε είναι να δω αν είχε και κάτι να τα κυνηγάει όλα αυτά.
Από τις πρώτες βουτιές ένα κοπάδι με μικρούς κέφαλους ήρθε να με χαιρετήσει μετά από τόσο καιρό αβρεξιάς.
Μετά από λίγη ώρα ένα κοπάδι λουτσάκια κάνει το ψιλό να σπάσει δημιουργώντας μου φρούδες ελπίδες για κάτι καλό αλλά τουλάχιστον μου αφήσαν μια ωραία εικόνα στο πέρασμα τους.
Τα καρτέρια συνεχίστηκαν μέχρι όπου ένα ωραίο γοφάρι σκίζει την θολούρα ερχόμενο από το μπλε,στρίβει μπροστά μου και ξεκινά να απομακρύνεται,εκείνη την στιγμή το καταλαβαίνω
γυράω το όπλο,βολή και το μουλινέ κελαηδάει.
Μετά από ένα λεπτό το πρώτο ψάρι ήταν στα χέρια μου.
Υπομονή και προσοχή κύριοι και μέσα και έξω από την θάλασσα,θα γυρίσουμε ξανά σε αυτή.
