Παρ' ολίγον μακαριστός - επικίνδυνα περιστατικά

[dimitrikotz]

Ανοίγω αυτό το νήμα γιατί νομίζω όλοι μας σε κάποια στιγμή θα βρεθήκαμε σε επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες θα ήταν ιδιαίτερα διδακτικό να τις μοιραστούμε εδώ πέρα. Προσωπικά έχω βρεθεί σε άμεσο κίνδυνο ζωής τέσσερεις φορές, όλες τις φορές γλύτωσα κυρίως λόγω τύχης, αλλά και γιατί δεν πανικοβλήθηκα.

Επειδόδιο 1
Βλυχός, Ύδρα. Πρέπει να ήμουν κάτω από δέκα ετών. Ψαρεύαμε με τον ξάδελφο μου σε μιά ρηχοπατιά περίφημη για τα χταπόδια της. Με τρίαινες και άνευ σημαδούρας, που εκείνη την εποχή δεν θεωρείτο και απαραίτητο αξεσουάρ. Κολυμπούσαμε δίπλα δίπλα, σχετικά απομακρυσμένοι από την ακτή, όταν κάτι με έκανε να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω. Με τρόμο είδα μία βάρκα σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από εμάς να έρχεται κατά πάνω μας. Δίνω στον ξάδελφο μου μία κλωτσιά και ταυτόχρονα βουτάω με την μία. Η βάρκα πέρασε ακριβώς από πάνω μου, αλλά την γλιτώσαμε και οι δύο. Ο ξάδελφος μου (που η βάρκα τον χτύπησε λίγο), μου λέει ακόμα ότι μου χρωστάει την ζωή του! Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν ταχύπλωα.

Επεισόδιο 2
1998 Βενέτικο Μεσσηνίας, Χειμώνας. Το θυμάμαι γιατί ήταν η χρονιά που γεννήθηκε η κόρη μου. Κρύο, πολύ κρύο χοντρή στολή εφτάρα και άφθονα βάρη. Φορούσα και ένα σακκίδιο πλάτης για να μοιράσω το βάρη. Το σακκίδιο αυτό συνδέονταν με ένα ιμάντα με την ζώνη βαρών. Στην ζώνη είχα συνδέσει και το σχοινί της σημαδουρας. Επιχειρώ βουτιά γύρω στα 17 μέτρα σε ένα ωραίο μονόπετρο, που ωστόσο δεν είχε κάτι αξιόλογο. Εκεί που αναδυόμουν ξαφνικά κάτι με σταμάτησε, και εκεί διαπίστωσα ότι το σχοινί της σημαδούρας είχε μπλέξει στο μονόπετρο. Πρέπει να ήμουν στα δέκα μέτρα, και ασυναίσθητα χωρίς σκέψη λύνω την ζώνη, η οποία έφυγε μεν από την μέση μου αλλά δεν με απελευθέρωσε καθώς ήταν συνδεδεμένη με το σακκίδιο πλάτης. Εμεινα κάποια δευτερόλεπτα εντελώς ακίνητος αιωρούμενος, ο αέρας μου τελείωνε και δεν ήξερα τι να κάνω. Σκέφτηκα τι μ@λ@κ@ς ήμουνα που η κόρη μου δεν θα γνώριζε ποτέ πατέρα. Δεν ξέρω πως ενώ ήμουν στα τελευταία μου, είχα την διαύγεια να κατέβω να πιάσω την ζώνη, να βγάλω το μαχαίρι και να κόψω το σκοινί. Έφτασα στην επιφάνεια σκασμένος, και εκεί συνειδητοποίησα ότι πάντα έχουμε περισσότερο αέρα απ' όσο νομίζουμε.

Επεισόδιο 3
Αγ. Αιμιλιανός, φάρος. Πολλά πολλά χρόνια πριν πήγα κολυμπητό σ' αυτό το μέρος που δεν το ήξερα καθόλου. Στο σημείο εκείνο υπάρχει ένα φάρος και από εκεί περνάνε όλα τα καράβια που πάνε για Σπέτσες. Αυτό βέβαια δεν το ήξερα, αυτό που είδα ήταν μία καταπληκτική ζωντανότατη ξέρα, και αφού είχα την σημαδούρα μου, ήμουν ήσυχος ότι όλα ήταν καλά. Ξεκινάω τις βουτιές, και όσο πήγαινα απομακρυνόμουν από τον φάρο και βάθαινα. Παντού στήρες, μεγάλες στήρες, εύκολα ψάρια, που ήμουν αρκετά ηλίθιος να μην προβληματιστώ γιαυτό. Στην διάρκεια μίας βουτιάς, ήμουν γύρω στα 24 μέτρα ακούω ένα τρομερό θόρυβο . Γυρνάω και βλέπω στην επιφάνεια ένα πλοίο κανονικό ακριβώς από πάνω μου. Περνούσε, περνούσε και δεν τελείωνε. Ευτυχώς η άπνοια μου, μου επέτρεψε να περιμένω μέχρι που απομακρύνθηκε. Βγήκα πανικόβλητος και γύρισα σαν βρεγμένη γάτα. Ακόμα όταν περνάω από αυτό το σημείο, θυμάμαι με τρόμο το πάθημα μου.

Επεισόδιο 4
Ανδρος 2008. Είμαι σ' ένα καταπληκτικό μέρος κοντά στα Άχλα. Καταδύομαι και βλέπω ένα ωραίο ροφό περίπου 7-8 κιλά τον οποίο και χτυπάω στον προθάλαμο. Το βάθος γύρω στα 20 μέτρα. Με το που τον χτυπάω πιάνω αμέσω την πετονιά και πασχίζω να τον τραβήξω για να μην βραχώσει. Για αρκετή ώρα τον τραβάω μάταια, έχοντας καταναλώσει αρκετή ενέργεια, και σε κάποια στιγμή ξέρω ότι είναι η ώρα να αναδυδώ. Πράγματι πάω να ανέβω, αλλά η πετονιά του όπλου έχει μπλεχτεί στο μπράτσο μου, και κατά την ανάδυση ο κόμπος έχει σφίξει. Κάνω να πιάσω το μαχαίρι, αλλά αδυνατώ να το βγάλω απ' την θήκη. Καταλαβαίνω ότι είμαι άσχημα, αλλά δεν πανικοβάλλομαι. Εγκαταλείπω την προσπάθεια να βγάλω το μαχαίρι, και ξαναπάω λίγο βαθύτερα για να χαλαρώσει η πετονιά. Πράγματι το καταφέρνω και βγαίνω και πάλι σκασμένος, αλλά ζωντανός!

Δεν θέλω να κάνω ηθικοπλαστικά κηρύγματα με όλα αυτά, απλά καταθέτω τα συμβάντα.

[mojo]

...
...
..

Δεν θέλω να κάνω ηθικοπλαστικά κηρύγματα με όλα αυτά, απλά καταθέτω τα συμβάντα.

Και πολύ καλά κάνεις. Δεν υπήρχε καταλληλοτερη χρονική περίοδος να το κάνεις. Σχεδόν όλοι οι θάνατοι ψαροντουφεκαδων έχουν γίνει αυτή την εποχή.

Και από το κείμενό σου το συμπέρασμα είναι ότι τη γλυτωνες ξωφαλτσα κάθε είκοσι χρόνια. Δηλαδή ποτέ δε πρέπει να να επαναπαυομαστε

Καλές βουτιές σε όλους και τα μάτια σας δεκατέσσερα.

[ΤΑΙΤΙΝΟΣ]

Κατ' αρχας, χαιρομαι που εισαι εδω, " μαζι" μας και μοιραζεσαι τις δυσαρεστες εμπειριες σου
Αμφιβάλω αν υπαρχει εστω ενας ψαροκυνηγός που να μην πέρασε καποια ανατριχιαστικά περιστατικά...
Μακαρι ολα να εχουν καλη εκβαση και να γινονται μαθηματα για μελλοντικη συμμόρφωση.
Αν ηταν να σχολιάσω κατι θα ηταν το μαχαίρι. Θεωρω οτι στη ζωνη ειναι πιο επισφαλές απο το ποδι, ενω δεν βλέπω ως υπερβολικο οποιον βουτάει με δύο!

[ftsak]

Το συμπέρασμα είναι οτι χωρίς ψυχραιμία δεν επιβιώνεις τυχόν δύσκολο περιστατικο. Και το άσχημο για τους περισσότερους είναι ότι η ψυχραιμία δεν αποκτάται, ή γεννιέσαι με αυτήν η χωρίς αυτήν.

[matador23]

Κατ' αρχας, χαιρομαι που εισαι εδω, " μαζι" μας και μοιραζεσαι τις δυσαρεστες εμπειριες σου
Αμφιβάλω αν υπαρχει εστω ενας ψαροκυνηγός που να μην πέρασε καποια ανατριχιαστικά περιστατικά...
Μακαρι ολα να εχουν καλη εκβαση και να γινονται μαθηματα για μελλοντικη συμμόρφωση.
Αν ηταν να σχολιάσω κατι θα ηταν το μαχαίρι. Θεωρω οτι στη ζωνη ειναι πιο επισφαλές απο το ποδι, ενω δεν βλέπω ως υπερβολικο οποιον βουτάει με δύο!

Άρη , επειδη και εγω παθων , πλεον έχω 2 μαχαιρια πανω μου.
Ενα στη ζωνη δεξια και ενα στο μπρατσο αριστερα προσπαθωντας να μειωσω τον οποιοδηποτε κινδυνο.

πχ να μήν μπορω να κινησω το 1 απο τα 2 χερια.
Εχοντας ενα ελευθερο χερι να μπορω να εχω προσβαση σε καποιο μαχαιρι.

Το συμπέρασμα είναι οτι χωρίς ψυχραιμία δεν επιβιώνεις τυχόν δύσκολο περιστατικο. Και το άσχημο για τους περισσότερους είναι ότι η ψυχραιμία δεν αποκτάται, ή γεννιέσαι με αυτήν η χωρίς αυτήν.

Εδω φιλε μου θα διαφωνησω κάθετα.
Τουλάχιστον στο κομμάτι ψυχραιμια - ψαροτουφεκο , η εμπειρια παιζει μεγαλο ρόλο.
Ενα σχολειο επισης βοηθαει στην αντιμετωπιση καποιου περιστατικου .

Εγω προσωπικα(παραδειγμα αναφερω) , στην διαδικασια απελευθερωσης ζωνης , εχω κανει αρκετες δοκιμες στο παρελθον, και πιστεψε με όταν πραγματικα χρειαστηκε γιατι μπλεχτηκα σε διχτυα , η διαδικασια επανηλθε στα ματια μου σαν να εκανα προπονηση .

Εκπαιδευεται ο ανθρωπος σε πολλες καταστασεις .
Σιγουρα καποιοι έχουν ποιο "κρυο αιμα" , αλλα σφαιρικα , πιστευω ειναι κατι το οποιο μπορεις να το αποκτησεις όσο περισσοτερο βουτας.

[thalassa50]

Ωραιο ποστ ανοιξες
το παθημα γινεται μαθημα (λενε ),αλλα μιλανε για ενα παθημα και οχι παθηματα
Βεβαια ολοι περασαμε απο αυτα τα σταδια και πολυ πολυ νωρις αποφασίσαμε (η αφεντια μου δηλ. )οτι ψαρι θα ξαναβρω την επομενη φορα ,εμενα δεν θα ξαναβρω αν δεν μαθω να χανω και να μην υπερβαλω ΠΟΤΕ (μιας και συνηθως ψαρευω μονος) ,η αιτια ηταν οτι προσπαθωντας να βγαλω μια σφυριδα στην κακια σκαλα απο τα 18 μετρα την τριτη βουτια βγηκα σχεδον ολοκληρος εξω μιας και ειχα μεινει απο αερα ,εκτοτε προηγείται η αφεντια μου οπως εγραψα .
Εξου και τηρω λιγα βασικα πραγματα (δυο τα περιγραφει ο αρης και matadori δυο μαχαιρια και ΕΜΠΕΙΡΙΑ )αλλα το κυριοτερο ειναι να δειχνω ρεσπεκτ στον αντιπαλο αποχωρώντας αφου δω οτι θα φαει πολυ ωρα -βουτιες και εχει μηδαμινα ποσοστα επιτυχιας πραγμα που ειχα κανει πριν 13 χρονια καπου στα μεθανα με εναν 7αρι ροφο περιπου στα ουτε 3 μονον μετρα βαθος νερου ?????αφου εβλεπα μονον την ουρα,του εβγαλα το καπελο και συνεχισα το ψαρεμα
Ρεζουμε
χομπυ κανουμε ,ας το απολαυσουμε με καθε μετρο προστασιας -εμπειριας και πρωτίστως εχοντας στο μυαλο αυτους που μας περιμενουν ακομα και με αδεια χερια ,και μην ξεχναμε οτι η ευτυχια ειναι στην βουτια -υγρασια -αλμυρα -υρεμια και αγαπη προς το υγρο στοιχειο ,και αν ειδαμε και ψαρια ειναι ακομα μεγαλυτερη η ευτυχια και αν γυρναμε με αδεια χερια η ευτυχια παραμενει ιδια
Υγ.πρεπει επειγόντως να παω για ψαρεμα

[dimitrikotz]

Εδώ και κάτι χρόνια και εγώ πλέον έχω δύο μαχαίρια, γιατί όλα αυτά τα παθήματα θα μπορούσαν να έχουν πολύ πιο δυσάρεστη κατάληξη. Πάντως αυτό που σκέφτομαι είναι ότι αν υπήρχε τότε ζευγάρι δεν θα είχα βρεθεί καν σε κατάσταση κινδύνου. Είτε ψαρεύουμε με ζευγάρι είτε χωρίς, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την χρησιμότητα του για να μη πω την αναγκαιότητα του.
Για μένα επίσης είναι κεφαλαιώδες να διατηρούμε πάντα την ψυχραιμία μας, όσο απελπιστική και να είναι η κατάσταση που θα βρεθούμε. Και αυτό δεν είναι θέμα χαρακτήρα, πιστεύω ότι αποκτάται με τα χρόνια και την τριβή με την θάλασσα. Όσο προνοητικοί και να είμαστε, είναι βέβαιο ότι όλοι έχουμε βρεθεί σε τέτοιες καταστάσεις και πρέπει να είμαστε σε θέση να τις αντιμετωπίσουμε όσο πιο σωστά γίνεται. Όλα μετράνε, σωστός εξοπλισμός, ζευγάρι, σχολεία, αλλά κυρίως τα όρια που βάζουμε στον εαυτό μας. Δεν το κρύβω ότι η βουτιά και ιδίως η βαθιά βουτιά είναι για μένα πηγή απόλαυσης. Ωστόσο δια της βιωματικής έχω μάθει πλέον να βουτάω πολύ πιο συνετά δηλαδή σε πολύ μικρότερα βάθη από αυτά που μπορώ και κυρίως να μην αναλαμβάνω περιττά ρίσκα. Κανένα ψάρι δεν το αξίζει αυτό, όπως σωστά επισημαίνει ο "thalassa".