Σκαριά με ψυχή. Μαστοριά με λίγους κληρονόμους

[mike_m]

Πολύ καλό άρθρο της καθημερινής.
Επιτέλους γινεται πραγματικοτητα η πρώτη σχολή ξυλοναυπηγικής στη Σαμο!
Οχι μονο έπρεπε να υπάρχει μια τετοια εδω και χρόνια, αλλά να διδάσκαμε διεθνώς μια τέχνη που πρακτικά εμείς θεμελιώσαμε στην Ευρώπη και ακολούθησαν οι άλλοι.
θα επρεπε να γίνει διεθνής. Καλλιο αργα παρά ποτέ!!!
https://www.kathimerini.gr/society/5629 ... ironomoys/

[ΤΑΙΤΙΝΟΣ]

Πολύ καλό άρθρο της καθημερινής.
Επιτέλους γινεται πραγματικοτητα η πρώτη σχολή ξυλοναυπηγικής στη Σαμο!
Οχι μονο έπρεπε να υπάρχει μια τετοια εδω και χρόνια, αλλά να διδάσκαμε διεθνώς μια τέχνη που πρακτικά εμείς θεμελιώσαμε στην Ευρώπη και ακολούθησαν οι άλλοι.
θα επρεπε να γίνει διεθνής. Καλλιο αργα παρά ποτέ!!!
https://www.kathimerini.gr/society/5629 ... ironomoys/

Πολύ σημαντιική είδηση και επιτέλους ένα ευχάριστο νέο!

Εύχομαι να πάει καλά η σχολή και να αποτελέσει το έναυσμα και για άλλες ανάλογες κινήσεις

[mitsosub]

στην εποχή της ευκολίας που όλοι προτιμάνε τα πλαστικά αυτό είναι ένα πολύ ευχάριστο νέο

[CARPENTER]

Μαγική δουλειά που κάποτε γίνονταν με σκεπάρνι πριόνι και ματικάπι ...........................

Τώρα υπάρχουν πιο πολλά εργαλεία και ευκολίες .............................

Αλλά .........................

Για να φτιάξεις και πιο πολύ να συντηρήσεις ένα τέτοιο σκαρί έστω και 6 μέτρων το κόστος και η δουλειά που θέλει κάθε σεζόν είναι μεγάλο για ανθρώπους των πόλεων της πίεσης και της ταχύτητας .................................

Βέβαια όποιος δεί τέτοιο σκαρί προσεγμένο του πέφτουν τα σαγόνια στο πάτωμα ...........................................

Μακάρι να πάει καλά σαν σχολή και να μην χάνονται σκαριά σαν κι αυτά που καταστρέφονται για τις επιδοτήσεις και τα μεγάλα ευρωπαϊκά κόλπα ............................

[tas]

Παντα το ειχα απορεια: Εκτος απο το οικολογικο μερος ( ανακυλωση υλικων κλπ), τα ξυλινα σκαφη πού υπερτερουν απο τα διαφορα συνθετικα ? Φυσικα βλεπω οτι οι πιο πολλες επαγγελματικες ψαροβαρκες και τα καικια ειναι ξυλινα. Υποθετω οτι τα ξυλινα σκαφη αντεχουν πολυ περισσοτερο τη βαρεια χρηση που απαιτει η επαγγελματικη αλιεια. Μπορει μπορει να ειναι αλλοι οι λογοι (πχ πλευση, αντοχη στον καιρο, σταθεροτητα κλπ), ομως δεν εχω ιδεα αν συμβαινει πραγματικα αυτο. Ας μας διαφωτισει οποιος εχει γνωση.

[tas]

Παντα το ειχα απορεια: Εκτος απο το οικολογικο μερος ( ανακυλωση υλικων κλπ), τα ξυλινα σκαφη πού υπερτερουν απο τα διαφορα συνθετικα ? Φυσικα βλεπω οτι οι πιο πολλες επαγγελματικες ψαροβαρκες και τα καικια ειναι ξυλινα. Υποθετω οτι τα ξυλινα σκαφη αντεχουν πολυ περισσοτερο τη βαρεια χρηση που απαιτει η επαγγελματικη αλιεια. Μπορει μπορει να ειναι αλλοι οι λογοι (πχ πλευση, αντοχη στον καιρο, σταθεροτητα κλπ), ομως δεν εχω ιδεα αν συμβαινει πραγματικα αυτο. Ας μας διαφωτισει οποιος εχει γνωση.

[CARPENTER]

Παντα το ειχα απορεια: Εκτος απο το οικολογικο μερος ( ανακυλωση υλικων κλπ), τα ξυλινα σκαφη πού υπερτερουν απο τα διαφορα συνθετικα ? Φυσικα βλεπω οτι οι πιο πολλες επαγγελματικες ψαροβαρκες και τα καικια ειναι ξυλινα. Υποθετω οτι τα ξυλινα σκαφη αντεχουν πολυ περισσοτερο τη βαρεια χρηση που απαιτει η επαγγελματικη αλιεια. Μπορει μπορει να ειναι αλλοι οι λογοι (πχ πλευση, αντοχη στον καιρο, σταθεροτητα κλπ), ομως δεν εχω ιδεα αν συμβαινει πραγματικα αυτο. Ας μας διαφωτισει οποιος εχει γνωση.

Χωρίς να είμαι ο ειδικός η ο ιστορικός σε αυτό το θέμα................

Ξύλο.......το πρώτο και μοναδικό υλικό που μέχρι περίπου την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης υπήρχε για την κατασκευή από απλή πυρόγα μέχρι μεγάλα πλοία για το ταξίδι σε λίμνες ποτάμια και θάλασσες...........

Ακόμα και στην παλαιολιθική εποχή κατασκευάζοταν πλοιάρια με καλάμια στα οποία οι τότε παλαβοί μετακινούταν και αντάλασαν προϊόντα από νησί σε νησί η ακόμη μακρύτερα...............

Άρα η χρήση του ήταν μονόδρομος και η συμπεριφορά του στους καιρούς πάρα πολύ καλή λόγο σχεδιασμού βάρους και ταχύτητας που δεν είναι μεγάλη................

Στα περισσότερα απ αυτά τα σκάφη η ταχύτητα στο μάξιμουμ δε ξεπερνάει τα 7-8 μίλια ..............

Τώρα βέβαια η δουλειά που ήθελαν κάθε χρόνο για την συντήρηση ήταν απίστευτη .......


Για αυτό πλέον το πλαστικό αρχικά το αλουμίνιο και το σίδερο για μεγαλύτερα καράβια είναι μονόδρομος.............

Υπάρχουν βέβαια και οι ρομαντικοί που επιμένουν ............

[mike_m]

Μαγική δουλειά που κάποτε γίνονταν με σκεπάρνι πριόνι και ματικάπι ...........................

Τώρα υπάρχουν πιο πολλά εργαλεία και ευκολίες .............................

Αλλά .........................

Για να φτιάξεις και πιο πολύ να συντηρήσεις ένα τέτοιο σκαρί έστω και 6 μέτρων το κόστος και η δουλειά που θέλει κάθε σεζόν είναι μεγάλο για ανθρώπους των πόλεων της πίεσης και της ταχύτητας .................................

Βέβαια όποιος δεί τέτοιο σκαρί προσεγμένο του πέφτουν τα σαγόνια στο πάτωμα ...........................................

Μακάρι να πάει καλά σαν σχολή και να μην χάνονται σκαριά σαν κι αυτά που καταστρέφονται για τις επιδοτήσεις και τα μεγάλα ευρωπαϊκά κόλπα ............................

Αυτό θα είναι Νικο η συνταξη μου.
Εχω κάνει ΟΛΗ τη δουλεια πολλές φορές και θα βρώ ένα καραβόσκαρο να κάνω τη κ@υλα μου και θα σου έρθω όχι στην Αθηνα, αλλά στη μήλο να με κεράσεις τσίπουρο.
Το κακο είναι οτι ξύλα σοβαρα δεν υπάρχουν πια... Ολοι φτιαχνουν με κοντραπλακε.
που να βρεις πια Κεφαλληνιακη Ελατη κομμένη Γενάρη και Ιούλη...

[mike_m]

Παντα το ειχα απορεια: Εκτος απο το οικολογικο μερος ( ανακυλωση υλικων κλπ), τα ξυλινα σκαφη πού υπερτερουν απο τα διαφορα συνθετικα ?

Πλευση μαγεία. Μαγεία.
Εαν εισαι μερακλής και βάλεις φλοκο και μαιστρα η ακόμη και κανα λατίνι σε ποιο μικρά σκαφή (παπαδια, υδραίικο) έχεις μια σταθερή πλευση που σε γεμίζει σιγουρια και αυτοπεποίθηση. Ο λόγος είναι εξ εαιτίας του μεγάλου βάρους των σκαριών και της μεγάλης αδράνειας που έχουν στις μετατοπίσεις.

Επίσης είναι η διαβίωση στο σκάφος. Αμα το βάψεις με σοβαρά υλικά οταν είσαι αραγμένος δε μυρίζει πλαστικούρα ουτε παγιδευει τους υδρατμους οπως τα πλαστικά που δημιουργούν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ανοίγεις τα καπακια της σεντίνας και την πόρτα του σπιράγιου ώστε η καμπινούλα να αερίζεται και να φευγουν οι υγρασίες και εισαι πρώτος και καρώτος.

Τελος, είναι φοβερό αυτό που θα σου πώ, αλλα μερικοί ισως θα το καταλάβουν, όσοι έχουν δουλέψει χειρωνακτική/καλλιτεχνική εργασία:
Πως σου φαίνεται να αρμενίζεις πάνω σε ένα έργο τέχνης? Για να καταλάβεις, πρέπει να δείς ένα ξυλινο να γεννιεται. Από τη σάλα μέχρι τα βάζα και από τη γλύστρα στη θαλασσα.
Ειλικρινά, ποιο ευκολα επαιρνα 12μ ξυλινο παρά 4.8 φουσκωτο. Στην πρώτη ξέρω στη δευτερη δεν έχω ιδεα....

Ασε τους ρώσσους να παίρνουν πλαστικά και τους Αραβες να τα φτιαχνουν απο χρυσό
Αρκουδίαρηδες και γιδοβοσκοι που δεν έχουν ιδέα απο θαλασσα
εμεις κανουμε αυτή τη δουλεία 4000 χρονια....

[tas]

Μάλιστα. Τώρα θυμάμαι ότι πριν κάποια χρόνια κάποιος σκαφάτος μου είχε πη ότι επιθυμούσε να αποκτήσει ένα ξύλινο για την " άλλη αίσθηση " που δίνουν τα σκάφη αυτά.

[CARPENTER]

Μιχαλιό.............

Είναι πολλά χρόνια το όνειρο μου αυτό που γράφεις..........

Μια Τρεχαντήρα 8 -10 -12 μέτρα όμορφα διαμορφωμένη και να πάρω την Ελλάδα από πινέζα σε πινέζα να βρίσκω φίλους και γνωστούς.......να κάνω νέο φίλους και να μένω όσο και όπου θέλω για όσο θέλω ........


Μικρός είμαι ακόμη ........ Ίσως το καταφέρω.............

Σου εύχομαι να το κάνεις ρε φίλε και να συναντηθούμε σε ένα απάγγιο στα Ψαρά.......στον Αη Στρατή η στα Αντικύθηρα ............

[matador23]

Παντα το ειχα απορεια: Εκτος απο το οικολογικο μερος ( ανακυλωση υλικων κλπ), τα ξυλινα σκαφη πού υπερτερουν απο τα διαφορα συνθετικα ?

Πλευση μαγεία. Μαγεία.
Εαν εισαι μερακλής και βάλεις φλοκο και μαιστρα η ακόμη και κανα λατίνι σε ποιο μικρά σκαφή (παπαδια, υδραίικο) έχεις μια σταθερή πλευση που σε γεμίζει σιγουρια και αυτοπεποίθηση. Ο λόγος είναι εξ εαιτίας του μεγάλου βάρους των σκαριών και της μεγάλης αδράνειας που έχουν στις μετατοπίσεις.

Επίσης είναι η διαβίωση στο σκάφος. Αμα το βάψεις με σοβαρά υλικά οταν είσαι αραγμένος δε μυρίζει πλαστικούρα ουτε παγιδευει τους υδρατμους οπως τα πλαστικά που δημιουργούν αποπνικτική ατμόσφαιρα. Ανοίγεις τα καπακια της σεντίνας και την πόρτα του σπιράγιου ώστε η καμπινούλα να αερίζεται και να φευγουν οι υγρασίες και εισαι πρώτος και καρώτος.

Τελος, είναι φοβερό αυτό που θα σου πώ, αλλα μερικοί ισως θα το καταλάβουν, όσοι έχουν δουλέψει χειρωνακτική/καλλιτεχνική εργασία:
Πως σου φαίνεται να αρμενίζεις πάνω σε ένα έργο τέχνης? Για να καταλάβεις, πρέπει να δείς ένα ξυλινο να γεννιεται. Από τη σάλα μέχρι τα βάζα και από τη γλύστρα στη θαλασσα.
Ειλικρινά, ποιο ευκολα επαιρνα 12μ ξυλινο παρά 4.8 φουσκωτο. Στην πρώτη ξέρω στη δευτερη δεν έχω ιδεα....

Ασε τους ρώσσους να παίρνουν πλαστικά και τους Αραβες να τα φτιαχνουν απο χρυσό
Αρκουδίαρηδες και γιδοβοσκοι που δεν έχουν ιδέα απο θαλασσα
εμεις κανουμε αυτή τη δουλεία 4000 χρονια....

Μιχαλιό.............

Είναι πολλά χρόνια το όνειρο μου αυτό που γράφεις..........

Μια Τρεχαντήρα 8 -10 -12 μέτρα όμορφα διαμορφωμένη και να πάρω την Ελλάδα από πινέζα σε πινέζα να βρίσκω φίλους και γνωστούς.......να κάνω νέο φίλους και να μένω όσο και όπου θέλω για όσο θέλω ........


Μικρός είμαι ακόμη ........ Ίσως το καταφέρω.............

Σου εύχομαι να το κάνεις ρε φίλε και να συναντηθούμε σε ένα απάγγιο στα Ψαρά.......στον Αη Στρατή η στα Αντικύθηρα ............

Μύρισε θάλασσα ο καφενές!!!
Μας ταξιδέψατε τώρα!!!

Ευχαριστώ!!

[michalis1958]

Πολύ διαφορετική η αίσθηση της πλεύσης με ξύλινο σκαρί. Είχα την τύχη , τις πρώτες μου βαρκάδες να τις κάνω με την Ζαΐρα , μια ψαρόβαρκα μήκους 6,5 μέτρων που ανήκε σε καλό φίλο και το πρώτο μου ζευγάρι στο ψαροτούφεκο. Ουσιαστικά ήταν εκείνος που με μύησε στο ψαροτούφεκο το μακρινό 1984.
Σχεδόν όλα τα καλοκαιρινά Σ/Κύριακα , εκτός από αυτά που είχα αγώνα με την ομάδα πόλο , φορτώναμε την βάρκα , με παρέα ή χωρίς και αλητεύαμε στα νησιά και στα ψαρολίμανα στην ανατολική πλευρά του νησιού , απέναντι στα Μικρασιατικά παράλια.

ΖΑΙΡΑ.jpg

Εξοπλισμένοι με στολές της Balco , χωριστά σακάκι και κουκούλα , όπλο με πεντάαινα, ψαροσακούλα και πέδιλα της εποχής , ψαρεύαμε με τις ώρες και μετά δίναμε για τηγάνισμα την πενιχρή ψαριά μας ,κακαρέλους , μπαρμπούνια και λαπίνες , σε κάποια από τα ταβερνάκια της περιοχής. Όταν είχαμε και χταπόδι , αυτό συνήθως γινόταν στο τηγάνι με ξύδι , σπεσιαλιτέ της μαγείρισσας στο Γενί Λιμάνι. Κάποιεςφορές στην παρέα ήταν και δυο φίλοι με κιθάρα και μπουζούκι , έβγαινε κι ο μπαγλαμάς του καπετάνιου της Ζαΐρας και το γλέντι κρατούσε μέχρι αργά. Μετά ύπνος πάνω στο ξύλινο κατάστρωμα της βάρκας , μέχρι το πρωί να μας ξυπνήσει το αγιάζι και οι Rugerrini των ψαράδων , που ξεκινούσαν αχάραγα για το μεροκάματο.
Η γνωριμία με ένα συντοπίτη μας που είχε δουλέψει με επαγγελματική ομάδα ψαροτουφεκάδων στην Ιταλία , μας έφερε στον κόσμο της ταϊτιέν , που τότε , στα τέλη της 10ετίας του 80 , ήταν ακόμα άγνωστες στο νησί.
Αλλάξαμε και τις στολές σε πιό σύγχρονες , εγώ σε ένα ταξίδι στην Ιταλία αγόρασα ένα ζευγάρι Cressi με γραφιτούχες λεπίδες και για 3-4 χρόνια οι βόλτες συνεχίστηκαν , στο ίδιο πάντα μοτίβο και με βουτιές μέχρι τα 10 μέτρα το πολύ , αφού τα πνευμόνια λόγω πόλο αντέχανε , αλλά από τεχνική....εξίσωση έκανα μόνο μια φορά ,αφού δεν ήξερα ότι πρέπει να κάνω επαναλαμβανόμενες

ΨΑΡΟΤΟΥΦΕΚΟ 2.jpg

Σιγά-σιγά η παρέα σκόρπισε (η φιλία πάντα παραμένει), γάμοι, παιδιά , εγώ αγόρασα φουσκωτό και πήγα ένα βήμα παραπέρα στο ψαροτούφεκο , όμως αυτή η αίσθηση της χαλαρής βόλτας με την ξύλινη βάρκα , η μυρουδιά του ξύλου και της λαδομπογιάς , το διάβασμα του κύμματος και το ρυθμικό ντουπ-ντουπ της πετρελαιομηχανής είναι βάλσαμο στην ψυχή.
Ο φίλος μου επιμένει , κάθε χρόνο η βάρκα θα βγεί για καλαφάτισμα , τρίψιμο , βάψιμο και κάποιες φορές θα βγούν και κάποια ξύλα νικημένα από τον χρόνο. Η βάρκα μετρά σχεδόν 8 δεκαετίες , η καρδιά της έχει αλλάξει αφού την θέση μιας δύστροπης γερμανίδας (από φορτηγό mercedes γουρούνα) , πήρε μια σύγχρονη ιταλίδα (Rugerrini) , όμως η ψυχή παραμένει η ίδια .
Βγάζω το καπέλο στον φίλο μου , που σε πείσμα των καιρών επιμένει να κρατά την βάρκα και να την συντηρεί κάθε χρόνο. Θέλει μεράκι και πορτοφόλι η συντήρηση μιάς ξύλινης βάρκας , αλλά σου επιστρέφει συναισθήματα που δεν θα σου δώσει ο πολυεστέρας!!

[tankard]

Πολύ διαφορετική η αίσθηση της πλεύσης με ξύλινο σκαρί. Είχα την τύχη , τις πρώτες μου βαρκάδες να τις κάνω με την Ζαΐρα , μια ψαρόβαρκα μήκους 6,5 μέτρων που ανήκε σε καλό φίλο και το πρώτο μου ζευγάρι στο ψαροτούφεκο. Ουσιαστικά ήταν εκείνος που με μύησε στο ψαροτούφεκο το μακρινό 1984.
Σχεδόν όλα τα καλοκαιρινά Σ/Κύριακα , εκτός από αυτά που είχα αγώνα με την ομάδα πόλο , φορτώναμε την βάρκα , με παρέα ή χωρίς και αλητεύαμε στα νησιά και στα ψαρολίμανα στην ανατολική πλευρά του νησιού , απέναντι στα Μικρασιατικά παράλια.

ΖΑΙΡΑ.jpg

Εξοπλισμένοι με στολές της Balco , χωριστά σακάκι και κουκούλα , όπλο με πεντάαινα, ψαροσακούλα και πέδιλα της εποχής , ψαρεύαμε με τις ώρες και μετά δίναμε για τηγάνισμα την πενιχρή ψαριά μας ,κακαρέλους , μπαρμπούνια και λαπίνες , σε κάποια από τα ταβερνάκια της περιοχής. Όταν είχαμε και χταπόδι , αυτό συνήθως γινόταν στο τηγάνι με ξύδι , σπεσιαλιτέ της μαγείρισσας στο Γενί Λιμάνι. Κάποιεςφορές στην παρέα ήταν και δυο φίλοι με κιθάρα και μπουζούκι , έβγαινε κι ο μπαγλαμάς του καπετάνιου της Ζαΐρας και το γλέντι κρατούσε μέχρι αργά. Μετά ύπνος πάνω στο ξύλινο κατάστρωμα της βάρκας , μέχρι το πρωί να μας ξυπνήσει το αγιάζι και οι Rugerrini των ψαράδων , που ξεκινούσαν αχάραγα για το μεροκάματο.
Η γνωριμία με ένα συντοπίτη μας που είχε δουλέψει με επαγγελματική ομάδα ψαροτουφεκάδων στην Ιταλία , μας έφερε στον κόσμο της ταϊτιέν , που τότε , στα τέλη της 10ετίας του 80 , ήταν ακόμα άγνωστες στο νησί.
Αλλάξαμε και τις στολές σε πιό σύγχρονες , εγώ σε ένα ταξίδι στην Ιταλία αγόρασα ένα ζευγάρι Cressi με γραφιτούχες λεπίδες και για 3-4 χρόνια οι βόλτες συνεχίστηκαν , στο ίδιο πάντα μοτίβο και με βουτιές μέχρι τα 10 μέτρα το πολύ , αφού τα πνευμόνια λόγω πόλο αντέχανε , αλλά από τεχνική....εξίσωση έκανα μόνο μια φορά ,αφού δεν ήξερα ότι πρέπει να κάνω επαναλαμβανόμενες

ΨΑΡΟΤΟΥΦΕΚΟ 2.jpg

Σιγά-σιγά η παρέα σκόρπισε (η φιλία πάντα παραμένει), γάμοι, παιδιά , εγώ αγόρασα φουσκωτό και πήγα ένα βήμα παραπέρα στο ψαροτούφεκο , όμως αυτή η αίσθηση της χαλαρής βόλτας με την ξύλινη βάρκα , η μυρουδιά του ξύλου και της λαδομπογιάς , το διάβασμα του κύμματος και το ρυθμικό ντουπ-ντουπ της πετρελαιομηχανής είναι βάλσαμο στην ψυχή.
Ο φίλος μου επιμένει , κάθε χρόνο η βάρκα θα βγεί για καλαφάτισμα , τρίψιμο , βάψιμο και κάποιες φορές θα βγούν και κάποια ξύλα νικημένα από τον χρόνο. Η βάρκα μετρά σχεδόν 8 δεκαετίες , η καρδιά της έχει αλλάξει αφού την θέση μιας δύστροπης γερμανίδας (από φορτηγό mercedes γουρούνα) , πήρε μια σύγχρονη ιταλίδα (Rugerrini) , όμως η ψυχή παραμένει η ίδια .
Βγάζω το καπέλο στον φίλο μου , που σε πείσμα των καιρών επιμένει να κρατά την βάρκα και να την συντηρεί κάθε χρόνο. Θέλει μεράκι και πορτοφόλι η συντήρηση μιάς ξύλινης βάρκας , αλλά σου επιστρέφει συναισθήματα που δεν θα σου δώσει ο πολυεστέρας!!

Μας ταξίδεψες σε μέρη και εποχές πάνω σε σκαριά που δεν βρεθήκαμε ποτέ!

[mike_m]

Στο Φισκάρδο όλοι σχεδόν οι παλιοί ήταν μπάρκα. Οι περισσότεροι ξεκίνησαν απο καμαρώτοι και γίναν μέχρι λοστρομοι και μερικοί πραγματικοί καπεταναίοι ή πρώτοι μηχανικοί. Ακόμη και σήμερα τους ακους να ... μιλάνε γαλλικά... όταν κανένας άσχετος δένει στο ντοκ κανενα θηριώδες μοτοργιοτ μην αφήνοντας θέση για κανέναν αλλον. Ένας από αυτούς ήταν ο Γιάννης ο Παλικισιάνος ο φίλος μου, μπαρκαρε στα 16 ξεμπάρκαρε στα 60 και ζουσε στην Αθήνα αλλά το καλοκαίρι ερχόταν στο νήσι για να είναι κοντά στη γαλανή και τον περισσότερο χρόνο τον περνούσε στην Ειρήνη, τη βάρκα με το όνομα της κόρης του. Το Ειρινάκι ήταν μια παπαδιά απο κεφαλληνιακή ελάτη, καρφωτή με καβίλιες - πολύ καλό σκαρί. Το χειμώνα την τραβούσαμε πάνω στα βάζα και της ρίχναμε παλιές κουβέρτες για να μή σκάσουν οι μπογίες από τον ήλιο. Το Πάσχα το τρίβαμε το καίγαμε, περνούσαμε το λαδομίνιο όσο ακόμη το ξύλο ηταν ζεστό, το φυτιλώναμε και μετά μίνιο ή εποξειδικό τα τελευταία χρόνια. Βαφή με χρώμα καλής ποιότητας και βουτιά. Που και που καμιά σανίδα απο το πέτσωμα ήθελε αλλαγή καθώς και τίποτα άλλα μικρομερεμέτια αλλά η γριά ήταν 100 χρονών!!!. Φορούσε μια Daewoo που μπορούσε να έχει 55 ώρες συνεχόμενης λειτουργίας και την έστρωνα εγώ γιατί ο Γιάννης τσιγκουνευόταν και έβαζε μαπα λάδια ή δεν άλλαζε φίλτρα. Βλέπεις η συνταξη του ΝΑΤ χοντρο κόπηκε από τα μνημόνια και ο Γιάννης είχε δύο αγόρια και μια κόρη.

Το βαρκάκι ήταν όπως το αυτοκίνητο για την πόλη. Έκανε τη βόλτα για τα παιδάκια, πήγαινε τον Παπά στο Δασκαλειό να λειτουργήσει, πήγαινε στο παραγάδι και στη συρτή, έκανε τα ψώνια - κανένα καλό κατατσίκι από την Ιθάκη και βεβαίως πηγαινε εμένα στο ψαροντούφεκο. Από το Δασκαλειό στον Κακογύλο και σε άλλα μέρη για να πιάσουμε ΨΑΡΙΑ (ναι ρε παιδια με κεφαλαία γράμματα). Ο Γιάννης πάνω τσάκιζε τους σαργούς και τα μελανούρια δολώνοντας μελιδώνα φρέσκια και εγώ οτι είχε ο πάτος. Πάντως δε βαρούσα σαργούς....

Το βαρκάκι πηγαινε τραίνο σε σχέση με τις πλαστικούρες. Ο Γιάννης διάβαζε τα κυματα και τα καβαλούσε όπως έπρεπε. Η πλευση του ήταν μαγεία και ποτέ μα ποτέ δε σκεφτηκα τις ώρες που πέρασα πάνω του. Είτε τα είχες κοπανήσει με τους ψαράδες στο ταβερνάκι του Σταυρού, είτε είχες σκάσει από το ψητό κατσίκι στο πανηγύρι στο Θιάκι, σε γυρνούσε πίσω λες και ήταν Rolls Royce πάνω σε Γερμανικό δρομο.... Ο Δήμος το οδηγούσε με τη λαγουδερα και ένιωθε απο μικρός οτι θα γίνει καπετάνιος - και πράγματι έγινε, μονο που οδηγάει...αεροπλάνα....και ας ήταν το κρέβάτι του μικρός πειρατική βαρκουλα φτιαγμένη από μένα....

Ο Γιάννης έφυγε πριν 6 χρόνια κουρασμένος από τα βάσανα και προδωμένος από την καρδία του. Ειναι πλέον στο Φισκάρδο για πάντα. Το έμαθα ενώ ήμουν στο εξωτερικό, όπως και πολλα άλλα θλιβερά μαντάτα που κάνουν την ξενιτειά ασηκωτη. Αναζήτησα το βαρκάκι από την κόρη του την Ειρήνη, αλλά μου είπαν οτι το δώσαν σε κάποιον στο Αργοστολι. Δεν το ξαναείδα από τότε....