ένα Αεροβόλο Mares Cyrano 850…
Ηταν κι εξακολουθεί να είναι, ένα Οπλο,
πάντα κατά την δική μου ταπεινή Κρίση κι Αποψη,
Πεντάγερο, Αποτελεσματικό και Μπαρουτοκαπνισμένο…
Το Αγαπημένο μου…
Αυτό που λέμε, η Προέκταση του Χεριού μου…
Κι όσο Εσύ το τιμάς το Οπλο σου,
τόσο κι εκείνο, πάντα πολύ έντιμα, σου την ανταποδίδει την Τιμή…
Τόσα πολλά Χρόνια,
αυτό προτίμησα, αυτό συνήθισα, σ΄αυτό προσαρμόστηκα…
Τόσα πολλά Χρόνια,
χόρτασε φρέσκα διαλεχτά κι εκλεκτά Ψαράκια,
το Σπίτι μας, κι όλους τους Δικούς και Φίλους μας…
Κι ακόμη και Σήμερα,
( με την ανα Διετία Τακτική Προληπτική Συντήρησή του ),
παραμένει απολύτως Λειτουργικό κι Αθάνατο,
Αθικτο, χωρίς καμία απολύτως Βλάβη, χωρίς κανένα Πρόβλημα…
Όμως, η Ανθρώπινη Ματαιοδοξία,
είναι τελικά Ανίκητη, Απερίγραπτη, Ακατανόητη κι Ασυγκράτητη,
πέρα από κάθε Λογική…
Μου γυάλιζε από Καιρό στο Μάτι, αυτό το Καινούργιο…
Αυτό το Mares Cyrano 1.1 WP στο 90άρι του…
Κάποια Στιγμή, πήγα το είδα κι από κοντά, και ξετρελάθηκα…
Με πολλά επιπλέον σημαντικά Πλεονεκτήματα…
Με πολλά καινούργια Μεταλλικά Ανοξείδωτα Στοιχεία,
σε επιλεγμένα ευαίσθητα Σημεία που κάνουν την Ουσιαστική Διαφορά…
Με την Θέση της Βέργας στην Οροφή του Θαλάμου, για καλύτερη Σκόπευση…
Οι Τεχνικές Επιδόσεις και τα Χαρακτηριστικά του,
ΤαχυΔύναμη, Ευθυβολία, Ακρίβεια, Βεληνεκές, Μηδενική Ανάκρουση, κ.λ.π.
σύμφωνα με την δική μου Εμπειρία και Κρίση,
είναι απίστευτα εκπληκτικές και πέρα από κάθε Προσδοκία…
Ένα πραγματικά σπουδαίο Εργαλείο,
που όμως στα δικά μου Χέρια, ήρθε τόσο πολύ αργά,
κι αντικειμενικά φαίνεται ότι πάει άδικα Χαμένο…
Μου θυμίζει την Πικρή Αλήθεια της γνωστής παλιάς Παροιμίας :
< όταν είχα Πόδια, δεν είχα Παπούτσια…
Τώρα που έχω Παπούτσια, δεν έχω Πόδια…>…
Προχώρησα Αυθόρμητα στην Αγορά του, χωρίς καμία Δεύτερη Σκέψη,
χωρίς κάν να συνυπολογίσω την βέβαιη κι απόλυτη Ματαιότητα,
και την μη Αναγκαιότητα αυτής της αχρείαστης κι αταίριαστης σε μένα Προσθήκης,
έχοντας βέβαια την πλήρη Επίγνωση ότι αυτό,
είναι ένας απόλυτος Ματαιόδοξος Πλεονασμός…
Το Βέβαιο είναι ότι, καμία Βαθμίδα Ωριμότητας κι ορθής Κρίσης,
δεν είναι αρκούντως Ικανή, ώστε να μας κάνει να αποβάλουμε από μέσα μας,
αυτή την αστείρευτη Δύναμη,
και τον ανεξίτηλο Χαρακτήρα της εσαεί Παιδικής Ψυχής μας…
Κι εξ όσων εκ των υστέρων αντιλαμβάνομαι,
το αξιοσημείωτο, είναι ότι αυτή η αφελής Παιδικότητα,
φαίνεται ότι, τελικά ενυπάρχει σε κάθε Ανθρώπινη Ψυχή…
Το καινούργιο μου Οπλο, με πολύ Λαχτάρα,
το αρμάτωσα με την ακριβώς όμοια κι ανάλογη Πατέντα μου,
για την γρήγορη κι εύκολη Οπλισή του…
Μεγάλο Πλεονέκτημα αυτή η εύκολη και κυρίως η γρήγορη Οπλισή του…
Αρκούν ελάχιστα Δευτερόλεπτα για να είσαι έτοιμος για Βολή…
Τέλος Αυγούστου του 2020, πήγαμε μόνο για μία Βδομάδα στη Θάλασσα…
Το Χειρουργείο μου, ακόμη σχετικά Πρόσφατο…
Μεγάλο το Χειρουργείο κι οι Δυσκολίες πολλές…
Τρείς μόνο Μέρες κολύμπησα…
Και κολυμπώντας το ψάρεψα και το δοκίμασα…
Στην Δοκιμή, η Ποιότητα, η Απόδοση, η Πληρότητα κι η Ποιότητά του,
με ενθουσίασαν απόλυτα, ξεπερνώντας όλες τις Προσδοκίες μου…
Όμως, Λόγοι ανώτεροι της Θέλησής μας, ακύρωσαν όλα τα Προγράμματα,
κι οδήγησαν αυτές τις Ολιγοήμερες Διακοπές μας, σε ένα γρήγορο Τέλος…
Κι η Ελπίδα για μία πιθανή γρήγορη Επιστροφή,
δυστυχώς τότε δεν στάθηκε Δυνατόν να πραγματοποιηθεί…
Δεν μπορώ να ξέρω, το Εάν και το Πότε,
θα μπορέσω να ξανακολυμπήσω και να το ξαναχρησιμοποιήσω…
Οταν κάνεις Προγράμματα, Κάποιος εκεί Ψηλά, χαμογελάει…
Ποιος όμως μπορεί να ζήσει, χωρίς να ονειρεύεται…
Πορευόμαστε κι ονειρευόμαστε…
Ονειρευόμαστε για να κερδίσουμε λίγη ακόμα Ζωή…
Ψευδαισθήσεις Αισιοδοξίας,
μέσα στις θλιβερές Συνθήκες της σκληρής Πραγματικότητας…
Δεν ξέρω εάν θα μπορέσω κι αν θα προλάβω,
να ξαναζήσω τέτοιες απλές, αλλά μεγάλες Χαρές…
Ετσι κι αλλιώς,
απ΄τόν Ρεαλισμό μέχρι την Ουτοπία, είναι ένα Ονειρο Δρόμος…
Κι άς είναι κι Ονειρο ανεκπλήρωτο…
Αρκεί να υπάρχει το Ονειρο…
Αυτό το Ονειρο…
Κάτω από Οποιεσδήποτε Συνθήκες,
Ο Ανθρωπος ποτέ δεν θα πάψει να ονειρεύεται και να ελπίζει…
Με την Ελπίδα και το Ονειρο, ξεκινάει ο κάθε Αγώνας…
Και μέσα από Αγώνες συνεχείς κι επίμονους,
χτίζεται η Δύναμη Ψυχής…
Κι είναι αναμφίβολα, βασικό Χαρακτηριστικό της Ανθρώπινης Φύσης,
να μην εγκαταλείπει ούτε για μια Στιγμή,
το Ονειρο και την Ελπίδα,
και να αγωνίζεται για την Ζωή, με αληθινή Ατσάλινη Θέληση…
Κι όπως έγραφε, ο Νικολάι Οστρόφσκι, στο εκπληκτικό Βιβλίο του με Τίτλο,
< Πώς δενότανε το Ατσάλι >…
<…Το πιο ακριβό στον Ανθρωπο είναι η Ζωή.
Αυτή του δίνεται μια φορά και πρέπει να τη ζήσει κανείς έτσι,
που να μη τον βασανίζει ο Πόνος για τα Χρόνια που τα 'ζησε άσκοπα…>
Ατσαλώνουμε την Δύναμη της Ψυχής μας…
Δεν λυγίζουμε ποτέ και με Τίποτα,
και προχωράμε…
Η Δίψα για την Θάλασσα,
είναι ατέλειωτη, αστείρευτη, αμέτρητη κι αγιάτρευτη…
Είναι μία Σχέση Απόλυτη…
Είναι μια Σχέση Μοιραία…
Κάπου εκεί μακριά, είναι η Θάλασσα…
Και πάντα η Θάλασσα μας περιμένει…
Παραθέτω λίγες σχετικές Φωτογραφίες…
Το Παλιό μου Οπλο,
με την απαραίτητη Πατέντα για την Εύκολη Οπλισή του,
πιο παλιά, σας τα είχα δείξει και σε αυτή την Δημοσίευση,
viewtopic.php?f=1&t=56710#p646047
Να είσαστε Ολοι πάντα καλά,
να είσαστε όλοι Υγιείς, να προσέχετε, να μένετε Ηρεμοι και Ψύχραιμοι,
και σε κάθε Ευκαιρία, να κολυμπάτε όσο μπορείτε περισσότερο…
Καλή Δύναμη σε Ολους για να ξεπεράσουμε,
τις γνωστές Σημερινές Δυσκολίες που βιώνουμε…
, που έφτασε στα χέρια μου χωρίς να έχω καμιά προθεση να κυνηγήσω με αυτήν... Κατι λιγα μονόβολα εριξα μονο ως σκοποβολή. Μου αρκουσε που τη χάζευα, σκουπιζα το κοντάκι, ανοιγοκλεινα το κλειστρο κλπ... Τα αμερικανάκια, έχουν ένα όρο για το φαινομενικά περίεργο, ακόμη και παράλογο απλά να έχεις κάτι χωρίς να το χρησιμοποιείς και πολύ ή και καθόλου: Ownership pride 
) είναι για μένα αρκετά!
