Ένα παλιό, γνωστό σε Ολους μας Θέμα,
που τώρα ξαφνικά, έγινε για άλλη μία φορά Επίμαχο…
Το βλέπω και το παρακολουθώ τις τελευταίες Μέρες,
και δεν θέλω να κρύψω, ούτε την Ανησυχία, αλλά ούτε και την Στεναχώρια μου…
Πολλοί είναι Αυτοί που έτσι ψαρεύουν…Με Φακό…
Προσωπικά, είναι γνωστό ότι, ψαρεύω από το 1957…
Από 7 Χρονών Παιδάκι με Ψαροτούφεκο στα Χέρια…
Στα δικά μου Χρόνια, Σχολές και Σεμινάρια κι Επίπεδα, δεν υπήρχαν…
Κι όταν υπήρχαν, Εμείς δεν τα ξέραμε…
Ούτε Κανόνες, ούτε Νόμους, ούτε Ηθικές γνωρίζαμε…
Αυτοδίδακτοι κι Εμπειρικοί είμασταν λίγο πολύ Ολοι μας…
Θεμιτό ήταν το Εφικτό…
Ότι μπορούσαμε, αυτό ήταν το Επιτρεπτό…
Κι όλες οι Επιλογές μας, ήταν Αυθόρμητες, Ενστικτώδεις και Παρορμητικές…
Άλλες Σωστές, κι άλλες Λάθος…
Κι ίσως τα περισσότερα να τα μαθαίναμε Λάθος…
Ποιος να το έκρινε, Ποιος να το διόρθωνε…
Ποτέ δεν είχα, ποτέ δεν θέλησα να έχω μαζί μου Φακό,
επειδή ποτέ δεν ψάρεψα στην Τρύπα, ποτέ δεν ψάρεψα με Φακό…
Κι όταν λέω ποτέ, εννοώ απολύτως Ποτέ…
Διαχρονικά ψάρευα με όλες τις Τεχνικές που μπορούσα,
πάντα κι αποκλειστικά, μονάχα στο ανοιχτό Νερό…
Δεν έχω ψαρέψει ποτέ με Φακό…
Οι Παιδικές Βουτιές και τα θρυλικά Μακροβούτια,
μετεξελίχθηκαν αυθόρμητα κι αυτοδίδαχτα,
σε Πλαναρίσματα και Συρτά…
Αισθητική μου…Επιλογή μου…Ενστικτό μου…Δυνατότητά μου…Δικαίωμά μου…
Σε Ποιόν και Γιατί να απολογηθώ για τις Επιλογές μου…
Όμως δεν μπορώ να δεχτώ κι άδικες κι ισοπεδωτικές Κριτικές…
Δεν μπορώ να δεχθώ ότι, < Όλα Ισα κι Ομοια είναι για Ολους >…
Όχι, δεν είναι Ολοι ίδιοι…
Πιστεύω ακράδαντα ότι, ένας σωστός Ανθρωπος,
έστω ακόμη και με τον ( κατά την Γνώμη μου ανεπιθύμητο ) Φακό,
όμως με συνετή, περιορισμένη κι ώριμη Χρήση του,
και μόνο σε έκτακτες κι εξαιρετικές Περιπτώσεις,
μπορεί να κάνει την απαραίτητη Σωστή Διαχείριση ενός Τόπου…
Υπάρχουν Κάποιοι, έστω λίγοι, που ακόμη και με Φακό,
δεν θα κάνουν Καταστροφικό το Πέρασμά τους από τον Τόπο,
επειδή γνωρίζουν και μπορούν να κάνουν, εάν θέλουν, σωστή κι επιλεκτική Διαχείριση…
Θα το έκανα ποτέ εγώ αυτό;…Όχι, εγώ ποτέ δεν θα το έκανα…
Φακό εγώ δεν θα έπιανα στα Χέρια μου…
Στην Τρύπα εγώ δεν θα έφεγγα να χτυπήσω ΠΟΤΕ…
Όμως, στην Ισοπέδωση των Πάντων, διαφωνώ…
Επειδή ξέρω…
Κι από Όλα όσα ξέρω,
υπάρχουν Κάποια Πράγματα που τα θαυμάζω…
Θαυμάζω τον αριστοτεχνικό Τρόπο με τον Οποίο Κάποιος από Εμάς,
μπορεί και προσεγγίζει σε Απόσταση σίγουρης Βολής τα δύσκολα Θηράματά του…
Εκπληκτική Ικανότητα, Τέχνη και Ταλέντο…
Αυτό προσπάθησα να μάθω, αυτό προσπάθησα να κάνω…
Και πάντα πίστευα ότι, ουσιαστικά,
τον Φακό Αυτός ο Ανθρωπος, δεν τον χρειάζεται…
Ναι, πιστεύω ακράδαντα ότι ο συγκεκριμένος Ανθρωπος,
τον Φακό ΔΕΝ τον χρειάζεται…
Μπορεί να μείνει και Χωρίς Φακό…
Χωρίς όμορφο Ψάρι όμως, σίγουρα Δεν θα μείνει ποτέ…
Τον Φακό, είμαι Βέβαιος ότι δεν τον χρειάζεται…
Είναι απλά, ένας αταίριαστος Πλεονασμός…
Ναι, εγώ τον Φακό ποτέ δεν τον κράτησα,
την Τρύπα ποτέ δεν την ψάρεψα…
Αυτή είναι η Αποψή μου…
Ετσι λειτούργησα εγώ, μια ολόκληρη Ζωή…
Και τι να κάνω τώρα…Να τα ισοπεδώσω Όλα;…
Να κάνω τον Κριτή;…Και να κρίνω Ποιόν και με Ποιο Δικαίωμα…
Και Όχι στα Πλαίσια του < Μην κρίνετε ίνα μην κριθείτε >…
Δέχομαι κάθε Προσωπική Κριτική…
Και Όχι στα Πλαίσια των Καλών Σχέσεων και των Ισορροπιών…
Ο Καθένας μας, μέσα στην αποπνικτική Προσωπική Μοναξιά του πορεύεται…
Δεν υπήρξα Ποτέ στην Ζωή μου Ανθρωπος που φοβήθηκε να πεί την Γνώμη του…
Ολοι μας τελικά κρινόμαστε…
Κάποιες φορές με Λόγο…Κάποιες φορές με Σιωπή…
Πάντως κρινόμαστε…
Για μένα, το Ψαροτούφεκο δεν είναι Πόλεμος…
Ποτέ δεν ήταν…
Οι Ωρες μου μέσα στην Θάλασσα,
τελικά ήταν οι πιο ευτυχισμένες Ωρες της Ζωής μου…
Το Ψαροτούφεκο για μένα, θεωρώ οτι είναι Τέχνη…
Και ως Τέχνη πάντα το ένιωθα, το βίωνα και το απολάμβανα…
Κι ένα από τα βασικά Στοιχεία της Τέχνης, διαχρονικά είναι η Ελευθερία…
Η Ελευθερία της Εκφρασης, του Αυτοσχεδιασμού και της όμορφης Δημιουργίας…
Κι όταν αυτή η Ελευθερία, δεν γίνεται Ασυδοσία,
αλλά κινείται μέσα στα Πλαίσια της Προσωπικής Ηθικής
και των διαχρονικών Ανθρώπινων Αξιών,
τότε Όλα τα Καλλιτεχνικά Δημιουργήματα αποκτούν Αξία Μοναδική, Αναντικατάστατη
και κάποιες φορές, δίκαια Υπερτιμημένη…
Στο υπέροχο Βιβλίο του Νομπελίστα Χάϊνριχ Μπέλ,
στο αγαπημένο μου < Οι Απόψεις ενός Κλόουν >,
γράφει σχετικά με την Τέχνη :
< Δεν υπάρχει Δικαιοσύνη στην Τέχνη…
Η Τέχνη πάντα αποτιμάται,
ή πολύ πιο πάνω
ή πολύ πιο κάτω από την Αξία της >…
Ισως Κάποιοι θυμηθούν ότι, πρίν από 4 Χρόνια,
είχα βγεί κι υπερασπίστηκα τότε,
τον aliotis1 ( Βασίλης Καλογερόπουλος ),
ο Οποίος είχε δεχθεί κάποια ανάλογη Κριτική…
Βγήκα και τον υπερασπίστηκα,
κι άς είχαμε εντελώς διαφορετικές Πρακτικές Ψαρέματος…
Δεν τον γνώριζα τον Βασίλη, δεν είχαμε συναντηθεί Ποτέ από κοντά…
Απέτυχα δυστυχώς…Δεν κατάφερα Τίποτα…
Δυστυχώς αποφάσισε κι Εφυγε από το Φόρουμ ο Βασίλης…
Δεν μπόρεσα να αποτρέψω τότε εκείνη την Απώλεια…
Για μένα, αυτό ήταν κι είναι, μεγάλη Απώλεια…
Ηταν Λάθος…
Ολων μας…
Σήμερα αντιμετωπίζουμε το ίδιο Πρόβλημα…
Είναι και οι δύο Φίλοι,
πραγματικά πολύ Αγαπητοί καλοί μου Φίλοι…
Και το ξέρουν…
Δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ…
Δεν έχουμε πιεί ένα Ποτό μαζί…( Εγώ Ουϊσκυ πίνω )…
Δεν έχουμε ενώσει τις Σιωπές μας…
Δεν γνωρίζει Κανένας μας,
τις Χαρές, αλλά και τις ανοιχτές Πληγές του Αλλου…
Αυτό που θα μου έδινε πραγματικά πολύ μεγάλη Χαρά,
θα ήταν να ξαναδώ μονιασμένους κι αγαπημένους,
Αυτούς τους δύο Εξαιρετικούς Ψαροντουφεκάδες,
Αυτούς τους δύο Δυνατούς Φίλους,
Αυτούς του δύο, κατά την δική μου Κρίση Υπέροχους Ανθρώπους…
Να είσαστε Ολοι σας πάντα καλά...
