Δέν έχω...

[CapetanThomas]

Απαραίτητη Διευκρίνιση,
προς Αποφυγή κάθε πιθανής άσκοπης Ταλαιπωρίας :…

Οποιος λανθασμένα περιμένει να δεί στο Τέλος, Ψάρια…,
άς μην κάνει την επίπονη Προσπάθεια και τον μάταιο Κόπο να διαβάσει
άσκοπα αυτό το μακροσκελές, κουραστικό κι ανούσιο Κείμενο,
που λογικά δεν θα ενδιαφέρει και Κανέναν…

Μία απλή Ιστορία είναι…Τίποτα περισσότερο…
Ονειρική Μυθοπλασία ή σκληρή Πραγματικότητα;…
Ισως και τίποτα από Ολα αυτά να μήν είναι Αλήθεια…
Ισως και να πρόκειται για Αποκύημα κάποιας αρρωστημένης Φαντασίας…
Ποιος ξέρει…Τι σημασία έχει τώρα πιά…

Είναι μια Νομοτέλεια ότι, τα πραγματικά Γεγονότα,
οι Αλήθειες και τα Συμπεράσματα, δημιουργούνται, πλάθονται,
φιλτράρονται, κρίνονται κι αποτιμώνται,
πάντοτε αποκλειστικά και μόνο, από τον Αναγνώστη…

Δεν έχω…
Δυστυχώς δεν έχω, ( κι ούτε προβλέπεται σύντομα να έχω ),
κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να συνεισφέρω με πρόσφατες Παραστάσεις
κι όμορφες Εικόνες από Ψαρέματα…

Θα περιοριστώ μονάχα σε ότι έχω και ότι μπορώ να διαθέσω αυτή την στιγμή…
Κι αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ απλόχερα να προσφέρω,
( κυρίως στον εαυτό μου, αλλά και σε Ολους Οσους το χρωστάω ), είναι οι Μνήμες…
Μνήμες…Αυτές οι Προσωπικές Αναμνήσεις σε στοχευμένες Αναφορές…

Μνήμες σκόρπιες,
( Λίθοι, Πλίνθοι και Κέραμοι ατάκτως ερριμμένα )
μέσα στο λιγοστό τρεμάμενο Φώς των μακρινών παρελθόντων Ετών…
Κι έτσι το συνηθίζουν πάντα να είναι οι Μνήμες…Σκόρπιες…

Και κάθε φορά που οι σκόρπιες Μνήμες είναι τόσο αταίριαστα αναμεμειγμένες μεταξύ τους,
οι Θλιβερές με τις Ευτυχισμένες, τόσο και πιο πολύ επιδεινώνεται αυτό το μεγάλο,
βασανιστικό και δυσεπίλυτο Ψυχολογικό Πρόβλημα,
που συνήθως το ονομάζουμε ευγενικά, ώς < Επιλεκτική Μνήμη >…


Η Ιστορία …

Χειμώνας 1980…
Η Παρέα, τρείς Φίλοι, συνομήλικοι 30άρηδες…Φίλοι καλοί, κι αγαπημένοι…

Τρείς Φίλοι, Λάτρεις του Ελεύθερου Κάμπιγκ, πάντα μαζί με τις Γυναίκες τους
που ακολουθούσαν συμμεριζόμενες απόλυτα όλες αυτές τις Επιλογές…
Ηδη, για αρκετά Χρόνια, από το 1970 μέχρι το 1980, δεν έμεινε Ακτή,
απ άκρη σ΄άκρη στην Χαλκιδική, που να μην την απολαύσαμε,
που να μην την κολυμπήσαμε, που να μην την ψαρέψαμε,
που να μην την διανυκτερεύσαμε…
Όλα δικά μας ήταν…
Ερημα, ελεύθερα, ήσυχα, ήρεμα, απλά, σιωπηλά, καθαρά…
Ζούσαμε στις Ακτές…
Κοιμόμασταν στις Αμμουδιές…
Δεν έμεινε Αστέρι που να μην το μετρήσουμε…
Δεν έμεινε Κύμα που να μην το αφουγκραστούμε…
Δεν έμεινε Γλαροπούλι που να μην του μιλήσουμε…
Δεν έμεινε Αεράκι που να μην το γεμίσουμε με τα Γέλια
και τις χαρούμενες Φωνές μας…
Με την αισιόδοξη Ματιά της Νιότης μας, με τις Ελπίδες,
με τα Ονειρα και τις Προσδοκίες μας…
Με την Ευτυχία μας…

Και σίγουρα, τότε δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε,
δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε και να αποτιμήσουμε σωστά,
το πόσο πολύ άξιζαν όλα αυτά,
πόσο πολύ υπέρτατα κι ανεκτίμητα κι αναντικατάστατα είναι…


Μία άλλη, επίσης σκληρή, κι ίσως η σκληρότερη Νομοτέλεια, είναι ότι :

Η Ζωή είναι πάντα μια Πορεία με οδυνηρές Απώλειες…
…
Είναι κι ο Χάροντας που καρτερεύει και ζηλεύει…
Ζηλεύει και χτυπάει ο Χάροντας…
Κι όταν ο Χάροντας χτυπάει, είναι αμείλικτος…
Διαλέγει και παίρνει πάντα τον Καλύτερο…
Η την Καλύτερη…
…
…

Οι Φίλοι κι οι Φιλίες, χάνονται πάντα μέσα στην πυκνή Ομίχλη
του αδηφάγου κι αδυσώπητου Χρόνου…
Όμως, οι Μνήμες των Συναισθημάτων, δεν χάνονται…
Παραμένουν αλώβητες περιμένοντας ένα τυχαίο Ερέθισμα για να αναμοχλευθούν…
Ένα αδύναμο Φώς μέσα στο Σκοτάδι, αρκεί για να τις αναδείξει…
…
…
Χειμώνας του 1980 λοιπόν, κι οι τρείς Φίλοι φτάνουν μόνοι τους,
με ένα Αυτοκίνητο στην Ακτή, γύρω στις 11 το πρωί κάποιου συννεφιασμένου Σαββάτου, κάποιου παγωμένου Γενάρη…

Ακτή …Μία από τις πολλές υπέροχες, απόμακρες Ακτές ενός Ποδιού της Χαλκιδικής…
Ηταν ένα Θαύμα της Φύσης η συγκεκριμένη Ακτή…
Η απόλυτη Εκφραση και Περιγραφή της Ομορφιάς…
Θάλασσα καταγάλανη και κρυστάλλινα καθαρή…
Ενας ονειρεμένος Κόλπος, με μακριά και πλατιά Αμμουδιά, που περιβάλλονταν από καταπράσινο Βουνό κατάφυτο με Πεύκα…

Θυμάμαι έντονα ακόμη και τώρα,
εκείνο το διαισθητικό Σφίξιμο της Ψυχής και το πρωτόγνωρο άσχημο Προαίσθημα…,
μία ασυνήθιστη κι ιδιαίτερη Ανησυχία μου είχε παραδόξως κυριεύσει
την Σκέψη και την Υπαρξή μου…,
όταν αφού κατεβάζοντας το Αυτοκίνητό μας στον τελευταίο Χωματόδρομο προς την Ακτή,
είδαμε από μακριά με μεγάλη μας Απογοήτευση ότι,
υπήρχε ήδη εκεί αραγμένο ένα ακόμη Αυτοκίνητο…
Το να υπάρχει εκεί χειμωνιάτικα ένα ακόμη Αυτοκίνητο εκείνα τα Χρόνια,
ήταν αρκετά ασυνήθιστο και ειδικά για Εμάς αυτό ήταν ένας ανυπόφορος Συνωστισμός…!!!...

Αράξαμε κι Εμείς, όσο μακρύτερα μπορούσαμε από αυτό το ξένο Αυτοκίνητο…

Οι Διαδικασίες μας, ήταν σύντομες, προκαθορισμένες,
συντονισμένες και κατά Αρμοδιότητα κατανεμημένες…
Εγώ άρχισα να ντύνομαι και να ετοιμάζομαι για να πέσω,
ενώ οι Αλλοι, άρχισαν τις απαραίτητες στεριανές Προετοιμασίες προκειμένου να περάσουμε
εκεί το Σαββατοκύριακο, ξεκινώντας από το αρχικά πιο απαραίτητο,
δηλαδή το μάζεμα των στεγνών Θαλασσόξυλων για την Φωτιά, για την Ζέστη μας,
αλλά και κυρίως για τα Ψησίματα μας…
Κάθε Χειμώνα εκεί, τα Θαλασσόξυλα ήταν άφθονα, αφού έρχονταν με τα Ρεύματα
και το Κύμα, κατευθείαν από το Ορος που είναι λίγα Μίλια απέναντι…

Επεσα λοιπόν, μόνος μου όπως πάντα, περίπου κατά τις 11,30 π.μ.
και κατευθύνθηκα γρήγορα προς τον προνομιακό Αριστερό Κάβο του Κόλπου…

Ενας Κάβος πάντα πλούσιος, που μέσα στα μεγάλα Κατρακύλια,
τις μονοκόμματες Προεκτάσεις, στα Μονόπετρά και στα Ξενέρια του,
μου έδινε πάντα Χαρές κι ευχάριστες Εκπλήξεις,
κι εξασφάλιζε με σιγουριά την Ημερήσια Τροφή μας…
Κι ύστερα, ακολούθησε μία Πορεία προς τα αριστερά, σε Τόπο με καλή
και πλούσια σχετικά ρηχή Διαμόρφωση…

Ετσι τον ψάρευα πάντα τον συγκεκριμένο Τόπο, με μοναδικό Ζητούμενο,
το να βγάλω τόσα όσα ακριβώς χρειαζόμασταν για να ψήσουμε και να φάμε…
Τίποτα περισσότερο…
Κι όσο για το Αύριο, έ, < Αύριο είναι μια καινούργια Μέρα >…

Στον Φίλο μου, τον Ψήστη της Παρέας, άρεσαν πολύ, οι Τσιπούρες, κι οι Σαργοί…
Μα και στα ασημένια Κυνηγιάρικα που μου τύχαιναν σποραδικά,
χαμογελούσε μέχρι τα Αυτιά από Χαρά κι έδινε Ρεσιτάλ καλού Ψησίματος…
Και σε Ολους μας βέβαια άρεσαν ιδιαίτερα, τα καλοχτυπημένα
μεγάλα Χταπόδια ψημένα στο Κάρβουνο…

Κι όταν αναφερόμαστε σε εκείνα τα Χρόνια, δεν χωράει πουθενά καμία Μεγαλοστομία,
καμία υπερφίαλη Επαρση, καμία ανούσια Υπερβολή…
Απλά, σε εκείνα τα Χρόνια, Ψάρια υπήρχαν…Τόσο απλά…
Δεν ξέραμε τότε τι είναι η Αγωνία και το Αγχος της άκαρπης Αναζήτησης…Ψάρια υπήρχαν…
Στοιχειώδης Εμπειρία μόνο χρειαζόταν…Τίποτα άλλο…

Φροντίδα και Καθήκον μου ήταν, σαν Διοικητική Μέριμνα, να καλύψω αυτές τις Ανάγκες
Σίτισης για το Φαγητό της Παρέας, με ότι καλό και διαλεχτό Δώρο
μας χαρίσει Σήμερα η γαλαντόμος Θάλασσα…Η Θάλασσά μας…

Ηταν παγωμένος αυτός ο Γενάρης…
Πέρασε σχεδόν ένα Τετράωρο Ψαρέματος και το Κρύο άρχισε να με τρυπάει,
ένας Βορειοανατολικός Αέρας άρχισε να φορτώνει και να με κοντράρει,
είχα πάρει Ολα όσα είχα να πάρω, κι άρχισα τον Δρόμο της Επιστροφής,
σε μία μακριά παράλληλη Πορεία στα 8 με 10 μέτρα Βάθος…
Η Ακτή μας, δεν φαίνονταν ακόμη, ήμουν πολύ αριστερά του Κάβου…
Επιτάχυνα λίγο, και περισσότερο για να ζεσταθώ, κολυμπώντας πιο έντονα…
Αρχισα να πλησιάζω τον Κάβο και πλέον μπορούσα να βλέπω
και την Ακτή και το Αυτοκίνητό μας…

Ανοίχτηκα για λίγο έξω απ τον Κάβο, κι όπως συνήθιζα κάθε φορά
σε αυτόν τον συγκεκριμένο Τόπο, πρίν ξεκινήσω για να βγώ έξω,
έκανα πάντα μία μικρή σύντομη Παράκαμψη για να ελέγξω ένα μεγάλο Ξενέρι,
λίγο πιό ανοιχτά του Κάβου, όπου το Βάθος στην Αποχή ήταν γύρω στα 20 μέτρα,
για κανέναν Μεσημεριάτικο Ροφό…

Πλησιάζοντας το Ξενέρι, και σε Απόσταση περίπου 30μέτρα από αυτό,
βλέπω στον Πυθμένα σε Βάθος περίπου 15 μέτρα, μία Ζώνη Ψαροτουφεκάδικη…
Ανατριχίλα…Κατεβαίνω, την πιάνω στα Χέρια μου κι ανεβαίνω…
Ζώνη ολόκληρη, άθικτη, με όλα τα Βαρίδιά της…
Πάγωσε το Αίμα μου…Με ζώσανε τα μαύρα Φίδια…
Ηξερα, το ένιωθα ότι αυτό, μόνο μεγάλο Κακό σημαίνει…
Κι αμέσως θυμήθηκα, συνειδητοποίησα κι επιβεβαίωσα, το έντονο δυσάρεστο Συναίσθημα
και το άσχημο Προαίσθημα που είχα νιώσει, όταν το Πρωί φτάσαμε στην Ακτή…

Σήκωσα με Αγωνία το Κεφάλι μου και άρχισα να ψάχνω παντού τριγύρω μου,
ανάμεσα στα Κύματα, όπου έφτανε το Βλέμμα μου, για να δώ…Να καταλάβω…
Προχώρησα λίγα μέτρα παραπέρα…Ημουν πιά περίπου 200 μέτρα μακριά από την Ακτή…
Κι εκεί, Τον είδα…

Με την μαύρη του Στολή…Χωρίς την Ζώνη…
Ηταν ακίνητος στην Επιφάνεια της Θάλασσας, κι έμοιαζε σαν να έκανε Χαλάρωση,
πρίν από την επόμενη Βουτιά…
Πλησίασα κοντά του…Είχε διάπλατα ανοιγμένα τα Χέρια του, σαν να ήθελε να αγκαλιάσει ολόκληρη την Θάλασσα…
Τον έπιασα, κι ήταν εντελώς παγωμένος…Απόλυτη Ακινησία…Τίποτα πιά δέν λύγιζε…
Είχε δυστυχώς επέλθει η Νεκρική Ακαμψία…
…
Ασυναίσθητα κι αυθόρμητα, πέταξα στον Βυθό το Οπλο μου,
πέταξα την Αρμαθιά με τα Ψάρια μου, τα πέταξα Ολα όσα κουβαλούσα,
Όλα όσα δεν είχαν πια καμία απολύτως Αξία,
μπροστά στην μοναδική Ανθρώπινη Ζωή….
…
Κι όρμησα να τον πιάσω…
Τον κράτησα με τα δυό μου Χέρια από τους Ωμους του, κι άρχισα να κολυμπάω Υπτιο,
με όλη την Δύναμη της Ψυχής μου, για να τον βγάλω έξω στην Ακτή…
…
Ηδη από μακριά με είχαν δεί οι Φίλοι μου, κι έτρεξαν πανικόβλητοι κι αλλόφρονες
στην Αμμουδιά να με περιμένουν για να με βοηθήσουν…

Επιασαν Ολοι στοργικά και με βοήθησαν να τον ανασύρουμε απαλά στην Αμμουδιά…
Τον ξαπλώσαμε προσεχτικά ανάσκελα, όπως ήταν, με τα Χέρια ανοιχτά…
Εγώ έμεινα παραδίπλα, γονατισμένος από την Εξάντληση…
Ψυχικά και Σωματικά, είχα ολοκληρωτικά καταρρεύσει…
Επειδή εγώ ήδη ήξερα…Όμως, οι Υπόλοιποι ακόμη δεν ήξεραν κι ήλπιζαν…
Κι άρχισαν σαν Τραγικές Φιγούρες, αυθορμήτως να κάνουν έξαλλοι,
ότι ήταν Ανθρωπίνως δυνατόν για να τον ανανήψουν και να τον επαναφέρουν …
Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποίησαν πλέον Ολοι την σκληρή Αλήθεια,
κι η Αλήθεια ήταν ότι, αυτές οι Προσπάθειες τους ήταν πλέον απολύτως μάταιες,
αφού ήταν φανερό ότι, προφανώς είχε επέλθει προ Ωρών αυτή η Νεκρική Ακαμψία…
Μία απόλυτα δραματική και τραγική Κατάσταση,
οριστικά μη αναστρέψιμη…

Ένα Ψάρεμα χωρίς Επιστροφή…
…
…
Μετά το αρχικό Σόκ, Κάποιος από τους δικούς μου, έφερε από το Αυτοκίνητο ένα Σεντόνι,
και Τον σκέπασε, με έναν τρυφερό, τρεμάμενο, προσήκοντα Σεβασμό…

Τρείς Αντρικές Φιγούρες, στέκονταν πλέον σκυφτοί κι αμίλητοι,
τριγύρω από τον ξαπλωμένο και σκεπασμένο, ακίνητο, άγνωστο κι άτυχο Ανθρωπο…

Κι όταν άμεσα ξεπεράστηκε η αρχική Αμηχανία,
ήρθε η δύσκολη Ωρα της ανελαστικής Κοινωνικής Ευθύνης
και του θλιβερού μας Καθήκοντος…Της άμεσης Ενημέρωσης…
Επρεπε δηλαδή να συνέλθουμε, για να προβούμε στις απαραίτητες εκείνες Ενέργειες, προκειμένου άμεσα να ειδοποιηθεί η Αστυνομία, το Λιμενικό, το Ασθενοφόρο,
κι όποια άλλη Δημόσια Αρχή θα έπρεπε να επιληφθεί αρμοδίως,
για την περαιτέρω Διαχείριση αυτού του τραγικού Συμβάντος…

Τότε Κινητά Τηλέφωνα δεν υπήρχαν…Ξεκίνησαν αμέσως Ολοι κι έφυγαν,
με το Αυτοκίνητο, για να βρούν το κοντινότερο Χωριό,
που όμως ήταν πάρα πολύ απομακρυσμένο…
Οι χιλιομετρικές Αποστάσεις, οι οδικές Συνθήκες της τότε Εποχής,
το Χειμωνιάτικο Τοπίο, έκαναν προβλέψιμη την αναμενόμενη Πολύωρη Απουσία τους…

Εγώ έμεινα εκεί…Με το σκληρό και θλιβερό Καθήκον μου, Μονάχος μου,
να φυλάω και να κρατάω Συντροφιά Αυτόν τον άτυχο άγνωστο Ανθρωπο…
Κι ήταν πιά προχωρημένες οι Μεταμεσημβρινές Ωρες,
με το Φώς να έχει ήδη αρχίσει να λιγοστεύει…

Η Στολή μου, είχε στεγνώσει επάνω μου κι ο κρύος Αέρας
μου τύλιγε και πάγωνε το Κορμί και την Ψυχή μου…Ετρεμα απ΄το Κρύο…
Ξαναφόρεσα την Κουκούλα και τα Γάντια μου ενστικτωδώς,
για να προστατευθώ έστω και στοιχειωδώς…

Εφυγαν Ολοι τους για το δικό τους Καθήκον, τόσο Βιαστικοί κι Αλλόφρονες,
που πραγματικά Κανείς μας, ούτε κι εγώ, δεν σκέφτηκε και δεν πρόβλεψε
τα λίγα Ανθρωπίνως απαραίτητα κι αυτονόητα…
Εμεινα πίσω Μόνος μου, χωρίς Νερό, χωρίς Τσιγάρα…
Διψούσα πάρα πολύ…Με την Στολή κρύωνα πολύ…Πονούσε πολύ το Κεφάλι μου…
Κι έτρεμα σύγκορμος για ένα Τσιγάρο… Για λίγο Νερό κι ένα Τσιγάρο…

Κάθισα αποκαμωμένος πάνω στην Αμμο, δίπλα στον Ανθρωπο…
Η κοινή Σιωπή μας, ήταν αυτό που μας συνέδεε…
Αυτή την αξέχαστη κοινή Σιωπή μας που την σκέπαζε ολοκληρωτικά,
μονάχα η υπόκωφη Βοή των Κυμάτων…
Κι είναι ασφαλώς βέβαιο ότι,
μέσα σαυτόν τον ιδιότυπο Διάλογο της απόλυτης Σιωπής μας,
ειπώθηκαν μεταξύ μας, πραγματικά πάρα πολλά και πολύ σημαντικά…
…
…
Ακριβώς έτσι, όπως είναι το να κάθεσαι με έναν παλιό καλό σου Φίλο
και πίνεις τον Καφέ, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις για τίποτα,
χωρίς να έχεις πιά να πείς τίποτα, επειδή τίποτα πιά δεν χρειάζεται να πείς,
αφού από πολλά Χρόνια τα έχετε ήδη πεί Όλα, κι ο ένας ξέρει πεντακάθαρα
όλες τις Σκέψεις, τις Απόψεις, τις Χαρές, αλλά και τις Πληγές του Αλλου…

Εγώ πάντα, μόνο έτσι την ένιωθα την Φιλία…Μόνο έτσι…
…
Αυτή η ίδια Σιωπή, που διαχρονικά καλύπτει και χαρακτηρίζει καθοριστικά,
ολόκληρη την πολύ προσωπική Ζωή μου …
...
...
Δεν ξέρω Πώς και Πότε πέρασαν όλες εκείνες οι ατέλειωτες μοναχικές Ωρες της Σιωπής…
Ηταν πιά προχωρημένη η Νύχτα, όταν επιτέλους είδα τα Φώτα πολλών Αυτοκινήτων να κατεβαίνουν απ το Βουνό βιαστικά τον Χωματόδρομο…
…
…
…
Είναι τόσο πολύ πίσω μας και τόσο μακριά μας εκείνα τα Χρόνια…
Μια ολόκληρη Ζωή…
Όλα αλλάζουν…Κι Όλα χάνονται…
Δεν έχω ξαναπάει ΠΟΤΕ ξανά σε εκείνη την Ακτή…Ποτέ…
Για Λόγους δικούς μου, καθαρά Συναισθηματικούς…

Μαθαίνω όμως δυστυχώς ότι καταστράφηκε απ την < Εξέλιξη >,
ότι τίποτα πιά δεν είναι ίδιο…
Στην Θέση της Παραδεισένιας Ακτής υπάρχουν τώρα Υποδομές Οργανωμένου Κάμπιγκ
και Μπιτσόμπαρα κι άλλες τέτοιες πολλές και διάφορες Τουριστικές Επιχειρήσεις και Δραστηριότητες, κ.λ.π.…
Ο Κόσμος προχωράει, αλλάζει, < αναπτύσσεται >…
...
Η Ζωή είναι Δρόμος…Μια Πορεία γεμάτη Απώλειες…
Προχωράμε και κρατάμε τις Μνήμες μας…
Τις Μνήμες μας, αυτόν τον συνδετικό Κρίκο της Ψυχής μας με το Παρελθόν…

Υπάρχουν όμως και κάποια στέρεα Πράγματα που δεν αλλάζουν…
Όπως η Αγάπη μας για την Θάλασσα…
Κι η αέναη Αντληση Ζωής κι Ελπίδας απ την Θάλασσα…

Αναπνέουμε και ζούμε με τον διακαή Πόθο και την Προσμονή
της κάθε επόμενης Εξόρμησής μας προς την Θάλασσα…
Και κάθε προσδοκώμενη μελλοντική Εξόρμησή μας,
πρωταρχικό Στόχο έχει το να απολαύσουμε την Θάλασσά μας,
ρουφώντας αχόρταγα την Αλμύρα και την Ευωδιά της,
τα Χρώματα και την ευλογημένη θεραπευτική για Ψυχή και Σώμα φιλόξενη Αγκαλιά της…

Κι όταν όλα αυτά μπορείς να τα βιώνεις Παρέα με ελάχιστους διαλεχτούς Φίλους,
τότε όλες αυτές οι ανυπέρβλητες Αξίες διογκώνονται, πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται…
Κι αποκτούν Διαστάσεις Θεικά Ευλογημένες…

Ολες οι μεγάλες Αξίες, κι όλα τα αληθινά Ζητούμενα,
αρχίζουν και τελειώνουν εδώ…

Οπλα και Ψάρια, τελικά παίρνουν Σημασίες κατά πολύ δευτερεύουσες
κι ασύγκριτα υποδεέστερες, μπροστά στην ανυπολόγιστη κι ανεκτίμητη
υπέρτατη Αξία της Ανθρώπινης Ζωής…

Στη Θάλασσα βρίσκει πάντα η Ψυχή,
Ολα όσα χρειάζεται για την ολοκληρωτική Ανάτασή της…

[andromed]

Ειληκρινα δεν ξερω τι να πω,ειναι απο αυτες της ανεκτημιτες αληθιες του καθενος μας που μας καθηλονουν κ μας συγκινουν.προσωπικα εμενα..

[silverdiver]

Τοσα χρονια στο φορουμ Δεν εχω... ξαναβρει τετοιο διαμαντι Καπετανιο μου!! τρομερο γραπτο!!!!!

[dinosts]

Είμαστε εδώ να σε διαβάζουμε...

[arispaxh]

Η θαλασσα ειναι εκει πριν απο μας και θα ειναι και πολυ μετα απο μας...Η χαρα που μας <<δινει>> εμεις οριζουμε την ενταση την εκταση και την διαρκεια που θα εχει...Μα σε κατι στιγμες σαν αυτες εχουν και ενταση και εκταση μα το κακο ειναι πως κρατανε για παντα καταπινεις καταπινεις και ποτε δεν παει κατω..Καπετανιο σιγουρα δεν εισαι ο μονος που περασες μια τετοια σκληρη εμπειρια αλλα εισαι απο τους λιγους που μοιραζεσαι στιγμες που εχουν αφησει μεγαλες ουλες...
Υ.Γ Κειμενα σαν αυτα ειναι που πρεπει να διαβαζουν ολοι οσοι θελουν να εχουν ενασχοληση με την θαλασσα..Ψαροντουφεκαδες.....
ΝΕΟΙ και μή..

[Geronimo]

Γεια σου καπετάνιο....

[ichthyologist]

Χαμηλώνουμε σιωπηλά το κεφάλι

[sokratis]

Θωμά είσαι υπέροχος άνθρωπος.

[aek21]

Νταξει Κατετανιε απλα απιστευτος

[matador23]

Προσφερεις πολλα περισσοτερα με τα κειμενα σου απο ότι θα προσφεραν μερικες ψαριες ή τπτ ψαρια "τροπαια"!!
Δεν χρειαζεται φωτογραφιες σε οτι ανεβαζεις...Ειναι ζωντανες εικονες στη ψυχη μας!!

Ευχαριστουμε Καπτεν!!

[gabrielb]

Ωραία διήγηση! Πίκρα!

[PanEx]

Χαμηλώνουμε σιωπηλά το κεφάλι

[ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΔΙΑΣ]

Η ζωή του καθενός...θάλασσα δίχως άκρη. Μια θάλασσα από επιθυμίες, ΑΝατροπές, ματαιώσεις, πίκρες και χαρές που και που... Όσοι είμαστε τυχεροί θα ζήσουμε πολλές φουρτούνες και κάποιες μπονάτσες. Εύχομαι μόνο να μην ζήσουμε τέτοιες ώρες, μοναξιάς, παρέα με το θΑΝατο. Σ΄ευχαριστώ που γράφεις τόσο όμορφα και αληθινά!!!

[Prwtaris]

Εγώ αντίθετα υψώνω με περιφάνεια το κεφάλι ! Υπερίφανος γιατί ζούν ανάμεσά μας ''ωραίοι'' άνθρωποι σάν εσένα!

[nickchrysiko]

Από τα καλύτερα κείμενα που έχουν αναρτηθεί.

Είμαστε τυχεροί που γράφεις για μας καπετάνιο.

Να είσαι καλά.