H ιστορία μας ξεκινά το καλοκαίρι του 1999 το πρώτο καλοκαίρι ελευθερίας ακριβώς μετά το σχολείο. Από τα θρανία των εξετάσεων, την πίεση και το άγχος, στα πρώτα βήματα ενηλικίωσης και στην δίψα για αυτονομία και ανεξαρτησία που οδηγεί σε νέα μονοπάτια. Ο τότε συναθλητής του στο μπάσκετ και αργότερα κολλητός του Θοδωρής ένα απόγευμα του Ιούνη που είχαν πάει για μπάνιο στην Βάρκιζα, χωρίς να το ξέρει έγινε κουμπάρος του και τον πάντρεψε με την θάλασσα και τον μαγικό της κόσμο, δίνοντας του για πρώτη φορά μάσκα και ψαροντούφεκο . Όχι ένα όποιο και όποιο ψαροντούφεκο όμως.. Αν ήταν κάποιο άλλο ψαροντούφεκο ίσως αυτή η ιστορία να μην είχε τόσο μεγάλη αξία να ειπωθεί.
Ο Θόδωρας μόλις 19 ετών τότε είχε μάθει από τον πατέρα του να ψαρεύει με μακριά όπλα και να χτυπά ψάρια με κύρια τεχνική το καρτέρι και το πλανάρισμα. Ο κυρ Αντώνης βλέπετε μακριά από την συνήθεια και τα must της εποχής εκείνης προτιμούσε να ψαρεύει στο ανοιχτό νερό γιατί ήθελε να κοντράρει τα ψάρια επί ίσοις όροις, όπως έλεγε στον γιο του. Έτσι λοιπόν από τα 15 του που τον έμπασε στο υποβρύχιο κυνήγι και ψάρευαν μαζί μέχρι και τα 19 του που τον συνάντησε ο ήρωας μας δεν είχε γνωρίσει άλλο όπλο πέρα από αυτό που κράταγε και εκείνο το απόγευμα, ένα αεροβόλο με μήκος όπλισης 110 ολόκληρων εκατοστών. Ένα κατάμαυρο μπαζούκας πολύ ισχυρό, ικανό να πλήξει τα θηράματα του με ακρίβεια και σε μεγάλες αποστάσεις. Όταν το είδε αυτό ο ήρωας μας μαγεύτηκε. Φέρτε σαν εικόνα στο μυαλό σας έναν πιτσιρικά δεκαεννέα χρονών που για πρώτη φορά στην ζωή του βλέπει ψαροντούφεκο και μάλιστα ένα τόσο μεγαλεπήβολο όπλο, το κοκτέιλ των συναισθημάτων , από την μια τον θαυμασμό και από την άλλη τον φόβο του άγνωστου έως εκείνη την στιγμή αντικειμένου. Επειδή όπως συμβαίνει πάντα όμως η περιέργεια υπερνικά του φόβου, κυριεύτηκε από μια ακαταμάχητη επιθυμία να το πιάσει στα χέρια του να το περιεργαστεί και αν του δινόταν η ευκαιρία γιατί όχι και να το δοκιμάσει. Βέβαια όπως προείπα δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή αυτής της γνωριμίας. Πώς μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο γεγονός το ότι έγινε πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει το αγόρι από τον άντρα. Σε εκείνη την ηλικία που παίρνουμε αρκετές σοβαρες αποφάσεις πολλές από τις όποιες μάλιστα καθορίζουν και το μέλλον μας. Αν μάλιστα μιλήσουμε και για το πεπρωμένο του καθενός μας τότε θα λέγαμε πως εκείνη την μέρα η συνάντηση αυτή ήταν γραφτό να γίνει.
Έτσι λοιπόν έγινε η αρχή, σε κάποια ακτή της Βάρκιζας, εκεί που ο Θοδωρής και το μακρύ του αεροβόλο έγιναν η αφορμή και ο συνδετικός κρίκος για να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι ενός νέου ανθρώπου με κατεύθυνση την θάλασσα και τα πλάσματα της . Ήταν μάλιστα και το ξεκίνημα μιας αδελφικής φιλίας, αυτής του ήρωα μας με τον Θοδωρή, γιατί πέρα από την μεγάλη τους αγάπη για το μπάσκετ τα δυο νέα παιδιά δέθηκαν με κάτι ακόμα πιο δυνατό και αυτό δεν ήταν άλλο από το συντροφικό υποβρύχιο κυνήγι. H αλμύρα της θάλασσας που φτιάχνει χαρακτήρες και δυναμώνει σχέσεις τους έψησε και τους γαλούχησε σε ένα ενιαίο και αχώριστο σύνολο. Ο Θοδωρής σαν πιο έμπειρος έγινε ο μέντορας του και ο καλύτερος φίλος του και εντός και εκτός νερού. Άρχισε να του μιλάει για τα ψάρια , τον εξοπλισμό , τις τεχνικές αλλά και τους κίνδυνους που κρύβει η θάλασσα και να του μαθαίνει όλα όσα του είχε μεταλαμπαδεύσει ο πατέρας του ο κυρ. Αντώνης. Έτσι λοιπόν όπως καταλαβαίνετε και ο ήρωας μας ακλουθώντας τα χνάρια του αχώριστου του φίλου το πρώτο ψαροντούφεκο που αγόρασε ήταν μήκους 110 εκατοστών και ήταν και αυτό αεροβόλο. Πώς τα φέρνει η ζωή όμως.. είναι αυτό που λέμε με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Φανταστείτε και πάλι έναν αρχάριο ψαροντουφεκά που δεν έχει ακόμα χτυπήσει ούτε πέρκα να ξεκινά το υποβρύχιο κυνήγι με όπλο τελείως ακατάλληλο για τα μικρά και καθημερινά θηράματα που θα βρεθούν μπροστά στην μύτη της βέργας του… να ξεκινά δηλαδή εντελώς ανάποδα την πορεία του σε αυτό το χόμπι.
Στην αρχή βέβαια τα πράγματα ήταν δύσκολα και ο άτσαλος φίλος μας χάλασε πολλές βέργες μέχρι να μάθει το πώς και το τι πρέπει να χτυπά, ήταν βλέπετε τέτοια η δύναμη και οι ικανότητες αυτού του όπλου που τον ανάγκασαν πολύ γρήγορα να περάσει αρκετά στάδια εξέλιξης και να γίνει αυτό που λέμε επιλεκτικός γιατί με το μεγάλο όπλο έπρεπε να ρίχνει και στα ανάλογα θηράματα όπως του έλεγε συνέχεια ο Θοδωρής. Έτσι από τους σαργούς , τους κέφαλους και τα λαβράκια στα ρηχά νερά του χειμώνα κυνηγούσε το καλοκαίρι τα πελαγίσια , τις συναγρίδες και τα μαυρόψαρα των αποχών. Όλα αυτά πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του Θοδωρή που η αγάπη και η χαρά του για την εξέλιξη του ήρωα μας τον έκαναν πολλές φορές να υπερβάλει εαυτόν όπως εκείνο το Σαββατοκύριακο στην Άνδρο που δεν έκανε ούτε μια βολή μιας και είχε σκοπό να δώσει περισσότερες ώρες βυθού και παραστάσεις στον φίλο του και αρκέστηκε στον ρόλο του φύλακα άγγελου του.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Θοδωρής με τον φίλο μας ψάρευαν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας πάντα μαζί και συντροφιά με τα μακρίκανα ντουφέκια τους. Στον σάκο τους αλλά και στο μυαλό τους υπήρχε μόνο ένα όπλο . Ακόμα και τον χειμώνα που τα θολά και ρηχά νερά επιβάλουν την χρήση μικρότερων όπλων αυτοί πιστοί σε αυτά δεν τα αποχωρίζονταν ποτέ. Όμως κάποια στιγμή οι δρόμοι των δυο φίλων και η κοινή τους πορεία έλαβε τέλος. Ο Θοδωρής σε κάποιο νησί που είχαν πάει για ψάρεμα ένα καλοκαίρι γνώρισε μια κοπέλα και με τα χρόνια παντρεύτηκε και πήγε μόνιμα να ζήσει εκεί. Έτσι ο φίλος μας έμεινε μόνος του στην Αθήνα και αναγκάστηκε τις περισσότερες φορές να ψαρεύει και μόνος αφού του ήταν αδιανόητο να μπει στην διαδικασία του να ψάξει κάποιον που να του ταιριάζει τόσο πολύ. Όμως δεν ήταν πια αυτό το έφηβο αγόρι που γνωρίσαμε στην αρχή της ιστορίας μας αλλά ένας ώριμος νεαρός άντρας που όσο μεγάλωνε τόσο μέσα του ωρίμαζε η λογική σκέψη. Όταν είμαστε νέοι σε ηλικία πολλές φορές δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας, βράζει το αίμα της νιότης όπως θα λέγαμε που μας οδηγεί σε ριψοκίνδυνα μονοπάτια όμως σιγά σιγά και με την πάροδο των χρόνων αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την βαρύτητα των πράξεων μας και έτσι αναγκαζόμαστε να προσγειωθούμε. Έτσι και ο φίλος μας σιγά σιγά άρχισε να σκέφτεται βουτιά την βουτιά και μέρα με την μέρα τον κίνδυνο και το ρίσκο του μοναχικού καβαλάρη, κάθε βράδυ που γύρναγε κατάκοπος στο σπίτι και λίγο πριν κλείσει τα βλέφαρα του ένιωθε τον φόβο και την ευθύνη να τον βαραίνουν όλο και περισσότερο ώσπου το πήρε απόφαση να μην ξαναβουτήξει μόνος. Ήθελε να βρει αυτό που είχε χάσει, το ψάρεμα με παρέα του είχε λείψει, ήθελε έναν άνθρωπο να μοιράζεται μαζί του τις στιγμές. Είχε γίνει πλέον ένας δυνατός ψαροκυνηγός με ζηλευτές επιδόσεις που ψάρευε μόνο με τις τεχνικές του ανοιχτού νερού αδιαφορώντας για τα θηράματα της τρύπας. Είχε ξεκινήσει να μειώνει και το μήκος των όπλων του γιατί όσο περνούσε ο καιρός βελτίωνε την υδροβιότητα και την τεχνική του και πλησίαζε όλο και περισσότερο τα θηράματα του σε απόσταση βολής , έτσι το θρυλικό του αερικό των 110 εκατοστών είχε από καιρό αφεθεί στην αποθήκη… Βλέπετε όσο μεγαλώνουμε τόσο κατανοούμε την απλότητα σε ότι κάνουμε, μικροί θαμπωνόμαστε ευκολότερα από τα φανταχτερά και εντυπωσιακά προϊόντα πιστεύοντας ότι όσο πιο πολύ φαίνεται ένα υλικό αγαθό στα μάτια μας τόσο πιο μεγάλη αξία έχει. Τόσο καιρό ο φίλος μας πίστευε σε αυτόν τον κανόνα. Δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ ούτε αυτός αλλά ούτε και ο Θοδωρής τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα φέρνει το ψάρι εντός βεληνεκούς… Τι είναι το ψαροντούφεκο ,τι θέλει από αυτό και γιατί ψαρεύει… Θυμήθηκε τον νεαρό έφηβο του τότε με το τώρα… ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό του .. αν άφηνε τον σαργό να πλησιάσει λίγο ακόμα; Έπρεπε να ρίχνει βολές τόσο μακρινές στα μεγάλα μαυρόψαρα και αν ναι γιατί είχε πολλά ξεψαρίσματα; Γιατί δεν είχε τόσο καλή κίνηση και αρμονία μέσα στον βυθό; Γιατί πολλές φορές το ψάρι πέρναγε γρηγορότερα και δεν προλάβαινε να ρίξει ; Πολλά ερωτήματα που άρχισαν με την πάροδο του χρόνου να τον αμφιταλαντεύουν όλο και περισσότερο, από την μια αισθανόταν προδότης των όσο πίστευε και όσον είχε διδαχτεί και από την άλλη όμως το έβλεπε καθαρά σε κάθε υποβρύχιο του ταξίδι πως το ογκώδη ψαροντούφεκο τις περισσότερες φορές γινόταν δεσμοφύλακας της αρμονίας και της ελευθερίας που δίψαγε να νιώσει… λίγες φορές χρειάστηκε πραγματικά αυτό το όπλο , σε συγκεκριμένα σημεία και σε συγκεκριμένα ψάρια.. τις περισσότερες φορές όμως του ήταν πραγματικά άχρηστο και τάιζε απλά την ανασφάλεια του χωρίς να του προσφέρει τίποτε απολύτως. Το μήκος άρχισε να μειώνεται και άλλο και η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.. 100 , 95 ….
Ο μύθος του μεγάλου όπλου γκρεμίστηκε ακόμα περισσότερο και από την γνωριμία του με τον Λαέρτη. Τον γνώρισε μέσα από ένα ιντερνετικό καφενείο που τον τελευταίο καιρό είχε γίνει θαμώνας ψάχνοντας να βρει ζευγάρι για βουτιά. Πριν από αυτόν είχε πάει για ψάρεμα και με άλλους αλλά κανείς δεν είχε κατορθώσει να τον κάνει να περάσει τόσο όμορφα όπως ο παλιός του φίλος Θοδωρής . Ο Λαέρτης ήρθε στην ζωή του την καταλληλότερη στιγμή ,είχε χάσει και αυτός το ζευγάρι του από υποξία πριν χρόνια και ο πόνος στην ψυχή του δεν τον άφηνε να πάει στην θάλασσα. Κράταγε μεγάλο θυμό μέσα του και η αγάπη που είχε γι αυτήν κάποτε είχε μετατραπεί σε μίσος. Δεν μπορούσε να της το συγχωρέσει αν και κατά βάθος ήξερε ότι ο άνθρωπος ευθύνεται για τις πράξεις του όπως και το ζευγάρι του ο Ορέστης που διάλεξε να πάει μόνος εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα… Όμως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός όπως λέμε και οι πληγές του Λαέρτη άρχισαν σιγά σιγά να κλείνουν. Δεν μπορούσε να διανοηθεί άλλο την ζωή του μακριά από την αλμύρα της.. είχε χάσει πολύ χρόνο μακριά της και λαχταρούσε σαν μικρό παιδί να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά της. Έτσι έψαχνε και αυτός κάποιον για να τον ξανασύρει πάλι στο ακρογιάλι και να ξαναβάλει τις ρόδες του σε ράγες όπως λέμε… Αυτός ήταν ο ήρωας μας που με ένα απλό μήνυμα στον υπολογιστή έκανε την αρχή μιας καινούργιας φιλίας και μιας δυνατής σχέσης. Ο Λαέρτης ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος του , λιγομίλητος και κατασταλαγμένος. Είχε περάσει από πολλά στάδια στην μέχρι τώρα εξέλιξη του στο υποβρύχιο κυνήγι και είχε όλες τις απαντήσεις που έψαχνε τόσο καιρό ο φίλος μας. Αν τον έβλεπες δεν σου γέμιζε το μάτι, ήταν αγύμναστος , κοντός και ο εξοπλισμός του αποτελούνταν μόνο από λίγα πράγματα που τα πιο πολλά τα είχε πατεντάρει ο ίδιος για να είναι στα μέτρα του. Το όπλο που κρατούσε είχε μήκος ενενήντα εκατοστών και με αυτό ψάρευε και μάλιστα τις περισσότερες φορές με καρτέρι. Πίσω από αυτό το προσωπείο όμως κρυβόταν ένας ολοκληρωμένος και έμπειρος υποβρύχιος κυνηγός με μεγάλη υδροβιότητα απόρροια των ωρών βυθού που είχε δαπανήσει στην γαλανή αλλά και με μεγάλη γνώση και ένστικτο. Γιατί ο Λαέρτης πίστευε στην απλότητα και στον μινιμαλισμό, πίστευε ότι το όπλο δεν είναι το ψαροντούφεκο αλλά ο υποβρύχιος κυνηγός και αυτό προσπαθούσε να περάσει και στον φίλο μας που νόμιζε ότι μέχρι τώρα τα ήξερε όλα.
Κάθε απόγευμα μετά την θάλασσα ο ήρωας μας τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις και αυτός καθόταν και του τα εξηγούσε όλα με στοργή μεγάλου αδελφού , του μίλαγε για την αποτελεσματική βολή και πού πρέπει να χτυπά το κάθε ψάρι, για την σωστή απόσταση και για την ηρεμία στην κίνηση που κάνει και το πιο δυσπρόσιτο θήραμα να έρθει κοντά… Όταν φτάνανε και στο θέμα του όπλου που πάντα βασανίζει κάθε υποβρύχιο ψαρά του έλεγε πως όταν έρθει το ψάρι κοντά ό,τι και να κρατάει στα χέρια του θα το πάρει.. Δεν πρέπει να κοιτάς το όπλο μα την διαδρομή και από πού θα μπει το ψάρι του έλεγε… Εσύ πρέπει να μπεις στον δρόμο ή να στηθείς στο σωστό πόστο.. για να το πιάσεις.
Έτσι ο φίλος μας από εκεί που ξεκίνησε να ψαρεύει με μεγάλου μήκους ψαροντούφεκα κατέληξε να ψαρεύει χειμώνα – καλοκαίρι με ένα μονολάστιχο ντουφέκι με μήκος που δεν ξεπερνούσε τα ενενήντα εκατοστά. Μάλιστα με την βοήθεια του Λαέρτη έπιασε ψάρια που δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε χωρίς κάποιο μεγάλο όπλο. Σχεδόν όλα τα ψάρια της Μεσογείου ήταν πια εύκολο να χτυπηθούν μέχρι τα τρία μέτρα από την μύτη της βέργας του, γιατί ήξερε το πότε , το που και το πώς να τα πιάσει και είχε αποκτήσει και δυνατή βουτιά για να μπορεί να τα προσεγγίσει. Ξεκίνησε να ασχολείται πιο πολύ με το εαυτό του και την φυσική του κατάσταση και λιγότερο με τα όπλα του. Το ψαροντούφεκο είχε γίνει το μέσο που θα του έφερνε κοντά το ψάρι και τίποτε παραπάνω το όπλο ήταν αυτός και οι δυνάμεις του. Ο εξοπλισμός του πια ήταν ελάχιστος και απέριττος χωρίς φαμφάρες και χαϊλίκια. Πολλές φορές διάβαζε για τους ιθαγενείς της Πολυνησίας που κάνανε υποβρύχιο κυνήγι μόνο με ένα απλό καμάκι κρατώντας την αναπνοή τους για πολύ ώρα και αισθάνονταν το δέος και τον θαυμασμό , έβλεπε βίντεο με Χαβανέζους που ψάρευαν με σφεντόνες και καταλάβαινε ποσό ευνοημένος είναι με ένα ενενηντάρι όπλο. Πόσο αρκετό ήταν αυτό το μέχρι πρότινος απλό ψαροντούφεκο. Είχε μπει με τελείως λάθος σκεπτικό στον χώρο του υποβρυχίου ψαρέματος ξεκινώντας τελείως ανάποδα την πορεία του αλλά μέσα από το ταξίδι αυτό βρήκε τον σωστό δρόμο προς την ελευθερία και την απλότητα , από τα μεγάλα και πολύπλοκα όπλα στα μικρά και απλά, στα συμβατικά όπως λέμε…
Αυτή η ιστορία θυμίζει πολύ την ταινία «η ζωή του Μπέντζαμιν Mπάτον» που ήταν και η αφορμή για να την γράψω. Αν δεν την έχετε δει είναι πολύ καλή ευκαιρία να την δείτε. Ο ήρωας της ταινίας έχει μια σπάνια ασθένεια που τον κάνει να γεννηθεί μεγάλος και γέρος αλλά όσο περνά ο καιρός και τα χρόνια να μικραίνει και να γίνεται παιδί, τελείως ανάποδα δηλαδή από το φυσιολογικό, όπως και ο ήρωας αυτού του άρθρου και η σχέση του με τα όπλα του.
