Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ

[dimak]

Ο ΜΑΣΤΡΟ ΓΙΑΝΝΗΣ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 54#p202154

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... =1&t=14197

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ... ΣΚΟΥΡΑ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 12#p261212


Χαιρετώ την παρέα μετά από πολύ καιρό. Ο Χλάπας επιστρέφει για...

Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Το σκοτάδι έπεσε πιο βαρύ από ποτέ στα βαθιά λιβάδια της ποσειδωνίας. Μικρά και μεγάλα ψάρια στέκονταν μουδιασμένα , χωρίς να τολμούν να μπουν στα -αίφνης ανασφαλή- καταφύγια τους. Τα λόγια του Χλάπα, τα οποία είχαν αγνοήσει, αποδείχτηκαν προφητικά. Ο φόβος για το μεγάλο θηρευτή, για το πιο επικίνδυνο ζώο της πλάσης , άρχισε να φωλιάζει για τα καλά στην ψυχή τους. Οι αιώνες προσαρμογής στη ζώνη του ημίφωτος αποδείχθηκαν άχρηστοι μπροστά στις προκλήσεις της νέας εποχής. Τα πρότυπα συμπεριφοράς, η ράθυμη και νωχελική τους φύση , έπρεπε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αλλάξουν. Η εμπειρία των ψαριών της ρηχής ζώνης που πρόσφατα είχαν μεταναστεύσει στα βαθιά, οι γνώσεις του θρυλικού Χλάπα, θα αποτελούσαν τον πυρήνα προσαρμογής τους.

Ο ξεπεσμένος άρχοντας, ο θρύλος της ρηχοπατιάς, πηγαινοερχόταν στα λιβάδια προσπαθώντας να βοηθήσει τους νέους συντρόφους του να ξεπεράσουν το σοκ. Προσπαθούσε να τους πείσει ότι η εισβολή του νέου θηρευτή στα μέρη τους , δεν ήταν παρά το τέλος μιας εποχής και η έναρξη μιας άλλης . ΄Ήξερε όμως, ότι δεν τους έλεγε παρά τη μισή αλήθεια. Δεν τολμούσε να εκμυστηρευτεί το ερώτημα που τον βασάνιζε.
“Αφού είναι απλώς το ξημέρωμα μιας νέας εποχής, γιατί Χλάπα έφυγες από το σπίτι σου? Γιατί αναζήτησες την ασφάλεια του ημίφωτος?”
“Γιατί είμαι γέρος και κουρασμένος”, απαντούσε στον εαυτό του ο Μπάμπης.
“ Δε με πειράζουν οι άνθρωποι , αλλά σιχάθηκα την απληστία και την αλαζονεία κάποιων. Γιατί έφτασα στο σημείο να μισήσω, να θέλω εκδίκηση”.
“Και τι παράδειγμα δίνει η φυγή σου , στους νέους σου συντρόφους ? Θα πρέπει να μεταναστεύσουν ακόμα πιο βαθιά”?
“Όχι πρέπει να μείνουν εδώ και να προσαρμοστούν. Να μάθουν να ζουν με τους ανθρώπους. Ότι έκανα κι εγώ σε όλη μου τη ζωή. Ότι σταμάτησα να κάνω...”

Ο Χλάπας συνειδητοποίησε την αντίφαση που καθόριζε τη ζωή του και δειλά στην αρχή, απόλυτα ξεκάθαρα αργότερα, είδε εικόνες από το κοντινό μέλλον. Εικόνες γεμάτες φως και χρώμα, ήχους και ένταση. Εικόνες του μέλλοντος, ερχόμενες από το παρελθόν. Εικόνες που -μετά από πολύ καιρό- άρχισαν να διαλύουν το μαύρο σκοτάδι της ψυχής του. Η γλυκιά προσμονή της επιστροφής συνεπήρε το γέρικο ψάρι και εξαφάνισε τον πόνο από τη χτυπημένη ράχη του. Με εφηβική ορμή επιτάχυνε το ρυθμό του ώστε να φέρει την ώρα της επιστροφής λίγο πιο κοντά.

Το συμβούλιο των γηραιών, αυτή τη φορά, ήταν εντελώς διαφορετικό για το γίγαντα των ρηχών νερών. Κανένα ψάρι δε βρέθηκε να τον αποπάρει και να χλευάσει τα λόγια του, κανένας δε τον αντιμετώπισε σαν ξεπεσμένο άρχοντα, όπως την πρώτη φορά που προσπάθησε να προειδοποιήσει τους κατοίκους του ημίφωτος για την εισβολή των ανθρώπων. Τα βλέμματα συγκεντρώθηκαν πάνω του και ακόμα και οι γηραιότεροι περίμεναν γεμάτοι ντροπή και φόβο το Χλάπα να μιλήσει. Όλοι βλέπανε στο πρόσωπό του το σωτήρα, αυτόν που με ασφάλεια θα τους καθοδηγούσε στην εποχή της “εισβολής”. Στα σχέδια του Μπάμπη όμως, δεν περιλαμβανόταν ο ρόλος του σωτήρα...
“Φίλοι μου, πολύ σύντομα θα επιστρέψω εκεί που γεννήθηκα και έζησα όλη μου τη ζωή. Τις τελευταίες ώρες σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν έπρεπε να είχα μεταναστεύσει. Όλα όμως γίνονται για κάποια λόγο. Συχνά δε τον καταλαβαίνουμε ,η τον καταλαβαίνουμε πολύ αργότερα.”
“ Ίσως άφησα τα μέρη μου για να βρίσκομαι κοντά σας την ώρα της εισβολής. Ίσως, με κάποιο τρόπο που δεν τον γνωρίζω , να ήμουν αυτός που προκάλεσα την εισβολή. Έζησα μια ολόκληρη ζωή παρέα με τους ανθρώπους και έζησα καλά. Πολύ σύντομα θα μάθετε και εσείς να ζείτε μαζί τους. Η εισβολή τους στα μέρη σας, δεν είναι το τέλος, αλλά η χαραυγή μιας νέας εποχής. Ο μεγάλος θηρευτής είναι πολύ ικανός και έξυπνος. Βρίσκει διαρκώς καινούργια όπλα και νέους τρόπους , έχει υπερβεί κατά πολύ τη στεριανή του φύση, αλλά ποτέ δε θα γίνει ψάρι.”
“Εύχομαι οι άνθρωποι που θα έρθετε σε επαφή να είναι εγκρατείς και μετρημένοι. Σεβαστείτε τους και θα σας σεβαστούν. Να θυμάστε πάντα, ότι με όσα κάνετε ή όσα δεν κάνετε, επιτρέπετε στους ανθρώπους να σας πάρουν μαζί τους ή όχι.”

Η σιωπή έπεσε βαριά ανάμεσα στους γηραιότερους των κατοίκων της ποσειδωνίας. Όλοι κατάλαβαν ότι ήταν μάταιο να προσπαθήσουν να μεταπείσουν το Μπάμπη και ότι έπρεπε να χαράξουν τη δική τους πορεία , στο δικό τους τόπο, με τις δικές τους δυνάμεις.

“Αδέρφια μη με χαιρετάτε. Τώρα που έμαθα το δρόμο για τα βαθιά και για όσο αντέχει το γέρικο κορμί μου θα έρχομαι να σας βλέπω” , είπε παρηγορητικά ο Χλάπας και κίνησε για το δρόμο της επιστροφής. Είχε κατά νου να κάνει μια μεγάλη βόλτα για να καλέσει τους σκορπισμένους αυλικούς του , καθώς και όσους νέους θα ήθελαν να τον συντροφεύσουν στη ζώνη των χρωμάτων. Όμως τα νέα είχαν ήδη κυκλοφορήσει και οι παλιοί σύντροφοι του Χλάπα ετοιμάζονταν...

Ελάχιστα ψάρια κυκλοφορούσαν στο δρόμο της επιστροφής και τα καλέσματα του γερο-ροφού μάλλον δεν έπιαναν τόπο. Ανησύχησε λίγο ο Μπάμπης, αλλά η λαχτάρα του να φτάσει στον τόπο του ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δε χαλούσε τη διάθεσή του. Πριν ακόμα αποκτήσει οπτική επαφή με τον τόπο του , ένιωσε τον παλμό της φουρτούνας πάνω του και άκουσε τα κύματα που μαστίγωναν ανελέητα την ακτογραμμή. Κοντοστάθηκε μια στιγμή για να απολαύσει το παιχνίδισμα του φωτός και σήκωσε το βλέμμα προς το λημέρι του.

Όλοι ήταν εκεί!
Όλα θύμιζαν τις καλύτερες μέρες της δυναστείας του Μπάμπη του Χλάπα, του βασιλιά της ακτογραμμής, που επέστρεφε στον τόπο του.
Το κοπάδι των συναγρίδων κατέκλυζε το χώρο μπροστά από τα μαλλιαρά κατρακύλια , αδιαφορώντας για τα κοπάδια των σαργών και των κακαρέλων, τους σηκιούς που μπαινόβγαιναν στα δαιδαλώδη συμπλέγματα βράχων και τα χιλιάδες μικρά και μεγαλύτερα ψάρια που με την παρουσία τους υποδέχονταν τον μεγάλο ροφό. Μόνο η βασίλισσα των συναγρίδων και ο γερο-Παντελής ξέκοψαν και έσπευσαν να συνοδεύσουν το Μπάμπη στο λημέρι του.
Συγκινημένος ο Μπάμπης , στάθηκε στο μπαλκονάκι για να νιώσει το γνώριμο παλμό της αυλής του και την αντάρα της φουρτούνας πάνω του. Δε θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερη επιστροφή. Τα διαμελισμένα κομμάτια της ύπαρξής του, με τον πιο φυσικό και γρήγορο τρόπο , ξαναβρήκαν τη θέση τους.
Όλα?
Ίσως μόνο, κάποιος έλλειπε.
Ένας άνθρωπος.
Ο μαστρο-Γιάννης...


Η βουή της μεγάλης πόλης , ήταν ακόμα μεγαλύτερη και σίγουρα απίστευτα πιο αφύσικη, από τη βουή της φουρτούνας. Ο μαστρο-Γιάννης , κλεισμένος στο γραφείο του παρακολουθούσε άκεφος τις εργασίες στο συνεργείο. Το μυαλό του και η ψυχή του παρέμεναν κολλημένα στο “νησί”. Στο περιβολάκι του, εκεί που βασίλευε ο Μπάμπης. Ο μαστρο-Γιάννης ανησυχούσε. Τον τελευταίο καιρό το περιβολάκι του ήταν άδειο και ο Μπάμπης άφαντος. Στα φόρουμ κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για έναν μεγάλο ροφό στο “νησί” που κόντεψε να πνίξει δυο “μανάβηδες”, παρότι άσχημα χτυπημένος. Ο μάστορας δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο Μπάμπης, ο περιβολάρης του, ήταν ο ροφός που πρωταγωνιστούσε στις φήμες. Όσο όμως δεν έβλεπε τον Μπάμπη, όσο ο τόπος που κατοικούσε ήταν απελπιστικά έρημος, ανησυχούσε. Σε κάθε ευκαιρία επισκεπτόταν το “νησί” , κρατώντας το θρυλικό Marc Valentin, από συνήθεια περισσότερο. Ήθελε μόνο να δει το γεροροφό με τον οποίο μεγάλωσαν παρέα. Να ξαναδεί το περιβολάκι του γεμάτο ζωή. Αν και τώρα πια, συνειδητοποιούσε ότι το “περιβολάκι” του ποτέ δεν υπήρξε. Τόσα χρόνια επισκέπτης ήταν, αλλά μόλις τώρα κατανοούσε ότι το “περιβολάκι” δεν ήταν δικό του, αλλά του Μπάμπη. Ότι ο “περιβολάρης” του δεν ήταν ο υπηρέτης, αλλά το αφεντικό του τόπου. Ένα αφεντικό πολύ διαφορετικό από τα αφεντικά τον ανθρώπων.
Πριν από πολλά χρόνια ο μαστρο-Γιάννης είχε πετύχει το Μπάμπη εγκλωβισμένο κάτω από μια μικρή πλάκα χωρίς έξοδο διαφυγής. Ακόμα αναρωτιέται τους λόγους που τον ώθησαν να χαρίσει τη ζωή στον αβοήθητο ροφό. Ξέρει όμως , ότι κάτι άλλαξε μετά από εκείνη τη μέρα. Ένιωσε ότι με την πράξη αυτή οι υποβρύχιοι κάτοικοι τον αποδέχθηκαν ως έναν ακόμα θηρευτή, από τους πολλούς που ζούσαν στη θάλασσα.

Ο μαστρο-Γιάννης αγνοούσε πολλά από τα γεγονότα που είχαν συμβεί στο “περιβολάκι”. Ψυχανεμιζόταν διάφορα, αλλά δεν δεν ήξερε ότι ο Μπάμπης με περιπετειώδη τρόπο είχε μεταναστεύσει για τα βαθιά και είχε ξαναγυρίσει στον τόπο του. Κανόνισε τις διακοπές του στο “νησί” , με σκοπό να περάσει όσες ώρες του επέτρεπαν τα μελτέμια στο “περιβολάκι”. Η αγωνία για τον φίλο του , αν μπορεί κάποιος να ονομάσει έτσι ένα ψάρι, τον κατέτρωγε. Κάτι πολύ βαθύ και ιερό τον ένωνε με αυτό το γέρικο ροφό. Ένιωθε ότι η πράξη του αποχαιρετισμού -που ποτέ δεν είχε γίνει-ήταν βαθύτατα χαραγμένη στη μοίρα τους.



Ο καιρός περνούσε πολύ γρήγορα για το Χλάπα από τη μέρα της επιστροφής του. Η ψυχή του είχε γαληνέψει στα γνώριμα ,φωτεινά νερά , αλλά η διαδικασία της φθοράς επιταχυνόταν καθημερινά. Η αυλή του Μπάμπη, παρότι ώρες-ώρες ερήμωνε στην παρουσία των ασεβών, θύμιζε τις καλύτερες εποχές του παρελθόντος. Οι κάτοικοι του βυθού εξακολουθούσαν να συνεισφέρουν το μερτικό τους στην αέναη πάλη θηρευτών-θηραμάτων. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να συλλέγουν , με πολύ κόπο, τους καρπούς της προσπάθειάς τους. Ο Χλάπας μοίραζε με όλο και μεγαλύτερη χαρά, αλλά όλο και περισσότερο κόπο, τις γνώσεις του και συντόνιζε τον παλμό της αυλής του. Το τέλος του ήταν πια πολύ κοντά. Συνάμα πιο επιθυμητό από ποτέ. Αυτή τη φορά όχι εξαιτίας του θυμού και της πίκρας, αλλά της συνείδησης ολοκλήρωσης μιας υπέροχης και συναρπαστικής ζωής.

Κατακλυσμένος από σκέψεις και αναμνήσεις , ρέμβαζε ο Μπάμπης στο μπαλκονάκι του, όταν ανάμεσα στον αχό του μέτριου κύματος ξεχώρισε το χαρακτηριστικό χωλό κολύμπι του μαστρο-Γιάννη. Άκουσε το ρυθμό της αναπνοής του και τον ήχο των παλαιομοδίτικων πέδιλων του μάστορα. Έδωσε στα γρήγορα σήμα στους αυλικούς τους να παραταχθούν λίγο κάτω και μπρος από το σημείο που συνήθιζε ο μάστορας να κάνει την ενέδρα του. Έκρυψε τον τεράστιο όγκο του στις σκιές του σπιτιού του και περίμενε.
“Γέρασες , μάστορα κι εσύ”, σκέφτηκε.
“Μαζί γεράσαμε, μόνο που εμένα ήρθε η ώρα μου να φύγω. Και τώρα, ξέρω και το τρόπο που θα φύγω”.

Η αγωνία εμπόδισε το μάστορα να χαλαρώσει. Γνώριζε το “περιβολάκι” απέξω κι ανακατωτά και παρότι δεν είχε οπτική επαφή με τα ψάρια, ένιωσε την παρουσία τους. Αισθάνθηκε το γεροροφό να παραμονεύει στις σκιές. Πήρε βιαστικά την τελευταία ανάσα, ανυπομονώντας να φτάσει στη σημαντικότερη συνάντηση της υποθαλάσσιας ζωής του. Η αλληλουχία των γνώριμων κινήσεων και η εικόνα του ζωντανού βυθού που σίμωνε, τον βοήθησαν να ανακτήσει την ηρεμία του και να απολαύσει τις εικόνες από τα παλιά. Προσγειώθηκε στο πόστο του και χάζεψε το πλήθος των μικρών και μεγάλων ψαριών που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την παρουσία του. Με το Marc Valentin ακουμπισμένο χαλαρά μπροστά του έστρεψε το βλέμμα του αριστερά, προς το μονόπετρο του Μπάμπη, απόλυτα βέβαιος ότι θα αντικρίσει τον αλλοτινό “περιβολάρη” του.
Όμως ο Μπάμπης, παίζοντας το τελευταίο παιχνίδι του, άφησε τις σκιές και κινήθηκε ανάμεσα στα δαιδαλώδη κατρακύλια, που οριακά χωρούσαν τον τεράστιο όγκο του, λίγο πιο βαθιά από το πόστο. Βγήκε δεξιά από το μάστορα και με ένα χτύπο της τεράστιας ουράς του τοποθέτησε το σώμα του λαμπάδα μπροστά στο όπλο του μαστρο-Γιάννη.
“Μπαγάσα, πάλι μου την έσκασες” σκέφτηκε ο μάστορας.
“Δεν πειράζει φτάνει που είσαι εδώ”.
“Γέρασες. Και αυτή η ουλή στη ράχη σου δεν υπήρχε. Οι φήμες ήταν αληθινές.
Αλλά γιατί σιμώνεις τόσο πολύ? Γιατί κατέβασες το κεφάλι σου?”
Ο Μπάμπης πλησίασε ακόμα πιο πολύ , σχεδόν ακουμπώντας την αιχμή της βέργας.
Όλη του η στάση προκαλούσε και συνάμα παρακαλούσε το μάστορα να πατήσει τη σκανδάλη...
“Όχι, δεν πρόκειται να το κάνω”, αντιστάθηκε ο μαστρο-Γιάννης.
Οπισθοχώρησε λίγο ο Χλάπας και με ορμή χτύπησε αυτή τη φορά τη βέργα του Marc Valentin.
“Εσύ είσαι αυτό που πρέπει να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που αξίζεις να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που επέλεξα να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που θα το κάνει”.
Σήκωσε το όπλο ο μαστρο-Γιάννης και πάτησε την σκανδάλη. Το βέλος από μόνο του βρήκε το κατάλληλο σημείο και το γέρικο ψάρι , ο βασιλιάς της ρηχοπατιάς, ακολούθησε το μεγάλο θηρευτή στην επιφάνεια.


Με πολύ κόπο ο μάστορας συγκράτησε τα δάκρυα του , καθώς έβλεπε το άψυχο σώμα του θηριώδους ροφού να κείτεται στο πάτωμα του φουσκωτού. Σαστισμένος , συνειδητοποίησε , ότι όλα αυτά τα χρόνια , δεν ήταν μόνο αυτός που επέλεγε τα ψάρια που θα θήρευε, αλλά και ότι τα ίδια τα ψάρια επέλεγαν συχνά να θηρευτούν. Ο Μπάμπης άφησε για το τέλος το σημαντικότερο και πιο ουσιαστικό από τα μαθήματά του. Πριν από αρκετά χρόνια είχε ανοίξει στο μάστορα την πόρτα του “περιβολιού”. Τώρα με τον εκούσιο θάνατό του, οδηγούσε το φίλο και θηρευτή του στα πιο δύσβατα μονοπάτια γνώσης, σε αυτά που ελάχιστοι άνθρωποι κατόρθωναν πια να φτάσουν. Τον οδήγησε πίσω στις εποχές που οι πρόγονοί του ζούσαν στη φύση και με τη φύση. Ως αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι ως σφετεριστές της.

Με χέρι που έτρεμε ακόμα, ο μαστρο-Γιάννης οδήγησε την κοφτερή λεπίδα στην κοιλιά του ροφού. Αναζήτησε, όπως κάθε φορά, το πολύτιμο σπλάχνο του Μπάμπη, αυτό που γέροι ψαράδες του νησιού τον είχαν μάθει τρώει ωμό. Η αρχαία τελετουργία που μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά στους θαλασσινούς , ανέκτησε το πλήρες νόημά της φωτίζοντας την ψυχή του στεριανού θηρευτή που πάσχιζε να υπερβεί τη φύση του.

Ο μαστρο-Γιάννης γύρισε το βλέμμα του στον κάβο και ευχαρίστησε νοερά τον τόπο που του είχε προσφέρει τόσες και τόσες συγκινήσεις. Αποχαιρέτησε τον τόπο που έζησε ο φίλος και σύντροφος και δάσκαλός του. Αλλά και ο εκλεκτότερος των θηραμάτων του.
Στράφηκε προς τον ήλιο που που έδυε και άφησε τα δάκρυα να προσθέσουν τη δική τους αρμύρα στην αρμύρα της θάλασσας...

[ManosMitikas]

Μια τελεια ιστορια γραμμενη με εναν συναρπαστικό τρόπο που σε καθηλώνει. Τα άμεσα ή έμμεσα μηνύματα του κειμένου είναι εξίσου καθηλωτικα. Τα συγχαρητηρια μου.

[GERANOS]

Οτι και να γραψω θα ειναι λιγο.

Μακαρι να διαβαζαν ολοι οι νεοι την τριλογια του Μπαμπη του Χλαπα , και ας αποτελουσε τροφη για σκεψη,

Ευχαριστω

Αγγελος

[johnmyr]

Φανταστικο κειμενο! Τα σχολια ειναι περιττα νομιζω....
Χιλια ευχαριστω που το εγραψες και ειχα την ευκαιρια να το διαβασω.

[dentexcyprus]

[underworld]

Είναι υπέροχο, dimak, και 'μεις τυχεροί που έχουμε το προνόμιο να διαβάζουμε τα κείμενά σου. Σ'ευχαριστώ

[Prwtaris]

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο απο σένα φίλος !!!!!

Τα σέβη μου !!!

Ανυπομονώ να διαβάσω και τα επόμενα !!!

[nikos p.]

πολύ καλός μπράβο!!

[dimak]

Παίδες σας ευαριστώ για τα σχόλια.
Καλές αναδύσεις και προσοχή...

[jimmy]

Πολύ καλό, όπως και τα προηγούμενα.
Να γράφεις πιο συχνά!

[silverdiver]

Φοβερες ιστορίες θα τις διαβάζω στην μπέμπα μου!!!! Ευχαριστούμε φίλε!!!!

[Dimitris90xalkida]

Φίλε μου , συχαρητήρια και για τα 3 κείμενα σου , τα βρήκα συναρπαστικά , απολαυστικά με πολλά νοήματα και μαθήματα , έχουν να δώσουν παρά πολλά όπως και να πάρουν "( θετικά σχόλια )". Και πάλι τα σέβη μου !

[hanos]

Μας τσάκισες αδελφέ .......μάλλον όσοι διάβασαν τα λόγια σου θα βλέπουν τους ροφούς με άλλο μάτι από δω και πέρα .......ελπίζω !!!!
Ευχαριστώ

[andrianos]

πολύ ωραίο παραμυθάκι για τους αψαρους!!!

[dimak]

πολύ ωραίο παραμυθάκι για τους αψαρους!!!

Θα ήθελα πολύ να ήξερα τι εννοείς...
Ας υποθέσουμε , ότι εγώ είμαι (που είμαι συχνά), άψαρος.
Ας υποθέσουμε ότι και όσοι ευχαριστήθηκαν τις ιστορίες είναι επίσης άψαροι,(που δεν είναι...)
Έχει μικρότερη αξία , αλλάζει με κάποιο τρόπο η ιστορία? Γίνεται χειρότερη?
Ας υποθέσουμε ότι είμαι σούπερ ψαράς , ή κάποιοι από όσους χάρηκαν τις ιστορίες είναι σούπερ ψαράδες...
Αλλάζει κάτι? γίνεται καλύτερη?