Επικίνδυνα περιστατικά :Η ιστορία μας ★

[matador23]

Μια πάρα πολύ κακή φάση!!

Δημοσίευση από greek kamaki 30 Αύγ 2010, 22:57
Είναι η πρώτη μέρα της ετήσιας εξόρμησής μας στη Λήμνο, τη μόνη ελπίδα για να πιάσουμε κανένα καλό ψαράκι, χωρίς να πνιγούμε.
Πολύ ορεξάτοι, φεύγουμε κατευθείαν από το καράβι για ψάρεμα, από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ. Είμαστε 3 άτομα με ένα συμβατικό 3,80 με 15άρα. Επιλέγουμε μια περιοχή που ανοίγεται με πολύ ρηχά νερά, για εκατοντάδες μέτρα προς το πέλαγος (500 μέτρα από την ακτή και μπορεί να έχει βάθος 4-5 μέτρα).Έχει πάει πλέον 8μιση και εγώ με το Γιάννη, αφήνουμε το Γιώργο να ψαρεύει και φεύγουμε με το σκαφάκι για μια γρήγορη βουτιά στον κάβο, κανένα χιλιόμετρο πιο κάτω. Καθώς πλησιάζουμε και κάθεται ο γιάννης στη λαγουδέρα και εγώ μπροστά, νιώθω χωρίς να κοιτάξω πίσω να κάνει ο Γιάννης μια (νόμισα) απότομη αναστροφή, σκέφτομαι κάτι θα είδε, ήταν όμως τόσο απότομη που βρέθηκα στη θάλασσα. Φορούσα στολή και βαρίδια και έπεσα με το κεφάλι, καταδυόμενος λόγω του βάρους και της φοράς του σώματος στα 2-3 μέτρα. Χωρίς να προλάβω να καταλάβω τι γίνεται, ακούω το θόρυβο της μηχανής πάνω από το κεφάλι μου. Προσπαθώ να κρατηθώ σε κάποιο βάθος, ανοίγω τα μάτια μες το νερό και βλέπω τη βάρκα να μουγκρίζει περνώντας ελάχιστα από πάνω μου. Περιμένω να φύγει και βγαίνω. Είχα μόλις σωθεί από σοβαρό τραυματισμό ή ακόμα και θάνατο, που θα είχε συμβεί αν δε φορούσα τα βάρη που με βούλιαξαν μερικά μέτρα. Και δυστυχώς υπάρχει συνέχεια....
Δεν πρόλαβα να αναλογιστώ τι έγινε, γιατί έπρεπε να προσαρμοστώ στα νέα δεδομένα. Συνειδητοποίησα ότι είχαμε πέσει και οι δύο στο νερό και το σκάφος γυρνούσε ανεγξέλεγκτο, καθώς ο Γιάννης έχασε τον έλεγχο του και δε φορούσε στο χέρι το κόκκινο κορδώνι ασφαλείας για να σταματήσει. Αρχίσαμε και οι δύο να κολυμπάμε σαν τρελοί για να πιάσουμε το σκάφος, που εκείνη τη στιγμή ήταν μπροστά μας. Αυτό όμως δεν έκανε κύκλους γύρω από τον εαυτό του αλλά με μια δαντελωτή πορεία, με μια χαμηλή μεν αλλά πολύ πιο γρήγορη από μας ταχύτητα, άνοιγε σιγά-σιγά προς το πέλαγος!!!!! Η απόσταση ολοένα και μεγάλωνε. Κολυμπούσαμε πάνω από εικοσάλεπτο ακολουθώντας το σκάφος και δεν μπορούσαμε με τίποτε να το πλησιάσουμε λιγότερο από 150 μέτρα. Είμαστε περίπου 800 μέτρα από την ακτή χωρίς πέδιλα-μάσκα, τα νερά από κάτω είναι μαύρα και κοντεύει να πέσει η νύχτα. Έχουμε κατακουραστεί και μας έχει πιάσει απελπισία. Κοιτάμε μια το σκάφος, μια την ακτή πίσω μας και δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, ενώ έχουμε αφήσει το αυτοκίνητο με το τρέιλερ χιλιόμετρα μακριά σε μια ερημιά, τα κλειδιά του τζιπ είναι μέσα στο σκάφος και έχουμε αφήσει πολύ πίσω το Γιώργο ο οποίος θα ψάρευε αμέριμνος περιμένωντας να γυρίσουμε να τον πάρουμε, καϊκια στο ορίζοντα πουθενά (όταν τα χρειάζεσαι είναι εξαφανισμένα). Α-ΠΕ-ΛΠΙ-ΣΙ-Α.
Ξαφνικα γίνεται το θαύμα. Εμφανίζεται από το πουθενά ο Γιώργος, ο οποίος ακολουθώντας το ρηχό θυθό έχει βρεθεί πολύ ανοιχτά και χωρίς να μας έχει δει, βλέπει το σκάφος που συγκλίνει με την πορεία του, ορμάει και με μια κίνηση κομάντο πηδάει και σβήνει τη μηχανή!!!!!!!!!!!!!!!! Βγήκαμε έξω βουβοί...
Ακούμε ιστορίες από άλλους και δεν πιστεύουμε ότι μπορούν να συμβούν και σε μας. Την έχουμε δει θαλασσόλυκοι. Έχουμε κάνει όλοι ανεξαιρέτως και κάποιοι συνεχίζουμε να κάνουμε μ@λ@κίες. Δυστυχώς, πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχουμε διαλέξει ένα πολύ επικίνδυνο χόμπι (το ψαροντούφεκο δεν είναι τάβλι ή πινκ πονκ κακά τα ψέματα) και για αυτό πρώτο μέλημά μας πρέπει να είναι η απόλυτη ασφάλεια. Ανέφερα το γεγονός αυτό για να προλάβω παρόμοια περιστατικά. Προσέξτε πάρα πολύ το κόκκινο κορδώνι (ξεχνάω και πως το λένε) και βάλτε το όχι στο χέρι σας, αλλά στο λαιμό σας για σιγουριά!!!!!!! μια φορά θα συμβεί και είναι πολύ κακή φάση.

viewtopic.php?f=32&t=13565

[matador23]

Χωρίς λόγια

Δημοσίευση από dimitrikotz 14 Σεπ 2020, 11:06
Θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του βίντεο που θα δημοσίευα στο οποίο και είναι καταγεγραμμένο όλο το συμβάν. Θα ήταν αρκούντως διδακτικό για όλους, όμως αποφάσισα να μην ταράξω τους δικούς μου επιβεβαιώνοντας ότι οι ανησυχίες τους είναι τελικά βάσιμες. Απευθύνομαι στους νέους ψαροντουφεκάδες, αλλά και στους παλαιότερους σαν και του λόγου μου που θεωρούν ότι η εμπειρία, η σύνεση, η προνοητικότητα, "το πλάνο βουτιάς", μπορούν να μας κρατήσουν μακριά απ΄όλες τις κακοτοπιές. Μέγα λάθος, και τα λάθη αγαπητοί φίλοι στην θάλασσα πληρώνονται ενίοτε με την ζωή μας. Μπορεί να τα έχεις κάνει όλα όπως πρέπει, να έχεις υπολογίσει τα πάντα, κι όμως εκεί κάτω να συμβεί κάτι αναπάντεχο που να ανατρέψει όλα όσα είχες στο μυαλό σου να κάνεις. Σε αυτές τις καταστάσεις η ύπαρξη ενός ανθρώπου από πάνω, κατά 99% των περιπτώσεων, θα σου σώσουν την ζωή. Η αλήθεια είναι ότι το γνωστό σλόγκαν "ποτέ χωρίς ζευγάρι" μου φαινόταν κάπως γελοίο. Το αντιμετώπιζα μάλλον με χλεύη, τύποις και ουσία, τύποις γιατί η λέξη "ζευγάρι" αυτή καθ' εαυτή παραπέμπει σε ερωτικό σύντροφο και όχι σε δύο μαντραχαλάδες που ψαρεύουν Φανταζόμουν τον εαυτό μου με το ομώνυμο μπλουζάκι, και γελούσα από μόνος μου. Ουσία γιατί είμαι εραστής του μοναχικού ψαρέματος, δεν θέλω λόγια, δεν θέλω "high five", δεν θέλω τίποτα να μου χαλάει την σιωπή του βυθού, γιαυτό άλλωστε είμαι εκεί διάολε! Πάμε όμως στην ιστορία.

Βρίσκομαι ήδη στην θάλασσα γύρω στην μιάμιση ώρα. Κυκλοφορία μηδέν, μόνο κάτι μισόκιλα μωρά στηράκια έκαναν τις βουτιές μου ευχάριστες. Το καρφί γυμνό, και η βάρκα φαίνεται στο βάθος. Έχω ήδη συμβιβαστεί με την ιδέα της "άψαρης" επιστροφής, είμαι ευχαριστημένος που κολύμπησα και σήμερα. Σε μία από τις τελευταίες βουτιές μου κάθομαι στην κορυφή ενός υψώματος στα 19 μέτρα και περιμένω μπας και περάσει κανένα πελαγίσιο. Στρέφω το βλέμμα μου στην αποχή που είναι γύρω στα έξι μέτρα παρακάτω και βλέπω το μοναδικό αξιόλογο ψάρι της ημέρα, μία στήρα -την έκανα δύο κιλά περίπου - . Είναι ήρεμη και σουλατσάρει κάνοντας μικρούς κύκλους στην άμμο και και κάποια διάσπαρτα μονόπετρα. Θα μπορούσα να κατηφορίσω προς αυτή, αλλά αποφασίζω να μην τραβήξω την βουτιά και να ανεβαίνω προς την επιφάνεια για να χαλαρώσω και να καταστρώσω το σχέδιο δράσης. Αυτή εντωμεταξύ μπαίνει κάτω από ένα βράχο στην άμμο που εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να της προσφέρει ασφαλές καταφύγιο.

Πράγματι στην επιφάνεια χαλαρώνω αρκετά και όταν είμαι έτοιμος και καταδύομαι σε κάποια απόσταση με σκοπό να την πάρω απ' έξω. Όλα είναι υπό έλεγχο, και δεν κάνω τίποτα ριψοκίνδυνο ή ανορθόδοξο. Προσγειώνομαι στην άμμο, αλλά βλέπω ότι το ψάρι είναι κρυμμένο και δεν έχει καμία όρεξη και καμία περιέργεια να με δει. Ετσι αλλάζω το πλάνο βουτιάς και κατευθύνομαι προς το βράχο όπου σε κάποια στιγμή το βλέπω όλο μπροστά μου. Έλα όμως που έχω και τα δύο λάστιχα, και η ενδεχόμενη βολή είναι σίγουρο ότι θα χαλάσει το ψάρι, αλλά και την βέργα, καθώς το ψάρι εφάπτεται του βράχου.. Αποφασίζω να πάω από την πίσω μεριά του βράχου έτσι ώστε η βολή να γίνει σ'ενα σημείο που είναι διαμπερές. Καθώς κάνω την κίνηση και η προσοχή μου είναι στραμμένη στο συγκεκριμένο βράχο, με την φόρα που έχω χτυπάω με δύναμη στο πάνω και πίσω μέρος του κεφαλιού σ' έναν άλλο βράχο που βέβαια δεν είχα δει. Το χτύπημα είναι δυνατό και το καταλαβαίνω για τα καλά, καθώς η στολή που φοράω είναι 2mm, που έχει γίνει στην πραγματικότητα ένα λόγω της φθοράς.. Μετά το πρώτο σοκ, ξεχνάω το ψάρι και ξεκινάω βουρ για την επιφάνεια. Δεν αισθάνομαι πόνο, απλά αναδύομαι χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν όμως βρίσκομαι στα 7 περίπου μέτρα αρχίζει μία ζάλη που όσο πλησιάζω προς την επιφάνεια, τόσο αυτή μεγαλώνει. Φτάνω εν τέλει στην επιφάνεια, παίρνω μία βαθιά ανάσα, αλλά αισθάνομαι σαν να είμαι ντίρλα στο μεθύσι. Έχω τρομερή δυσκολία να σταθώ σταθερός και δίνω μία μικρή μάχη να για κρατηθώ. Ίσως από εμπειρία, ίσως από ένστικτο κάνω την σωστή κίνηση, λύνω την ζώνη και γυρνάω ανάσκελα. Μετά από κάνα πεντάλεπτο επανέρχομαι και χτυπάω νοερά τον εαυτό στον ώμο λέγοντας του "το ξεπεράσαμε κι αυτό".

Όταν είδα το βίντεο στο σπίτι μου, αγριεύτηκα. Ακούω το μπάμ του κεφαλιού μου στο βυθό, την τρελή ανάδυση, και την μάχη που δίνω στην επιφάνεια για να κρατηθώ. Τα είχα όλα προγραμματίσει σωστά και όμως κινδύνευσα. Αυτό θα μπορούσε να γίνει και στα 10 και στα 5 μέτρα, δεν ήταν θέμα βάθους, ήταν μία "κακιά στιγμή" που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Αν υπήρχε κάποιος άνθρωπος από πάνω, τώρα δεν θα έγραφα αυτό το δοκίμιο, απλό, αυτονόητο και απόλυτα αποτελεσματικό. Για αυτό λοιπόν αγαπητοί φίλοι να βουτάτε με παρέα, έστω και αν σας χαλάει κάπως το "cool", όλοι οι υπόλοιποι αδιόρθωτοι να ξέρετε ότι βουτάτε "at your own risk".

viewtopic.php?f=32&t=67401

[matador23]

Παρ' ολίγον μακαριστός - επικίνδυνα περιστατικά

Δημοσίευση από dimitrikotz 09 Ιούλ 2020, 23:18

Ανοίγω αυτό το νήμα γιατί νομίζω όλοι μας σε κάποια στιγμή θα βρεθήκαμε σε επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες θα ήταν ιδιαίτερα διδακτικό να τις μοιραστούμε εδώ πέρα. Προσωπικά έχω βρεθεί σε άμεσο κίνδυνο ζωής τέσσερεις φορές, όλες τις φορές γλύτωσα κυρίως λόγω τύχης, αλλά και γιατί δεν πανικοβλήθηκα.

Επειδόδιο 1
Βλυχός, Ύδρα. Πρέπει να ήμουν κάτω από δέκα ετών. Ψαρεύαμε με τον ξάδελφο μου σε μιά ρηχοπατιά περίφημη για τα χταπόδια της. Με τρίαινες και άνευ σημαδούρας, που εκείνη την εποχή δεν θεωρείτο και απαραίτητο αξεσουάρ. Κολυμπούσαμε δίπλα δίπλα, σχετικά απομακρυσμένοι από την ακτή, όταν κάτι με έκανε να γυρίσω και να κοιτάξω πίσω. Με τρόμο είδα μία βάρκα σε απόσταση ελάχιστων μέτρων από εμάς να έρχεται κατά πάνω μας. Δίνω στον ξάδελφο μου μία κλωτσιά και ταυτόχρονα βουτάω με την μία. Η βάρκα πέρασε ακριβώς από πάνω μου, αλλά την γλιτώσαμε και οι δύο. Ο ξάδελφος μου (που η βάρκα τον χτύπησε λίγο), μου λέει ακόμα ότι μου χρωστάει την ζωή του! Ευτυχώς τότε δεν υπήρχαν ταχύπλωα.

Επεισόδιο 2
1998 Βενέτικο Μεσσηνίας, Χειμώνας. Το θυμάμαι γιατί ήταν η χρονιά που γεννήθηκε η κόρη μου. Κρύο, πολύ κρύο χοντρή στολή εφτάρα και άφθονα βάρη. Φορούσα και ένα σακκίδιο πλάτης για να μοιράσω το βάρη. Το σακκίδιο αυτό συνδέονταν με ένα ιμάντα με την ζώνη βαρών. Στην ζώνη είχα συνδέσει και το σχοινί της σημαδουρας. Επιχειρώ βουτιά γύρω στα 17 μέτρα σε ένα ωραίο μονόπετρο, που ωστόσο δεν είχε κάτι αξιόλογο. Εκεί που αναδυόμουν ξαφνικά κάτι με σταμάτησε, και εκεί διαπίστωσα ότι το σχοινί της σημαδούρας είχε μπλέξει στο μονόπετρο. Πρέπει να ήμουν στα δέκα μέτρα, και ασυναίσθητα χωρίς σκέψη λύνω την ζώνη, η οποία έφυγε μεν από την μέση μου αλλά δεν με απελευθέρωσε καθώς ήταν συνδεδεμένη με το σακκίδιο πλάτης. Εμεινα κάποια δευτερόλεπτα εντελώς ακίνητος αιωρούμενος, ο αέρας μου τελείωνε και δεν ήξερα τι να κάνω. Σκέφτηκα τι μ@λ@κ@ς ήμουνα που η κόρη μου δεν θα γνώριζε ποτέ πατέρα. Δεν ξέρω πως ενώ ήμουν στα τελευταία μου, είχα την διαύγεια να κατέβω να πιάσω την ζώνη, να βγάλω το μαχαίρι και να κόψω το σκοινί. Έφτασα στην επιφάνεια σκασμένος, και εκεί συνειδητοποίησα ότι πάντα έχουμε περισσότερο αέρα απ' όσο νομίζουμε.

Επεισόδιο 3
Αγ. Αιμιλιανός, φάρος. Πολλά πολλά χρόνια πριν πήγα κολυμπητό σ' αυτό το μέρος που δεν το ήξερα καθόλου. Στο σημείο εκείνο υπάρχει ένα φάρος και από εκεί περνάνε όλα τα καράβια που πάνε για Σπέτσες. Αυτό βέβαια δεν το ήξερα, αυτό που είδα ήταν μία καταπληκτική ζωντανότατη ξέρα, και αφού είχα την σημαδούρα μου, ήμουν ήσυχος ότι όλα ήταν καλά. Ξεκινάω τις βουτιές, και όσο πήγαινα απομακρυνόμουν από τον φάρο και βάθαινα. Παντού στήρες, μεγάλες στήρες, εύκολα ψάρια, που ήμουν αρκετά ηλίθιος να μην προβληματιστώ γιαυτό. Στην διάρκεια μίας βουτιάς, ήμουν γύρω στα 24 μέτρα ακούω ένα τρομερό θόρυβο . Γυρνάω και βλέπω στην επιφάνεια ένα πλοίο κανονικό ακριβώς από πάνω μου. Περνούσε, περνούσε και δεν τελείωνε. Ευτυχώς η άπνοια μου, μου επέτρεψε να περιμένω μέχρι που απομακρύνθηκε. Βγήκα πανικόβλητος και γύρισα σαν βρεγμένη γάτα. Ακόμα όταν περνάω από αυτό το σημείο, θυμάμαι με τρόμο το πάθημα μου.

Επεισόδιο 4
Ανδρος 2008. Είμαι σ' ένα καταπληκτικό μέρος κοντά στα Άχλα. Καταδύομαι και βλέπω ένα ωραίο ροφό περίπου 7-8 κιλά τον οποίο και χτυπάω στον προθάλαμο. Το βάθος γύρω στα 20 μέτρα. Με το που τον χτυπάω πιάνω αμέσω την πετονιά και πασχίζω να τον τραβήξω για να μην βραχώσει. Για αρκετή ώρα τον τραβάω μάταια, έχοντας καταναλώσει αρκετή ενέργεια, και σε κάποια στιγμή ξέρω ότι είναι η ώρα να αναδυδώ. Πράγματι πάω να ανέβω, αλλά η πετονιά του όπλου έχει μπλεχτεί στο μπράτσο μου, και κατά την ανάδυση ο κόμπος έχει σφίξει. Κάνω να πιάσω το μαχαίρι, αλλά αδυνατώ να το βγάλω απ' την θήκη. Καταλαβαίνω ότι είμαι άσχημα, αλλά δεν πανικοβάλλομαι. Εγκαταλείπω την προσπάθεια να βγάλω το μαχαίρι, και ξαναπάω λίγο βαθύτερα για να χαλαρώσει η πετονιά. Πράγματι το καταφέρνω και βγαίνω και πάλι σκασμένος, αλλά ζωντανός!

Δεν θέλω να κάνω ηθικοπλαστικά κηρύγματα με όλα αυτά, απλά καταθέτω τα συμβάντα.

viewtopic.php?f=32&t=67044

[matador23]

Ένα αλλιώτικο άρθρο...

Δημοσίευση από VIPER » 30 Ιαν 2021, 20:15


Ζούμε σε μια εποχή που οι σχέσεις των ανθρώπων γίνανε δύσκολες, οι αλήθειες παρερμηνεύονται ή παρεξηγούνται, και ιστορίες αληθινές ή όχι μπαίνουν στον ίδιο κουβά αξιολόγησης για να κριθούν με τον ίδιο συντελεστή.
Πράγματα και καταστάσεις, που δύσκολα εξιστορούνται, ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, πόσο μάλλον όταν “ζωντανεύουν” πάνω σε χαρτί, αδιάσειστο τεκμήριο με την υπογραφή του συντάκτη, να γίνονται γνώριμες στο ευρύ κοινό.

Δεν έχει περάσει καν το πρώτο δεκαπενθήμερο του Ιουνίου, που συντάσσονται αυτές οι γραμμές προσπαθώντας να πάρουν πνοή και να γίνουν κείμενο και ήδη τρείς οικογένειες θρηνούν την απώλεια δικών τους ανθρώπων….
Δεν υπάρχουν λόγια να απαλύνουν τον πόνο και να παρηγορήσουν, δίχως καμία απολύτως δικαιολογία για το αποτέλεσμα.
Ό,τι και να ειπωθεί είναι απλώς για να ξεγελάσει, να κοροιδέψει αυτούς που δεν γνωρίζουν, αφού δεν έχουν νιώσει ούτε στιγμή τη μαγεία του θαλάσσιου κόσμου. Ενός κόσμου μαγευτικού, μα συνάμα επικίνδυνου, αφού ο άνθρωπος δεν σχεδιάστηκε για να ζει μέσα σε αυτόν αλλά εκτός.

Όλοι εμείς που έχουμε γευτεί τους καρπούς της, μαγευόμαστε από το υγρό στοιχείο, που μας καλεί όπως οι σειρήνες τον Οδυσσέα να χαθούμε στο εσωτερικό της…..
Το ΘΕΛΩ σε συνάρτηση με το ΕΓΩ σε αρκετές περιπτώσεις υπερνικά τη λογική, με αποτέλεσμα να μας κατατάσσει ιδανικούς αυτόχειρες.
Αυτό που φαίνεται απλό σε περιγραφή από τα χείλη….στη πράξη είναι δύσκολο, με έναν μηχανισμό και συνδυασμό πραγμάτων που πρέπει να είσαι πολύ καλός γνώστης της λειτουργίας του, όταν πάρεις την απόφαση να ασχοληθείς με την ελεύθερη κατάδυση και το ψαροτούφεκο με μια ανάσα.
Η τεχνολογία προχώρησε με αλματώδη πρόοδο, δίνοντάς λύσεις που στο πρόσφατα κοντινό παρελθόν φάνταζαν «γόρδιος δεσμός»…άλυτες.
Εστιάσαμε στη γνώση του να κινηθούμε βαθύτερα στα σπλάχνα της γαλανής, πως θα νιώθουμε άνετα και ζεστά όλη την διάρκεια του έτους, μάθαμε να κρατάμε περισσότερο χρόνο την ανάσα μας, κατασκευάσαμε μακρύτερα και δυνατότερα ψαροτούφεκα, αλλά σε αυτό που υστερούμε ακόμη μένοντας πίσω, ανήμποροι να βρούμε λύση και να μάθουμε, είναι το πως θα καταφέρουμε να τιθασεύσουμε το αχαλίνωτο ΕΓΩ μας.
Αυτό το εγώ που χτίζει τοίχους ψηλούς συνθλίβοντας εμπειρίες και γνώσεις ετών σε μια μονάχα στιγμή. Αυτό το εγώ που σε μεθά και σε κάνει να ξεχνάς πως πρέπει να διαφυλάξεις σαν κόρη οφθαλμού το πολυτιμότερο αγαθό που μας δόθηκε ποτέ δίχως να υπάρχει αντίτιμο ίσης αξίας….τη ίδια την ΖΩΗ.

Παίρνοντας λοιπόν σαν αξίωμα ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, πάνω σε αυτό θα χτίσουμε επιδόσεις και τα θέλω μας.
Σε όλα όμως υπάρχουν όρια και αν κάποιοι από μας δεν τα έχουν βάλει μέχρι τώρα ήρθε η ώρα να το κάνουν. Χαμηλώνοντας τον πήχη μέχρι εκεί που νιώθουν άνετα και αβίαστα.
Αυτός καλό θα είναι να μεγαλώνει ανάλογα με την εμπειρία και την γνώση και όχι με το θέλω του καθενός. Σύνεση και λογική υπεράνω όλων. Αξιώματα της ζωής απαραβίαστα για οποιοδήποτε λόγο και αιτία. Αν επιθυμούμε να ξετυλίξουμε όλο το νήμα της ζωής που μας χαρίστηκε και όχι να το κόψουμε βίαια.
Δεν πρέπει να υπάρχει σύγκριση μεταξύ μας, διότι η κάθε περίπτωση είναι μοναδικά διαφορετική από την οποιαδήποτε άλλη. Μοιάζουν όλες σαν τα δάχτυλα των χεριών αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι ίδιες.

Μη «ζηλεύεται» αυτό που έχει κάποιος άλλος. Προσπαθήστε να γίνεται καλύτεροι βελτιώνοντας τους εαυτούς σας και όχι να κυνηγάτε χίμαιρες.
Αφιερώστε χρόνο για την ασφάλεια σας περισσότερο από το να βελτιώσετε τις επιτυχίες σας. Οι επιτυχίες θα έρθουν μόνες τους με τον καιρό, αβίαστα…..οτιδήποτε άλλο μπορεί να φέρει επιτυχία αλλά μειώνει δραματικά την ασφάλεια. Κάτι που δεν το θέλουμε και δεν πρέπει να το θέλουμε.

Η θάλασσα πρέπει να μας ηρεμεί και να αδειάζει το μυαλό από την κούραση της καθημερινότητας. Το ψάρι δεν είναι αυτοσκοπός και δεν είμαστε παιδιά που να αναζητούμε…..«ποιανού είναι το μεγαλύτερο».
Τέτοιες λογικές και σκέψεις καλό είναι να αποφεύγονται και να μένουν ξεχασμένες σε μνήμες των παιδικών μας χρόνων, που φύγαν και χαθήκαν, γιατί εκεί είναι η θέση τους.
Το να ειπωθεί για μια ακόμη φορά πως «ποτέ μονάχοι» καλό είναι, αλλά από μόνο του δεν αρκεί. Και να είναι ο ένας δίπλα στον άλλο όταν σε μια δύσκολη στιγμή δεν θα υπάρξει ηρεμία και προπάντων γνώση….

Προσωπικά θεωρώ και πιστεύω πως το άλφα και το ωμέγα είναι ένα σχολείο κατάδυσης. Θα λύσει πολλές απορίες και θα μας κάνει να σκεφτούμε και να δούμε κάποια πράγματα πιο ώριμα…ποιο σωστά. Κανείς μας δεν τα ξέρει όλα. Κανείς.....

Η θάλασσα και γενικά η ζωή είναι ένα σχολείο συνεχούς μάθησης. Ίσως και αυτή να είναι η ομορφιά τους. Η κάθε φορά να είναι σαν την πρώτη φορά….
Ακόμη και οι πιο έμπειροι δεν είναι σίγουρο το πως θα αντιδράσουν σε μια δύσκολη στιγμή. Εκεί που τα ασήμαντα δευτερόλεπτα έχουν τον ρόλο πρωταγωνιστή διαχωρίζοντας τη ζωή από το θάνατο.
Σίγουρα η εμπειρία που αποκομίζει κανείς με τα χρόνια βοηθά πολύ, αλλά σε καμία περίπτωση μην θεωρήσετε δεδομένη την σωστή και άμεση αντίδραση.
Ψυχραιμία θέλει, πολύ καλή γνώση και σωστούς χειρισμούς και πάλι το αποτέλεσμα δεν είναι 100% δεδομένο.
Βλέπετε το ψαροτούφεκο είναι αποτέλεσμα και συνάρτηση πολλών πραγμάτων.

Δεν είναι μονάχα η σύλληψη όμορφων θηραμάτων…αυτό είναι το τελικό επιθυμητό αποτέλεσμα. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό όμως υπάρχει μακρύς δρόμος, δύσκολος, επίπονος με πολλές στερήσεις, που πρέπει να ανέβει κάποιος σκαλί σκαλί δίχως να παραλείψει κανένα στο ενδιάμεσο. Μην πιέζεται για γρήγορη άνοδο, αφήστε τον χρόνο να κυλήσει υπέρ σας δείχνοντας ωριμότητα και όχι βιασύνη, θα σας δώσει εμπειρία και θα σας εμπλουτίσει με γνώση, έτσι όπως ξέρει εκείνος.
Αν δεν ζήσετε στιγμές πως θα μάθετε? Υπάρχουν πράγματα που δεν διδάσκονται σε κανένα σχολείο απλώς στα μαθαίνει ο χρόνος….αφήστε τον λοιπόν να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα. Αυτό είναι και το φυσιολογικό.

Υπομονή και επιμονή, αρετές που ανταμείβουν όταν βρίσκουν λογική εφαρμογή.
Μάθετε να ακούτε τους άλλους γιατί όλοι κάτι έχουν να πουν και να δώσουν.

Να σκέφτεστε πριν πάρετε την οποιαδήποτε απόφαση και να μην παρασύρεστε από τα θέλω σας. Αφήστε τις επιτυχίες να έρθουν από μόνες τους. Και αν δεν έρθουν στο σήμερα θα έρθουν αύριο ή κάπου λίγο παρακάτω σε κάποιο άλλο χρόνο, αβίαστα και μονάχες τους.
Πιστέψτε με πως είναι ποιο όμορφα τότε, όταν όλα γίνονται στο σωστό χρόνο.

Τέλος να μην ξεχνάτε πως δεν πρέπει …….Να εστιάζουμε στα ψάρια....στη θάλασσα πάμε για να ηρεμήσουμε και να γεμίσουμε εικόνες...
Τα ψάρια δεν είναι αυτοσκοπός....είναι το επιθυμητό αποτέλεσμα και η ευτυχής κατάληξη......και τίποτε περισσότερο...."Η μαγεία είναι στο ταξίδι" και όχι ο προορισμός.....
Καλές και ασφαλείς βουτιές σε όλους μας. Καλές επιστροφές στα σπίτια μας.

ΑΡΓΟΥΔΕΛΗΣ Θ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

viewtopic.php?f=13&t=67985

[matador23]

Δέν έχω...

Μη αναγνωσμένη δημοσίευση από CapetanThomas » Τετ 10 Φεβ 2016, 23:58

Απαραίτητη Διευκρίνιση,
προς Αποφυγή κάθε πιθανής άσκοπης Ταλαιπωρίας :…

Οποιος λανθασμένα περιμένει να δεί στο Τέλος, Ψάρια…,
άς μην κάνει την επίπονη Προσπάθεια και τον μάταιο Κόπο να διαβάσει
άσκοπα αυτό το μακροσκελές, κουραστικό κι ανούσιο Κείμενο,
που λογικά δεν θα ενδιαφέρει και Κανέναν…

Μία απλή Ιστορία είναι…Τίποτα περισσότερο…
Ονειρική Μυθοπλασία ή σκληρή Πραγματικότητα;…
Ισως και τίποτα από Ολα αυτά να μήν είναι Αλήθεια…
Ισως και να πρόκειται για Αποκύημα κάποιας αρρωστημένης Φαντασίας…
Ποιος ξέρει…Τι σημασία έχει τώρα πιά…

Είναι μια Νομοτέλεια ότι, τα πραγματικά Γεγονότα,
οι Αλήθειες και τα Συμπεράσματα, δημιουργούνται, πλάθονται,
φιλτράρονται, κρίνονται κι αποτιμώνται,
πάντοτε αποκλειστικά και μόνο, από τον Αναγνώστη…

Δεν έχω…
Δυστυχώς δεν έχω, ( κι ούτε προβλέπεται σύντομα να έχω ),
κι ως εκ τούτου δεν μπορώ να συνεισφέρω με πρόσφατες Παραστάσεις
κι όμορφες Εικόνες από Ψαρέματα…

Θα περιοριστώ μονάχα σε ότι έχω και ότι μπορώ να διαθέσω αυτή την στιγμή…
Κι αυτή τη στιγμή, το μόνο που μπορώ απλόχερα να προσφέρω,
( κυρίως στον εαυτό μου, αλλά και σε Ολους Οσους το χρωστάω ), είναι οι Μνήμες…
Μνήμες…Αυτές οι Προσωπικές Αναμνήσεις σε στοχευμένες Αναφορές…

Μνήμες σκόρπιες,
( Λίθοι, Πλίνθοι και Κέραμοι ατάκτως ερριμμένα )
μέσα στο λιγοστό τρεμάμενο Φώς των μακρινών παρελθόντων Ετών…
Κι έτσι το συνηθίζουν πάντα να είναι οι Μνήμες…Σκόρπιες…

Και κάθε φορά που οι σκόρπιες Μνήμες είναι τόσο αταίριαστα αναμεμειγμένες μεταξύ τους,
οι Θλιβερές με τις Ευτυχισμένες, τόσο και πιο πολύ επιδεινώνεται αυτό το μεγάλο,
βασανιστικό και δυσεπίλυτο Ψυχολογικό Πρόβλημα,
που συνήθως το ονομάζουμε ευγενικά, ώς < Επιλεκτική Μνήμη >…


Η Ιστορία …

Χειμώνας 1980…
Η Παρέα, τρείς Φίλοι, συνομήλικοι 30άρηδες…Φίλοι καλοί, κι αγαπημένοι…

Τρείς Φίλοι, Λάτρεις του Ελεύθερου Κάμπιγκ, πάντα μαζί με τις Γυναίκες τους
που ακολουθούσαν συμμεριζόμενες απόλυτα όλες αυτές τις Επιλογές…
Ηδη, για αρκετά Χρόνια, από το 1970 μέχρι το 1980, δεν έμεινε Ακτή,
απ άκρη σ΄άκρη στην Χαλκιδική, που να μην την απολαύσαμε,
που να μην την κολυμπήσαμε, που να μην την ψαρέψαμε,
που να μην την διανυκτερεύσαμε…
Όλα δικά μας ήταν…
Ερημα, ελεύθερα, ήσυχα, ήρεμα, απλά, σιωπηλά, καθαρά…
Ζούσαμε στις Ακτές…
Κοιμόμασταν στις Αμμουδιές…
Δεν έμεινε Αστέρι που να μην το μετρήσουμε…
Δεν έμεινε Κύμα που να μην το αφουγκραστούμε…
Δεν έμεινε Γλαροπούλι που να μην του μιλήσουμε…
Δεν έμεινε Αεράκι που να μην το γεμίσουμε με τα Γέλια
και τις χαρούμενες Φωνές μας…
Με την αισιόδοξη Ματιά της Νιότης μας, με τις Ελπίδες,
με τα Ονειρα και τις Προσδοκίες μας…
Με την Ευτυχία μας…

Και σίγουρα, τότε δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε,
δεν μπορούσαμε να εκτιμήσουμε και να αποτιμήσουμε σωστά,
το πόσο πολύ άξιζαν όλα αυτά,
πόσο πολύ υπέρτατα κι ανεκτίμητα κι αναντικατάστατα είναι…


Μία άλλη, επίσης σκληρή, κι ίσως η σκληρότερη Νομοτέλεια, είναι ότι :

Η Ζωή είναι πάντα μια Πορεία με οδυνηρές Απώλειες…
…
Είναι κι ο Χάροντας που καρτερεύει και ζηλεύει…
Ζηλεύει και χτυπάει ο Χάροντας…
Κι όταν ο Χάροντας χτυπάει, είναι αμείλικτος…
Διαλέγει και παίρνει πάντα τον Καλύτερο…
Η την Καλύτερη…
…
…

Οι Φίλοι κι οι Φιλίες, χάνονται πάντα μέσα στην πυκνή Ομίχλη
του αδηφάγου κι αδυσώπητου Χρόνου…
Όμως, οι Μνήμες των Συναισθημάτων, δεν χάνονται…
Παραμένουν αλώβητες περιμένοντας ένα τυχαίο Ερέθισμα για να αναμοχλευθούν…
Ένα αδύναμο Φώς μέσα στο Σκοτάδι, αρκεί για να τις αναδείξει…
…
…
Χειμώνας του 1980 λοιπόν, κι οι τρείς Φίλοι φτάνουν μόνοι τους,
με ένα Αυτοκίνητο στην Ακτή, γύρω στις 11 το πρωί κάποιου συννεφιασμένου Σαββάτου, κάποιου παγωμένου Γενάρη…

Ακτή …Μία από τις πολλές υπέροχες, απόμακρες Ακτές ενός Ποδιού της Χαλκιδικής…
Ηταν ένα Θαύμα της Φύσης η συγκεκριμένη Ακτή…
Η απόλυτη Εκφραση και Περιγραφή της Ομορφιάς…
Θάλασσα καταγάλανη και κρυστάλλινα καθαρή…
Ενας ονειρεμένος Κόλπος, με μακριά και πλατιά Αμμουδιά, που περιβάλλονταν από καταπράσινο Βουνό κατάφυτο με Πεύκα…

Θυμάμαι έντονα ακόμη και τώρα,
εκείνο το διαισθητικό Σφίξιμο της Ψυχής και το πρωτόγνωρο άσχημο Προαίσθημα…,
μία ασυνήθιστη κι ιδιαίτερη Ανησυχία μου είχε παραδόξως κυριεύσει
την Σκέψη και την Υπαρξή μου…,
όταν αφού κατεβάζοντας το Αυτοκίνητό μας στον τελευταίο Χωματόδρομο προς την Ακτή,
είδαμε από μακριά με μεγάλη μας Απογοήτευση ότι,
υπήρχε ήδη εκεί αραγμένο ένα ακόμη Αυτοκίνητο…
Το να υπάρχει εκεί χειμωνιάτικα ένα ακόμη Αυτοκίνητο εκείνα τα Χρόνια,
ήταν αρκετά ασυνήθιστο και ειδικά για Εμάς αυτό ήταν ένας ανυπόφορος Συνωστισμός…!!!...

Αράξαμε κι Εμείς, όσο μακρύτερα μπορούσαμε από αυτό το ξένο Αυτοκίνητο…

Οι Διαδικασίες μας, ήταν σύντομες, προκαθορισμένες,
συντονισμένες και κατά Αρμοδιότητα κατανεμημένες…
Εγώ άρχισα να ντύνομαι και να ετοιμάζομαι για να πέσω,
ενώ οι Αλλοι, άρχισαν τις απαραίτητες στεριανές Προετοιμασίες προκειμένου να περάσουμε
εκεί το Σαββατοκύριακο, ξεκινώντας από το αρχικά πιο απαραίτητο,
δηλαδή το μάζεμα των στεγνών Θαλασσόξυλων για την Φωτιά, για την Ζέστη μας,
αλλά και κυρίως για τα Ψησίματα μας…
Κάθε Χειμώνα εκεί, τα Θαλασσόξυλα ήταν άφθονα, αφού έρχονταν με τα Ρεύματα
και το Κύμα, κατευθείαν από το Ορος που είναι λίγα Μίλια απέναντι…

Επεσα λοιπόν, μόνος μου όπως πάντα, περίπου κατά τις 11,30 π.μ.
και κατευθύνθηκα γρήγορα προς τον προνομιακό Αριστερό Κάβο του Κόλπου…

Ενας Κάβος πάντα πλούσιος, που μέσα στα μεγάλα Κατρακύλια,
τις μονοκόμματες Προεκτάσεις, στα Μονόπετρά και στα Ξενέρια του,
μου έδινε πάντα Χαρές κι ευχάριστες Εκπλήξεις,
κι εξασφάλιζε με σιγουριά την Ημερήσια Τροφή μας…
Κι ύστερα, ακολούθησε μία Πορεία προς τα αριστερά, σε Τόπο με καλή
και πλούσια σχετικά ρηχή Διαμόρφωση…

Ετσι τον ψάρευα πάντα τον συγκεκριμένο Τόπο, με μοναδικό Ζητούμενο,
το να βγάλω τόσα όσα ακριβώς χρειαζόμασταν για να ψήσουμε και να φάμε…
Τίποτα περισσότερο…
Κι όσο για το Αύριο, έ, < Αύριο είναι μια καινούργια Μέρα >…

Στον Φίλο μου, τον Ψήστη της Παρέας, άρεσαν πολύ, οι Τσιπούρες, κι οι Σαργοί…
Μα και στα ασημένια Κυνηγιάρικα που μου τύχαιναν σποραδικά,
χαμογελούσε μέχρι τα Αυτιά από Χαρά κι έδινε Ρεσιτάλ καλού Ψησίματος…
Και σε Ολους μας βέβαια άρεσαν ιδιαίτερα, τα καλοχτυπημένα
μεγάλα Χταπόδια ψημένα στο Κάρβουνο…

Κι όταν αναφερόμαστε σε εκείνα τα Χρόνια, δεν χωράει πουθενά καμία Μεγαλοστομία,
καμία υπερφίαλη Επαρση, καμία ανούσια Υπερβολή…
Απλά, σε εκείνα τα Χρόνια, Ψάρια υπήρχαν…Τόσο απλά…
Δεν ξέραμε τότε τι είναι η Αγωνία και το Αγχος της άκαρπης Αναζήτησης…Ψάρια υπήρχαν…
Στοιχειώδης Εμπειρία μόνο χρειαζόταν…Τίποτα άλλο…

Φροντίδα και Καθήκον μου ήταν, σαν Διοικητική Μέριμνα, να καλύψω αυτές τις Ανάγκες
Σίτισης για το Φαγητό της Παρέας, με ότι καλό και διαλεχτό Δώρο
μας χαρίσει Σήμερα η γαλαντόμος Θάλασσα…Η Θάλασσά μας…

Ηταν παγωμένος αυτός ο Γενάρης…
Πέρασε σχεδόν ένα Τετράωρο Ψαρέματος και το Κρύο άρχισε να με τρυπάει,
ένας Βορειοανατολικός Αέρας άρχισε να φορτώνει και να με κοντράρει,
είχα πάρει Ολα όσα είχα να πάρω, κι άρχισα τον Δρόμο της Επιστροφής,
σε μία μακριά παράλληλη Πορεία στα 8 με 10 μέτρα Βάθος…
Η Ακτή μας, δεν φαίνονταν ακόμη, ήμουν πολύ αριστερά του Κάβου…
Επιτάχυνα λίγο, και περισσότερο για να ζεσταθώ, κολυμπώντας πιο έντονα…
Αρχισα να πλησιάζω τον Κάβο και πλέον μπορούσα να βλέπω
και την Ακτή και το Αυτοκίνητό μας…

Ανοίχτηκα για λίγο έξω απ τον Κάβο, κι όπως συνήθιζα κάθε φορά
σε αυτόν τον συγκεκριμένο Τόπο, πρίν ξεκινήσω για να βγώ έξω,
έκανα πάντα μία μικρή σύντομη Παράκαμψη για να ελέγξω ένα μεγάλο Ξενέρι,
λίγο πιό ανοιχτά του Κάβου, όπου το Βάθος στην Αποχή ήταν γύρω στα 20 μέτρα,
για κανέναν Μεσημεριάτικο Ροφό…

Πλησιάζοντας το Ξενέρι, και σε Απόσταση περίπου 30μέτρα από αυτό,
βλέπω στον Πυθμένα σε Βάθος περίπου 15 μέτρα, μία Ζώνη Ψαροτουφεκάδικη…
Ανατριχίλα…Κατεβαίνω, την πιάνω στα Χέρια μου κι ανεβαίνω…
Ζώνη ολόκληρη, άθικτη, με όλα τα Βαρίδιά της…
Πάγωσε το Αίμα μου…Με ζώσανε τα μαύρα Φίδια…
Ηξερα, το ένιωθα ότι αυτό, μόνο μεγάλο Κακό σημαίνει…
Κι αμέσως θυμήθηκα, συνειδητοποίησα κι επιβεβαίωσα, το έντονο δυσάρεστο Συναίσθημα
και το άσχημο Προαίσθημα που είχα νιώσει, όταν το Πρωί φτάσαμε στην Ακτή…

Σήκωσα με Αγωνία το Κεφάλι μου και άρχισα να ψάχνω παντού τριγύρω μου,
ανάμεσα στα Κύματα, όπου έφτανε το Βλέμμα μου, για να δώ…Να καταλάβω…
Προχώρησα λίγα μέτρα παραπέρα…Ημουν πιά περίπου 200 μέτρα μακριά από την Ακτή…
Κι εκεί, Τον είδα…

Με την μαύρη του Στολή…Χωρίς την Ζώνη…
Ηταν ακίνητος στην Επιφάνεια της Θάλασσας, κι έμοιαζε σαν να έκανε Χαλάρωση,
πρίν από την επόμενη Βουτιά…
Πλησίασα κοντά του…Είχε διάπλατα ανοιγμένα τα Χέρια του, σαν να ήθελε να αγκαλιάσει ολόκληρη την Θάλασσα…
Τον έπιασα, κι ήταν εντελώς παγωμένος…Απόλυτη Ακινησία…Τίποτα πιά δέν λύγιζε…
Είχε δυστυχώς επέλθει η Νεκρική Ακαμψία…
…
Ασυναίσθητα κι αυθόρμητα, πέταξα στον Βυθό το Οπλο μου,
πέταξα την Αρμαθιά με τα Ψάρια μου, τα πέταξα Ολα όσα κουβαλούσα,
Όλα όσα δεν είχαν πια καμία απολύτως Αξία,
μπροστά στην μοναδική Ανθρώπινη Ζωή….
…
Κι όρμησα να τον πιάσω…
Τον κράτησα με τα δυό μου Χέρια από τους Ωμους του, κι άρχισα να κολυμπάω Υπτιο,
με όλη την Δύναμη της Ψυχής μου, για να τον βγάλω έξω στην Ακτή…
…
Ηδη από μακριά με είχαν δεί οι Φίλοι μου, κι έτρεξαν πανικόβλητοι κι αλλόφρονες
στην Αμμουδιά να με περιμένουν για να με βοηθήσουν…

Επιασαν Ολοι στοργικά και με βοήθησαν να τον ανασύρουμε απαλά στην Αμμουδιά…
Τον ξαπλώσαμε προσεχτικά ανάσκελα, όπως ήταν, με τα Χέρια ανοιχτά…
Εγώ έμεινα παραδίπλα, γονατισμένος από την Εξάντληση…
Ψυχικά και Σωματικά, είχα ολοκληρωτικά καταρρεύσει…
Επειδή εγώ ήδη ήξερα…Όμως, οι Υπόλοιποι ακόμη δεν ήξεραν κι ήλπιζαν…
Κι άρχισαν σαν Τραγικές Φιγούρες, αυθορμήτως να κάνουν έξαλλοι,
ότι ήταν Ανθρωπίνως δυνατόν για να τον ανανήψουν και να τον επαναφέρουν …
Πολύ γρήγορα όμως συνειδητοποίησαν πλέον Ολοι την σκληρή Αλήθεια,
κι η Αλήθεια ήταν ότι, αυτές οι Προσπάθειες τους ήταν πλέον απολύτως μάταιες,
αφού ήταν φανερό ότι, προφανώς είχε επέλθει προ Ωρών αυτή η Νεκρική Ακαμψία…
Μία απόλυτα δραματική και τραγική Κατάσταση,
οριστικά μη αναστρέψιμη…

Ένα Ψάρεμα χωρίς Επιστροφή…
…
…
Μετά το αρχικό Σόκ, Κάποιος από τους δικούς μου, έφερε από το Αυτοκίνητο ένα Σεντόνι,
και Τον σκέπασε, με έναν τρυφερό, τρεμάμενο, προσήκοντα Σεβασμό…

Τρείς Αντρικές Φιγούρες, στέκονταν πλέον σκυφτοί κι αμίλητοι,
τριγύρω από τον ξαπλωμένο και σκεπασμένο, ακίνητο, άγνωστο κι άτυχο Ανθρωπο…

Κι όταν άμεσα ξεπεράστηκε η αρχική Αμηχανία,
ήρθε η δύσκολη Ωρα της ανελαστικής Κοινωνικής Ευθύνης
και του θλιβερού μας Καθήκοντος…Της άμεσης Ενημέρωσης…
Επρεπε δηλαδή να συνέλθουμε, για να προβούμε στις απαραίτητες εκείνες Ενέργειες, προκειμένου άμεσα να ειδοποιηθεί η Αστυνομία, το Λιμενικό, το Ασθενοφόρο,
κι όποια άλλη Δημόσια Αρχή θα έπρεπε να επιληφθεί αρμοδίως,
για την περαιτέρω Διαχείριση αυτού του τραγικού Συμβάντος…

Τότε Κινητά Τηλέφωνα δεν υπήρχαν…Ξεκίνησαν αμέσως Ολοι κι έφυγαν,
με το Αυτοκίνητο, για να βρούν το κοντινότερο Χωριό,
που όμως ήταν πάρα πολύ απομακρυσμένο…
Οι χιλιομετρικές Αποστάσεις, οι οδικές Συνθήκες της τότε Εποχής,
το Χειμωνιάτικο Τοπίο, έκαναν προβλέψιμη την αναμενόμενη Πολύωρη Απουσία τους…

Εγώ έμεινα εκεί…Με το σκληρό και θλιβερό Καθήκον μου, Μονάχος μου,
να φυλάω και να κρατάω Συντροφιά Αυτόν τον άτυχο άγνωστο Ανθρωπο…
Κι ήταν πιά προχωρημένες οι Μεταμεσημβρινές Ωρες,
με το Φώς να έχει ήδη αρχίσει να λιγοστεύει…

Η Στολή μου, είχε στεγνώσει επάνω μου κι ο κρύος Αέρας
μου τύλιγε και πάγωνε το Κορμί και την Ψυχή μου…Ετρεμα απ΄το Κρύο…
Ξαναφόρεσα την Κουκούλα και τα Γάντια μου ενστικτωδώς,
για να προστατευθώ έστω και στοιχειωδώς…

Εφυγαν Ολοι τους για το δικό τους Καθήκον, τόσο Βιαστικοί κι Αλλόφρονες,
που πραγματικά Κανείς μας, ούτε κι εγώ, δεν σκέφτηκε και δεν πρόβλεψε
τα λίγα Ανθρωπίνως απαραίτητα κι αυτονόητα…
Εμεινα πίσω Μόνος μου, χωρίς Νερό, χωρίς Τσιγάρα…
Διψούσα πάρα πολύ…Με την Στολή κρύωνα πολύ…Πονούσε πολύ το Κεφάλι μου…
Κι έτρεμα σύγκορμος για ένα Τσιγάρο… Για λίγο Νερό κι ένα Τσιγάρο…

Κάθισα αποκαμωμένος πάνω στην Αμμο, δίπλα στον Ανθρωπο…
Η κοινή Σιωπή μας, ήταν αυτό που μας συνέδεε…
Αυτή την αξέχαστη κοινή Σιωπή μας που την σκέπαζε ολοκληρωτικά,
μονάχα η υπόκωφη Βοή των Κυμάτων…
Κι είναι ασφαλώς βέβαιο ότι,
μέσα σαυτόν τον ιδιότυπο Διάλογο της απόλυτης Σιωπής μας,
ειπώθηκαν μεταξύ μας, πραγματικά πάρα πολλά και πολύ σημαντικά…
…
…
Ακριβώς έτσι, όπως είναι το να κάθεσαι με έναν παλιό καλό σου Φίλο
και πίνεις τον Καφέ, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις για τίποτα,
χωρίς να έχεις πιά να πείς τίποτα, επειδή τίποτα πιά δεν χρειάζεται να πείς,
αφού από πολλά Χρόνια τα έχετε ήδη πεί Όλα, κι ο ένας ξέρει πεντακάθαρα
όλες τις Σκέψεις, τις Απόψεις, τις Χαρές, αλλά και τις Πληγές του Αλλου…

Εγώ πάντα, μόνο έτσι την ένιωθα την Φιλία…Μόνο έτσι…
…
Αυτή η ίδια Σιωπή, που διαχρονικά καλύπτει και χαρακτηρίζει καθοριστικά,
ολόκληρη την πολύ προσωπική Ζωή μου …
...
...
Δεν ξέρω Πώς και Πότε πέρασαν όλες εκείνες οι ατέλειωτες μοναχικές Ωρες της Σιωπής…
Ηταν πιά προχωρημένη η Νύχτα, όταν επιτέλους είδα τα Φώτα πολλών Αυτοκινήτων να κατεβαίνουν απ το Βουνό βιαστικά τον Χωματόδρομο…
…
…
…
Είναι τόσο πολύ πίσω μας και τόσο μακριά μας εκείνα τα Χρόνια…
Μια ολόκληρη Ζωή…
Όλα αλλάζουν…Κι Όλα χάνονται…
Δεν έχω ξαναπάει ΠΟΤΕ ξανά σε εκείνη την Ακτή…Ποτέ…
Για Λόγους δικούς μου, καθαρά Συναισθηματικούς…

Μαθαίνω όμως δυστυχώς ότι καταστράφηκε απ την < Εξέλιξη >,
ότι τίποτα πιά δεν είναι ίδιο…
Στην Θέση της Παραδεισένιας Ακτής υπάρχουν τώρα Υποδομές Οργανωμένου Κάμπιγκ
και Μπιτσόμπαρα κι άλλες τέτοιες πολλές και διάφορες Τουριστικές Επιχειρήσεις και Δραστηριότητες, κ.λ.π.…
Ο Κόσμος προχωράει, αλλάζει, < αναπτύσσεται >…
...
Η Ζωή είναι Δρόμος…Μια Πορεία γεμάτη Απώλειες…
Προχωράμε και κρατάμε τις Μνήμες μας…
Τις Μνήμες μας, αυτόν τον συνδετικό Κρίκο της Ψυχής μας με το Παρελθόν…

Υπάρχουν όμως και κάποια στέρεα Πράγματα που δεν αλλάζουν…
Όπως η Αγάπη μας για την Θάλασσα…
Κι η αέναη Αντληση Ζωής κι Ελπίδας απ την Θάλασσα…

Αναπνέουμε και ζούμε με τον διακαή Πόθο και την Προσμονή
της κάθε επόμενης Εξόρμησής μας προς την Θάλασσα…
Και κάθε προσδοκώμενη μελλοντική Εξόρμησή μας,
πρωταρχικό Στόχο έχει το να απολαύσουμε την Θάλασσά μας,
ρουφώντας αχόρταγα την Αλμύρα και την Ευωδιά της,
τα Χρώματα και την ευλογημένη θεραπευτική για Ψυχή και Σώμα φιλόξενη Αγκαλιά της…

Κι όταν όλα αυτά μπορείς να τα βιώνεις Παρέα με ελάχιστους διαλεχτούς Φίλους,
τότε όλες αυτές οι ανυπέρβλητες Αξίες διογκώνονται, πολλαπλασιάζονται και μεγεθύνονται…
Κι αποκτούν Διαστάσεις Θεικά Ευλογημένες…

Ολες οι μεγάλες Αξίες, κι όλα τα αληθινά Ζητούμενα,
αρχίζουν και τελειώνουν εδώ…

Οπλα και Ψάρια, τελικά παίρνουν Σημασίες κατά πολύ δευτερεύουσες
κι ασύγκριτα υποδεέστερες, μπροστά στην ανυπολόγιστη κι ανεκτίμητη
υπέρτατη Αξία της Ανθρώπινης Ζωής…

Στη Θάλασσα βρίσκει πάντα η Ψυχή,
Ολα όσα χρειάζεται για την ολοκληρωτική Ανάτασή της…


viewtopic.php?f=9&t=53800