Σε αυτό το Θέμα θα βρείτε συγκεντρωμένες πολλές απο τις πιό ενδιαφέρουσες και ιδιαίτερες ψαροϊστορίες και μη, που έχουν αναρτηθεί στο φόρουμ!
Στην παρούσα ενότητα είναι δυνατή μόνο η ανάγνωση.
Όποιος επιθυμεί να σχολιάσει δημοσίως , θα μπορεί να το κάνει ακολουθώντας τον σύνδεσμο που θα βρίσκεται στο τέλος κάθε ιστορίας,
ο οποίος θα τον μεταφέρει στο νήμα που πρωτοαναρτήθηκε.
Εκεί επίσης θα μπορεί να διαβάσει σχόλια που έγιναν από αλλά μέλη γι' αυτή την ιστορία.
Η Ομάδα Διαχείρισης έχει αναλάβει την επιμέλεια για το περιεχόμενο σε αυτή την ενότητα,
το οποίο και θα αυξάνει ανα τακτά χρονικά διαστήματα.
Εάν όμως έχετε δημοσιεύσει ή γνωρίζετε κάποια ιστορία που διαβάσατε στο φόρουμ , η οποία πιστεύετε οτι αξίζει να συμπεριληφθεί σε αυτό το θέμα, βοηθήστε μας να το εμπλουτίσουμε στέλνοντάς μας μήνυμα.
Επιλεγμένες Ιστορίες ★
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
30κιλος ΒΑΣΙΛΙΑΣ!!!!!
Δημοσίευση από sakis8196 » 06 Ιουν 2011, 19:43
Χαιρετώ όλα τα μέλη του forum και εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους!!!!Θα ήθελα να ξεκινήσω την ιστορία μου με μια μικρή αυτοβιογραφία για να καταλάβετε την σημασία αυτού του θηράματος-τρόπαιου για εμένα.Είμαι 28 ετών και κατάγομαι απο την Καρδίτσα.Όπως ξέρεται η πόλη μου δεν εχει θάλασσα και η σίγουρη ερώτηση κάποιου όταν λέω οτι ασχολούμαι με το ψαροντούφεκο είναι "καλά πως και ψαρεύεις αφού δεν έχετε θάλασσα?"Είναι όντως λιγο δύσκολο λόγω απόστασης η σύχνη επάφη ,να ξύπνας από τις 4 το πρωί και να κανεις 2 ωρες και παραπάνω για να βρεθείς στην αγκαλιά της "αγαπημένης" σου,όμως αν εχεις την τρέλα το κάνεις.
Ασχολούμε με το ψαροντούφεκο από τα 10 μου οταν άρχισα να ακολουθώ τον πατέρα μου στα χταποδομερη που πηγαίναμε στις καλοκαίρινες διακοπές.Με το πρώτο μου οπλο,ένα LANARA 75 με ενα συστημα οπλισης πολυ έξυπνο(δεν τραβαγες τα λαστιχα στην εγκοπη,αλλα ολη η κεφαλη μαζι με τα λαστιχα μετακινιοτανε και πήγαινε στην εγκοπή,μετην βοήθεια του κατω μερους του όπλου,και στην συνεχεια το τραβαγες και οπλιζε.Ηταν κάτι σαν καραμπίνα.),και φυσικα 3αινα ή 4αινα.Δεν αφηνα σπάρο για σπάρο.Οταν εβγαζα δε κανεναν κέφαλο 500αρη δεν κοιμομουνα για 5 μερες!!!Τεχνική φυσικά δεν υπήρχε,είχα ανακαλύψει μια δικιά μου.Το 'ΤΡΕΧΑΛΙΤΟ" γιατι οταν εβλεπα το ψαρι ετρεχα ,ετρεχα ,με τα μαυρα μου πεδιλα απο το παντοπωλείο με τουριστικα ειδη, και αν το προλαβαινα ,το χτύπαγα!!!Ωρες ατελείωτες μέσα στο νερο και όταν έβγαινα με όλο το κορμί μου μουλιαζμένο και τα χείλη μελανιασμένα,έκανα βόλτες στην παραλία με τα "θηράματα" στα χέρια με περίσια υπερηφάνια.
Ωραίες και αξέχαστες εποχές!!!Τα χρονια περνούσαν,η πρώτη στολή,τα πρώτα πλαστικά πέδιλα,το 75αρι εγινε 90αρι και σιγα σιγα αρχισαν τα καρτερια και τα ψαχτήρια και τα θηράματα μεγαλωναν και γινόμουν πιο επιλεκτικός.Παντα μεσα απο τα περιοδικά και τις ταινιες εψαχνα να βρω τροπους και τεχνικες,μιας και η επαφη με άτομα πιο εμπειρα στο χώρο ηταν αδύνατη.
Το παραπονο μου ομως ήταν ενα.Που βρισκονται οι τεραστιοι ροφοι που εβλεπα στο περιοδικα,ή σε συναδελφους στο forum?Που κολυμπανε τα τεραστια μαγιατικα και τα λαυρακια?Ενταξει ειχα βγαλει και καλουτσικα ψαράκια ποτε όμως δεν ειχα δει το ψάρι που θα με κάνει να καρδιοχτυπήσω.Αυτο ηταν το θέμα συζήτησης με το ζευγάρι μου,οχι οτι δεν εχουμε χτυπήσει,αλλά ότι δεν έχουμε δει τέτοια μεγάλα ψάρια.
Η δουλεια μου με έφερε στη Κυπρο και ειχα την τύχη να γνώρισω τον καινούριο μου φίλο και ζευγάρι μου Παυλο.Μαζι του ενα χρονο τωρα εξελισσόμαστε,ο ενας με την βοηθεια του αλλου,οργώνοντας ολα τα παράλια της Νησου,μιας και δεν υπάρχει βάρκα.
Και τωρα πάμε στο story μιας και νομιζω οτι σας κουρασα.
Έχει έρθει η μητέρα μου και η πεθερά μου(ναι αληθεια λέω.....) για να μας δουνε και εγω σαν καλος γιος και γαμπρός πρεπει να τις ξεναγήσω στο νησί.Αφου γυρισαμε ολα τα αξιοθέατα και ξωκκλήσια της Κυπρου σταματαμε σε ενα παραθαλασσιο χωριο για να δουμε τον θειο μου ο οποιος βρισκεται εδω χρόνια τωρα.Φυσικα στο αυτοκινητο ειχα φορτωμενα ολα τα απαραιτητα για την εκδρομη αυτη και δεν εννοω τιποτα άλλο απο τον εξοπλισμό μου.Με μια μικρη εξαιρεση.Το καινουριο μου οπλο ενα raptor 115 δεν το πηρα μαζι γιατι δεν χωραει στο πορτ μπαγκαζ και δανειστηκα απο το ζεύγαρι μου ενα 105 seac sub που εχει, γιατί δεν περιμενα κατι το σπουδαίο μιας και ο χρόνος που είχα για βουτιά ήταν περιορισμενος και το πιο σημαντικο, οτι θα ήμουνα μονος μου.Ο Παυλος δεν μπορουσε να ερθει γιατι δουλευε.
Η ώρα ηταν λιγο μετα τις 6 το απόγευμα και η θαλασσα με εντονο κυμματισμο ,οχι ομως απαγορευτικο για μια γρηγορη βουτια.Ημουν 50-50 να βουτηξω γιατι σκεφτόμουν τον γυρισμό ομως παραμερησα την κούραση ,πηγα γρήγορα σε μια κοντινή παραλία που συνέχιζοταν με βραχάκια,ντύθηκα και έπεσα στο νερό.
Έντονη θολούρα και φυκιάδα ηταν η πρώτη σκηνή και κολύμπησα γρηγορα προς τα βράχια.Εκεί το τοπίο ηταν αρκέτα καλύτερο το νερό καθαρησε και ο τοπος ήταν γεματος βράχια και στρουμπουλούδικα σαργουδάκια που ομως στα πρωτα καρτέρια δεν ήταν και πολύ φιλικά.Το βαθος σε ολο το κομμάτι δεν ξεπερνούσε τα 7-8 μέτρα και συνεχιζε με απέραντη αμμουδιά,και αρκεστηκα σε κολυμπητό αντε και κανενα συντομο καρτεράκι.
Δεν είχε περασει ενα τέταρτο οταν ξαφνικά εκει που κολυμπούσα στην επιφάνεια βλεπω μια μεγάλη αναταράχη σε όλο το ψιλό και αρχιζω να κοιταζω προς τα βαθεια γιατι ολα εδειχναν οτι απο εκεί κατι ερχόταν.ΚΑΙ ΝΑ!!!!!!Δυο τερατα,δυο πανεμορφα γαλαζοπρασινα μαγιατικα,αγεροχα κολυμπούσαν παραλληλα σε μενα,με σταθερο ρυθμο.Το μεγεθός τους απίστευτο!Οι σκεψεις πολλες.Η καρδια τρελαμενη,χτύπαγε δυνατα και την ακουγα σαν να προσπαθει να βγει απο το σώμα μου!
Προσπαθησα να τα φτασω και κολυμπούσα μαζι τους γρήγορα,μάταια όμως.Σε αυτα τα δευτερόλεπτα που τα κυνηγούσα σκεφτόμουν διάφορα,"τι να κανω?να ρίξω?θα το τρυπήσει η 6,5 βέργα με ενα 18αρι λάστιχο?αντε και το ριχνω θα μπορέσω να το κρατήσω?" Τελος παντων τα ψάρια ήταν αρκέτα μακριά και δεν μπήκαν καθόλου σε απόσταση βολής και σιγα σιγα χάθηκαν.
Οι σκέψεις συνεχίστηκαν και μετά."Σε ποιον να το πω,και ποιος να με πιστέψει?Μηπως εκανα κάτι λάθος?Έπρεπε να είμαι πιο ήρεμος".
Ολο το ψάρεμά μου καταστράφηκε αφού στο μυαλό μου δεν υπήρχε τιποτε αλλο .Προσπερνούσα σαργούς και αλλα ψάρια αξιόλογα σαν να μην υπήρχαν.Αυτό συνεχίστηκε για κανένα 20λεπτο μέχρι να φτάσω στην μύτη του κομματιού αυτού
Μόλις εφτασα εκεί διαπίστωσα την ύπαρξη ενός μεγαλου κοπαδιου απο μικρές γοπες και κατάλαβα γιατι ισως τα μαγιάτικα βρισκόταν εκει.Μέσα μου είχα ενα προαίσθημα οτι δεν είχαν φύγει από την περιοχή.
Ξεκινάω καποια καρτέρια και μετά απο λίγο μου συμβαίνει κατι πολυ όμορφο.Ένα κοπάδι απο μικρά μαγιάτικα(μαναλάκια)περίπου του 1μιση κιλου όλα λες και τα ειχε βγάλει μηχανή,ολόιδια,με περικύκλωσε και με περιεργαζόταν.Θα μπορουσα να παρω πολλα αφου ήταν πολύ ήρεμα όμως κρατήθηκα στην σκέψη οτι ίσως κάπου εκεί βρισκόταν και τα άλλα.Σκεφτηκα καποιους συναδελφους που εχω διαβασει να λενε οτι πρέπει να έχεις υπομονή και ετσι και έκανα.Βεβαια αν δεν είχα δει πιο πριν τα μεγάλα σίγουρα θα τα χτύπαγα ,για να πω την αλήθεια.
Και ξαφνικα,μέτα απο 3-4 καρτερακι και ενω βρίσκομαι κρυμμένος πίσω απο μια πετρούλα στα 6 μετρα το πολύ,αρχιζει η περιπέτεια.....
Όλα τα ψάρια του βυθού αρχίζουν να την κοπανάνε βγάζοντας από πισω αφρούς απο την ταχύτητα.Περνούν απο μπρόστα μου σαν βολιδες χωρίς να δινουν σε μενα και στο όπλο μου την παραμικρή σημασία.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!!!Με την ακρη του ματιου μου βλεπω τις μουρες τους να ξεπροβαλλουν από τα δεξιά μου.Αργα ,πολυ αργά με πλησιάζουν και περνουν τα πανεμορφα και δυνατά κορμιά τους λίγα εκατοστά απο την μύτη της καλοακονισμένης μονοφτερης.Με ψυχραιμία αυτή την φορά,που ακομη δεν ξέρω που την βρήκα,πιθανον επειδη την σκηνη αυτη την ειχα παιξει στο μυαλό μου πολλές φορές σημαδεύω το δεύτερο στο κεφάλι.
Τώρα ή ποτέ!!!Τραβάω με δύναμη την σκανδάλη και τα ματια μου όταν ανοίγουν βλέπουν την βέργα καρφωμένη στο κέφαλι του "βασιλιά".Αυτός σοκαρισμένος και πολύ καλα χτυπημένος δεν αρχίζει να χτυπιέται όπως το περίμενα,αλλά συνεχίζει την πορεία του σαν να μην συμβαινει τίποτα.Το μουλινε αρχίζει να ξετυλίγεται και εγω το αφήνω να παρει καμποσα μέτρα για να φύγει από τα βράχια προς την αμμουδιά.Οταν εχει παρει καμιά 10 μέτρα αρχίζω να το κοντράρω.Η βεργα λυγιζει σαν τόξο και εγω παραλληλα κανω τον σταυρο μου,παρακαλώντας να κρατησουν οι κομποι και το φτεράκι.Ο βασιλιας χτυπημενος και βαρια πληγωμενος δειχνει να πονάει πολυ,αφου οταν τραβαω το σχοινι αυτος γυρίζει πλαγια ,δεν παραδινεται όμως τόσο εύκολα.Γυρίζει πίσω και πηγαίνει κατω στα βράχια για να πετάξει αυτο το σιδερο απο πάνω του.Δεν μπορεί ομως.Οταν ακουμπαει η βεργα στα βραχια ποναει,πονάει πολύ και ξαναφευγει για τα ανοιχτά.
Τον αφηνω και αρχιζει να τραβαει ,τον κοντράρω και κανοντας δυνατές πεδιλιές προσπαθώ να τον κουράσω.
Αφου εχω ηρέμησει ξεροντας οτι πολυ δυσκολα τωρα θα μου φύγει,και μετα απο περιπου 20 λεπτα μαχης,το ψαρι βγαινει στην επιφανεια.Το πλησιαζω και τρομάζω απο το μέγεθος και την ομορφιά του."θεε μου!!ειναι τεραστιο!!τωρα τι κανουμε?"περνάνε από το μυαλό μου σκηνές απο ταινίες που έχω δει και παω να το πιάσω από την ουρά.Σιγα μην με άφηνε!!
Χτυπάει δυο φορες την τεραστια ουρα του και με τινάζει σαν να ήμουν αθερίνα.και ξαναφεύγει για μέσα.
Αρχίζω να το τραβάω και ξανβγαίνει στην επιφάνεια.Βγάζω το μαχαίρι σημαδεύω το κεφαλι του και με δύναμη το καρφώνω.Είναι όμως πολύ σκληρό και θα χρειαστεί και δευτερη προσπαθεια για να λυτρωθεί και να παραδωθεί στην αγκαλιά του θυρευτή του!
Κολύμπι τώρα για έξω αγκαλιά με το 30 κιλο ονειρο.Η κουραση αρχιζε να με καταβάλει ομως το μονο που σκεφτομουν ήταν να πατήσω στην στεριά.Οι μυες στα πόδια μου καίγανε όμως δεν σταμάταγα.Επρεπε να βγώ εξω!!Δεν μπορούσα να το πιστεψω.Ακομη και ετσι που καθοταν ακινητο νόμιζα ότι κατι θα γίνει και θα μου φύγει.
Πατάω στην στεριά και αναστεναζω.Επιτέλους!Το βγαζω από το νερό και μετην βοηθεια ενος ψαρα το βαζω πισω στο αυτοκινητο.
Κοιτάζω το κινητό μου και ειχα 10 αναπαντητες.Θα πηγαινα για λιγο και γυρισα μετα από 2,5 ώρες.Περιμενα κατσάδα απο την μάνα μου ομως μόλις είδε το ψάρι της κόπηκε η μιλιά.
Στεναχωρήθηκα για δυο πράγματα.
Δεν ηταν μαζι το ζευγάρι μου για να μοιραστώ αυτή την στιγμή μαζί του,αλλα και γιατί θα το δευτέρωνε και θα το βγάζαμε πολυ πιο εύκολα.
Δεν εχω καλές φωτογραφίες γιατι δεν είχα μαζί μου την μηχανή.
Τέλος καλο όλα καλά.Τωρα που το βάζουμε?
Εφτασα στην Λευκωσία 11.30 το βράδυ και φυσικά ο Παυλος με περιμενε να δει το ψάρι.Το είχα τυλίξει σε μια βρεγμένη πετσέτα και μόλις το ειδε με αγκάλιαζε (βριζοντας βεβαια που δεν ήμασταν μαζί) και χαρηκε πιο πολυ από εμένα.Έτσι κανουν οι φίλοι και το ζευγάρι.
Φυσικά στο ψυγείο του σπιτιού δεν χώραγε και το πήγαμε σε ένα στρατόπεδο που είχε υπηρεσία ενας φίλος μας ετσι ωστε να το βάλουμε στο ψύγειο των μαγειρείων.
Τελικα η θαλασσα μπορει να κρύψει αλλα και να σου δώσει απλοχερα αυτα που εχει.......αν την αγαπάς.
Αφιερωμενο στον Παυλο και σε ολους σας.
ΒΑΡΟΣ- 29,3kg
ΒΑΘΟΣ- 6m
ΟΠΛΟ- 105cm
ΒΕΡΓΑ- 6,5mm
ΛΑΣΤΙΧΟ- 1x 18μμ
viewtopic.php?t=18100
Δημοσίευση από sakis8196 » 06 Ιουν 2011, 19:43
Χαιρετώ όλα τα μέλη του forum και εύχομαι καλό καλοκαίρι σε όλους!!!!Θα ήθελα να ξεκινήσω την ιστορία μου με μια μικρή αυτοβιογραφία για να καταλάβετε την σημασία αυτού του θηράματος-τρόπαιου για εμένα.Είμαι 28 ετών και κατάγομαι απο την Καρδίτσα.Όπως ξέρεται η πόλη μου δεν εχει θάλασσα και η σίγουρη ερώτηση κάποιου όταν λέω οτι ασχολούμαι με το ψαροντούφεκο είναι "καλά πως και ψαρεύεις αφού δεν έχετε θάλασσα?"Είναι όντως λιγο δύσκολο λόγω απόστασης η σύχνη επάφη ,να ξύπνας από τις 4 το πρωί και να κανεις 2 ωρες και παραπάνω για να βρεθείς στην αγκαλιά της "αγαπημένης" σου,όμως αν εχεις την τρέλα το κάνεις.
Ασχολούμε με το ψαροντούφεκο από τα 10 μου οταν άρχισα να ακολουθώ τον πατέρα μου στα χταποδομερη που πηγαίναμε στις καλοκαίρινες διακοπές.Με το πρώτο μου οπλο,ένα LANARA 75 με ενα συστημα οπλισης πολυ έξυπνο(δεν τραβαγες τα λαστιχα στην εγκοπη,αλλα ολη η κεφαλη μαζι με τα λαστιχα μετακινιοτανε και πήγαινε στην εγκοπή,μετην βοήθεια του κατω μερους του όπλου,και στην συνεχεια το τραβαγες και οπλιζε.Ηταν κάτι σαν καραμπίνα.),και φυσικα 3αινα ή 4αινα.Δεν αφηνα σπάρο για σπάρο.Οταν εβγαζα δε κανεναν κέφαλο 500αρη δεν κοιμομουνα για 5 μερες!!!Τεχνική φυσικά δεν υπήρχε,είχα ανακαλύψει μια δικιά μου.Το 'ΤΡΕΧΑΛΙΤΟ" γιατι οταν εβλεπα το ψαρι ετρεχα ,ετρεχα ,με τα μαυρα μου πεδιλα απο το παντοπωλείο με τουριστικα ειδη, και αν το προλαβαινα ,το χτύπαγα!!!Ωρες ατελείωτες μέσα στο νερο και όταν έβγαινα με όλο το κορμί μου μουλιαζμένο και τα χείλη μελανιασμένα,έκανα βόλτες στην παραλία με τα "θηράματα" στα χέρια με περίσια υπερηφάνια.
Ωραίες και αξέχαστες εποχές!!!Τα χρονια περνούσαν,η πρώτη στολή,τα πρώτα πλαστικά πέδιλα,το 75αρι εγινε 90αρι και σιγα σιγα αρχισαν τα καρτερια και τα ψαχτήρια και τα θηράματα μεγαλωναν και γινόμουν πιο επιλεκτικός.Παντα μεσα απο τα περιοδικά και τις ταινιες εψαχνα να βρω τροπους και τεχνικες,μιας και η επαφη με άτομα πιο εμπειρα στο χώρο ηταν αδύνατη.
Το παραπονο μου ομως ήταν ενα.Που βρισκονται οι τεραστιοι ροφοι που εβλεπα στο περιοδικα,ή σε συναδελφους στο forum?Που κολυμπανε τα τεραστια μαγιατικα και τα λαυρακια?Ενταξει ειχα βγαλει και καλουτσικα ψαράκια ποτε όμως δεν ειχα δει το ψάρι που θα με κάνει να καρδιοχτυπήσω.Αυτο ηταν το θέμα συζήτησης με το ζευγάρι μου,οχι οτι δεν εχουμε χτυπήσει,αλλά ότι δεν έχουμε δει τέτοια μεγάλα ψάρια.
Η δουλεια μου με έφερε στη Κυπρο και ειχα την τύχη να γνώρισω τον καινούριο μου φίλο και ζευγάρι μου Παυλο.Μαζι του ενα χρονο τωρα εξελισσόμαστε,ο ενας με την βοηθεια του αλλου,οργώνοντας ολα τα παράλια της Νησου,μιας και δεν υπάρχει βάρκα.
Και τωρα πάμε στο story μιας και νομιζω οτι σας κουρασα.
Έχει έρθει η μητέρα μου και η πεθερά μου(ναι αληθεια λέω.....) για να μας δουνε και εγω σαν καλος γιος και γαμπρός πρεπει να τις ξεναγήσω στο νησί.Αφου γυρισαμε ολα τα αξιοθέατα και ξωκκλήσια της Κυπρου σταματαμε σε ενα παραθαλασσιο χωριο για να δουμε τον θειο μου ο οποιος βρισκεται εδω χρόνια τωρα.Φυσικα στο αυτοκινητο ειχα φορτωμενα ολα τα απαραιτητα για την εκδρομη αυτη και δεν εννοω τιποτα άλλο απο τον εξοπλισμό μου.Με μια μικρη εξαιρεση.Το καινουριο μου οπλο ενα raptor 115 δεν το πηρα μαζι γιατι δεν χωραει στο πορτ μπαγκαζ και δανειστηκα απο το ζεύγαρι μου ενα 105 seac sub που εχει, γιατί δεν περιμενα κατι το σπουδαίο μιας και ο χρόνος που είχα για βουτιά ήταν περιορισμενος και το πιο σημαντικο, οτι θα ήμουνα μονος μου.Ο Παυλος δεν μπορουσε να ερθει γιατι δουλευε.
Η ώρα ηταν λιγο μετα τις 6 το απόγευμα και η θαλασσα με εντονο κυμματισμο ,οχι ομως απαγορευτικο για μια γρηγορη βουτια.Ημουν 50-50 να βουτηξω γιατι σκεφτόμουν τον γυρισμό ομως παραμερησα την κούραση ,πηγα γρήγορα σε μια κοντινή παραλία που συνέχιζοταν με βραχάκια,ντύθηκα και έπεσα στο νερό.
Έντονη θολούρα και φυκιάδα ηταν η πρώτη σκηνή και κολύμπησα γρηγορα προς τα βράχια.Εκεί το τοπίο ηταν αρκέτα καλύτερο το νερό καθαρησε και ο τοπος ήταν γεματος βράχια και στρουμπουλούδικα σαργουδάκια που ομως στα πρωτα καρτέρια δεν ήταν και πολύ φιλικά.Το βαθος σε ολο το κομμάτι δεν ξεπερνούσε τα 7-8 μέτρα και συνεχιζε με απέραντη αμμουδιά,και αρκεστηκα σε κολυμπητό αντε και κανενα συντομο καρτεράκι.
Δεν είχε περασει ενα τέταρτο οταν ξαφνικά εκει που κολυμπούσα στην επιφάνεια βλεπω μια μεγάλη αναταράχη σε όλο το ψιλό και αρχιζω να κοιταζω προς τα βαθεια γιατι ολα εδειχναν οτι απο εκεί κατι ερχόταν.ΚΑΙ ΝΑ!!!!!!Δυο τερατα,δυο πανεμορφα γαλαζοπρασινα μαγιατικα,αγεροχα κολυμπούσαν παραλληλα σε μενα,με σταθερο ρυθμο.Το μεγεθός τους απίστευτο!Οι σκεψεις πολλες.Η καρδια τρελαμενη,χτύπαγε δυνατα και την ακουγα σαν να προσπαθει να βγει απο το σώμα μου!
Προσπαθησα να τα φτασω και κολυμπούσα μαζι τους γρήγορα,μάταια όμως.Σε αυτα τα δευτερόλεπτα που τα κυνηγούσα σκεφτόμουν διάφορα,"τι να κανω?να ρίξω?θα το τρυπήσει η 6,5 βέργα με ενα 18αρι λάστιχο?αντε και το ριχνω θα μπορέσω να το κρατήσω?" Τελος παντων τα ψάρια ήταν αρκέτα μακριά και δεν μπήκαν καθόλου σε απόσταση βολής και σιγα σιγα χάθηκαν.
Οι σκέψεις συνεχίστηκαν και μετά."Σε ποιον να το πω,και ποιος να με πιστέψει?Μηπως εκανα κάτι λάθος?Έπρεπε να είμαι πιο ήρεμος".
Ολο το ψάρεμά μου καταστράφηκε αφού στο μυαλό μου δεν υπήρχε τιποτε αλλο .Προσπερνούσα σαργούς και αλλα ψάρια αξιόλογα σαν να μην υπήρχαν.Αυτό συνεχίστηκε για κανένα 20λεπτο μέχρι να φτάσω στην μύτη του κομματιού αυτού
Μόλις εφτασα εκεί διαπίστωσα την ύπαρξη ενός μεγαλου κοπαδιου απο μικρές γοπες και κατάλαβα γιατι ισως τα μαγιάτικα βρισκόταν εκει.Μέσα μου είχα ενα προαίσθημα οτι δεν είχαν φύγει από την περιοχή.
Ξεκινάω καποια καρτέρια και μετά απο λίγο μου συμβαίνει κατι πολυ όμορφο.Ένα κοπάδι απο μικρά μαγιάτικα(μαναλάκια)περίπου του 1μιση κιλου όλα λες και τα ειχε βγάλει μηχανή,ολόιδια,με περικύκλωσε και με περιεργαζόταν.Θα μπορουσα να παρω πολλα αφου ήταν πολύ ήρεμα όμως κρατήθηκα στην σκέψη οτι ίσως κάπου εκεί βρισκόταν και τα άλλα.Σκεφτηκα καποιους συναδελφους που εχω διαβασει να λενε οτι πρέπει να έχεις υπομονή και ετσι και έκανα.Βεβαια αν δεν είχα δει πιο πριν τα μεγάλα σίγουρα θα τα χτύπαγα ,για να πω την αλήθεια.
Και ξαφνικα,μέτα απο 3-4 καρτερακι και ενω βρίσκομαι κρυμμένος πίσω απο μια πετρούλα στα 6 μετρα το πολύ,αρχιζει η περιπέτεια.....
Όλα τα ψάρια του βυθού αρχίζουν να την κοπανάνε βγάζοντας από πισω αφρούς απο την ταχύτητα.Περνούν απο μπρόστα μου σαν βολιδες χωρίς να δινουν σε μενα και στο όπλο μου την παραμικρή σημασία.
ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!!!Με την ακρη του ματιου μου βλεπω τις μουρες τους να ξεπροβαλλουν από τα δεξιά μου.Αργα ,πολυ αργά με πλησιάζουν και περνουν τα πανεμορφα και δυνατά κορμιά τους λίγα εκατοστά απο την μύτη της καλοακονισμένης μονοφτερης.Με ψυχραιμία αυτή την φορά,που ακομη δεν ξέρω που την βρήκα,πιθανον επειδη την σκηνη αυτη την ειχα παιξει στο μυαλό μου πολλές φορές σημαδεύω το δεύτερο στο κεφάλι.
Τώρα ή ποτέ!!!Τραβάω με δύναμη την σκανδάλη και τα ματια μου όταν ανοίγουν βλέπουν την βέργα καρφωμένη στο κέφαλι του "βασιλιά".Αυτός σοκαρισμένος και πολύ καλα χτυπημένος δεν αρχίζει να χτυπιέται όπως το περίμενα,αλλά συνεχίζει την πορεία του σαν να μην συμβαινει τίποτα.Το μουλινε αρχίζει να ξετυλίγεται και εγω το αφήνω να παρει καμποσα μέτρα για να φύγει από τα βράχια προς την αμμουδιά.Οταν εχει παρει καμιά 10 μέτρα αρχίζω να το κοντράρω.Η βεργα λυγιζει σαν τόξο και εγω παραλληλα κανω τον σταυρο μου,παρακαλώντας να κρατησουν οι κομποι και το φτεράκι.Ο βασιλιας χτυπημενος και βαρια πληγωμενος δειχνει να πονάει πολυ,αφου οταν τραβαω το σχοινι αυτος γυρίζει πλαγια ,δεν παραδινεται όμως τόσο εύκολα.Γυρίζει πίσω και πηγαίνει κατω στα βράχια για να πετάξει αυτο το σιδερο απο πάνω του.Δεν μπορεί ομως.Οταν ακουμπαει η βεργα στα βραχια ποναει,πονάει πολύ και ξαναφευγει για τα ανοιχτά.
Τον αφηνω και αρχιζει να τραβαει ,τον κοντράρω και κανοντας δυνατές πεδιλιές προσπαθώ να τον κουράσω.
Αφου εχω ηρέμησει ξεροντας οτι πολυ δυσκολα τωρα θα μου φύγει,και μετα απο περιπου 20 λεπτα μαχης,το ψαρι βγαινει στην επιφανεια.Το πλησιαζω και τρομάζω απο το μέγεθος και την ομορφιά του."θεε μου!!ειναι τεραστιο!!τωρα τι κανουμε?"περνάνε από το μυαλό μου σκηνές απο ταινίες που έχω δει και παω να το πιάσω από την ουρά.Σιγα μην με άφηνε!!
Χτυπάει δυο φορες την τεραστια ουρα του και με τινάζει σαν να ήμουν αθερίνα.και ξαναφεύγει για μέσα.
Αρχίζω να το τραβάω και ξανβγαίνει στην επιφάνεια.Βγάζω το μαχαίρι σημαδεύω το κεφαλι του και με δύναμη το καρφώνω.Είναι όμως πολύ σκληρό και θα χρειαστεί και δευτερη προσπαθεια για να λυτρωθεί και να παραδωθεί στην αγκαλιά του θυρευτή του!
Κολύμπι τώρα για έξω αγκαλιά με το 30 κιλο ονειρο.Η κουραση αρχιζε να με καταβάλει ομως το μονο που σκεφτομουν ήταν να πατήσω στην στεριά.Οι μυες στα πόδια μου καίγανε όμως δεν σταμάταγα.Επρεπε να βγώ εξω!!Δεν μπορούσα να το πιστεψω.Ακομη και ετσι που καθοταν ακινητο νόμιζα ότι κατι θα γίνει και θα μου φύγει.
Πατάω στην στεριά και αναστεναζω.Επιτέλους!Το βγαζω από το νερό και μετην βοηθεια ενος ψαρα το βαζω πισω στο αυτοκινητο.
Κοιτάζω το κινητό μου και ειχα 10 αναπαντητες.Θα πηγαινα για λιγο και γυρισα μετα από 2,5 ώρες.Περιμενα κατσάδα απο την μάνα μου ομως μόλις είδε το ψάρι της κόπηκε η μιλιά.
Στεναχωρήθηκα για δυο πράγματα.
Δεν ηταν μαζι το ζευγάρι μου για να μοιραστώ αυτή την στιγμή μαζί του,αλλα και γιατί θα το δευτέρωνε και θα το βγάζαμε πολυ πιο εύκολα.
Δεν εχω καλές φωτογραφίες γιατι δεν είχα μαζί μου την μηχανή.
Τέλος καλο όλα καλά.Τωρα που το βάζουμε?
Εφτασα στην Λευκωσία 11.30 το βράδυ και φυσικά ο Παυλος με περιμενε να δει το ψάρι.Το είχα τυλίξει σε μια βρεγμένη πετσέτα και μόλις το ειδε με αγκάλιαζε (βριζοντας βεβαια που δεν ήμασταν μαζί) και χαρηκε πιο πολυ από εμένα.Έτσι κανουν οι φίλοι και το ζευγάρι.
Φυσικά στο ψυγείο του σπιτιού δεν χώραγε και το πήγαμε σε ένα στρατόπεδο που είχε υπηρεσία ενας φίλος μας ετσι ωστε να το βάλουμε στο ψύγειο των μαγειρείων.
Τελικα η θαλασσα μπορει να κρύψει αλλα και να σου δώσει απλοχερα αυτα που εχει.......αν την αγαπάς.
Αφιερωμενο στον Παυλο και σε ολους σας.
ΒΑΡΟΣ- 29,3kg
ΒΑΘΟΣ- 6m
ΟΠΛΟ- 105cm
ΒΕΡΓΑ- 6,5mm
ΛΑΣΤΙΧΟ- 1x 18μμ
viewtopic.php?t=18100
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Μια μεγάλη ιστορία γι αυτούς που θέλουν να τη διαβάσουν
Δημοσίευση από mojo » 08 Νοέμ 2014, 21:39
Ήταν πολύ αργά τη νύχτα όταν ξύπνησε τρομοκρατημένος από το όνειρο. Είχε ξαναδεί τον ίδιο εφιάλτη. Ανασηκώθηκε στο προσκέφαλο του κρεβατιού και προσπάθησε να ηρεμήσει. Ξανάφερε στο μυαλό του την αρχή αυτής της ιστορίας.
Όλα ξεκίνησαν μια Κυριακή του Σεπτέμβρη που είχε πάει για ψάρεμα με τον καλό του φίλο, τον Μιχάλη. Μετά από πολλές βουτιές στη ζώνη των 20 μέτρων, δεν είχαν δει αξιόλογα ψάρια και είχαν αρχίσει να σκέφτονται να τερματίσουν την εξόρμηση. Σε μια βουτιά του όμως ο Φάνης είδε σε ένα βαθύτερο σκαλοπάτι έναν περίεργο μικρό ροφό να πεταλουδίζει. Έδωσε λίγη ώθηση και άφησε την αρνητική να τον πάει κοντά ώστε να εκτιμήσει αν ο ροφός έχει ικανοποιητικό μέγεθος .
Όταν έφτασε σε απόσταση βολής ο ροφός γύρισε και το μέγεθος ήταν απαγορευτικό. Ξαφνικά με την άκρη του ματιού είδε μια μεγάλη σκιά πιο βαθιά. Γύρισε και αυτό που είδε τον τάραξε. Μια μεγάλη σφυρίδα τρομαγμένη απ την παρουσία του έτρεξε και κρύφτηκε σ ένα θαλάμι στο ακριβώς από κάτω σκαλοπάτι στην αποχή. Ο Φάνης κοίταξε το ρολόι του: 25m 58 sec . Πήρε αστραπιαία την παράτολμη απόφαση. Το ήθελε αυτό το ψάρι. Του άξιζε ,μονολογούσε.
Η πίεση που ένιωθε στο στήθος του όσο βάθαινε ήταν έντονη. Πιάστηκε με το αριστερό χέρι απ το φρύδι και κατέβασε κεφάλι και όπλο να σημαδέψει το ψάρι. Το θαλάμι βαθύ μεγάλο και σκοτεινό. Δεν έβλεπε. Το άγχος για το πρωτόγνωρο βάθος που είχε βουτήξει άρχισε να τον κυριεύει. Έσπρωξε δυνατά τον βυθό και έδωσε ώθηση για την μεγάλη ανάδυση που τον περίμενε.
Δέκα μέτρα πριν την επιφάνεια ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που πίστεψε πως ίσως δε τα καταφέρει όμως ο Μιχάλης ήταν εκεί να τον βοηθήσει. Για μερικά λεπτά στην επιφάνεια τα συναισθήματα και των δύο ήταν ανάμεικτα. Ο Μιχάλης επέμενε πως αυτή ήταν η τελευταία βουτιά και ότι η εξόρμηση έπρεπε να τερματιστεί. Τα 37m 1,49sec του ρολογιού του Φάνη τον είχαν σοκάρει και τρομοκρατήσει. Έβαζε άσχημες εικόνες στο μυαλό του για πιθανή τραγική κατάληξη. Σκεφτόταν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ο Φάνης απ την άλλη έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του ζήτησε τον φακό από τον Μιχάλη μιας και ο ίδιος δεν έπαιρνε σχεδόν ποτέ και τον παρακάλεσε για μια ακόμη βουτιά. Η τελευταία, υποσχέθηκε:
- Κατεβαίνω , φέγγω, χτυπώ , ανεβαίνω! Στο υπόσχομαι.
- Όχι Φάνη σε παρακαλώ φίλε πάμε τώρα.
Έπειτα από διαπραγματεύσεις ο Μιχάλης είπε το ναι με προϋποθέσεις. Δέκα λεπτά χαλάρωση και λύσιμο της ζώνης βαρών στο βυθό. Στο ένα λεπτό ακριβώς θα έπρεπε να ξεκινήσει ανάδυση ό,τι και αν γινόταν. Ο Φάνης του έδωσε το λόγο του και ετοιμάστηκαν. Αν κάτι ήξερε καλά σ αυτό τον κόσμο ήταν ο εαυτός του. Έτσι τουλάχιστον πίστευε. Ποτέ δεν έκανε επιπολαιότητες στη ζωή του και αυτή η απέραντη θάλασσα αισιοδοξίας που έκρυβε μέσα του, είχε πάντα πρίμα τον καιρό στα όνειρά του και τους στόχους του.
Καθώς χαλάρωνε στην επιφάνεια και κοιτούσε τον σκοτεινό βυθό όλα του έμοιαζαν ηλεκτρικά φορτισμένα και η θάλασσα άρχισε να μυρίζει φόβο. Όπως καταδυόταν κατάφερε να εντοπίσει το θαλάμι . Διόρθωσε την πορεία του και λίγο πριν φτάσει έλυσε τη ζώνη. Η καρδιά του αρνιόταν να μειώσει παλμούς λόγω της έντασης της στιγμής. Θα αντίκριζε το ψάρι της ζωής του. Ανάβοντας το φακό δε το πίστευε. Το ψάρι είχε φύγει! Χώθηκε πιο βαθιά ώστε να φωτίσει και τα τελευταία τμήματα όμως η μεγάλη σφυρίδα είχε φύγει.
Αυτό ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Στο όνειρό του όμως για τέταρτη φορά είδε πως μόλις άναψε το φακό αντίκρισε μες το θαλάμι ένα λιοντάρι να καταβροχθίζει με μανία ένα μεγάλο χταπόδι! Αυτό ενοχλημένο ,με άγρια διάθεση του επιτίθεται στο πρόσωπο με τα κοφτερά του νύχια και η μάσκα αρχίζει να πλημμυρίζει με νερό .Εκεί ήταν που ξυπνούσε κάθε φορά τρομοκρατημένος
Μια φωνή διέκοψε τις αναμνήσεις του και ήρθε πίσω στο παρόν.
- Αγάπη μου , τι είναι;
- Τίποτα μωρό μου κοιμήσου . Της απάντησε και της χάιδεψε τα μακριά μαλλιά της.
- Είδες πάλι το όνειρο;
- Ναι . Της απάντησε προσπαθώντας αδέξια να κρύψει το φόβο του για να μην την ανησυχήσει.
- Θα προσέχετε αύριο μου το υπόσχεσαι;
- Ναι αγάπη μου στα ρηχά θα πάμε. Θα είμαστε παρέα με τον Μιχάλη μην ανησυχείς.
- Θα έρθει από δω να σε πάρει το πρωί;
- Ναι
- Θέλω να πας να τον δεις να του μιλήσεις γι αυτό , θα σε βοηθήσει . Ξέρει πολλά αυτός
- Εντάξει θα πάμε στο υπόσχομαι.
Ο Μιχάλης πάρκαρε μπροστά στον καφενέ του Μπάρμπα Λεωνίδα που ήταν δίπλα απ το σπίτι του Φάνη και τον περίμενε . Κατέβηκε να πάρει τους δύο καθιερωμένους καφέδες για το δρόμο. Καλημέρισε αρκετούς θαμώνες που ήξερε. Πολλοί ψαράδες σύχναζαν εκεί και λεγαν ιστορίες. Εκεί ήταν που μικρός ο Φάνης μάθαινε απ αυτούς πολλά πράματα γύρω απ τη θάλασσα και τους κατοίκους της μαγεμένος. Τον είδαν να αντρώνεται και πολλές φορές τον επευφημούσαν και τον καμάρωναν που επέστρεφε απ το ψάρεμα με ψάρια μεγάλα. Τρόπαια όπως τα έλεγαν. Πάντα τους έδειχνε τις καλές ψαριές του πριν ανέβει για το σπίτι.
Ο Φάνης κατέβηκε κουβαλώντας τον εξοπλισμό και μπήκε στο αυτοκίνητο να περιμένει αφού όμως πρώτα καλημέρισε τον μπάρμπα Λεωνίδα που στεκόταν έξω ατενίζοντας την ανακατεμένη θάλασσα στρίβοντας το παχύ γκρίζο μουστάκι του. Πολλές φορές έβγαινε και κοιτούσε για λίγο τη θάλασσα. Το έκανε συνήθως όταν βαριόταν αυτά που συζητούσαν μέσα.
Ήταν φανερό πως δεν είχε κοιμηθεί καλά. Αυτή η ιστορία με τους εφιάλτες του είχε στοιχίσει ψυχολογικά. Έπρεπε να λυτρωθεί , να απαλλαγεί επιτέλους απ αυτό το όνειρο.
Στην αρχή πίστευε ήταν μια προειδοποίηση να μείνει στα ρηχά επειδή γι αυτόν το χταπόδι ήταν ανέκαθεν το σύμβολο της ρηχοπατιάς. Κάτι που και αυτός κατά βάθος προτιμούσε γιατί του άρεσε περισσότερο το ρηχό ψάρεμα. Όμως το τελευταίο βαθύ ψάρεμα ήταν εκείνο με τη σφυρίδα.
Είχαν περάσει τρείς μήνες που ψάρευε μόνο στα ρηχά μα το όνειρο επαναλαμβανόταν .Στο μεταξύ η θάλασσα του χάριζε τα τρόπαια που γύρευε. Έσπαγε το κεφάλι του για το τι μπορεί να σημαίνει. Η τελευταία του ελπίδα όπως του είχε προτείνει και η γυναίκα του ήταν ο Νικόλας ο ψαράς. Εκείνη τη στιγμή ο Μιχάλης επέστρεψε με τους καφέδες
- Καλημέρα φίλε , είσαι έτοιμος;
- Καλημέρα .Απάντησε σκεπτικός. Θέλω να πάμε μια στιγμή στη μπούκα κάτω να δω το Νικόλα τον ψαρά πριν βουτήξουμε , γίνεται;
- Το Νικόλα; Αναρωτήθηκε ο Μιχάλης. Βλέπεις ακόμη το όνειρο ρε;
- Ναι
- Πάμε , μπορεί να σε βοηθήσει μη το γελάς..
Ο Νικόλας ο ψαράς ήταν ένας πολύ μυστήριος άνθρωπος. Κυκλοθυμικός και πολλές φορές αντικοινωνικός. Αρεσκόταν να ζει απομονωμένος σε μια φραγιάτα που είχε κατασκευάσει ο ίδιος κοντά στη μπούκα στο ποτάμι. Ζούσε σχεδόν αποκλειστικά από τη θάλασσα. Είχε μπαρκάρει έφηβος για τις χώρες της ανατολής όπου και έκατσε περίπου δεκαπέντε χρόνια ασκώντας το επάγγελμα του ψαρά στην κίνα.
Οι συνάδελφοί του εκεί λέγεται πως τον είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Είχε παντρευτεί μια πολύ όμορφη μορφωμένη γυναίκα η οποία δυστυχώς πέθανε από βαριά πνευμονία. Τότε ήταν που ο Νικόλας επέστεψε στο χωριό και είναι αυτός που όλοι ξέρουν σήμερα.
Η δύσκολη ζωή που είχε περάσει είχε αποτυπωθεί στο δέρμα του και στα τσακισμένα ζυγωματικά του προσώπου του. Θαρρούσες πως τ αλάτι τόσα χρόνια του χε παστώσει το κορμί. Πρέπει να ήταν κοντά πενήντα χρόνων όμως έδειχνε για εξήντα. Παρ όλ αυτά ήταν ακόμη αρκετά χειροδύναμος και ευκίνητος χάρη στην καλή διατροφή του και την άσκηση. Στη μικρή κοινωνία των ψαράδων του χωριού οι γνώμες γι αυτόν διίστανται. Άλλοι υποστηρίζουν πως είναι ένας τρελός περιθωριακός άνθρωπος και κάποιοι άλλοι πιο λίγοι σε αριθμό τον σέβονταν πολύ για τις γνώσεις του στη θάλασσα, την ναυτοσύνη όπως την έλεγαν και για τον έντιμο μοναχικό, φτωχικό ψαρευτικό βίο που είχε επιλέξει να ζει.
Υπήρχε και μια μερίδα χωριανών η οποία πίστευε πως είχε κάποιου είδους χάρισμα . Ότι μπορούσε να δει πράματα που αυτοί οι απλοί δε τα έβλεπαν. Αυτή η μερίδα αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες οι οποίες όταν αυτός ανέβαινε με τα πόδια στο χωριό τον φιλεύανε διάφορα . Λέγανε πως κάποιες φορές κοιτώντας στα μάτια τους ανθρώπους αντιλαμβάνεται τι τους απασχολεί. Αν ο ίδιος κρίνει πως πρέπει, ίσως πει και κάποια λόγια. Άλλες φορές κατανοητά , άλλες δυσνόητα.
Περπατώντας το μονοπάτι μέσα απ τα αρμυρίκια έφτανε στην καλύβα του Νικόλα. Θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει. Ήταν στο καφενείο του Λεωνίδα πρόπερσι . Είχε μια έντονη διαμάχη με μια παρέα ψαράδων. Τους περιγελούσε και τους ειρωνεύονταν λέγοντάς τους πως κάνουν σα παιδαρέλια που τα ξέρουν όλα. Πως αν τους έπαιρνε τα βυθόμετρα και τα στίγματα , οι μισοί θα πνιγόντουσαν και οι άλλοι μισοί θα λιμοκτονούσαν.
Κυρ Νικόλα! Φώναξε ταυτόχρονα με δυο χτύπους στην πόρτα
Αυτός του άνοιξε και τον ρώτησε τι ήθελε. Καθίσανε και ο Φάνης του περιέγραψε όλα όσα του συμβαίνουν. Αφού έκατσε για λίγη ώρα συλλογισμένος, του είπε πως αυτό είναι κάτι στο οποίο δε μπορεί να τον βοηθήσει κανείς παρά μόνο ο εαυτός του.
- Δηλαδή ; Τι εννοείς; Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;
- Μα προσφέροντάς του βοήθεια ασφαλώς ! Του είπε χαμογελώντας παίζοντας με τις λέξεις.
- Τι σημαίνει το λιοντάρι και το χταπόδι μπορείς να μου πεις; Επέμενε με σοβαρό ύφος αγνοώντας το αστείο του.
- Ο Νικόλας σταμάτησε να χαμογελά και τον κοίταζε πλέον στα μάτια με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα χωρίς να έχει διάθεση να μιλήσει άλλο γι αυτό.
Ο Φάνης άρχισε να νιώθει λίγο άβολα και γύρισε το βλέμμα του κάπου μέσα στην καλύβα. Ήταν για λίγο αφηρημένος ώσπου η τραχιά φωνή του Νικόλα τον συνέφερε:
- Τι κοιτάς ; Το φτωχικό μου; Επίτηδες μένω εδώ .Έχω τα λεφτά να φτιάξω μια σπιταρόνα σαν αυτές που έφτιαξαν και μας περικύκλωσαν τη θάλασσα αλλά δε το κάνω. Δε θέλω να δείχνομαι ! Είπε γελώντας ειρωνικά. Ξέρεις τι μου χε πει μια φορά η συγχωρεμένη η γυναίκα μου; Η ταπεινοφροσύνη είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές. Άντε πήγαινε τώρα. Η θάλασσα σας περιμένει. Πέρνα μετά να δω τι ψάρια πιάνεις.
Σε όλη τη διαδρομή συζητούσανε με το φίλο του για τα λόγια του Ψαρά μήπως καταλάβουν κάτι ,μα δε φάνηκε να καταλήγουν σε κάτι ουσιαστικό για το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό του. Τελικά φτάνοντας στον λαβρακότοπο που θα ψάρευαν χωρίστηκαν και αφοσιώθηκαν για τις επόμενες τέσσερις ώρες σ αυτό που αγαπούσαν να κάνουν. Στο υποβρύχιο κυνήγι.
Βγαίνοντας Ο Μιχάλης πρώτος είχε καταφέρει δύο όμορφα λαβράκια. Άνω του κιλού και έδειχνε να είναι πολύ ευχαριστημένος. Περίμενε με αγωνία τον Φάνη ο οποίος έπιανε πάντα πολύ μεγαλύτερα ψάρια απ αυτόν. Είχε προετοιμαστεί να δει κάποιο ή κάποια πολύ μεγάλα λαβράκια σαν αυτά που έβγαζε συχνά σ αυτό το μέρος. Τον είδε σιγά σιγά να έρχεται κολυμπώντας και πήγε προς το μέρος του.
- Πήρες τίποτα; Τον ρώτησε.
- Λίγα πράματα απάντησε εκείνος φανερά απογοητευμένος.
Είχε τουφεκίσει μία μικρή τσιπούρα , έναν μικρό σαργό , έναν μικρό κέφαλο και ένα μέτριο λαβράκι. Για τα δικά του στάνταρ ήταν μια κακή ψαριά η οποία όμως μετριάστηκε από ένα καλό χταπόδι που έβγαλε λίγο πριν βγει από τη θάλασσα. Κοίταξε τα ψάρια που είχε τουφεκίσει και συνειδητοποίησε πως ήταν ψάρια μικρά. Ανάξια βολής από έναν μεγάλο κυνηγό όπως αυτός.
Μπήκαν στο αυτοκίνητο για την επιστροφή . Συνεχώς σκεφτόταν πως η ψαριά δεν ήταν καλή γιατί δεν περιείχε μεγάλα ψάρια.. Ακόμα και ο Μιχάλης είχε βγάλει πολύ καλύτερα ψάρια. Τι θα έδειχνε στον Νικόλα; Αυτά τα ψαράκια; Και αν τον περιγελούσε; Μπα σκέφτηκε ο Νικόλας δε θα τον προσέβαλε, όμως κάποιοι στο καφενείο θα το έκαναν! Θα ήταν ντροπή γι αυτόν να τους δείξει τέτοια ψάρια . Ευτυχώς βγήκε και το χταπόδι σκέφτηκε. Τον ταλαιπώρησε λίγο γιατί πάντα τα χταπόδια τα έβγαζε με τα χέρια.
Έτσι αποφάσισε πριν πολλά χρόνια να το κάνει και του έμεινε. Θυμήθηκε τα πρώτα χρόνια που έκανε ψαροτούφεκο εκείνο το μεγάλο χταπόδι που προσπάθησε να βγάλει με τα χέρια μέσα από μια μεγάλη ρόδα από τρακτέρ σε βάθος 6-7 μέτρων. Ήταν ίσως το μοναδικό που δεν κατάφερε να βγάλει και μετά από μια μάχη δέκα βουτιών το άφησε στην ησυχία του και έφυγε νιώθωντας έκπληξη και σεβασμό. Ήταν φλεβάρης και τα κρύα νερά του χαν τσακίσει τα κόκκαλα. Σε κάθε βουτιά του Φάνη είχε φροντίσει να οχυρωθεί πίσω απο ένα σωρό απο πίνες πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκε αποδεκατίζοντας έτσι την άπνοια του θηρευτή του. Η δύναμη που ασκούσαν οι βεντούζες του στο λάστιχο ήταν πιο μεγάλη απ τη δική του. Εκείνο άξιζε να ζήσει γιατί πολέμησε για την επιβίωσή του τόσο πολύ και με όλα τα μέσα που διέθετε. Απόκρυψη, μελάνι, δύναμη, στρατηγική, δάγκωμα.
Ο λόγος που αποφάσισε να τα βγάζει με τα χέρια ήταν τότε στις αρχές που είχε δει ένα ντοκιμαντέρ γι αυτά . Για το πόσο έξυπνα είναι και το πόσο εύκολα αποκωδικοποιούν και αφομοιώνουν τις πληροφορίες. Μπορεί να μειονεκτούσαν από πολλά πλάσματα της θάλασσας σε σβελτάδα, είχαν μάθει όμως να επιβιώνουν χάρις την εξυπνάδα τους και την στρατηγική τους . Γι αυτό και από τότε αποφάσισε να δίνει την ευκαιρία στα θαυμαστά αυτά πλάσματα να παλεύουν για τη ζωή τους .
Ήταν περήφανος για την επιλογή του αυτή. Με πόσο σύνεση και σεβασμό είχε ξεκινήσει να ψαρεύει.
Γύρισε το νου του στο παρόν. Τώρα τον απασχολούσε τι ψάρια θα δείξει. Τι ψάρια θα δείξει.. ... Τα πράγματα άρχισαν να ξεδιαλύνουν στο μυαλό του. Πως είναι δυνατόν αυτός ο ίδιος που τότε βγήκε από τη θάλασσα αδειανός και όμως αισθανόταν τόσο γεμάτος γι αυτό που έκανε, σήμερα να βγαίνει με ψάρια και να νιώθει αδειανός ; Είχε μετριάσει το σεβασμό του στον υδάτινο κόσμο. Τώρα καταλάβαινε. Τον απασχολούσε πιο πολύ η εικόνα του σαν μεγάλος ψαράς παρά οι εικόνες που του χάριζε η γαλανή. Ήθελε να δείχνεται. Είχε θρέψει τη ματαιοδοξία του λίγο λίγο τόσα χρόνια που κατάφερε να την κάνει θηρίο…λιοντάρι…ένα θηρίο που θα καταβρόχθιζε ό,τι είχε απομείνει απ τον παλιό τον Φάνη.
Δε το πίστευε! Είδε για λίγο τον εαυτό του σα τρίτος. Τον σιχάθηκε.
Τα λόγια του Νικόλα περί ταπεινοφροσύνης αφορούσαν τον ίδιο..
Σήκωσε το βλέμμα του να δει μπροστά . Ο Μιχάλης οδηγούσε . Βρισκόντουσαν σ ένα ψηλό σημείο απ όπου φαινόταν θάλασσα ίσα με κει που έφτανε το μάτι σου. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να κοκκινίσει λίγο και αυτή ήρεμη , έδειχνε μόνο τα σημεία που υπογείως κινιόντουσαν ρεύματα . Ήταν μια μαγική εικόνα. Αυτή τον δέχτηκε τότε στην αγκαλιά της . Αυτή είναι που θέλει να τον διορθώσει. Χαμογέλασε. Υπενθύμισε στο φίλο του να περάσουν απ τον Νικόλα.
Όταν έφτασαν στη μπούκα κατέβηκε και πήγε να τον δει. Σκέφτηκε αν θα έπρεπε να πάρει τα ψάρια να τα δείξει όμως άφησε την ψαριά στο αυτοκίνητο . Τον βρήκε να κάνει επισκευές στη βάρκα λίγο πιο μακριά. Εκείνος τον είχε αντιληφθεί που ερχόταν και του φώναξε:
- Που είν τα ψάρια σου;
- Ο Φάνης χαμογέλασε . Ο Νικόλας τον παρατήρησε λίγο. Χαμογέλασε κι αυτός και συνέχισε να κοπανάει
- Σ ευχαριστώ Νικόλα του φώναξε φεύγοντας
Μετά από κάμποσες μέρες ξαναείδε το όνειρο. Πολύ ζωντανά αυτή τη φορά. Σκηνή σκηνή ήταν λες και το ζούσε. Έβλεπε το θαλάμι καθώς καταδυόταν και δεν ήξερε τι να περιμένει. Τη στιγμή πριν ανάψει το φακό σαν να ένιωθε όπως όταν ξεκινούν οι διαφραγματικοί του σπασμοί . Ανάβοντας το φακό τον πλημμύρισε δέος. Το ψάρι τον κοιτούσε κατάματα. Η αγέρωχη σφυρίδα αυτό το πανέμορφο ψάρι. Τον παρατηρούσε άφοβα κουνώντας αργά τα πτερύγιά της. Ένιωσε την ευφορία σε όλο του το σώμα. Έσβησε το φακό και μαζί του έσβησε και το όνειρο.
Ζ.Π viewtopic.php?f=1&t=46276
Δημοσίευση από mojo » 08 Νοέμ 2014, 21:39
Ήταν πολύ αργά τη νύχτα όταν ξύπνησε τρομοκρατημένος από το όνειρο. Είχε ξαναδεί τον ίδιο εφιάλτη. Ανασηκώθηκε στο προσκέφαλο του κρεβατιού και προσπάθησε να ηρεμήσει. Ξανάφερε στο μυαλό του την αρχή αυτής της ιστορίας.
Όλα ξεκίνησαν μια Κυριακή του Σεπτέμβρη που είχε πάει για ψάρεμα με τον καλό του φίλο, τον Μιχάλη. Μετά από πολλές βουτιές στη ζώνη των 20 μέτρων, δεν είχαν δει αξιόλογα ψάρια και είχαν αρχίσει να σκέφτονται να τερματίσουν την εξόρμηση. Σε μια βουτιά του όμως ο Φάνης είδε σε ένα βαθύτερο σκαλοπάτι έναν περίεργο μικρό ροφό να πεταλουδίζει. Έδωσε λίγη ώθηση και άφησε την αρνητική να τον πάει κοντά ώστε να εκτιμήσει αν ο ροφός έχει ικανοποιητικό μέγεθος .
Όταν έφτασε σε απόσταση βολής ο ροφός γύρισε και το μέγεθος ήταν απαγορευτικό. Ξαφνικά με την άκρη του ματιού είδε μια μεγάλη σκιά πιο βαθιά. Γύρισε και αυτό που είδε τον τάραξε. Μια μεγάλη σφυρίδα τρομαγμένη απ την παρουσία του έτρεξε και κρύφτηκε σ ένα θαλάμι στο ακριβώς από κάτω σκαλοπάτι στην αποχή. Ο Φάνης κοίταξε το ρολόι του: 25m 58 sec . Πήρε αστραπιαία την παράτολμη απόφαση. Το ήθελε αυτό το ψάρι. Του άξιζε ,μονολογούσε.
Η πίεση που ένιωθε στο στήθος του όσο βάθαινε ήταν έντονη. Πιάστηκε με το αριστερό χέρι απ το φρύδι και κατέβασε κεφάλι και όπλο να σημαδέψει το ψάρι. Το θαλάμι βαθύ μεγάλο και σκοτεινό. Δεν έβλεπε. Το άγχος για το πρωτόγνωρο βάθος που είχε βουτήξει άρχισε να τον κυριεύει. Έσπρωξε δυνατά τον βυθό και έδωσε ώθηση για την μεγάλη ανάδυση που τον περίμενε.
Δέκα μέτρα πριν την επιφάνεια ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που πίστεψε πως ίσως δε τα καταφέρει όμως ο Μιχάλης ήταν εκεί να τον βοηθήσει. Για μερικά λεπτά στην επιφάνεια τα συναισθήματα και των δύο ήταν ανάμεικτα. Ο Μιχάλης επέμενε πως αυτή ήταν η τελευταία βουτιά και ότι η εξόρμηση έπρεπε να τερματιστεί. Τα 37m 1,49sec του ρολογιού του Φάνη τον είχαν σοκάρει και τρομοκρατήσει. Έβαζε άσχημες εικόνες στο μυαλό του για πιθανή τραγική κατάληξη. Σκεφτόταν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ο Φάνης απ την άλλη έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του ζήτησε τον φακό από τον Μιχάλη μιας και ο ίδιος δεν έπαιρνε σχεδόν ποτέ και τον παρακάλεσε για μια ακόμη βουτιά. Η τελευταία, υποσχέθηκε:
- Κατεβαίνω , φέγγω, χτυπώ , ανεβαίνω! Στο υπόσχομαι.
- Όχι Φάνη σε παρακαλώ φίλε πάμε τώρα.
Έπειτα από διαπραγματεύσεις ο Μιχάλης είπε το ναι με προϋποθέσεις. Δέκα λεπτά χαλάρωση και λύσιμο της ζώνης βαρών στο βυθό. Στο ένα λεπτό ακριβώς θα έπρεπε να ξεκινήσει ανάδυση ό,τι και αν γινόταν. Ο Φάνης του έδωσε το λόγο του και ετοιμάστηκαν. Αν κάτι ήξερε καλά σ αυτό τον κόσμο ήταν ο εαυτός του. Έτσι τουλάχιστον πίστευε. Ποτέ δεν έκανε επιπολαιότητες στη ζωή του και αυτή η απέραντη θάλασσα αισιοδοξίας που έκρυβε μέσα του, είχε πάντα πρίμα τον καιρό στα όνειρά του και τους στόχους του.
Καθώς χαλάρωνε στην επιφάνεια και κοιτούσε τον σκοτεινό βυθό όλα του έμοιαζαν ηλεκτρικά φορτισμένα και η θάλασσα άρχισε να μυρίζει φόβο. Όπως καταδυόταν κατάφερε να εντοπίσει το θαλάμι . Διόρθωσε την πορεία του και λίγο πριν φτάσει έλυσε τη ζώνη. Η καρδιά του αρνιόταν να μειώσει παλμούς λόγω της έντασης της στιγμής. Θα αντίκριζε το ψάρι της ζωής του. Ανάβοντας το φακό δε το πίστευε. Το ψάρι είχε φύγει! Χώθηκε πιο βαθιά ώστε να φωτίσει και τα τελευταία τμήματα όμως η μεγάλη σφυρίδα είχε φύγει.
Αυτό ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Στο όνειρό του όμως για τέταρτη φορά είδε πως μόλις άναψε το φακό αντίκρισε μες το θαλάμι ένα λιοντάρι να καταβροχθίζει με μανία ένα μεγάλο χταπόδι! Αυτό ενοχλημένο ,με άγρια διάθεση του επιτίθεται στο πρόσωπο με τα κοφτερά του νύχια και η μάσκα αρχίζει να πλημμυρίζει με νερό .Εκεί ήταν που ξυπνούσε κάθε φορά τρομοκρατημένος
Μια φωνή διέκοψε τις αναμνήσεις του και ήρθε πίσω στο παρόν.
- Αγάπη μου , τι είναι;
- Τίποτα μωρό μου κοιμήσου . Της απάντησε και της χάιδεψε τα μακριά μαλλιά της.
- Είδες πάλι το όνειρο;
- Ναι . Της απάντησε προσπαθώντας αδέξια να κρύψει το φόβο του για να μην την ανησυχήσει.
- Θα προσέχετε αύριο μου το υπόσχεσαι;
- Ναι αγάπη μου στα ρηχά θα πάμε. Θα είμαστε παρέα με τον Μιχάλη μην ανησυχείς.
- Θα έρθει από δω να σε πάρει το πρωί;
- Ναι
- Θέλω να πας να τον δεις να του μιλήσεις γι αυτό , θα σε βοηθήσει . Ξέρει πολλά αυτός
- Εντάξει θα πάμε στο υπόσχομαι.
Ο Μιχάλης πάρκαρε μπροστά στον καφενέ του Μπάρμπα Λεωνίδα που ήταν δίπλα απ το σπίτι του Φάνη και τον περίμενε . Κατέβηκε να πάρει τους δύο καθιερωμένους καφέδες για το δρόμο. Καλημέρισε αρκετούς θαμώνες που ήξερε. Πολλοί ψαράδες σύχναζαν εκεί και λεγαν ιστορίες. Εκεί ήταν που μικρός ο Φάνης μάθαινε απ αυτούς πολλά πράματα γύρω απ τη θάλασσα και τους κατοίκους της μαγεμένος. Τον είδαν να αντρώνεται και πολλές φορές τον επευφημούσαν και τον καμάρωναν που επέστρεφε απ το ψάρεμα με ψάρια μεγάλα. Τρόπαια όπως τα έλεγαν. Πάντα τους έδειχνε τις καλές ψαριές του πριν ανέβει για το σπίτι.
Ο Φάνης κατέβηκε κουβαλώντας τον εξοπλισμό και μπήκε στο αυτοκίνητο να περιμένει αφού όμως πρώτα καλημέρισε τον μπάρμπα Λεωνίδα που στεκόταν έξω ατενίζοντας την ανακατεμένη θάλασσα στρίβοντας το παχύ γκρίζο μουστάκι του. Πολλές φορές έβγαινε και κοιτούσε για λίγο τη θάλασσα. Το έκανε συνήθως όταν βαριόταν αυτά που συζητούσαν μέσα.
Ήταν φανερό πως δεν είχε κοιμηθεί καλά. Αυτή η ιστορία με τους εφιάλτες του είχε στοιχίσει ψυχολογικά. Έπρεπε να λυτρωθεί , να απαλλαγεί επιτέλους απ αυτό το όνειρο.
Στην αρχή πίστευε ήταν μια προειδοποίηση να μείνει στα ρηχά επειδή γι αυτόν το χταπόδι ήταν ανέκαθεν το σύμβολο της ρηχοπατιάς. Κάτι που και αυτός κατά βάθος προτιμούσε γιατί του άρεσε περισσότερο το ρηχό ψάρεμα. Όμως το τελευταίο βαθύ ψάρεμα ήταν εκείνο με τη σφυρίδα.
Είχαν περάσει τρείς μήνες που ψάρευε μόνο στα ρηχά μα το όνειρο επαναλαμβανόταν .Στο μεταξύ η θάλασσα του χάριζε τα τρόπαια που γύρευε. Έσπαγε το κεφάλι του για το τι μπορεί να σημαίνει. Η τελευταία του ελπίδα όπως του είχε προτείνει και η γυναίκα του ήταν ο Νικόλας ο ψαράς. Εκείνη τη στιγμή ο Μιχάλης επέστρεψε με τους καφέδες
- Καλημέρα φίλε , είσαι έτοιμος;
- Καλημέρα .Απάντησε σκεπτικός. Θέλω να πάμε μια στιγμή στη μπούκα κάτω να δω το Νικόλα τον ψαρά πριν βουτήξουμε , γίνεται;
- Το Νικόλα; Αναρωτήθηκε ο Μιχάλης. Βλέπεις ακόμη το όνειρο ρε;
- Ναι
- Πάμε , μπορεί να σε βοηθήσει μη το γελάς..
Ο Νικόλας ο ψαράς ήταν ένας πολύ μυστήριος άνθρωπος. Κυκλοθυμικός και πολλές φορές αντικοινωνικός. Αρεσκόταν να ζει απομονωμένος σε μια φραγιάτα που είχε κατασκευάσει ο ίδιος κοντά στη μπούκα στο ποτάμι. Ζούσε σχεδόν αποκλειστικά από τη θάλασσα. Είχε μπαρκάρει έφηβος για τις χώρες της ανατολής όπου και έκατσε περίπου δεκαπέντε χρόνια ασκώντας το επάγγελμα του ψαρά στην κίνα.
Οι συνάδελφοί του εκεί λέγεται πως τον είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Είχε παντρευτεί μια πολύ όμορφη μορφωμένη γυναίκα η οποία δυστυχώς πέθανε από βαριά πνευμονία. Τότε ήταν που ο Νικόλας επέστεψε στο χωριό και είναι αυτός που όλοι ξέρουν σήμερα.
Η δύσκολη ζωή που είχε περάσει είχε αποτυπωθεί στο δέρμα του και στα τσακισμένα ζυγωματικά του προσώπου του. Θαρρούσες πως τ αλάτι τόσα χρόνια του χε παστώσει το κορμί. Πρέπει να ήταν κοντά πενήντα χρόνων όμως έδειχνε για εξήντα. Παρ όλ αυτά ήταν ακόμη αρκετά χειροδύναμος και ευκίνητος χάρη στην καλή διατροφή του και την άσκηση. Στη μικρή κοινωνία των ψαράδων του χωριού οι γνώμες γι αυτόν διίστανται. Άλλοι υποστηρίζουν πως είναι ένας τρελός περιθωριακός άνθρωπος και κάποιοι άλλοι πιο λίγοι σε αριθμό τον σέβονταν πολύ για τις γνώσεις του στη θάλασσα, την ναυτοσύνη όπως την έλεγαν και για τον έντιμο μοναχικό, φτωχικό ψαρευτικό βίο που είχε επιλέξει να ζει.
Υπήρχε και μια μερίδα χωριανών η οποία πίστευε πως είχε κάποιου είδους χάρισμα . Ότι μπορούσε να δει πράματα που αυτοί οι απλοί δε τα έβλεπαν. Αυτή η μερίδα αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες οι οποίες όταν αυτός ανέβαινε με τα πόδια στο χωριό τον φιλεύανε διάφορα . Λέγανε πως κάποιες φορές κοιτώντας στα μάτια τους ανθρώπους αντιλαμβάνεται τι τους απασχολεί. Αν ο ίδιος κρίνει πως πρέπει, ίσως πει και κάποια λόγια. Άλλες φορές κατανοητά , άλλες δυσνόητα.
Περπατώντας το μονοπάτι μέσα απ τα αρμυρίκια έφτανε στην καλύβα του Νικόλα. Θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει. Ήταν στο καφενείο του Λεωνίδα πρόπερσι . Είχε μια έντονη διαμάχη με μια παρέα ψαράδων. Τους περιγελούσε και τους ειρωνεύονταν λέγοντάς τους πως κάνουν σα παιδαρέλια που τα ξέρουν όλα. Πως αν τους έπαιρνε τα βυθόμετρα και τα στίγματα , οι μισοί θα πνιγόντουσαν και οι άλλοι μισοί θα λιμοκτονούσαν.
Κυρ Νικόλα! Φώναξε ταυτόχρονα με δυο χτύπους στην πόρτα
Αυτός του άνοιξε και τον ρώτησε τι ήθελε. Καθίσανε και ο Φάνης του περιέγραψε όλα όσα του συμβαίνουν. Αφού έκατσε για λίγη ώρα συλλογισμένος, του είπε πως αυτό είναι κάτι στο οποίο δε μπορεί να τον βοηθήσει κανείς παρά μόνο ο εαυτός του.
- Δηλαδή ; Τι εννοείς; Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;
- Μα προσφέροντάς του βοήθεια ασφαλώς ! Του είπε χαμογελώντας παίζοντας με τις λέξεις.
- Τι σημαίνει το λιοντάρι και το χταπόδι μπορείς να μου πεις; Επέμενε με σοβαρό ύφος αγνοώντας το αστείο του.
- Ο Νικόλας σταμάτησε να χαμογελά και τον κοίταζε πλέον στα μάτια με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα χωρίς να έχει διάθεση να μιλήσει άλλο γι αυτό.
Ο Φάνης άρχισε να νιώθει λίγο άβολα και γύρισε το βλέμμα του κάπου μέσα στην καλύβα. Ήταν για λίγο αφηρημένος ώσπου η τραχιά φωνή του Νικόλα τον συνέφερε:
- Τι κοιτάς ; Το φτωχικό μου; Επίτηδες μένω εδώ .Έχω τα λεφτά να φτιάξω μια σπιταρόνα σαν αυτές που έφτιαξαν και μας περικύκλωσαν τη θάλασσα αλλά δε το κάνω. Δε θέλω να δείχνομαι ! Είπε γελώντας ειρωνικά. Ξέρεις τι μου χε πει μια φορά η συγχωρεμένη η γυναίκα μου; Η ταπεινοφροσύνη είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές. Άντε πήγαινε τώρα. Η θάλασσα σας περιμένει. Πέρνα μετά να δω τι ψάρια πιάνεις.
Σε όλη τη διαδρομή συζητούσανε με το φίλο του για τα λόγια του Ψαρά μήπως καταλάβουν κάτι ,μα δε φάνηκε να καταλήγουν σε κάτι ουσιαστικό για το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό του. Τελικά φτάνοντας στον λαβρακότοπο που θα ψάρευαν χωρίστηκαν και αφοσιώθηκαν για τις επόμενες τέσσερις ώρες σ αυτό που αγαπούσαν να κάνουν. Στο υποβρύχιο κυνήγι.
Βγαίνοντας Ο Μιχάλης πρώτος είχε καταφέρει δύο όμορφα λαβράκια. Άνω του κιλού και έδειχνε να είναι πολύ ευχαριστημένος. Περίμενε με αγωνία τον Φάνη ο οποίος έπιανε πάντα πολύ μεγαλύτερα ψάρια απ αυτόν. Είχε προετοιμαστεί να δει κάποιο ή κάποια πολύ μεγάλα λαβράκια σαν αυτά που έβγαζε συχνά σ αυτό το μέρος. Τον είδε σιγά σιγά να έρχεται κολυμπώντας και πήγε προς το μέρος του.
- Πήρες τίποτα; Τον ρώτησε.
- Λίγα πράματα απάντησε εκείνος φανερά απογοητευμένος.
Είχε τουφεκίσει μία μικρή τσιπούρα , έναν μικρό σαργό , έναν μικρό κέφαλο και ένα μέτριο λαβράκι. Για τα δικά του στάνταρ ήταν μια κακή ψαριά η οποία όμως μετριάστηκε από ένα καλό χταπόδι που έβγαλε λίγο πριν βγει από τη θάλασσα. Κοίταξε τα ψάρια που είχε τουφεκίσει και συνειδητοποίησε πως ήταν ψάρια μικρά. Ανάξια βολής από έναν μεγάλο κυνηγό όπως αυτός.
Μπήκαν στο αυτοκίνητο για την επιστροφή . Συνεχώς σκεφτόταν πως η ψαριά δεν ήταν καλή γιατί δεν περιείχε μεγάλα ψάρια.. Ακόμα και ο Μιχάλης είχε βγάλει πολύ καλύτερα ψάρια. Τι θα έδειχνε στον Νικόλα; Αυτά τα ψαράκια; Και αν τον περιγελούσε; Μπα σκέφτηκε ο Νικόλας δε θα τον προσέβαλε, όμως κάποιοι στο καφενείο θα το έκαναν! Θα ήταν ντροπή γι αυτόν να τους δείξει τέτοια ψάρια . Ευτυχώς βγήκε και το χταπόδι σκέφτηκε. Τον ταλαιπώρησε λίγο γιατί πάντα τα χταπόδια τα έβγαζε με τα χέρια.
Έτσι αποφάσισε πριν πολλά χρόνια να το κάνει και του έμεινε. Θυμήθηκε τα πρώτα χρόνια που έκανε ψαροτούφεκο εκείνο το μεγάλο χταπόδι που προσπάθησε να βγάλει με τα χέρια μέσα από μια μεγάλη ρόδα από τρακτέρ σε βάθος 6-7 μέτρων. Ήταν ίσως το μοναδικό που δεν κατάφερε να βγάλει και μετά από μια μάχη δέκα βουτιών το άφησε στην ησυχία του και έφυγε νιώθωντας έκπληξη και σεβασμό. Ήταν φλεβάρης και τα κρύα νερά του χαν τσακίσει τα κόκκαλα. Σε κάθε βουτιά του Φάνη είχε φροντίσει να οχυρωθεί πίσω απο ένα σωρό απο πίνες πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκε αποδεκατίζοντας έτσι την άπνοια του θηρευτή του. Η δύναμη που ασκούσαν οι βεντούζες του στο λάστιχο ήταν πιο μεγάλη απ τη δική του. Εκείνο άξιζε να ζήσει γιατί πολέμησε για την επιβίωσή του τόσο πολύ και με όλα τα μέσα που διέθετε. Απόκρυψη, μελάνι, δύναμη, στρατηγική, δάγκωμα.
Ο λόγος που αποφάσισε να τα βγάζει με τα χέρια ήταν τότε στις αρχές που είχε δει ένα ντοκιμαντέρ γι αυτά . Για το πόσο έξυπνα είναι και το πόσο εύκολα αποκωδικοποιούν και αφομοιώνουν τις πληροφορίες. Μπορεί να μειονεκτούσαν από πολλά πλάσματα της θάλασσας σε σβελτάδα, είχαν μάθει όμως να επιβιώνουν χάρις την εξυπνάδα τους και την στρατηγική τους . Γι αυτό και από τότε αποφάσισε να δίνει την ευκαιρία στα θαυμαστά αυτά πλάσματα να παλεύουν για τη ζωή τους .
Ήταν περήφανος για την επιλογή του αυτή. Με πόσο σύνεση και σεβασμό είχε ξεκινήσει να ψαρεύει.
Γύρισε το νου του στο παρόν. Τώρα τον απασχολούσε τι ψάρια θα δείξει. Τι ψάρια θα δείξει.. ... Τα πράγματα άρχισαν να ξεδιαλύνουν στο μυαλό του. Πως είναι δυνατόν αυτός ο ίδιος που τότε βγήκε από τη θάλασσα αδειανός και όμως αισθανόταν τόσο γεμάτος γι αυτό που έκανε, σήμερα να βγαίνει με ψάρια και να νιώθει αδειανός ; Είχε μετριάσει το σεβασμό του στον υδάτινο κόσμο. Τώρα καταλάβαινε. Τον απασχολούσε πιο πολύ η εικόνα του σαν μεγάλος ψαράς παρά οι εικόνες που του χάριζε η γαλανή. Ήθελε να δείχνεται. Είχε θρέψει τη ματαιοδοξία του λίγο λίγο τόσα χρόνια που κατάφερε να την κάνει θηρίο…λιοντάρι…ένα θηρίο που θα καταβρόχθιζε ό,τι είχε απομείνει απ τον παλιό τον Φάνη.
Δε το πίστευε! Είδε για λίγο τον εαυτό του σα τρίτος. Τον σιχάθηκε.
Τα λόγια του Νικόλα περί ταπεινοφροσύνης αφορούσαν τον ίδιο..
Σήκωσε το βλέμμα του να δει μπροστά . Ο Μιχάλης οδηγούσε . Βρισκόντουσαν σ ένα ψηλό σημείο απ όπου φαινόταν θάλασσα ίσα με κει που έφτανε το μάτι σου. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να κοκκινίσει λίγο και αυτή ήρεμη , έδειχνε μόνο τα σημεία που υπογείως κινιόντουσαν ρεύματα . Ήταν μια μαγική εικόνα. Αυτή τον δέχτηκε τότε στην αγκαλιά της . Αυτή είναι που θέλει να τον διορθώσει. Χαμογέλασε. Υπενθύμισε στο φίλο του να περάσουν απ τον Νικόλα.
Όταν έφτασαν στη μπούκα κατέβηκε και πήγε να τον δει. Σκέφτηκε αν θα έπρεπε να πάρει τα ψάρια να τα δείξει όμως άφησε την ψαριά στο αυτοκίνητο . Τον βρήκε να κάνει επισκευές στη βάρκα λίγο πιο μακριά. Εκείνος τον είχε αντιληφθεί που ερχόταν και του φώναξε:
- Που είν τα ψάρια σου;
- Ο Φάνης χαμογέλασε . Ο Νικόλας τον παρατήρησε λίγο. Χαμογέλασε κι αυτός και συνέχισε να κοπανάει
- Σ ευχαριστώ Νικόλα του φώναξε φεύγοντας
Μετά από κάμποσες μέρες ξαναείδε το όνειρο. Πολύ ζωντανά αυτή τη φορά. Σκηνή σκηνή ήταν λες και το ζούσε. Έβλεπε το θαλάμι καθώς καταδυόταν και δεν ήξερε τι να περιμένει. Τη στιγμή πριν ανάψει το φακό σαν να ένιωθε όπως όταν ξεκινούν οι διαφραγματικοί του σπασμοί . Ανάβοντας το φακό τον πλημμύρισε δέος. Το ψάρι τον κοιτούσε κατάματα. Η αγέρωχη σφυρίδα αυτό το πανέμορφο ψάρι. Τον παρατηρούσε άφοβα κουνώντας αργά τα πτερύγιά της. Ένιωσε την ευφορία σε όλο του το σώμα. Έσβησε το φακό και μαζί του έσβησε και το όνειρο.
Ζ.Π viewtopic.php?f=1&t=46276
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Ένα λαβράκι για το γέρο ...
Δημοσίευση από timotheos » 30 Δεκ 2016, 02:06
Στο δρόμο πηγαίνοντας για το κτήμα, σταματάω συχνά σε έναν αξιολάτρευτο άνθρωπο.
Ο γερο - Χριστόδουλος είναι ογδόντα-φεύγα, βαρύς πολύ από τα γεράματα, μάλλον και από τις λύπες της ζωής, ζει με τη γυναίκα του σε ένα χωριάτικο σπιτάκι με μια μικρή αυλή μπροστά, δίπλα στον κεντρικό δρόμο.
Τον γνώρισα τυχαία όταν ακόμα δούλευε, πριν 15 και πλέον χρόνια, και κρατήσαμε επαφή, αυτή σιγά σιγά έγινε φιλία. Όταν χρειάστηκε πριν 10 χρόνια να κάνει μπαλονάκι στα Γιάννενα, προσφέρθηκα να τον πάω, ήταν νεκρή περίοδος για τις δουλειές μου, και έμεινα κοντά του τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Ο γέρος το εκτίμησε πολύ, και μου το δείχνει από τότε με κάθε τρόπο.
Την Τρίτη του Αγ. Στεφάνου ξεκίνησα για το κτήμα. Σταμάτησα στο γέρο για τα χρόνια πολλά. Είναι Παξινός, και στους Παξούς οι δικοί του τον γιόρταζαν τα Χριστούγεννα.
Τον βρήκα στον καναπέ του απέναντι από την τηλεόραση, την κοίταζε αλλά δεν έβλεπε.
Τον καλημέρισα και του ευχήθηκα χρόνια πολλά.
Με κοίταξε κατευθείαν στα χέρια που κρατούσα μια σακούλα πορτοκάλια.
"Είναι για στύψιμο, δεν είναι πολύ γλυκά αλλά έχουν πολύ ζουμί".
Ο γέρος πάντα με κοιτάει στα χέρια όταν μπαίνω στην πόρτα του και κρατάω κάτι. Μάλλον είμαι και ο μόνος που του πηγαίνω κάτι. Στα νειάτα του καλοστεκόταν, και είχαν μάθει όλοι οι δικοί του μόνο να του γυρεύουν. Τώρα με τη σύνταξη δυσκολεύεται κάπως.
Έκατσα πλάι του στον καναπέ και του χτύπησα απαλά την πλάτη. Φαινόταν πιο βαρύς από το συνηθισμένο.
"Πώς πέρασες τη γιορτή σου"; τον ρώτησα.
"Ω..."
Ο γέρος απαντάει συχνά με ένα πολύ κοφτό "ω..." και με ένα διακριτικό αναστεναγμό. Εκείνες τις στιγμές όλη η ατμόσφαιρα γεμίζει, ξεχειλίζει από την απογοήτευσή του.
"Τί έχεις; συμβαίνει κάτι;"
"Τί θες να έχει βρε Τιμόθεε, όλο πάνω του κατουριέται, δεν προλαβαίνω να του πλένω τα παντελόνια και τα σεντόνια του".
Ο γέρος έσφιξε τα χείλη του να μη μιλήσει.
Εγώ ντράπηκα, όχι για αυτό που άκουσα, σιγά το πράμα, γέρος άνθρωπος είναι, αλλά γιατί είδα ότι όταν εκδικείται η γυναίκα, ακόμα και αν είναι η ίδια η γυναίκα σου, γίνεται αμείλικτη.
"Γκρίνια, γκρίνια..." μου ψιθύρισε ο γέρος, και έκανε νόημα πιάνοντας με το χέρι το πέτο από την πυτζάμα του ότι δεν αντέχει άλλο.
Του ξαναχτύπησα απαλά την πλάτη. Μάλλον ήθελα να τον χαϊδέψω, αλλά δεν έχω τέτοιο θάρρος.
"Πας πάνω"; με ρώτησε.
"Πάω να κάνω καμιά δουλειά, καλά κάτσαμε αυτές τις μέρες".
"Θα πας και για ψάρεμα";
Το βλέμα του όταν με ρώτησε αυτό έγινε έντονο. Νομίζω ότι για λίγο τα μάτια του έλαμψαν. Ο γέρος μου έχει πει πολλές ιστορίες για το νησί του, για το ψάρια που έβγαζαν όταν ήταν νεαρό παιδί κι ήταν ακόμα ο πόλεμος, για το πώς οι σαρδέλες ανέβαιναν μόνες τους στη στεριά στη Λάκκα να ταΐσουν τη φτωχολογιά, για το πώς οι ντόπιοι λάδωναν με συναγρίδες και μαγιάτικα τους Ιταλούς για να φέρνουν λαθραία στάρι από απέναντι. Μου έλεγε για το πόσοι χαθήκανε ψαρεύοντας νάρκες, ο θείος του με το γιό του, τις ήθελαν τότε για το δυναμίτη που είχαν.
Αρκετές φορές που πιάνω κανά ψάρι δυο-τριών μερίδων του το πάω, το κάνει η γυναίκα του μπιάνκο, σούπα, ή ψητό με σκορδαλιά, ανάλογα την περίπτωση.
"Θα πας και για ψάρεμα";
"Δεν ξέρω τί θα γίνει με τον καιρό, είπανε ότι έρχεται κακοκαιρία με δυνατούς ανέμους".
Δε μίλησε, αλλά εγώ άκουσα πολλά.
Ήπια το κονιάκ που με κέρασε η κυρα Μαρία, έφαγα και τη μηλόπιτά της, χαιρέτησα και έφυγα.
Όταν έφτασα στο κτήμα, ένιωθα βάρος. Δεν είχα όρεξη για δουλειά, Άνοιξα το σπίτι, 7 βαθμούς είχε μέσα, 9 έξω, άναψα το τζάκι να σπάσει λίγο το κρύο, κουβάλησα ξύλα από το κατώι να έχω για τις τρεις μέρες που θα καθόμουν.
Η θάλασσα ήταν πολύ ήσυχη, φαινόταν και αρκετά καθαρή.
Λιάνισα μια ελιά που είχα κλαδέψει τις προάλλες και έβαλα φωτιά, τα ξύλα, στεγνά από τους βοριάδες των τελευταίων ημερών πήραν αμέσως, τέλειωσα πιο γρήγορα από το συνηθισμένο.
Δεν ξεκίνησα άλλη, δε με έπαιρνε η ώρα, αλλά πιο πολύ δε με έβγαζε η διάθεση.
Κατέβηκα στο σπίτι και ξανακοίταξα τη θάλασσα. Δεν είχα και πολλή όρεξη για ψάρεμα. Από την άλλη όμως, ο καιρός θα χειροτέρευε, και ποιος ξέρει πότε θα μου δινόταν η ευκαιρία.
Στις 2.30 το μεσημέρι ήμουν μέσα. Ξεκίνησα πάλι, όπως την προηγούμενη φορά, προς τα ανατολικά, σε ένα μεγάλο αμμώδη και ρηχό κόλπο, ξέρω ότι όταν είναι ήσυχα και καθαρά τα νερά βοσκάνε κέφαλοι εκεί, κατεβαίνει και ένα ρυάκι από το βουνό στη μέση της παραλίας και τους μαζεύει. Δεν είδα τίποτα. Μόνο ψιλολόι.
Πάλι πίσω, και κολύμπι στην αντίθετη μεριά, δυτικά προς τον κάβο. Εκεί φέρνει λαβράκια όταν έχει θολούρα, όταν όμως είναι ήσυχα όπως σήμερα...
Έφτασα στο μέρος χωρίς να ελπίζω σε κάτι. Ήμουν τόσο κακόκεφος, που δεν κοίταζα γύρω μου.
Πήρα θέση για καρτέρι, δυο μέτρα το βάθος, αλλά και πάλι ένιωθα πως το μυαλό μου δεν ήταν εκεί.
Σε δευτερόλεπτα φάνηκε κάτι να έρχεται προς το μέρος μου, με ταχύτητα μάλιστα. Ξαφνιάστηκα και έκανα λίγο προς τα πίσω, έκρυψα το πρόσωπό μου πίσω από ένα βράχο στα αριστερά μου.
Το ψάρι έφτασε στα δυο μέτρα από το όπλο, έκοψε απότομα προς τα δεξιά μου και στάθηκε για ένα δευτερόλεπτο να με παρατηρήσει καλά.
Αυτό το δευτερόλεπτο το βρήκε η βέργα μου λίγο πάνω από το πλαϊνό πτερύγιό του. 'Επεσε κάτω εντελώς παραδομένο, όταν το γράπωσα από τα βράγχια για να του κάνω ευθανασία, κάπως πήγε να αντιδράσει, αλλά ξέπνοα.
Εχθές και σήμερα είχε απίστευτο αέρα, ούτε για δουλειά δεν ήταν. Ο άνεμος πέρναγε μέσα από τις χαραμάδες των παντζουριών και άνοιγε τα τζαμιλίκια. Τρεις - τέσσερις φορές κόπηκε το ρεύμα για πολλή ώρα, ευτυχώς που έχω το τζάκι.
Σήμερα το απόγευμα, επιστρέφοντας από το κτήμα, έκανα πάλι μια στάση στο γερο - Χριστόδουλο. Μπήκα σπίτι του κρατώντας τη σακούλα με το λαβράκι. Ο γέρος με κοίταξε στα χέρια.
"Έπιασα ένα λαβράκι προχθές, και μου κάνει ότι γράφει το όνομά σου από κάτω".
"Ω..."
Αυτό το "ω" ήταν μακρό, φώναζε ότι ήταν από έκπληξη και ευχαρίστηση.
"Κάνε το μισό σούπα αύριο, και το άλλο ψήστο κάποια άλλη μέρα".
Ο γέρος με κοίταξε και τα μάτια του πάλι έλαμψαν, όπως προχθές.
"Πώς το έπιασες";
Του είπα. Ήπιαμε και το κονιάκ που έφερε η κυρα Μαρία. Του είπα και για τις ελιές. Ήπιαμε κι άλλο κονιάκ.
"Ευτυχώς που είσαι κι εσύ βρε Τιμόθεε, και λέω καμιά κουβέντα"...
Τα λόγια του έβγαζαν παράπονο, αλλά δε μου φάνηκε πικρό.
"Σ' ευχαριστώ" μου είπε, και τσούγκρισε το ποτήρι για την τελευταία γουλιά.
Εκείνη την ώρα μου ήρθε να τον φιλήσω, αλλά θυμήθηκα ότι οι άντρες δε φιλάνε. Μόνο του χάιδεψα την πλάτη.
Μπήκα λοιπόν στο φόρουμ να σας τα πώ, και είδα και θαύμασα τα ψάρια του Μαργαρίτη και του Γιώργου.
Δεν τα λέω λοιπόν για χάρη του ψαριού, αλλά για το γέρο Χριστόδουλο.
viewtopic.php?f=1&t=58150
Δημοσίευση από timotheos » 30 Δεκ 2016, 02:06
Στο δρόμο πηγαίνοντας για το κτήμα, σταματάω συχνά σε έναν αξιολάτρευτο άνθρωπο.
Ο γερο - Χριστόδουλος είναι ογδόντα-φεύγα, βαρύς πολύ από τα γεράματα, μάλλον και από τις λύπες της ζωής, ζει με τη γυναίκα του σε ένα χωριάτικο σπιτάκι με μια μικρή αυλή μπροστά, δίπλα στον κεντρικό δρόμο.
Τον γνώρισα τυχαία όταν ακόμα δούλευε, πριν 15 και πλέον χρόνια, και κρατήσαμε επαφή, αυτή σιγά σιγά έγινε φιλία. Όταν χρειάστηκε πριν 10 χρόνια να κάνει μπαλονάκι στα Γιάννενα, προσφέρθηκα να τον πάω, ήταν νεκρή περίοδος για τις δουλειές μου, και έμεινα κοντά του τρεις μέρες στο νοσοκομείο. Ο γέρος το εκτίμησε πολύ, και μου το δείχνει από τότε με κάθε τρόπο.
Την Τρίτη του Αγ. Στεφάνου ξεκίνησα για το κτήμα. Σταμάτησα στο γέρο για τα χρόνια πολλά. Είναι Παξινός, και στους Παξούς οι δικοί του τον γιόρταζαν τα Χριστούγεννα.
Τον βρήκα στον καναπέ του απέναντι από την τηλεόραση, την κοίταζε αλλά δεν έβλεπε.
Τον καλημέρισα και του ευχήθηκα χρόνια πολλά.
Με κοίταξε κατευθείαν στα χέρια που κρατούσα μια σακούλα πορτοκάλια.
"Είναι για στύψιμο, δεν είναι πολύ γλυκά αλλά έχουν πολύ ζουμί".
Ο γέρος πάντα με κοιτάει στα χέρια όταν μπαίνω στην πόρτα του και κρατάω κάτι. Μάλλον είμαι και ο μόνος που του πηγαίνω κάτι. Στα νειάτα του καλοστεκόταν, και είχαν μάθει όλοι οι δικοί του μόνο να του γυρεύουν. Τώρα με τη σύνταξη δυσκολεύεται κάπως.
Έκατσα πλάι του στον καναπέ και του χτύπησα απαλά την πλάτη. Φαινόταν πιο βαρύς από το συνηθισμένο.
"Πώς πέρασες τη γιορτή σου"; τον ρώτησα.
"Ω..."
Ο γέρος απαντάει συχνά με ένα πολύ κοφτό "ω..." και με ένα διακριτικό αναστεναγμό. Εκείνες τις στιγμές όλη η ατμόσφαιρα γεμίζει, ξεχειλίζει από την απογοήτευσή του.
"Τί έχεις; συμβαίνει κάτι;"
"Τί θες να έχει βρε Τιμόθεε, όλο πάνω του κατουριέται, δεν προλαβαίνω να του πλένω τα παντελόνια και τα σεντόνια του".
Ο γέρος έσφιξε τα χείλη του να μη μιλήσει.
Εγώ ντράπηκα, όχι για αυτό που άκουσα, σιγά το πράμα, γέρος άνθρωπος είναι, αλλά γιατί είδα ότι όταν εκδικείται η γυναίκα, ακόμα και αν είναι η ίδια η γυναίκα σου, γίνεται αμείλικτη.
"Γκρίνια, γκρίνια..." μου ψιθύρισε ο γέρος, και έκανε νόημα πιάνοντας με το χέρι το πέτο από την πυτζάμα του ότι δεν αντέχει άλλο.
Του ξαναχτύπησα απαλά την πλάτη. Μάλλον ήθελα να τον χαϊδέψω, αλλά δεν έχω τέτοιο θάρρος.
"Πας πάνω"; με ρώτησε.
"Πάω να κάνω καμιά δουλειά, καλά κάτσαμε αυτές τις μέρες".
"Θα πας και για ψάρεμα";
Το βλέμα του όταν με ρώτησε αυτό έγινε έντονο. Νομίζω ότι για λίγο τα μάτια του έλαμψαν. Ο γέρος μου έχει πει πολλές ιστορίες για το νησί του, για το ψάρια που έβγαζαν όταν ήταν νεαρό παιδί κι ήταν ακόμα ο πόλεμος, για το πώς οι σαρδέλες ανέβαιναν μόνες τους στη στεριά στη Λάκκα να ταΐσουν τη φτωχολογιά, για το πώς οι ντόπιοι λάδωναν με συναγρίδες και μαγιάτικα τους Ιταλούς για να φέρνουν λαθραία στάρι από απέναντι. Μου έλεγε για το πόσοι χαθήκανε ψαρεύοντας νάρκες, ο θείος του με το γιό του, τις ήθελαν τότε για το δυναμίτη που είχαν.
Αρκετές φορές που πιάνω κανά ψάρι δυο-τριών μερίδων του το πάω, το κάνει η γυναίκα του μπιάνκο, σούπα, ή ψητό με σκορδαλιά, ανάλογα την περίπτωση.
"Θα πας και για ψάρεμα";
"Δεν ξέρω τί θα γίνει με τον καιρό, είπανε ότι έρχεται κακοκαιρία με δυνατούς ανέμους".
Δε μίλησε, αλλά εγώ άκουσα πολλά.
Ήπια το κονιάκ που με κέρασε η κυρα Μαρία, έφαγα και τη μηλόπιτά της, χαιρέτησα και έφυγα.
Όταν έφτασα στο κτήμα, ένιωθα βάρος. Δεν είχα όρεξη για δουλειά, Άνοιξα το σπίτι, 7 βαθμούς είχε μέσα, 9 έξω, άναψα το τζάκι να σπάσει λίγο το κρύο, κουβάλησα ξύλα από το κατώι να έχω για τις τρεις μέρες που θα καθόμουν.
Η θάλασσα ήταν πολύ ήσυχη, φαινόταν και αρκετά καθαρή.
Λιάνισα μια ελιά που είχα κλαδέψει τις προάλλες και έβαλα φωτιά, τα ξύλα, στεγνά από τους βοριάδες των τελευταίων ημερών πήραν αμέσως, τέλειωσα πιο γρήγορα από το συνηθισμένο.
Δεν ξεκίνησα άλλη, δε με έπαιρνε η ώρα, αλλά πιο πολύ δε με έβγαζε η διάθεση.
Κατέβηκα στο σπίτι και ξανακοίταξα τη θάλασσα. Δεν είχα και πολλή όρεξη για ψάρεμα. Από την άλλη όμως, ο καιρός θα χειροτέρευε, και ποιος ξέρει πότε θα μου δινόταν η ευκαιρία.
Στις 2.30 το μεσημέρι ήμουν μέσα. Ξεκίνησα πάλι, όπως την προηγούμενη φορά, προς τα ανατολικά, σε ένα μεγάλο αμμώδη και ρηχό κόλπο, ξέρω ότι όταν είναι ήσυχα και καθαρά τα νερά βοσκάνε κέφαλοι εκεί, κατεβαίνει και ένα ρυάκι από το βουνό στη μέση της παραλίας και τους μαζεύει. Δεν είδα τίποτα. Μόνο ψιλολόι.
Πάλι πίσω, και κολύμπι στην αντίθετη μεριά, δυτικά προς τον κάβο. Εκεί φέρνει λαβράκια όταν έχει θολούρα, όταν όμως είναι ήσυχα όπως σήμερα...
Έφτασα στο μέρος χωρίς να ελπίζω σε κάτι. Ήμουν τόσο κακόκεφος, που δεν κοίταζα γύρω μου.
Πήρα θέση για καρτέρι, δυο μέτρα το βάθος, αλλά και πάλι ένιωθα πως το μυαλό μου δεν ήταν εκεί.
Σε δευτερόλεπτα φάνηκε κάτι να έρχεται προς το μέρος μου, με ταχύτητα μάλιστα. Ξαφνιάστηκα και έκανα λίγο προς τα πίσω, έκρυψα το πρόσωπό μου πίσω από ένα βράχο στα αριστερά μου.
Το ψάρι έφτασε στα δυο μέτρα από το όπλο, έκοψε απότομα προς τα δεξιά μου και στάθηκε για ένα δευτερόλεπτο να με παρατηρήσει καλά.
Αυτό το δευτερόλεπτο το βρήκε η βέργα μου λίγο πάνω από το πλαϊνό πτερύγιό του. 'Επεσε κάτω εντελώς παραδομένο, όταν το γράπωσα από τα βράγχια για να του κάνω ευθανασία, κάπως πήγε να αντιδράσει, αλλά ξέπνοα.
Εχθές και σήμερα είχε απίστευτο αέρα, ούτε για δουλειά δεν ήταν. Ο άνεμος πέρναγε μέσα από τις χαραμάδες των παντζουριών και άνοιγε τα τζαμιλίκια. Τρεις - τέσσερις φορές κόπηκε το ρεύμα για πολλή ώρα, ευτυχώς που έχω το τζάκι.
Σήμερα το απόγευμα, επιστρέφοντας από το κτήμα, έκανα πάλι μια στάση στο γερο - Χριστόδουλο. Μπήκα σπίτι του κρατώντας τη σακούλα με το λαβράκι. Ο γέρος με κοίταξε στα χέρια.
"Έπιασα ένα λαβράκι προχθές, και μου κάνει ότι γράφει το όνομά σου από κάτω".
"Ω..."
Αυτό το "ω" ήταν μακρό, φώναζε ότι ήταν από έκπληξη και ευχαρίστηση.
"Κάνε το μισό σούπα αύριο, και το άλλο ψήστο κάποια άλλη μέρα".
Ο γέρος με κοίταξε και τα μάτια του πάλι έλαμψαν, όπως προχθές.
"Πώς το έπιασες";
Του είπα. Ήπιαμε και το κονιάκ που έφερε η κυρα Μαρία. Του είπα και για τις ελιές. Ήπιαμε κι άλλο κονιάκ.
"Ευτυχώς που είσαι κι εσύ βρε Τιμόθεε, και λέω καμιά κουβέντα"...
Τα λόγια του έβγαζαν παράπονο, αλλά δε μου φάνηκε πικρό.
"Σ' ευχαριστώ" μου είπε, και τσούγκρισε το ποτήρι για την τελευταία γουλιά.
Εκείνη την ώρα μου ήρθε να τον φιλήσω, αλλά θυμήθηκα ότι οι άντρες δε φιλάνε. Μόνο του χάιδεψα την πλάτη.
Μπήκα λοιπόν στο φόρουμ να σας τα πώ, και είδα και θαύμασα τα ψάρια του Μαργαρίτη και του Γιώργου.
Δεν τα λέω λοιπόν για χάρη του ψαριού, αλλά για το γέρο Χριστόδουλο.
viewtopic.php?f=1&t=58150
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Just A Perfect Day
Δημοσίευση από Δραπέτης » 01 Νοέμ 2011, 17:06
Η ιστορία που ακολουθεί, είναι αφιερωμένη στον gavros7, τον σύγχρονο Βιδάλη, που σήμερα μας έδειξε έναν ακόμα δρόμο.
*******
Just a perfect day… ή αλλιώς υπερδοσολογία ευδαιμονίας. Δεν λεω «ευτυχίας» γιατί αυτή η κυρία έρχεται σε συμπυκνωμένες δόσεις, αραιά και που. Και διαρκεί μία έως δύο στιγμές, τις οποίες θα προσπαθήσω να ανακαλέσω κατά τη διάρκεια του κειμένου, έτσι για να μην πάνε ολότελα χαμένες.
Και η ευδαιμονία που κολλάει σήμερα; Είναι εξαιρετικά δύσκολο να περάσεις μια ολόκληρη μέρα βουτηγμένος στη χαρά, την δικαίωση και την ευφροσύνη. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στη θάλασσα, και όπου «θάλασσα» ας βάλει ο καθένας τη δική του λέξη (θάλασσα, οικογένεια, φιλία...).
Ακούγεται βλάσφημο, αιρετικό και προπάντων ενοχικό να μιλάμε για ευδαιμονία σήμερα, στη θάλασσα της διαρκούς ατιμωρησίας που κάνει τα δόντια να τρίζουν, μέσα από τον μηνιάτικο οικονομικό ληστρικό παραλογισμό που σε κάνει να μετράς τις κουταλιές στον καφέ, ή στην καλύτερη να λες ένα τεράστιο «ευχαριστώ», που διατηρείς ακόμα τα αυτονόητα: μια δουλειά, υγεία, ένα παιδικό χαμόγελο και την πιο φιλόξενη θάλασσα του κόσμου έξω από την πόρτα σου.
Μια θάλασσα που περιμένει υπομονετικά (από τις διακοπές συγκεκριμένα) να ξεπλύνει από πάνω μου όλες τις ενοχές, την ανασφάλεια και την ψυχολογική τρομοκρατία που μου φορτώνει καθημερινά ο κάθε γαμημένος -αγάμητος χαρτογιακάς, που παίζει με αρρωστημένη ψυχή την μοίρα μου σαν πειραγμένο μπαρμπουτόζαρο σε καφενέ πνιγμένο στους κοπρίτες και τον καπνό.
Α ρε θαλασσίτσα. Σε ευχαριστώ...
Την παρακολουθούσα μέρες τώρα στο meteo να δω που θα μπορούσε να κάνει ένα αποτελεσματικό απάγκιο το Σάββατο 29/10, που θα είχα μετά από καιρό μια ολόκληρη μέρα και δυο ολόκληρους φίλους (Murphy ή Μάνος ή Μικρός και Μήτσος το κουμπαράκι) για ψάρεμα. Έτσι, την Παρασκευή έπεσα για ύπνο στις 23:00, και στις 08:30 ξύπνησα ολόφρεσκος σαν μωρό και δυνατός σαν μαγιάτικο.
Ευτυχία νο 1: Να αγκαλιάζεις τον γιο σου που μόλις έχει ξυπνήσει.
Ο ΒΒΑ, στο Σαρωνικό έβγαζε λάδι μόνο τα εσωτερικά των Μεθάνων, τα νότια του Πόρου, ολίγη από Αργολίδα και την Αττική φυσικά.
Έτσι, όταν βρεθήκαμε στο σπίτι του κουμπάρου στην Ελευσίνα κατά τις δεκάμισυ (κλασικά και εικονογραφημένα δηλαδή) περιμένοντας τον Μάνο (συνήθως εγώ αργώ) είχα ήδη αποφασίσει να μην στρίψω αριστερά αμέσως μετά τον Ισθμό αλλά να τραβηχτώ εκεί που ο χειμώνας έρχεται σπάνια...
Ευτυχία νο 2: να μπαίνεις στο σπίτι του κουμπάρου, και τα 2 πιτσιρίκια του να παίρνουν φόρα και να σκαρφαλώνουν πάνω σου...
Φυσικά μέχρι να φτάσουμε Κόρινθο συζητούσαμε με ύφος Ναπολέοντα έξω από το Αούστερλιτς τι σκατά θα κάναμε και που θα πέφταμε, και πόση ώρα θα κάναμε, και αν προλαβαίναμε, και πόσο κωλόφαρδος είναι ο κουμπάρος (είναι ο π....ς), και πόσο αχάριστος πονηρίδης ο Μέρφυ, και πόσο άχρηστος ψαράς εγώ, ενώ ο τέταρτος της παρέας είχε λουφάξει σε μια γωνιά και έψαχνε τις ωτασπίδες του. Δηλαδή πολυφωνία σκέψεων και απόψεων στολισμένων με Αριστοφανικά μπινελίκια και βαθυστόχαστες προτροπές όπως:
Murphy: δεν πάμε Μέθανα για λαβράκια όσοι θένε να ψαρέψουν ρηχά, και για στήρες στον κάβο όσοι θέλουν να ψαρέψουν βαθύτερα;
Κουμπάρος (στα όρια κρυολογήματος): 11μισυ η ώρα, δεν πάμε για κάνα ούζο και κάνα πλοκάμι στα Ίσθμια;
Εγώ: έχω όρεξη για ταξίδι, άσε που μου έχουν πει για ένα κομμάτι στην Πλύτρα που κάνει λαβράκια, αλλά και πιο κάτω στον Αρχάγγελο ξέρω μια ανοιχτωσιά, μη τρελαίνεστε, σε 3 ωρίτσες θα είμαστε στο νερό (εδώ πέσανε φάπες και λογοκρισία...)
Άγγελος: ............-
Τελικά, έτσι για το άλλοθι πήρα τηλέφωνο το Μοίρα για ντιρεκτ καιρική ανταπόκριση από Πόρο, ο οποίος Μοίρας – φυσικά - τα έκανε χειρότερα:
Μοίρας: έχει ένα 5άρι γεμάτο από Βοριά αλλά αν είστε μάγκες ελάτε να ψαρέψουμε στον καιρό με το σκάφος. Αλλά δεν είστε μάγκες, είστε γνωστές κυλόττες και εσύ και ο Μέρφυ και το κουμπαράκι σου.
Μέχρι που του είπα που θα πάμε και σιώπησε από σεβασμό...
Στον Ισθμό τράβηξα ευθεία και αριστερά στην παράκαμψη για Τρίπολη. Μου αρέσει πάρα πολύ να ανηφορίζω την Αρκαδία, αφενός νοιώθω ότι δικαιώνω το νικ νέιμ μου, αφετέρου ξεγελιέμαι και νομίζω ότι πάω Κύθηρα. Στο αμάξι το κλίμα είχε βαρύνει λίγο. Θες η προοπτική της απόστασης, θες ότι το κρύο πύκνωνε μαζί με τα σύννεφα που κουκούλιαζαν τις κορφές, για λίγο ο καθένας μας χάθηκε στους στοχασμούς του. Μετά το Αρτεμίσιο, άλλος Θεός: λιακάδα, ζέστη, κρύσταλλο ουρανός. Η λογοδιάρροια επανήλθε μαζί με τη διάθεση, και πολύ πιο σύντομα από όσο περιμέναμε, τράβηξα χειρόφρενο στην άκρη μιας ακτής με ένα λαδωμένο, διάφανο πέλαγο να καθρεφτίζει τις φυκιάδες, τις ξέρες και τις ανοιχτωσιές του. Η συστηματική παρατήρηση του Μετεό δικαίωσαν την επιλογή.
Ευτυχία νο 3: να ξεμουδιάζεις το κορμί σου στην άκρη μιας μακρινής θάλασσας, κάτω από τον ήλιο, ενώ τα ρουθούνια τσουρουφλίζουν ιώδιο και ένας βυθός σε περιμένει...
Ντύσιμο ράθυμο, οι περαστικοί κοίταζαν περίεργα, ένα αυτοκίνητο με μια κοριτσοπαρέα φώναξε τσαχπινιάρικα «καλό ψάρεμααααα», εμείς γελάσαμε αλλά ο κουμπάρος αγρίεψε!
Στο νερό τα χαλάσαμε λιγάκι. Εγώ επέμενα να χωριστούμε σε δύο ζευγάρια, αλλά ο κουμπάρος τράβηξε ρηχά αριστερά (δικαιολογημένα εν μέρη γιατί ήταν μπουκωμένος) ο άλλος φίλος έφυγε δεξιά και μείναμε με τον Murphy να κοιτιόμαστε με ελαφρά αμηχανία. Τελικά αποφασίσαμε να τραβήξουμε ανοιχτά. Είχαμε κάνει ένα σκασμό χιλιόμετρα, και η σπάνια για το μέρος διαύγεια, η μεγάλη ακόμα διάρκεια της ημέρας και η ζέστη, επέτρεπαν ένα τελευταίο ψάρεμα με καλοκαιρινές προοπτικές.
Φύκια, άμμος, πέτρες, ξανά φύκια, ξανά πέτρες, να ένας κακαρέλος που τράβηξε ανοιχτά και έδωσε στεγνά δυο πλάκες που έπαιζαν μικροί σαργοί «Μάνο, για έλα προς τα εδώ αγόρι μου...» και οι σαργοί έγιναν 4-5 ενώ από τα ανοιχτά....
Ευτυχία νο 4: να βλέπεις μια σφυρίδα με κατεβασμένα πτερύγια, σφιγμένο ύφος και με τα ζωνάρια της έντονα ζωγραφισμένα, να ποδοβολάει τη φυκιάδα και να τορπιλίζει τη βάση μιας πλάκας ρηχά, ρηχότατα...
Ο Μάνος φυσικά μου πρότεινε να βουτήξω. Εγώ φυσικά μη έχοντας καμία εμπιστοσύνη στα ριφλέξ μου (είμαι ικανός να χαζεύω το ψάρι με τη βέργα να του χαϊδεύει το μέτωπο μέχρι να μου ρίξει θολούρα στη μάπα) αρνήθηκα ευγενικά. Χώρια όμως που αυτό το ψάρι το χρώσταγα με τόκο και επιτόκιο στον φίλο μου (κάποια άλλη φορά θα σάς πω την ιστορία)...
Ο Μάνος κατέβηκε άνετα, γύρισε προς το θαλάμι και κοντοστάθηκε για ένα σεκόντ και...
Ευτυχία νο 5: να βλέπεις τον φίλο σου να φερμάρει για ένα δευτερόλεπτο, σημάδι ότι «έχει» το ψάρι, αχ αυτό το ένα δευτερόλεπτο να μπορούσα να κάνω pause, αυτό το δευτερόλεπτο που αναμιγνύει τη σιγουριά της κατάκτησης με την αγωνία της απώλειας, και μετά η τουφεκιά και μετά οι θύσανοι της άμμου και οι γδούποι του ψαριού...
Ο «μικρός» έκανε καλή δουλειά, χτύπησε το ψάρι στο πλευρικό και μετά από 2 βουτιές η περήφανη σφυρίδα ήρθε στην επιφάνεια. Φυσικά μου έκανε την τιμή να τη θανατώσω, πλακωθήκαμε στα χάι φάιβ και στις φιλούμπες και συνεχίσαμε ήδη εκπληρωμένοι το ψάρεμα.
Η μέρα ήταν απίστευτη. Σε κάθε σοβαρό κομμάτι που ανακαλύπταμε βλέπαμε ψάρια, σαργοί ως επί το πλείστον και ροφάκια έως 2 κιλά ενώ σε μία πλάκα στα 15 μπήκαν 3 ροφοί από 4 έως 7 κιλά, οι οποίοι φυσικά δεν φάνηκαν ποτέ παρά το ξεπλεμόνιασμα. Και με τους σαργούς, όχι πως ήταν εύκολα τα πράγματα, αλλά με μια σφυρίδα στη σημαδούρα γίναμε τελείως μποέμ, δεν ασχοληθήκαμε δεύτερη φορά με τους σαργούς που μας έκαναν κουτούς, έτσι το ψάρεμά μας κατέληξε σε μια αλήτικη περιπλάνηση μέχρι το σούρουπο. Κάπου εκεί τσίμπησα και εγώ ένα δίκιλο ροφάκι, που όταν υποχωρούσε στη σκιά του μονόπετρου που καρτέρευε, έδειχνε μεγαλύτερο. Ο Μέρφυ παρόλα αυτά το χάρηκε απίστευτα, σίγουρα περισσότερο από εμένα αφού η τίμια του καρδιά, δεν μπορεί να χαρεί μόνο με τη δική του επιτυχία.
Ευτυχία νο 6: να βλέπεις τον φίλο σου να ευφραίνεται με την επιτυχία σου.
Η επιστροφή περιείχε όλη την ψαροτουφεκάδικη πληρότητα και ματαιότητα: πνευμόνια ορθάνοιχτα, από ένα ψάρι στη σημαδούρα, (ψέματα, ο μικρός πήρε και ένα σνάπερ μπαρμπούνι και εγώ έναν κακαρέλο προδότη), ενώ κανά δυο δίκιλα ροφάκια ακόμα πεταλούδιζαν πειρασμικά τα πλευρικά τους στις σκιές δύο ακόμα συστάδων, κάνοντάς μας να χαμογελάμε με στεναχώρια για την εγκράτειά μας αφού οι τράτες λίγο πιο πέλαγο, έσερναν από νωρίς τη μοίρα του βυθού...
Γονατισμένος στο γιαλό, χαζεύω το λιόγερμα πίσω από τον λόφο, αφουγκράζομαι μια μακρινή καμπάνα που καλούσε τους χωριανούς σε εσπερινό, χαϊδεύω τα ψάρια, τα σηκώνω, ειδικά τη σφυρίδα με τις γκριζοπράσινες χάντρες, ενώ σκαρώνουμε με τον Murphy το δούλεμα που θα ρίχναμε στον επερχόμενο κουμπάρο:
Κουμπάρος: κάνατε τίποτα ρε;;;
Εγώ (με ύφος Μάρθα Βούρτση): άσε ρε Μήτσο, είδαμε πολλά ψάρια... ΠΟΛΛΑ ΨΑΡΙΑ. Δεν θέλαμε τίποτα ρε φίλε από αυτά που είδαμε, μια 5άρα σφυρίδα να μάς έδινε και ένα από τα δίκιλα ροφάκια και θα είμαστε κομπλέ.
Κουμπάρος: τελικά τι κάνατε ρε άχρηστοι;
Εγώ (σηκώνοντας τη βελόνα): ε, μια πεντάρα σφυρίδα και ένα δίκιλο ροφάκι!
Μήτσος: ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ... αλλά ... σόλεπτάκι ... ρε άσιχτίρ, γιατί δεν πιάσατε και για μένα ένα ροφό;
Εγώ: το σκεφτήκαμε, αλλά δεν σε είχαμε για τόσο άχρηστο να μην πιάσεις ούτε ένα πεντάκιλο λούτσο στα ρηχά...
Στην επιστροφή, στάση για σοκολάτες, πάγο και καφέ, όπως τότε, οδήγηση ράθυμη, τα χωριά μύριζαν βρεμένο χώμα και τζάκι, ξαναπιάσαμε τη σφυρίδα καμιά 50ριά φορές ακόμα, και τη νύχτα χωρίσαμε στην Λεψίνα για άλλη μία φορά κατακούραστοι και ευτυχείς.
Just a perfect day: μια μέρα με τα φιλαράκια στη θάλασσα, και να επιστρέφεις στην οικογένειά σου.
ΥΓ:
Για την ιστορία, ο Μήτσος και ο Άγγελος έπιασαν 2-3 γαϊδουρομουρμούρες, κεφάλους, ένα μαναλάκι και ένα χταπόδι ο καθένας, αφού τα κατεβασμένα νερά δεν ευνόησαν το ρηχό συρτό στο ανάγλυφο της ακτής για τα μεγάλα λαυράκια που θρυλούνται στα ρηχά του τόπου...
Ψάχνοντας τα σκουφιά το πρωί, επέλεξα ένα που μου είχε κάνει δώρο ο Μάνος, ενώ κατά σύμπτωση και ο Μάνος ψάχνοντας για μπλούζα επέλεξε μία που του είχα χαρίσει εγώ. Κισμέτ; Μία φωτό αλά Μοίρας, έτσι για το σέβας. Χρήστος Παπαναστασίου
viewtopic.php?f=1&t=20964
Δημοσίευση από Δραπέτης » 01 Νοέμ 2011, 17:06
Η ιστορία που ακολουθεί, είναι αφιερωμένη στον gavros7, τον σύγχρονο Βιδάλη, που σήμερα μας έδειξε έναν ακόμα δρόμο.
*******
Just a perfect day… ή αλλιώς υπερδοσολογία ευδαιμονίας. Δεν λεω «ευτυχίας» γιατί αυτή η κυρία έρχεται σε συμπυκνωμένες δόσεις, αραιά και που. Και διαρκεί μία έως δύο στιγμές, τις οποίες θα προσπαθήσω να ανακαλέσω κατά τη διάρκεια του κειμένου, έτσι για να μην πάνε ολότελα χαμένες.
Και η ευδαιμονία που κολλάει σήμερα; Είναι εξαιρετικά δύσκολο να περάσεις μια ολόκληρη μέρα βουτηγμένος στη χαρά, την δικαίωση και την ευφροσύνη. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο στη θάλασσα, και όπου «θάλασσα» ας βάλει ο καθένας τη δική του λέξη (θάλασσα, οικογένεια, φιλία...).
Ακούγεται βλάσφημο, αιρετικό και προπάντων ενοχικό να μιλάμε για ευδαιμονία σήμερα, στη θάλασσα της διαρκούς ατιμωρησίας που κάνει τα δόντια να τρίζουν, μέσα από τον μηνιάτικο οικονομικό ληστρικό παραλογισμό που σε κάνει να μετράς τις κουταλιές στον καφέ, ή στην καλύτερη να λες ένα τεράστιο «ευχαριστώ», που διατηρείς ακόμα τα αυτονόητα: μια δουλειά, υγεία, ένα παιδικό χαμόγελο και την πιο φιλόξενη θάλασσα του κόσμου έξω από την πόρτα σου.
Μια θάλασσα που περιμένει υπομονετικά (από τις διακοπές συγκεκριμένα) να ξεπλύνει από πάνω μου όλες τις ενοχές, την ανασφάλεια και την ψυχολογική τρομοκρατία που μου φορτώνει καθημερινά ο κάθε γαμημένος -αγάμητος χαρτογιακάς, που παίζει με αρρωστημένη ψυχή την μοίρα μου σαν πειραγμένο μπαρμπουτόζαρο σε καφενέ πνιγμένο στους κοπρίτες και τον καπνό.
Α ρε θαλασσίτσα. Σε ευχαριστώ...
Την παρακολουθούσα μέρες τώρα στο meteo να δω που θα μπορούσε να κάνει ένα αποτελεσματικό απάγκιο το Σάββατο 29/10, που θα είχα μετά από καιρό μια ολόκληρη μέρα και δυο ολόκληρους φίλους (Murphy ή Μάνος ή Μικρός και Μήτσος το κουμπαράκι) για ψάρεμα. Έτσι, την Παρασκευή έπεσα για ύπνο στις 23:00, και στις 08:30 ξύπνησα ολόφρεσκος σαν μωρό και δυνατός σαν μαγιάτικο.
Ευτυχία νο 1: Να αγκαλιάζεις τον γιο σου που μόλις έχει ξυπνήσει.
Ο ΒΒΑ, στο Σαρωνικό έβγαζε λάδι μόνο τα εσωτερικά των Μεθάνων, τα νότια του Πόρου, ολίγη από Αργολίδα και την Αττική φυσικά.
Έτσι, όταν βρεθήκαμε στο σπίτι του κουμπάρου στην Ελευσίνα κατά τις δεκάμισυ (κλασικά και εικονογραφημένα δηλαδή) περιμένοντας τον Μάνο (συνήθως εγώ αργώ) είχα ήδη αποφασίσει να μην στρίψω αριστερά αμέσως μετά τον Ισθμό αλλά να τραβηχτώ εκεί που ο χειμώνας έρχεται σπάνια...
Ευτυχία νο 2: να μπαίνεις στο σπίτι του κουμπάρου, και τα 2 πιτσιρίκια του να παίρνουν φόρα και να σκαρφαλώνουν πάνω σου...
Φυσικά μέχρι να φτάσουμε Κόρινθο συζητούσαμε με ύφος Ναπολέοντα έξω από το Αούστερλιτς τι σκατά θα κάναμε και που θα πέφταμε, και πόση ώρα θα κάναμε, και αν προλαβαίναμε, και πόσο κωλόφαρδος είναι ο κουμπάρος (είναι ο π....ς), και πόσο αχάριστος πονηρίδης ο Μέρφυ, και πόσο άχρηστος ψαράς εγώ, ενώ ο τέταρτος της παρέας είχε λουφάξει σε μια γωνιά και έψαχνε τις ωτασπίδες του. Δηλαδή πολυφωνία σκέψεων και απόψεων στολισμένων με Αριστοφανικά μπινελίκια και βαθυστόχαστες προτροπές όπως:
Murphy: δεν πάμε Μέθανα για λαβράκια όσοι θένε να ψαρέψουν ρηχά, και για στήρες στον κάβο όσοι θέλουν να ψαρέψουν βαθύτερα;
Κουμπάρος (στα όρια κρυολογήματος): 11μισυ η ώρα, δεν πάμε για κάνα ούζο και κάνα πλοκάμι στα Ίσθμια;
Εγώ: έχω όρεξη για ταξίδι, άσε που μου έχουν πει για ένα κομμάτι στην Πλύτρα που κάνει λαβράκια, αλλά και πιο κάτω στον Αρχάγγελο ξέρω μια ανοιχτωσιά, μη τρελαίνεστε, σε 3 ωρίτσες θα είμαστε στο νερό (εδώ πέσανε φάπες και λογοκρισία...)
Άγγελος: ............-
Τελικά, έτσι για το άλλοθι πήρα τηλέφωνο το Μοίρα για ντιρεκτ καιρική ανταπόκριση από Πόρο, ο οποίος Μοίρας – φυσικά - τα έκανε χειρότερα:
Μοίρας: έχει ένα 5άρι γεμάτο από Βοριά αλλά αν είστε μάγκες ελάτε να ψαρέψουμε στον καιρό με το σκάφος. Αλλά δεν είστε μάγκες, είστε γνωστές κυλόττες και εσύ και ο Μέρφυ και το κουμπαράκι σου.
Μέχρι που του είπα που θα πάμε και σιώπησε από σεβασμό...
Στον Ισθμό τράβηξα ευθεία και αριστερά στην παράκαμψη για Τρίπολη. Μου αρέσει πάρα πολύ να ανηφορίζω την Αρκαδία, αφενός νοιώθω ότι δικαιώνω το νικ νέιμ μου, αφετέρου ξεγελιέμαι και νομίζω ότι πάω Κύθηρα. Στο αμάξι το κλίμα είχε βαρύνει λίγο. Θες η προοπτική της απόστασης, θες ότι το κρύο πύκνωνε μαζί με τα σύννεφα που κουκούλιαζαν τις κορφές, για λίγο ο καθένας μας χάθηκε στους στοχασμούς του. Μετά το Αρτεμίσιο, άλλος Θεός: λιακάδα, ζέστη, κρύσταλλο ουρανός. Η λογοδιάρροια επανήλθε μαζί με τη διάθεση, και πολύ πιο σύντομα από όσο περιμέναμε, τράβηξα χειρόφρενο στην άκρη μιας ακτής με ένα λαδωμένο, διάφανο πέλαγο να καθρεφτίζει τις φυκιάδες, τις ξέρες και τις ανοιχτωσιές του. Η συστηματική παρατήρηση του Μετεό δικαίωσαν την επιλογή.
Ευτυχία νο 3: να ξεμουδιάζεις το κορμί σου στην άκρη μιας μακρινής θάλασσας, κάτω από τον ήλιο, ενώ τα ρουθούνια τσουρουφλίζουν ιώδιο και ένας βυθός σε περιμένει...
Ντύσιμο ράθυμο, οι περαστικοί κοίταζαν περίεργα, ένα αυτοκίνητο με μια κοριτσοπαρέα φώναξε τσαχπινιάρικα «καλό ψάρεμααααα», εμείς γελάσαμε αλλά ο κουμπάρος αγρίεψε!
Στο νερό τα χαλάσαμε λιγάκι. Εγώ επέμενα να χωριστούμε σε δύο ζευγάρια, αλλά ο κουμπάρος τράβηξε ρηχά αριστερά (δικαιολογημένα εν μέρη γιατί ήταν μπουκωμένος) ο άλλος φίλος έφυγε δεξιά και μείναμε με τον Murphy να κοιτιόμαστε με ελαφρά αμηχανία. Τελικά αποφασίσαμε να τραβήξουμε ανοιχτά. Είχαμε κάνει ένα σκασμό χιλιόμετρα, και η σπάνια για το μέρος διαύγεια, η μεγάλη ακόμα διάρκεια της ημέρας και η ζέστη, επέτρεπαν ένα τελευταίο ψάρεμα με καλοκαιρινές προοπτικές.
Φύκια, άμμος, πέτρες, ξανά φύκια, ξανά πέτρες, να ένας κακαρέλος που τράβηξε ανοιχτά και έδωσε στεγνά δυο πλάκες που έπαιζαν μικροί σαργοί «Μάνο, για έλα προς τα εδώ αγόρι μου...» και οι σαργοί έγιναν 4-5 ενώ από τα ανοιχτά....
Ευτυχία νο 4: να βλέπεις μια σφυρίδα με κατεβασμένα πτερύγια, σφιγμένο ύφος και με τα ζωνάρια της έντονα ζωγραφισμένα, να ποδοβολάει τη φυκιάδα και να τορπιλίζει τη βάση μιας πλάκας ρηχά, ρηχότατα...
Ο Μάνος φυσικά μου πρότεινε να βουτήξω. Εγώ φυσικά μη έχοντας καμία εμπιστοσύνη στα ριφλέξ μου (είμαι ικανός να χαζεύω το ψάρι με τη βέργα να του χαϊδεύει το μέτωπο μέχρι να μου ρίξει θολούρα στη μάπα) αρνήθηκα ευγενικά. Χώρια όμως που αυτό το ψάρι το χρώσταγα με τόκο και επιτόκιο στον φίλο μου (κάποια άλλη φορά θα σάς πω την ιστορία)...
Ο Μάνος κατέβηκε άνετα, γύρισε προς το θαλάμι και κοντοστάθηκε για ένα σεκόντ και...
Ευτυχία νο 5: να βλέπεις τον φίλο σου να φερμάρει για ένα δευτερόλεπτο, σημάδι ότι «έχει» το ψάρι, αχ αυτό το ένα δευτερόλεπτο να μπορούσα να κάνω pause, αυτό το δευτερόλεπτο που αναμιγνύει τη σιγουριά της κατάκτησης με την αγωνία της απώλειας, και μετά η τουφεκιά και μετά οι θύσανοι της άμμου και οι γδούποι του ψαριού...
Ο «μικρός» έκανε καλή δουλειά, χτύπησε το ψάρι στο πλευρικό και μετά από 2 βουτιές η περήφανη σφυρίδα ήρθε στην επιφάνεια. Φυσικά μου έκανε την τιμή να τη θανατώσω, πλακωθήκαμε στα χάι φάιβ και στις φιλούμπες και συνεχίσαμε ήδη εκπληρωμένοι το ψάρεμα.
Η μέρα ήταν απίστευτη. Σε κάθε σοβαρό κομμάτι που ανακαλύπταμε βλέπαμε ψάρια, σαργοί ως επί το πλείστον και ροφάκια έως 2 κιλά ενώ σε μία πλάκα στα 15 μπήκαν 3 ροφοί από 4 έως 7 κιλά, οι οποίοι φυσικά δεν φάνηκαν ποτέ παρά το ξεπλεμόνιασμα. Και με τους σαργούς, όχι πως ήταν εύκολα τα πράγματα, αλλά με μια σφυρίδα στη σημαδούρα γίναμε τελείως μποέμ, δεν ασχοληθήκαμε δεύτερη φορά με τους σαργούς που μας έκαναν κουτούς, έτσι το ψάρεμά μας κατέληξε σε μια αλήτικη περιπλάνηση μέχρι το σούρουπο. Κάπου εκεί τσίμπησα και εγώ ένα δίκιλο ροφάκι, που όταν υποχωρούσε στη σκιά του μονόπετρου που καρτέρευε, έδειχνε μεγαλύτερο. Ο Μέρφυ παρόλα αυτά το χάρηκε απίστευτα, σίγουρα περισσότερο από εμένα αφού η τίμια του καρδιά, δεν μπορεί να χαρεί μόνο με τη δική του επιτυχία.
Ευτυχία νο 6: να βλέπεις τον φίλο σου να ευφραίνεται με την επιτυχία σου.
Η επιστροφή περιείχε όλη την ψαροτουφεκάδικη πληρότητα και ματαιότητα: πνευμόνια ορθάνοιχτα, από ένα ψάρι στη σημαδούρα, (ψέματα, ο μικρός πήρε και ένα σνάπερ μπαρμπούνι και εγώ έναν κακαρέλο προδότη), ενώ κανά δυο δίκιλα ροφάκια ακόμα πεταλούδιζαν πειρασμικά τα πλευρικά τους στις σκιές δύο ακόμα συστάδων, κάνοντάς μας να χαμογελάμε με στεναχώρια για την εγκράτειά μας αφού οι τράτες λίγο πιο πέλαγο, έσερναν από νωρίς τη μοίρα του βυθού...
Γονατισμένος στο γιαλό, χαζεύω το λιόγερμα πίσω από τον λόφο, αφουγκράζομαι μια μακρινή καμπάνα που καλούσε τους χωριανούς σε εσπερινό, χαϊδεύω τα ψάρια, τα σηκώνω, ειδικά τη σφυρίδα με τις γκριζοπράσινες χάντρες, ενώ σκαρώνουμε με τον Murphy το δούλεμα που θα ρίχναμε στον επερχόμενο κουμπάρο:
Κουμπάρος: κάνατε τίποτα ρε;;;
Εγώ (με ύφος Μάρθα Βούρτση): άσε ρε Μήτσο, είδαμε πολλά ψάρια... ΠΟΛΛΑ ΨΑΡΙΑ. Δεν θέλαμε τίποτα ρε φίλε από αυτά που είδαμε, μια 5άρα σφυρίδα να μάς έδινε και ένα από τα δίκιλα ροφάκια και θα είμαστε κομπλέ.
Κουμπάρος: τελικά τι κάνατε ρε άχρηστοι;
Εγώ (σηκώνοντας τη βελόνα): ε, μια πεντάρα σφυρίδα και ένα δίκιλο ροφάκι!
Μήτσος: ΝΑΙ ΡΕ ΜΑΓΚΕΣ... αλλά ... σόλεπτάκι ... ρε άσιχτίρ, γιατί δεν πιάσατε και για μένα ένα ροφό;
Εγώ: το σκεφτήκαμε, αλλά δεν σε είχαμε για τόσο άχρηστο να μην πιάσεις ούτε ένα πεντάκιλο λούτσο στα ρηχά...
Στην επιστροφή, στάση για σοκολάτες, πάγο και καφέ, όπως τότε, οδήγηση ράθυμη, τα χωριά μύριζαν βρεμένο χώμα και τζάκι, ξαναπιάσαμε τη σφυρίδα καμιά 50ριά φορές ακόμα, και τη νύχτα χωρίσαμε στην Λεψίνα για άλλη μία φορά κατακούραστοι και ευτυχείς.
Just a perfect day: μια μέρα με τα φιλαράκια στη θάλασσα, και να επιστρέφεις στην οικογένειά σου.
ΥΓ:
Για την ιστορία, ο Μήτσος και ο Άγγελος έπιασαν 2-3 γαϊδουρομουρμούρες, κεφάλους, ένα μαναλάκι και ένα χταπόδι ο καθένας, αφού τα κατεβασμένα νερά δεν ευνόησαν το ρηχό συρτό στο ανάγλυφο της ακτής για τα μεγάλα λαυράκια που θρυλούνται στα ρηχά του τόπου...
Ψάχνοντας τα σκουφιά το πρωί, επέλεξα ένα που μου είχε κάνει δώρο ο Μάνος, ενώ κατά σύμπτωση και ο Μάνος ψάχνοντας για μπλούζα επέλεξε μία που του είχα χαρίσει εγώ. Κισμέτ; Μία φωτό αλά Μοίρας, έτσι για το σέβας. Χρήστος Παπαναστασίου
viewtopic.php?f=1&t=20964
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
# Η μικρη ιστορια του Μπεντζαμιν Μπατον #
Δημοσίευση από silverdiver » 16 Δεκ 2015, 18:49
# Το αρθρο αυτό μιλαει για το "παντρεμα" ενός νεου ανθρωπου με το ψαροντουφεκο. Ένα ταξιδι αναζητησης στον μαγικο κοσμο του υποβρυχιου κυνηγιου...που κρυβει πολλες αληθειες. #
H ιστορία μας ξεκινά το καλοκαίρι του 1999 το πρώτο καλοκαίρι ελευθερίας ακριβώς μετά το σχολείο. Από τα θρανία των εξετάσεων, την πίεση και το άγχος, στα πρώτα βήματα ενηλικίωσης και στην δίψα για αυτονομία και ανεξαρτησία που οδηγεί σε νέα μονοπάτια. Ο τότε συναθλητής του στο μπάσκετ και αργότερα κολλητός του Θοδωρής ένα απόγευμα του Ιούνη που είχαν πάει για μπάνιο στην Βάρκιζα, χωρίς να το ξέρει έγινε κουμπάρος του και τον πάντρεψε με την θάλασσα και τον μαγικό της κόσμο, δίνοντας του για πρώτη φορά μάσκα και ψαροντούφεκο . Όχι ένα όποιο και όποιο ψαροντούφεκο όμως.. Αν ήταν κάποιο άλλο ψαροντούφεκο ίσως αυτή η ιστορία να μην είχε τόσο μεγάλη αξία να ειπωθεί.
Ο Θόδωρας μόλις 19 ετών τότε είχε μάθει από τον πατέρα του να ψαρεύει με μακριά όπλα και να χτυπά ψάρια με κύρια τεχνική το καρτέρι και το πλανάρισμα. Ο κυρ Αντώνης βλέπετε μακριά από την συνήθεια και τα must της εποχής εκείνης προτιμούσε να ψαρεύει στο ανοιχτό νερό γιατί ήθελε να κοντράρει τα ψάρια επί ίσοις όροις, όπως έλεγε στον γιο του. Έτσι λοιπόν από τα 15 του που τον έμπασε στο υποβρύχιο κυνήγι και ψάρευαν μαζί μέχρι και τα 19 του που τον συνάντησε ο ήρωας μας δεν είχε γνωρίσει άλλο όπλο πέρα από αυτό που κράταγε και εκείνο το απόγευμα, ένα αεροβόλο με μήκος όπλισης 110 ολόκληρων εκατοστών. Ένα κατάμαυρο μπαζούκας πολύ ισχυρό, ικανό να πλήξει τα θηράματα του με ακρίβεια και σε μεγάλες αποστάσεις. Όταν το είδε αυτό ο ήρωας μας μαγεύτηκε. Φέρτε σαν εικόνα στο μυαλό σας έναν πιτσιρικά δεκαεννέα χρονών που για πρώτη φορά στην ζωή του βλέπει ψαροντούφεκο και μάλιστα ένα τόσο μεγαλεπήβολο όπλο, το κοκτέιλ των συναισθημάτων , από την μια τον θαυμασμό και από την άλλη τον φόβο του άγνωστου έως εκείνη την στιγμή αντικειμένου. Επειδή όπως συμβαίνει πάντα όμως η περιέργεια υπερνικά του φόβου, κυριεύτηκε από μια ακαταμάχητη επιθυμία να το πιάσει στα χέρια του να το περιεργαστεί και αν του δινόταν η ευκαιρία γιατί όχι και να το δοκιμάσει. Βέβαια όπως προείπα δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή αυτής της γνωριμίας. Πώς μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο γεγονός το ότι έγινε πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει το αγόρι από τον άντρα. Σε εκείνη την ηλικία που παίρνουμε αρκετές σοβαρες αποφάσεις πολλές από τις όποιες μάλιστα καθορίζουν και το μέλλον μας. Αν μάλιστα μιλήσουμε και για το πεπρωμένο του καθενός μας τότε θα λέγαμε πως εκείνη την μέρα η συνάντηση αυτή ήταν γραφτό να γίνει.
Έτσι λοιπόν έγινε η αρχή, σε κάποια ακτή της Βάρκιζας, εκεί που ο Θοδωρής και το μακρύ του αεροβόλο έγιναν η αφορμή και ο συνδετικός κρίκος για να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι ενός νέου ανθρώπου με κατεύθυνση την θάλασσα και τα πλάσματα της . Ήταν μάλιστα και το ξεκίνημα μιας αδελφικής φιλίας, αυτής του ήρωα μας με τον Θοδωρή, γιατί πέρα από την μεγάλη τους αγάπη για το μπάσκετ τα δυο νέα παιδιά δέθηκαν με κάτι ακόμα πιο δυνατό και αυτό δεν ήταν άλλο από το συντροφικό υποβρύχιο κυνήγι. H αλμύρα της θάλασσας που φτιάχνει χαρακτήρες και δυναμώνει σχέσεις τους έψησε και τους γαλούχησε σε ένα ενιαίο και αχώριστο σύνολο. Ο Θοδωρής σαν πιο έμπειρος έγινε ο μέντορας του και ο καλύτερος φίλος του και εντός και εκτός νερού. Άρχισε να του μιλάει για τα ψάρια , τον εξοπλισμό , τις τεχνικές αλλά και τους κίνδυνους που κρύβει η θάλασσα και να του μαθαίνει όλα όσα του είχε μεταλαμπαδεύσει ο πατέρας του ο κυρ. Αντώνης. Έτσι λοιπόν όπως καταλαβαίνετε και ο ήρωας μας ακλουθώντας τα χνάρια του αχώριστου του φίλου το πρώτο ψαροντούφεκο που αγόρασε ήταν μήκους 110 εκατοστών και ήταν και αυτό αεροβόλο. Πώς τα φέρνει η ζωή όμως.. είναι αυτό που λέμε με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Φανταστείτε και πάλι έναν αρχάριο ψαροντουφεκά που δεν έχει ακόμα χτυπήσει ούτε πέρκα να ξεκινά το υποβρύχιο κυνήγι με όπλο τελείως ακατάλληλο για τα μικρά και καθημερινά θηράματα που θα βρεθούν μπροστά στην μύτη της βέργας του… να ξεκινά δηλαδή εντελώς ανάποδα την πορεία του σε αυτό το χόμπι.
Στην αρχή βέβαια τα πράγματα ήταν δύσκολα και ο άτσαλος φίλος μας χάλασε πολλές βέργες μέχρι να μάθει το πώς και το τι πρέπει να χτυπά, ήταν βλέπετε τέτοια η δύναμη και οι ικανότητες αυτού του όπλου που τον ανάγκασαν πολύ γρήγορα να περάσει αρκετά στάδια εξέλιξης και να γίνει αυτό που λέμε επιλεκτικός γιατί με το μεγάλο όπλο έπρεπε να ρίχνει και στα ανάλογα θηράματα όπως του έλεγε συνέχεια ο Θοδωρής. Έτσι από τους σαργούς , τους κέφαλους και τα λαβράκια στα ρηχά νερά του χειμώνα κυνηγούσε το καλοκαίρι τα πελαγίσια , τις συναγρίδες και τα μαυρόψαρα των αποχών. Όλα αυτά πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του Θοδωρή που η αγάπη και η χαρά του για την εξέλιξη του ήρωα μας τον έκαναν πολλές φορές να υπερβάλει εαυτόν όπως εκείνο το Σαββατοκύριακο στην Άνδρο που δεν έκανε ούτε μια βολή μιας και είχε σκοπό να δώσει περισσότερες ώρες βυθού και παραστάσεις στον φίλο του και αρκέστηκε στον ρόλο του φύλακα άγγελου του.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Θοδωρής με τον φίλο μας ψάρευαν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας πάντα μαζί και συντροφιά με τα μακρίκανα ντουφέκια τους. Στον σάκο τους αλλά και στο μυαλό τους υπήρχε μόνο ένα όπλο . Ακόμα και τον χειμώνα που τα θολά και ρηχά νερά επιβάλουν την χρήση μικρότερων όπλων αυτοί πιστοί σε αυτά δεν τα αποχωρίζονταν ποτέ. Όμως κάποια στιγμή οι δρόμοι των δυο φίλων και η κοινή τους πορεία έλαβε τέλος. Ο Θοδωρής σε κάποιο νησί που είχαν πάει για ψάρεμα ένα καλοκαίρι γνώρισε μια κοπέλα και με τα χρόνια παντρεύτηκε και πήγε μόνιμα να ζήσει εκεί.
Έτσι ο φίλος μας έμεινε μόνος του στην Αθήνα και αναγκάστηκε τις περισσότερες φορές να ψαρεύει και μόνος αφού του ήταν αδιανόητο να μπει στην διαδικασία του να ψάξει κάποιον που να του ταιριάζει τόσο πολύ. Όμως δεν ήταν πια αυτό το έφηβο αγόρι που γνωρίσαμε στην αρχή της ιστορίας μας αλλά ένας ώριμος νεαρός άντρας που όσο μεγάλωνε τόσο μέσα του ωρίμαζε η λογική σκέψη. Όταν είμαστε νέοι σε ηλικία πολλές φορές δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας, βράζει το αίμα της νιότης όπως θα λέγαμε που μας οδηγεί σε ριψοκίνδυνα μονοπάτια όμως σιγά σιγά και με την πάροδο των χρόνων αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την βαρύτητα των πράξεων μας και έτσι αναγκαζόμαστε να προσγειωθούμε. Έτσι και ο φίλος μας σιγά σιγά άρχισε να σκέφτεται βουτιά την βουτιά και μέρα με την μέρα τον κίνδυνο και το ρίσκο του μοναχικού καβαλάρη, κάθε βράδυ που γύρναγε κατάκοπος στο σπίτι και λίγο πριν κλείσει τα βλέφαρα του ένιωθε τον φόβο και την ευθύνη να τον βαραίνουν όλο και περισσότερο ώσπου το πήρε απόφαση να μην ξαναβουτήξει μόνος. Ήθελε να βρει αυτό που είχε χάσει, το ψάρεμα με παρέα του είχε λείψει, ήθελε έναν άνθρωπο να μοιράζεται μαζί του τις στιγμές. Είχε γίνει πλέον ένας δυνατός ψαροκυνηγός με ζηλευτές επιδόσεις που ψάρευε μόνο με τις τεχνικές του ανοιχτού νερού αδιαφορώντας για τα θηράματα της τρύπας. Είχε ξεκινήσει να μειώνει και το μήκος των όπλων του γιατί όσο περνούσε ο καιρός βελτίωνε την υδροβιότητα και την τεχνική του και πλησίαζε όλο και περισσότερο τα θηράματα του σε απόσταση βολής , έτσι το θρυλικό του αερικό των 110 εκατοστών είχε από καιρό αφεθεί στην αποθήκη… Βλέπετε όσο μεγαλώνουμε τόσο κατανοούμε την απλότητα σε ότι κάνουμε, μικροί θαμπωνόμαστε ευκολότερα από τα φανταχτερά και εντυπωσιακά προϊόντα πιστεύοντας ότι όσο πιο πολύ φαίνεται ένα υλικό αγαθό στα μάτια μας τόσο πιο μεγάλη αξία έχει. Τόσο καιρό ο φίλος μας πίστευε σε αυτόν τον κανόνα. Δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ ούτε αυτός αλλά ούτε και ο Θοδωρής τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα φέρνει το ψάρι εντός βεληνεκούς… Τι είναι το ψαροντούφεκο ,τι θέλει από αυτό και γιατί ψαρεύει… Θυμήθηκε τον νεαρό έφηβο του τότε με το τώρα… ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό του .. αν άφηνε τον σαργό να πλησιάσει λίγο ακόμα; Έπρεπε να ρίχνει βολές τόσο μακρινές στα μεγάλα μαυρόψαρα και αν ναι γιατί είχε πολλά ξεψαρίσματα; Γιατί δεν είχε τόσο καλή κίνηση και αρμονία μέσα στον βυθό; Γιατί πολλές φορές το ψάρι πέρναγε γρηγορότερα και δεν προλάβαινε να ρίξει ; Πολλά ερωτήματα που άρχισαν με την πάροδο του χρόνου να τον αμφιταλαντεύουν όλο και περισσότερο, από την μια αισθανόταν προδότης των όσο πίστευε και όσον είχε διδαχτεί και από την άλλη όμως το έβλεπε καθαρά σε κάθε υποβρύχιο του ταξίδι πως το ογκώδη ψαροντούφεκο τις περισσότερες φορές γινόταν δεσμοφύλακας της αρμονίας και της ελευθερίας που δίψαγε να νιώσει… λίγες φορές χρειάστηκε πραγματικά αυτό το όπλο , σε συγκεκριμένα σημεία και σε συγκεκριμένα ψάρια.. τις περισσότερες φορές όμως του ήταν πραγματικά άχρηστο και τάιζε απλά την ανασφάλεια του χωρίς να του προσφέρει τίποτε απολύτως. Το μήκος άρχισε να μειώνεται και άλλο και η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.. 100 , 95 ….
Ο μύθος του μεγάλου όπλου γκρεμίστηκε ακόμα περισσότερο και από την γνωριμία του με τον Λαέρτη. Τον γνώρισε μέσα από ένα ιντερνετικό καφενείο που τον τελευταίο καιρό είχε γίνει θαμώνας ψάχνοντας να βρει ζευγάρι για βουτιά. Πριν από αυτόν είχε πάει για ψάρεμα και με άλλους αλλά κανείς δεν είχε κατορθώσει να τον κάνει να περάσει τόσο όμορφα όπως ο παλιός του φίλος Θοδωρής . Ο Λαέρτης ήρθε στην ζωή του την καταλληλότερη στιγμή ,είχε χάσει και αυτός το ζευγάρι του από υποξία πριν χρόνια και ο πόνος στην ψυχή του δεν τον άφηνε να πάει στην θάλασσα. Κράταγε μεγάλο θυμό μέσα του και η αγάπη που είχε γι αυτήν κάποτε είχε μετατραπεί σε μίσος. Δεν μπορούσε να της το συγχωρέσει αν και κατά βάθος ήξερε ότι ο άνθρωπος ευθύνεται για τις πράξεις του όπως και το ζευγάρι του ο Ορέστης που διάλεξε να πάει μόνος εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα… Όμως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός όπως λέμε και οι πληγές του Λαέρτη άρχισαν σιγά σιγά να κλείνουν. Δεν μπορούσε να διανοηθεί άλλο την ζωή του μακριά από την αλμύρα της.. είχε χάσει πολύ χρόνο μακριά της και λαχταρούσε σαν μικρό παιδί να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά της. Έτσι έψαχνε και αυτός κάποιον για να τον ξανασύρει πάλι στο ακρογιάλι και να ξαναβάλει τις ρόδες του σε ράγες όπως λέμε… Αυτός ήταν ο ήρωας μας που με ένα απλό μήνυμα στον υπολογιστή έκανε την αρχή μιας καινούργιας φιλίας και μιας δυνατής σχέσης. Ο Λαέρτης ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος του , λιγομίλητος και κατασταλαγμένος. Είχε περάσει από πολλά στάδια στην μέχρι τώρα εξέλιξη του στο υποβρύχιο κυνήγι και είχε όλες τις απαντήσεις που έψαχνε τόσο καιρό ο φίλος μας. Αν τον έβλεπες δεν σου γέμιζε το μάτι, ήταν αγύμναστος , κοντός και ο εξοπλισμός του αποτελούνταν μόνο από λίγα πράγματα που τα πιο πολλά τα είχε πατεντάρει ο ίδιος για να είναι στα μέτρα του. Το όπλο που κρατούσε είχε μήκος ενενήντα εκατοστών και με αυτό ψάρευε και μάλιστα τις περισσότερες φορές με καρτέρι. Πίσω από αυτό το προσωπείο όμως κρυβόταν ένας ολοκληρωμένος και έμπειρος υποβρύχιος κυνηγός με μεγάλη υδροβιότητα απόρροια των ωρών βυθού που είχε δαπανήσει στην γαλανή αλλά και με μεγάλη γνώση και ένστικτο. Γιατί ο Λαέρτης πίστευε στην απλότητα και στον μινιμαλισμό, πίστευε ότι το όπλο δεν είναι το ψαροντούφεκο αλλά ο υποβρύχιος κυνηγός και αυτό προσπαθούσε να περάσει και στον φίλο μας που νόμιζε ότι μέχρι τώρα τα ήξερε όλα.
Κάθε απόγευμα μετά την θάλασσα ο ήρωας μας τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις και αυτός καθόταν και του τα εξηγούσε όλα με στοργή μεγάλου αδελφού , του μίλαγε για την αποτελεσματική βολή και πού πρέπει να χτυπά το κάθε ψάρι, για την σωστή απόσταση και για την ηρεμία στην κίνηση που κάνει και το πιο δυσπρόσιτο θήραμα να έρθει κοντά… Όταν φτάνανε και στο θέμα του όπλου που πάντα βασανίζει κάθε υποβρύχιο ψαρά του έλεγε πως όταν έρθει το ψάρι κοντά ό,τι και να κρατάει στα χέρια του θα το πάρει.. Δεν πρέπει να κοιτάς το όπλο μα την διαδρομή και από πού θα μπει το ψάρι του έλεγε… Εσύ πρέπει να μπεις στον δρόμο ή να στηθείς στο σωστό πόστο.. για να το πιάσεις.
Έτσι ο φίλος μας από εκεί που ξεκίνησε να ψαρεύει με μεγάλου μήκους ψαροντούφεκα κατέληξε να ψαρεύει χειμώνα – καλοκαίρι με ένα μονολάστιχο ντουφέκι με μήκος που δεν ξεπερνούσε τα ενενήντα εκατοστά. Μάλιστα με την βοήθεια του Λαέρτη έπιασε ψάρια που δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε χωρίς κάποιο μεγάλο όπλο. Σχεδόν όλα τα ψάρια της Μεσογείου ήταν πια εύκολο να χτυπηθούν μέχρι τα τρία μέτρα από την μύτη της βέργας του, γιατί ήξερε το πότε , το που και το πώς να τα πιάσει και είχε αποκτήσει και δυνατή βουτιά για να μπορεί να τα προσεγγίσει. Ξεκίνησε να ασχολείται πιο πολύ με το εαυτό του και την φυσική του κατάσταση και λιγότερο με τα όπλα του. Το ψαροντούφεκο είχε γίνει το μέσο που θα του έφερνε κοντά το ψάρι και τίποτε παραπάνω το όπλο ήταν αυτός και οι δυνάμεις του. Ο εξοπλισμός του πια ήταν ελάχιστος και απέριττος χωρίς φαμφάρες και χαϊλίκια. Πολλές φορές διάβαζε για τους ιθαγενείς της Πολυνησίας που κάνανε υποβρύχιο κυνήγι μόνο με ένα απλό καμάκι κρατώντας την αναπνοή τους για πολύ ώρα και αισθάνονταν το δέος και τον θαυμασμό , έβλεπε βίντεο με Χαβανέζους που ψάρευαν με σφεντόνες και καταλάβαινε ποσό ευνοημένος είναι με ένα ενενηντάρι όπλο. Πόσο αρκετό ήταν αυτό το μέχρι πρότινος απλό ψαροντούφεκο. Είχε μπει με τελείως λάθος σκεπτικό στον χώρο του υποβρυχίου ψαρέματος ξεκινώντας τελείως ανάποδα την πορεία του αλλά μέσα από το ταξίδι αυτό βρήκε τον σωστό δρόμο προς την ελευθερία και την απλότητα , από τα μεγάλα και πολύπλοκα όπλα στα μικρά και απλά, στα συμβατικά όπως λέμε…
Αυτή η ιστορία θυμίζει πολύ την ταινία «η ζωή του Μπέντζαμιν Mπάτον» που ήταν και η αφορμή για να την γράψω. Αν δεν την έχετε δει είναι πολύ καλή ευκαιρία να την δείτε. Ο ήρωας της ταινίας έχει μια σπάνια ασθένεια που τον κάνει να γεννηθεί μεγάλος και γέρος αλλά όσο περνά ο καιρός και τα χρόνια να μικραίνει και να γίνεται παιδί, τελείως ανάποδα δηλαδή από το φυσιολογικό, όπως και ο ήρωας αυτού του άρθρου και η σχέση του με τα όπλα του.
viewtopic.php?f=9&t=52999
Δημοσίευση από silverdiver » 16 Δεκ 2015, 18:49
# Το αρθρο αυτό μιλαει για το "παντρεμα" ενός νεου ανθρωπου με το ψαροντουφεκο. Ένα ταξιδι αναζητησης στον μαγικο κοσμο του υποβρυχιου κυνηγιου...που κρυβει πολλες αληθειες. #
H ιστορία μας ξεκινά το καλοκαίρι του 1999 το πρώτο καλοκαίρι ελευθερίας ακριβώς μετά το σχολείο. Από τα θρανία των εξετάσεων, την πίεση και το άγχος, στα πρώτα βήματα ενηλικίωσης και στην δίψα για αυτονομία και ανεξαρτησία που οδηγεί σε νέα μονοπάτια. Ο τότε συναθλητής του στο μπάσκετ και αργότερα κολλητός του Θοδωρής ένα απόγευμα του Ιούνη που είχαν πάει για μπάνιο στην Βάρκιζα, χωρίς να το ξέρει έγινε κουμπάρος του και τον πάντρεψε με την θάλασσα και τον μαγικό της κόσμο, δίνοντας του για πρώτη φορά μάσκα και ψαροντούφεκο . Όχι ένα όποιο και όποιο ψαροντούφεκο όμως.. Αν ήταν κάποιο άλλο ψαροντούφεκο ίσως αυτή η ιστορία να μην είχε τόσο μεγάλη αξία να ειπωθεί.
Ο Θόδωρας μόλις 19 ετών τότε είχε μάθει από τον πατέρα του να ψαρεύει με μακριά όπλα και να χτυπά ψάρια με κύρια τεχνική το καρτέρι και το πλανάρισμα. Ο κυρ Αντώνης βλέπετε μακριά από την συνήθεια και τα must της εποχής εκείνης προτιμούσε να ψαρεύει στο ανοιχτό νερό γιατί ήθελε να κοντράρει τα ψάρια επί ίσοις όροις, όπως έλεγε στον γιο του. Έτσι λοιπόν από τα 15 του που τον έμπασε στο υποβρύχιο κυνήγι και ψάρευαν μαζί μέχρι και τα 19 του που τον συνάντησε ο ήρωας μας δεν είχε γνωρίσει άλλο όπλο πέρα από αυτό που κράταγε και εκείνο το απόγευμα, ένα αεροβόλο με μήκος όπλισης 110 ολόκληρων εκατοστών. Ένα κατάμαυρο μπαζούκας πολύ ισχυρό, ικανό να πλήξει τα θηράματα του με ακρίβεια και σε μεγάλες αποστάσεις. Όταν το είδε αυτό ο ήρωας μας μαγεύτηκε. Φέρτε σαν εικόνα στο μυαλό σας έναν πιτσιρικά δεκαεννέα χρονών που για πρώτη φορά στην ζωή του βλέπει ψαροντούφεκο και μάλιστα ένα τόσο μεγαλεπήβολο όπλο, το κοκτέιλ των συναισθημάτων , από την μια τον θαυμασμό και από την άλλη τον φόβο του άγνωστου έως εκείνη την στιγμή αντικειμένου. Επειδή όπως συμβαίνει πάντα όμως η περιέργεια υπερνικά του φόβου, κυριεύτηκε από μια ακαταμάχητη επιθυμία να το πιάσει στα χέρια του να το περιεργαστεί και αν του δινόταν η ευκαιρία γιατί όχι και να το δοκιμάσει. Βέβαια όπως προείπα δεν είναι τυχαία η χρονική στιγμή αυτής της γνωριμίας. Πώς μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο γεγονός το ότι έγινε πάνω στην λεπτή γραμμή που χωρίζει το αγόρι από τον άντρα. Σε εκείνη την ηλικία που παίρνουμε αρκετές σοβαρες αποφάσεις πολλές από τις όποιες μάλιστα καθορίζουν και το μέλλον μας. Αν μάλιστα μιλήσουμε και για το πεπρωμένο του καθενός μας τότε θα λέγαμε πως εκείνη την μέρα η συνάντηση αυτή ήταν γραφτό να γίνει.
Έτσι λοιπόν έγινε η αρχή, σε κάποια ακτή της Βάρκιζας, εκεί που ο Θοδωρής και το μακρύ του αεροβόλο έγιναν η αφορμή και ο συνδετικός κρίκος για να ξεκινήσει το μεγάλο ταξίδι ενός νέου ανθρώπου με κατεύθυνση την θάλασσα και τα πλάσματα της . Ήταν μάλιστα και το ξεκίνημα μιας αδελφικής φιλίας, αυτής του ήρωα μας με τον Θοδωρή, γιατί πέρα από την μεγάλη τους αγάπη για το μπάσκετ τα δυο νέα παιδιά δέθηκαν με κάτι ακόμα πιο δυνατό και αυτό δεν ήταν άλλο από το συντροφικό υποβρύχιο κυνήγι. H αλμύρα της θάλασσας που φτιάχνει χαρακτήρες και δυναμώνει σχέσεις τους έψησε και τους γαλούχησε σε ένα ενιαίο και αχώριστο σύνολο. Ο Θοδωρής σαν πιο έμπειρος έγινε ο μέντορας του και ο καλύτερος φίλος του και εντός και εκτός νερού. Άρχισε να του μιλάει για τα ψάρια , τον εξοπλισμό , τις τεχνικές αλλά και τους κίνδυνους που κρύβει η θάλασσα και να του μαθαίνει όλα όσα του είχε μεταλαμπαδεύσει ο πατέρας του ο κυρ. Αντώνης. Έτσι λοιπόν όπως καταλαβαίνετε και ο ήρωας μας ακλουθώντας τα χνάρια του αχώριστου του φίλου το πρώτο ψαροντούφεκο που αγόρασε ήταν μήκους 110 εκατοστών και ήταν και αυτό αεροβόλο. Πώς τα φέρνει η ζωή όμως.. είναι αυτό που λέμε με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις. Φανταστείτε και πάλι έναν αρχάριο ψαροντουφεκά που δεν έχει ακόμα χτυπήσει ούτε πέρκα να ξεκινά το υποβρύχιο κυνήγι με όπλο τελείως ακατάλληλο για τα μικρά και καθημερινά θηράματα που θα βρεθούν μπροστά στην μύτη της βέργας του… να ξεκινά δηλαδή εντελώς ανάποδα την πορεία του σε αυτό το χόμπι.
Στην αρχή βέβαια τα πράγματα ήταν δύσκολα και ο άτσαλος φίλος μας χάλασε πολλές βέργες μέχρι να μάθει το πώς και το τι πρέπει να χτυπά, ήταν βλέπετε τέτοια η δύναμη και οι ικανότητες αυτού του όπλου που τον ανάγκασαν πολύ γρήγορα να περάσει αρκετά στάδια εξέλιξης και να γίνει αυτό που λέμε επιλεκτικός γιατί με το μεγάλο όπλο έπρεπε να ρίχνει και στα ανάλογα θηράματα όπως του έλεγε συνέχεια ο Θοδωρής. Έτσι από τους σαργούς , τους κέφαλους και τα λαβράκια στα ρηχά νερά του χειμώνα κυνηγούσε το καλοκαίρι τα πελαγίσια , τις συναγρίδες και τα μαυρόψαρα των αποχών. Όλα αυτά πάντα υπό το άγρυπνο βλέμμα του Θοδωρή που η αγάπη και η χαρά του για την εξέλιξη του ήρωα μας τον έκαναν πολλές φορές να υπερβάλει εαυτόν όπως εκείνο το Σαββατοκύριακο στην Άνδρο που δεν έκανε ούτε μια βολή μιας και είχε σκοπό να δώσει περισσότερες ώρες βυθού και παραστάσεις στον φίλο του και αρκέστηκε στον ρόλο του φύλακα άγγελου του.
Τα χρόνια πέρασαν και ο Θοδωρής με τον φίλο μας ψάρευαν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας πάντα μαζί και συντροφιά με τα μακρίκανα ντουφέκια τους. Στον σάκο τους αλλά και στο μυαλό τους υπήρχε μόνο ένα όπλο . Ακόμα και τον χειμώνα που τα θολά και ρηχά νερά επιβάλουν την χρήση μικρότερων όπλων αυτοί πιστοί σε αυτά δεν τα αποχωρίζονταν ποτέ. Όμως κάποια στιγμή οι δρόμοι των δυο φίλων και η κοινή τους πορεία έλαβε τέλος. Ο Θοδωρής σε κάποιο νησί που είχαν πάει για ψάρεμα ένα καλοκαίρι γνώρισε μια κοπέλα και με τα χρόνια παντρεύτηκε και πήγε μόνιμα να ζήσει εκεί.
Έτσι ο φίλος μας έμεινε μόνος του στην Αθήνα και αναγκάστηκε τις περισσότερες φορές να ψαρεύει και μόνος αφού του ήταν αδιανόητο να μπει στην διαδικασία του να ψάξει κάποιον που να του ταιριάζει τόσο πολύ. Όμως δεν ήταν πια αυτό το έφηβο αγόρι που γνωρίσαμε στην αρχή της ιστορίας μας αλλά ένας ώριμος νεαρός άντρας που όσο μεγάλωνε τόσο μέσα του ωρίμαζε η λογική σκέψη. Όταν είμαστε νέοι σε ηλικία πολλές φορές δεν σκεφτόμαστε τις συνέπειες των πράξεων μας, βράζει το αίμα της νιότης όπως θα λέγαμε που μας οδηγεί σε ριψοκίνδυνα μονοπάτια όμως σιγά σιγά και με την πάροδο των χρόνων αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την βαρύτητα των πράξεων μας και έτσι αναγκαζόμαστε να προσγειωθούμε. Έτσι και ο φίλος μας σιγά σιγά άρχισε να σκέφτεται βουτιά την βουτιά και μέρα με την μέρα τον κίνδυνο και το ρίσκο του μοναχικού καβαλάρη, κάθε βράδυ που γύρναγε κατάκοπος στο σπίτι και λίγο πριν κλείσει τα βλέφαρα του ένιωθε τον φόβο και την ευθύνη να τον βαραίνουν όλο και περισσότερο ώσπου το πήρε απόφαση να μην ξαναβουτήξει μόνος. Ήθελε να βρει αυτό που είχε χάσει, το ψάρεμα με παρέα του είχε λείψει, ήθελε έναν άνθρωπο να μοιράζεται μαζί του τις στιγμές. Είχε γίνει πλέον ένας δυνατός ψαροκυνηγός με ζηλευτές επιδόσεις που ψάρευε μόνο με τις τεχνικές του ανοιχτού νερού αδιαφορώντας για τα θηράματα της τρύπας. Είχε ξεκινήσει να μειώνει και το μήκος των όπλων του γιατί όσο περνούσε ο καιρός βελτίωνε την υδροβιότητα και την τεχνική του και πλησίαζε όλο και περισσότερο τα θηράματα του σε απόσταση βολής , έτσι το θρυλικό του αερικό των 110 εκατοστών είχε από καιρό αφεθεί στην αποθήκη… Βλέπετε όσο μεγαλώνουμε τόσο κατανοούμε την απλότητα σε ότι κάνουμε, μικροί θαμπωνόμαστε ευκολότερα από τα φανταχτερά και εντυπωσιακά προϊόντα πιστεύοντας ότι όσο πιο πολύ φαίνεται ένα υλικό αγαθό στα μάτια μας τόσο πιο μεγάλη αξία έχει. Τόσο καιρό ο φίλος μας πίστευε σε αυτόν τον κανόνα. Δεν είχε αναρωτηθεί ποτέ ούτε αυτός αλλά ούτε και ο Θοδωρής τι είναι αυτό που στην πραγματικότητα φέρνει το ψάρι εντός βεληνεκούς… Τι είναι το ψαροντούφεκο ,τι θέλει από αυτό και γιατί ψαρεύει… Θυμήθηκε τον νεαρό έφηβο του τότε με το τώρα… ερωτήματα βασάνιζαν το μυαλό του .. αν άφηνε τον σαργό να πλησιάσει λίγο ακόμα; Έπρεπε να ρίχνει βολές τόσο μακρινές στα μεγάλα μαυρόψαρα και αν ναι γιατί είχε πολλά ξεψαρίσματα; Γιατί δεν είχε τόσο καλή κίνηση και αρμονία μέσα στον βυθό; Γιατί πολλές φορές το ψάρι πέρναγε γρηγορότερα και δεν προλάβαινε να ρίξει ; Πολλά ερωτήματα που άρχισαν με την πάροδο του χρόνου να τον αμφιταλαντεύουν όλο και περισσότερο, από την μια αισθανόταν προδότης των όσο πίστευε και όσον είχε διδαχτεί και από την άλλη όμως το έβλεπε καθαρά σε κάθε υποβρύχιο του ταξίδι πως το ογκώδη ψαροντούφεκο τις περισσότερες φορές γινόταν δεσμοφύλακας της αρμονίας και της ελευθερίας που δίψαγε να νιώσει… λίγες φορές χρειάστηκε πραγματικά αυτό το όπλο , σε συγκεκριμένα σημεία και σε συγκεκριμένα ψάρια.. τις περισσότερες φορές όμως του ήταν πραγματικά άχρηστο και τάιζε απλά την ανασφάλεια του χωρίς να του προσφέρει τίποτε απολύτως. Το μήκος άρχισε να μειώνεται και άλλο και η αντίστροφη μέτρηση είχε ξεκινήσει.. 100 , 95 ….
Ο μύθος του μεγάλου όπλου γκρεμίστηκε ακόμα περισσότερο και από την γνωριμία του με τον Λαέρτη. Τον γνώρισε μέσα από ένα ιντερνετικό καφενείο που τον τελευταίο καιρό είχε γίνει θαμώνας ψάχνοντας να βρει ζευγάρι για βουτιά. Πριν από αυτόν είχε πάει για ψάρεμα και με άλλους αλλά κανείς δεν είχε κατορθώσει να τον κάνει να περάσει τόσο όμορφα όπως ο παλιός του φίλος Θοδωρής . Ο Λαέρτης ήρθε στην ζωή του την καταλληλότερη στιγμή ,είχε χάσει και αυτός το ζευγάρι του από υποξία πριν χρόνια και ο πόνος στην ψυχή του δεν τον άφηνε να πάει στην θάλασσα. Κράταγε μεγάλο θυμό μέσα του και η αγάπη που είχε γι αυτήν κάποτε είχε μετατραπεί σε μίσος. Δεν μπορούσε να της το συγχωρέσει αν και κατά βάθος ήξερε ότι ο άνθρωπος ευθύνεται για τις πράξεις του όπως και το ζευγάρι του ο Ορέστης που διάλεξε να πάει μόνος εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα… Όμως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός όπως λέμε και οι πληγές του Λαέρτη άρχισαν σιγά σιγά να κλείνουν. Δεν μπορούσε να διανοηθεί άλλο την ζωή του μακριά από την αλμύρα της.. είχε χάσει πολύ χρόνο μακριά της και λαχταρούσε σαν μικρό παιδί να ξαναβρεθεί στην αγκαλιά της. Έτσι έψαχνε και αυτός κάποιον για να τον ξανασύρει πάλι στο ακρογιάλι και να ξαναβάλει τις ρόδες του σε ράγες όπως λέμε… Αυτός ήταν ο ήρωας μας που με ένα απλό μήνυμα στον υπολογιστή έκανε την αρχή μιας καινούργιας φιλίας και μιας δυνατής σχέσης. Ο Λαέρτης ήταν κατά πολύ μεγαλύτερος του , λιγομίλητος και κατασταλαγμένος. Είχε περάσει από πολλά στάδια στην μέχρι τώρα εξέλιξη του στο υποβρύχιο κυνήγι και είχε όλες τις απαντήσεις που έψαχνε τόσο καιρό ο φίλος μας. Αν τον έβλεπες δεν σου γέμιζε το μάτι, ήταν αγύμναστος , κοντός και ο εξοπλισμός του αποτελούνταν μόνο από λίγα πράγματα που τα πιο πολλά τα είχε πατεντάρει ο ίδιος για να είναι στα μέτρα του. Το όπλο που κρατούσε είχε μήκος ενενήντα εκατοστών και με αυτό ψάρευε και μάλιστα τις περισσότερες φορές με καρτέρι. Πίσω από αυτό το προσωπείο όμως κρυβόταν ένας ολοκληρωμένος και έμπειρος υποβρύχιος κυνηγός με μεγάλη υδροβιότητα απόρροια των ωρών βυθού που είχε δαπανήσει στην γαλανή αλλά και με μεγάλη γνώση και ένστικτο. Γιατί ο Λαέρτης πίστευε στην απλότητα και στον μινιμαλισμό, πίστευε ότι το όπλο δεν είναι το ψαροντούφεκο αλλά ο υποβρύχιος κυνηγός και αυτό προσπαθούσε να περάσει και στον φίλο μας που νόμιζε ότι μέχρι τώρα τα ήξερε όλα.
Κάθε απόγευμα μετά την θάλασσα ο ήρωας μας τον βομβάρδιζε με ερωτήσεις και αυτός καθόταν και του τα εξηγούσε όλα με στοργή μεγάλου αδελφού , του μίλαγε για την αποτελεσματική βολή και πού πρέπει να χτυπά το κάθε ψάρι, για την σωστή απόσταση και για την ηρεμία στην κίνηση που κάνει και το πιο δυσπρόσιτο θήραμα να έρθει κοντά… Όταν φτάνανε και στο θέμα του όπλου που πάντα βασανίζει κάθε υποβρύχιο ψαρά του έλεγε πως όταν έρθει το ψάρι κοντά ό,τι και να κρατάει στα χέρια του θα το πάρει.. Δεν πρέπει να κοιτάς το όπλο μα την διαδρομή και από πού θα μπει το ψάρι του έλεγε… Εσύ πρέπει να μπεις στον δρόμο ή να στηθείς στο σωστό πόστο.. για να το πιάσεις.
Έτσι ο φίλος μας από εκεί που ξεκίνησε να ψαρεύει με μεγάλου μήκους ψαροντούφεκα κατέληξε να ψαρεύει χειμώνα – καλοκαίρι με ένα μονολάστιχο ντουφέκι με μήκος που δεν ξεπερνούσε τα ενενήντα εκατοστά. Μάλιστα με την βοήθεια του Λαέρτη έπιασε ψάρια που δεν πίστευε ποτέ ότι θα μπορούσε χωρίς κάποιο μεγάλο όπλο. Σχεδόν όλα τα ψάρια της Μεσογείου ήταν πια εύκολο να χτυπηθούν μέχρι τα τρία μέτρα από την μύτη της βέργας του, γιατί ήξερε το πότε , το που και το πώς να τα πιάσει και είχε αποκτήσει και δυνατή βουτιά για να μπορεί να τα προσεγγίσει. Ξεκίνησε να ασχολείται πιο πολύ με το εαυτό του και την φυσική του κατάσταση και λιγότερο με τα όπλα του. Το ψαροντούφεκο είχε γίνει το μέσο που θα του έφερνε κοντά το ψάρι και τίποτε παραπάνω το όπλο ήταν αυτός και οι δυνάμεις του. Ο εξοπλισμός του πια ήταν ελάχιστος και απέριττος χωρίς φαμφάρες και χαϊλίκια. Πολλές φορές διάβαζε για τους ιθαγενείς της Πολυνησίας που κάνανε υποβρύχιο κυνήγι μόνο με ένα απλό καμάκι κρατώντας την αναπνοή τους για πολύ ώρα και αισθάνονταν το δέος και τον θαυμασμό , έβλεπε βίντεο με Χαβανέζους που ψάρευαν με σφεντόνες και καταλάβαινε ποσό ευνοημένος είναι με ένα ενενηντάρι όπλο. Πόσο αρκετό ήταν αυτό το μέχρι πρότινος απλό ψαροντούφεκο. Είχε μπει με τελείως λάθος σκεπτικό στον χώρο του υποβρυχίου ψαρέματος ξεκινώντας τελείως ανάποδα την πορεία του αλλά μέσα από το ταξίδι αυτό βρήκε τον σωστό δρόμο προς την ελευθερία και την απλότητα , από τα μεγάλα και πολύπλοκα όπλα στα μικρά και απλά, στα συμβατικά όπως λέμε…
Αυτή η ιστορία θυμίζει πολύ την ταινία «η ζωή του Μπέντζαμιν Mπάτον» που ήταν και η αφορμή για να την γράψω. Αν δεν την έχετε δει είναι πολύ καλή ευκαιρία να την δείτε. Ο ήρωας της ταινίας έχει μια σπάνια ασθένεια που τον κάνει να γεννηθεί μεγάλος και γέρος αλλά όσο περνά ο καιρός και τα χρόνια να μικραίνει και να γίνεται παιδί, τελείως ανάποδα δηλαδή από το φυσιολογικό, όπως και ο ήρωας αυτού του άρθρου και η σχέση του με τα όπλα του.
viewtopic.php?f=9&t=52999
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Μετά από καιρό
Δημοσίευση από sotosdeep » 19 Ιούλ 2012, 19:22΄
ΤΟΠΟΣ: Διάσημη και πολυψαρεμένη περιοχή του βόρειου Κορινθιακού, Βοιωτία μεριά...
ΧΡΟΝΟΣ: Τρίτη, 17/7/2012, ώρα περίπου 10:00 το πρωί... Ρεπό από τη δουλειά...
ΣΥΝΘΗΚΕΣ: Άνεμοι Βόρειοι-Βορειοανατολικοί-Ανατολικοί Βορειοανατολικοί (!) εντάσεως 5-7 μποφώρ...
ΠΡΟΣΩΠΑ: sotosdeep, pittask (Σωτήρης, Κώστας)
ΙΣΤΟΡΙΑ: Σχεδόν ένα δίωρο στο νερό, ψάρεμα παράκτια που κόβει ο καιρός. Κάνα δυο καλά πονηρά σημεία στη ζώνη των 20 μέτρων που στο παρελθόν φανέρωσαν ή έδωσαν ροφόπουλα (της τάξης των 2-5 κιλών) είναι απελπιστικά έρημα από θηράματα αξιόλογου μεγέθους του οποιουδήποτε είδους... Κρίμα...
- Σ.: Πάμε μια απέναντι στο νησί; Σιγά σιγά θα το πάρουμε στην επιστροφή, που θα έχουμε τον καιρό κόντρα... Τι λές;
- Κ.: Έγινε.
Σε λίγα λεπτά είμαστε στο μέρος το απάγγιο...
- Σ.: Εδώ νομίζω καλά είναι... Να κοιτάξουμε το καβάκι και πίσω...
- Κ.: Οκ.
Άγκυρα, σβήσιμο μηχανής, νεράκι και σε πεντε λεπτά μέσα. Ακριβώς στο καβάκι ο βυθός γίνεται εντυπωσιακός! Κατεβάσματα από τα λίγα μέτρα στα 20 και από κεί στα 30 ή τα 40, και πάει λέγοντας...
Τα γνωστά του Κορινθιακού... Ο Κώστας παίρνει την πρώτη βουτιά... Περνάει ενάμισυ λεπτό, ανεβαίνει.
- Κ.: Είναι φοβερό μέρος! Έχει ψιλοκινησούλα, αλλά ψάρια δεν είδα.
- Σ.: Κάτσε να ελέγξω εδώ αυτο το ανέβασμα που κάνει, σαν ξερούλα, εδώ δίπλα.
Βάθος "κεφαλιού" γύρω στα 13 μέτρα, με τον καιρό να το ψιλοχτυπά πλάγια... Χαλαρώνω κάνα δίλεπτο και μπλουμ... Στρώνομαι απαλά στο "κεφάλι", προβάλλω το δικό μου κεφάλι και ελέγχω το χώρο. Στο ίδιο ύψος δεν παίζει τίποτα, κοιτώ χαμηλά, στο κοφτό κατέβασμα που κάνει μέχρι τα 20-25 μέτρα, κι από 'κει στα 30 κλπ. κλπ. Πολλοί καραγκιόζηδες (κακαρέλοι) παίζουν στον πάτο σχεδόν. Καλό σημάδι λέω... Μερικά δευτερόλεπτα έπειτα να σου και 5-6 σκαθάρια, όχι μεγάλα, μέχρι 400-500 γραμμάρια. Πολύ καλό σημάδι σκέφτομαι, κάπου παρακάτω θα είναι και οι ροζ "μπέμπες"... Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και μια σκιά λίγο δεξιότερα, χαμηλά κοντά στο πρώτο σκαλοπάτι στα 22 μέτρα, με κάνει να γυρίσω αργά το κεφάλι: κάνα δυο καλές συναγρίδες κινούνται επιθετικά προς τα κοφτά, σπέρνοντας τον πανικό στις καλόγριες και επιστρέφουν εξίσου δυναμικά λίγο βαθύτερα και μακρύτερα, στη ζώνη των 25-30 μέτρων. Έχει περάσει ήδη ενάμισυ λεπτό και αποφάσιζω να την κάνω. Φτάνει. Βρήκαμε το πρώτο καλό μέρος... Γυρνώ ήρεμα τη μέση προς τα αριστερά και πίσω για να ανέβω όσο πιο αθόρυβα γίνεται, και καθώς σχεδόν έχω παρει όρθια θέση, κάτι με έκανε να κοιτάξω κάτω, 1-2 μέτρα πιο αριστερά, ακριβώς πίσω από τη θέση που είχα όταν καρτέρευα προηγουμένως... Το θέαμα συγκλονιστικό: μια χελώνα της τάξης των 100+ κιλών, πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ, κάθεται σχεδόν ακίνητη και με παρατηρεί με βλέμμα απλανές και απορημένο! Ακινητοποιούμαι ενστικτωδώς, ξεχνώ προσωρινά την ανάγκη για αέρα και σκέφτομαι να προσπαθήσω να την ακουμπήσω-χαιδέψω. Την ίδια στιγμή κάνει μια αργή κίνηση να απομακρυνθεί και ακριβώς από πίσω της και χαμηλότερα εμφανίζονται 3 σαργοί της τάξης του κιλού+. Ο μεγαλύτερος παίζει να είναι και 1.200-1.300! Κάνω να γυρίσω το όπλο, αλλά με μια ξαφνική κίνηση σπάνε και οι τρεις και τρέχουν κάθετα προς τα βαθιά... Ανεβάζω κεφάλι και βλέπω τον Κώστα να στέκεται και να κοιτά το ζώο... Του κάνω νοήμα "Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ!", ανοίγοντας τα χέρια μου διάπλατα, και μου γνέφει καταφατικά με τα μάτια του ορθάνοιχτα!
- Σ.: Απίστευτο! Την ειδες ρε;
- Κ.: Αν την είδα λέει! Τέρας ρε!
- Σ.: Τους σάργαρους παραδίπλα τους είδες;
- Κ.: Εδώ δεν είχα δει τη χελώνα ρε, τόσο αργά εμφανίστηκε! Μόλις άρχισες να ανεβαίνεις και σταμάτησες, κουνήθηκε ελαφρά και τότε την είδα! Ήταν μεγάλοι;
- Σ: Πολύ μεγάλοι, κιλίσιοι και βάλε. Αλλά δεν πρόλαβα βολή. Ήταν πολύ κοντά μου κιόλας, 2-3 μέτρα από την άκρη του βέλους μου... Αλλά ακου τα καλύτερα: κάτω παίζουν συναγρίδες. Έλα να σου δείξω πού να πέσεις...
- Κ.: Όχι, εσύ τράβα! Εσύ τις είδες, παρε και την πρώτη βουτιά...
- Σ.: Καλώς!
Καλή χαλάρωση λίγο πιο πίσω και βουτιά. Στρώνομαι στα 22-23 μέτρα δεξιά από ένα μικρό μονοπετράκι και περνώντας το όπλο πάνω από ένα αφημένο παραγάδι προσανατολίζω το σώμα μου κάθετα προς την ακτή και το σήκωμα, που το έχω στην πλάτη μου. Τα δευτερόλεπτα περνούν... 2-3 μεγάλοι σαργοί, οι γνωστοί από πριν, τρέχουν ολοταχώς προς το μέρος μου φουριόζοι...
- "Είστε τυχεροί", λέω μέσα μου, "πολύ τυχεροί, τουλάχιστον προς το παρόν...!"
Και στρίβω το βλέμμα αρχικά στα δεξιά, όπου είχα δει προηγουμένως τις συναγρίδες να παίζουν. Τίποτα, μόνο μικρόψαρα. Μετά αριστερά, και να τες μας: 2-3 ψάρια της τάξης των 3 κιλών πάνω από κανα δυο άλλους μεγάλους σαργούς πατωτούς και ενδιάμεσα τα σκαθάρια που είχα δει προηγουμένως... Εστιάζω το βλέμμα μου σε αυτές και αρχίζω να φέρνω το όπλο προς τη μεριά τους... Βρίσκονται στα 6-7 μέτρα από μένα και κινούνται σχετικά ήρεμες, αλλά χωρίς να δείχνουν διάθεση να κεφαλώσουν... Και καθώς ήδη στρέφω το ΒΕΝΘΟΣ στη μεριά τους, πιάνω με την περιφέρεια της όρασής μου κάτι σαν σκιά που μεγαλώνει, μεγαλώνει... Μέχρι να ξαναεστιάσω στο νέο σημείο, λίγο δεξιότερα, ένα κεφάλι συνειδητοποιώ ότι με πλησιάζει ταχύτατα. Ευθυγραμμίζω το ΒΕΝΘΟΣ, είναι κατά πρόσωπο (δεν ξέρω γιατί αλλά δίστασα προς στιγμήν, μάλλον υποσυνείδητα δεν ήθελα να τερματίσω αμαχητί το σκηνικό) και μόλις στρίβει, στα 2 μέτρα το πολύ από την αιχμή του βέλους μου, του σφυρίζω τη δίφτερη 7άρα πάνω από το πλευρικό πτερύγιο, λίγο πάνω από την κίτρινη γραμμή που διατρέχει τα πλευρά του! Είναι ένα μανάλι γύρω στα 6 κιλά!
Προς στιγμήν το ψάρι ακινητοποιείται σαστισμένο, περασμένο στην πετονιά, εγώ σπάω μέση για πάνω, και όπως κάνουν συνήθως τα ψάρια του είδους, με εκκρηκτικά ντεμαράζ προς το βυθό θέλει να τριφτεί και να πετάξει από πάνω του το ενοχλητικό αυτό νήμα που το τραβά προς τα πάνω. Δίνω μάχη μέχρι τα 12-13 μέτρα, όπου ένα χέρι μου τραβά το όπλο από το χέρι... Φτάνω πάνω και βλέπω τον Κώστα να ανεβάζει το ψάρι στην επιφάνεια με δυνατές πεδιλιές.
- Σ.: Ξαναρίχτου ρε! (φωνάζοντας δυνατά)
- Κ.: Το έχεις πάρει καλά ρε... (με ήρεμη φωνή)
- Σ.: Ξαναρίχτου ρε σου λέω, ποτέ δεν ξέρεις... (με δυνατή φωνή)
... Κλάγκ...! Από την επιφάνεια...
Το πιάνω, ευθανασία, στη σημαδούρα! Ο Κώστας μαζεύει τα σχοινιά. Ηρεμία...
- Κ.: Τι έκανες πάλι ρε συ...;! (γελώντας)
- Σ.: Ωραίο ψάρι! Αν είχες κατέβει, θα το έπαιρνες εσύ... Αλλά ήθελες να είναι η σειρά μου φαίνεται... Ξέχασες την περσινή σου -τέτοια εποχή κοντά ήταν- φονική διπλέτα στις συναγρίδες στο Καντήλι;
- Κ.: Όντως... (γελώντας)
Μερικές βουτιές ακόμη στη γύρω περιοχή μας πείθουν ότι τα ψάρια είναι θορυβημένα και άφαντα. Ούτε σκαθάρια, ούτε σαργοί, ούτε συναγρίδες... Τίποτα... Κάνα δυο καρτέρια για κάποιο άλλο ίσως πελαγίσιο, μιας και έπαιζαν κάποιες γόπες στα κοφτά τοιχώματα, αποβαίνουν άκαρπα... Εκεί περίπου συνειδητοποίησα το λάθος να μη ρίξω στο ψάρι κατακέφαλα και να μειώσω την πιθανότητα μιας δυναμικής αντίδρασης εκ μέρους του... Ίσως έτσι να παίρναμε και κάνα άλλο ψαράκι, ή έστω να ξαναβλέπαμε κάτι σε κάποια επόμενη βουτιά... Τελικά τα μαζεύουμε και φεύγουμε. Η ώρα είναι περασμένες 11:00. Ωστόσο το ηθικό ακμαίο, έπειτα από την επιτυχία αυτή...
Αμ δε... Όλο το υπόλοιπο της ημέρας το περάσαμε αναζητώντας κάποια ψάρια από γνωστή στο παρελθόν επίσκεψή μας, αλλά μάταια... Ο Κώστας θα βγει ατουφέκιστος (μόνο το δευτέρωμα έριξε!), εγώ είχα ήδη χάσει ένα μισόκιλο σαργό σε προηγούμενο τόπο, πριν πάρουμε το μανάλι, και μετά τις δύο αυτές βολές δεν έκανα άλλη, μιας και ψάρι που να τη δικαιολογεί δεν είδα...
Γύρω στις 19:30 βγάλαμε το σκαφάκι και την πέσαμε σε κάτι μεγάλες και ζουμερές χοιρινές, με πατατούλες, αγγουροντοματούλα, φέτα, σαγανάκι, ψωμί και μπυρούλα παγωμένη... Η ώρα 20:45, λογαριασμός και επιστροφή...
Από τις 05:00 το πρωί στο πόδι, η ώρα πλέον έχει πάει 22:15-22:30 και είμαστε καθένας σπίτι μας, Χαλκίδα... Η κούραση κάπου ξεχασμένη (προς το παρόν), την επομένη θα βγει στο προσκήνιο την ώρα της εργασίας...
Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: το ψαρι είναι πια φιλεταρισμένο στην κατάψυξη και περιμένει να βρεθεί η ευνοική ημερομηνία για τη μάσα... Σήμερα θα γίνει σούπα για τον γιόκα το κεφάλι και η αγκάθα με τα υπολείμματα σάρκας.
ΑΦΙΕΡΩΣΗ:
1. στον Κώστα, το "ζευγάρι" μου
2. στο Βολιώτη Ηλία Παρδάλη και τα ΒΕΝΘΗ του,
3. στο συμπαθητικό και ευγενικό κύριο, συνάδελφο ερασιτέχνη ψαρά, που στη γλιστρούλα το πρωί μας ευχήθηκε "Καλή ψαριά παιδιά!"
ΦΩΤΟ: (από κινητό, δύο μέρες μετά, δηλαδή σήμερα Πέμπτη 19/7. Σόρι για την ποιότητα, και του στησίματος και της ανάλυσης) viewtopic.php?f=1&t=26843
Δημοσίευση από sotosdeep » 19 Ιούλ 2012, 19:22΄
ΤΟΠΟΣ: Διάσημη και πολυψαρεμένη περιοχή του βόρειου Κορινθιακού, Βοιωτία μεριά...
ΧΡΟΝΟΣ: Τρίτη, 17/7/2012, ώρα περίπου 10:00 το πρωί... Ρεπό από τη δουλειά...
ΣΥΝΘΗΚΕΣ: Άνεμοι Βόρειοι-Βορειοανατολικοί-Ανατολικοί Βορειοανατολικοί (!) εντάσεως 5-7 μποφώρ...
ΠΡΟΣΩΠΑ: sotosdeep, pittask (Σωτήρης, Κώστας)
ΙΣΤΟΡΙΑ: Σχεδόν ένα δίωρο στο νερό, ψάρεμα παράκτια που κόβει ο καιρός. Κάνα δυο καλά πονηρά σημεία στη ζώνη των 20 μέτρων που στο παρελθόν φανέρωσαν ή έδωσαν ροφόπουλα (της τάξης των 2-5 κιλών) είναι απελπιστικά έρημα από θηράματα αξιόλογου μεγέθους του οποιουδήποτε είδους... Κρίμα...
- Σ.: Πάμε μια απέναντι στο νησί; Σιγά σιγά θα το πάρουμε στην επιστροφή, που θα έχουμε τον καιρό κόντρα... Τι λές;
- Κ.: Έγινε.
Σε λίγα λεπτά είμαστε στο μέρος το απάγγιο...
- Σ.: Εδώ νομίζω καλά είναι... Να κοιτάξουμε το καβάκι και πίσω...
- Κ.: Οκ.
Άγκυρα, σβήσιμο μηχανής, νεράκι και σε πεντε λεπτά μέσα. Ακριβώς στο καβάκι ο βυθός γίνεται εντυπωσιακός! Κατεβάσματα από τα λίγα μέτρα στα 20 και από κεί στα 30 ή τα 40, και πάει λέγοντας...
Τα γνωστά του Κορινθιακού... Ο Κώστας παίρνει την πρώτη βουτιά... Περνάει ενάμισυ λεπτό, ανεβαίνει.- Κ.: Είναι φοβερό μέρος! Έχει ψιλοκινησούλα, αλλά ψάρια δεν είδα.
- Σ.: Κάτσε να ελέγξω εδώ αυτο το ανέβασμα που κάνει, σαν ξερούλα, εδώ δίπλα.
Βάθος "κεφαλιού" γύρω στα 13 μέτρα, με τον καιρό να το ψιλοχτυπά πλάγια... Χαλαρώνω κάνα δίλεπτο και μπλουμ... Στρώνομαι απαλά στο "κεφάλι", προβάλλω το δικό μου κεφάλι και ελέγχω το χώρο. Στο ίδιο ύψος δεν παίζει τίποτα, κοιτώ χαμηλά, στο κοφτό κατέβασμα που κάνει μέχρι τα 20-25 μέτρα, κι από 'κει στα 30 κλπ. κλπ. Πολλοί καραγκιόζηδες (κακαρέλοι) παίζουν στον πάτο σχεδόν. Καλό σημάδι λέω... Μερικά δευτερόλεπτα έπειτα να σου και 5-6 σκαθάρια, όχι μεγάλα, μέχρι 400-500 γραμμάρια. Πολύ καλό σημάδι σκέφτομαι, κάπου παρακάτω θα είναι και οι ροζ "μπέμπες"... Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου και μια σκιά λίγο δεξιότερα, χαμηλά κοντά στο πρώτο σκαλοπάτι στα 22 μέτρα, με κάνει να γυρίσω αργά το κεφάλι: κάνα δυο καλές συναγρίδες κινούνται επιθετικά προς τα κοφτά, σπέρνοντας τον πανικό στις καλόγριες και επιστρέφουν εξίσου δυναμικά λίγο βαθύτερα και μακρύτερα, στη ζώνη των 25-30 μέτρων. Έχει περάσει ήδη ενάμισυ λεπτό και αποφάσιζω να την κάνω. Φτάνει. Βρήκαμε το πρώτο καλό μέρος... Γυρνώ ήρεμα τη μέση προς τα αριστερά και πίσω για να ανέβω όσο πιο αθόρυβα γίνεται, και καθώς σχεδόν έχω παρει όρθια θέση, κάτι με έκανε να κοιτάξω κάτω, 1-2 μέτρα πιο αριστερά, ακριβώς πίσω από τη θέση που είχα όταν καρτέρευα προηγουμένως... Το θέαμα συγκλονιστικό: μια χελώνα της τάξης των 100+ κιλών, πραγματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ, κάθεται σχεδόν ακίνητη και με παρατηρεί με βλέμμα απλανές και απορημένο! Ακινητοποιούμαι ενστικτωδώς, ξεχνώ προσωρινά την ανάγκη για αέρα και σκέφτομαι να προσπαθήσω να την ακουμπήσω-χαιδέψω. Την ίδια στιγμή κάνει μια αργή κίνηση να απομακρυνθεί και ακριβώς από πίσω της και χαμηλότερα εμφανίζονται 3 σαργοί της τάξης του κιλού+. Ο μεγαλύτερος παίζει να είναι και 1.200-1.300! Κάνω να γυρίσω το όπλο, αλλά με μια ξαφνική κίνηση σπάνε και οι τρεις και τρέχουν κάθετα προς τα βαθιά... Ανεβάζω κεφάλι και βλέπω τον Κώστα να στέκεται και να κοιτά το ζώο... Του κάνω νοήμα "Είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ!", ανοίγοντας τα χέρια μου διάπλατα, και μου γνέφει καταφατικά με τα μάτια του ορθάνοιχτα!
- Σ.: Απίστευτο! Την ειδες ρε;
- Κ.: Αν την είδα λέει! Τέρας ρε!
- Σ.: Τους σάργαρους παραδίπλα τους είδες;
- Κ.: Εδώ δεν είχα δει τη χελώνα ρε, τόσο αργά εμφανίστηκε! Μόλις άρχισες να ανεβαίνεις και σταμάτησες, κουνήθηκε ελαφρά και τότε την είδα! Ήταν μεγάλοι;
- Σ: Πολύ μεγάλοι, κιλίσιοι και βάλε. Αλλά δεν πρόλαβα βολή. Ήταν πολύ κοντά μου κιόλας, 2-3 μέτρα από την άκρη του βέλους μου... Αλλά ακου τα καλύτερα: κάτω παίζουν συναγρίδες. Έλα να σου δείξω πού να πέσεις...
- Κ.: Όχι, εσύ τράβα! Εσύ τις είδες, παρε και την πρώτη βουτιά...
- Σ.: Καλώς!
Καλή χαλάρωση λίγο πιο πίσω και βουτιά. Στρώνομαι στα 22-23 μέτρα δεξιά από ένα μικρό μονοπετράκι και περνώντας το όπλο πάνω από ένα αφημένο παραγάδι προσανατολίζω το σώμα μου κάθετα προς την ακτή και το σήκωμα, που το έχω στην πλάτη μου. Τα δευτερόλεπτα περνούν... 2-3 μεγάλοι σαργοί, οι γνωστοί από πριν, τρέχουν ολοταχώς προς το μέρος μου φουριόζοι...
- "Είστε τυχεροί", λέω μέσα μου, "πολύ τυχεροί, τουλάχιστον προς το παρόν...!"
Και στρίβω το βλέμμα αρχικά στα δεξιά, όπου είχα δει προηγουμένως τις συναγρίδες να παίζουν. Τίποτα, μόνο μικρόψαρα. Μετά αριστερά, και να τες μας: 2-3 ψάρια της τάξης των 3 κιλών πάνω από κανα δυο άλλους μεγάλους σαργούς πατωτούς και ενδιάμεσα τα σκαθάρια που είχα δει προηγουμένως... Εστιάζω το βλέμμα μου σε αυτές και αρχίζω να φέρνω το όπλο προς τη μεριά τους... Βρίσκονται στα 6-7 μέτρα από μένα και κινούνται σχετικά ήρεμες, αλλά χωρίς να δείχνουν διάθεση να κεφαλώσουν... Και καθώς ήδη στρέφω το ΒΕΝΘΟΣ στη μεριά τους, πιάνω με την περιφέρεια της όρασής μου κάτι σαν σκιά που μεγαλώνει, μεγαλώνει... Μέχρι να ξαναεστιάσω στο νέο σημείο, λίγο δεξιότερα, ένα κεφάλι συνειδητοποιώ ότι με πλησιάζει ταχύτατα. Ευθυγραμμίζω το ΒΕΝΘΟΣ, είναι κατά πρόσωπο (δεν ξέρω γιατί αλλά δίστασα προς στιγμήν, μάλλον υποσυνείδητα δεν ήθελα να τερματίσω αμαχητί το σκηνικό) και μόλις στρίβει, στα 2 μέτρα το πολύ από την αιχμή του βέλους μου, του σφυρίζω τη δίφτερη 7άρα πάνω από το πλευρικό πτερύγιο, λίγο πάνω από την κίτρινη γραμμή που διατρέχει τα πλευρά του! Είναι ένα μανάλι γύρω στα 6 κιλά!
Προς στιγμήν το ψάρι ακινητοποιείται σαστισμένο, περασμένο στην πετονιά, εγώ σπάω μέση για πάνω, και όπως κάνουν συνήθως τα ψάρια του είδους, με εκκρηκτικά ντεμαράζ προς το βυθό θέλει να τριφτεί και να πετάξει από πάνω του το ενοχλητικό αυτό νήμα που το τραβά προς τα πάνω. Δίνω μάχη μέχρι τα 12-13 μέτρα, όπου ένα χέρι μου τραβά το όπλο από το χέρι... Φτάνω πάνω και βλέπω τον Κώστα να ανεβάζει το ψάρι στην επιφάνεια με δυνατές πεδιλιές.
- Σ.: Ξαναρίχτου ρε! (φωνάζοντας δυνατά)
- Κ.: Το έχεις πάρει καλά ρε... (με ήρεμη φωνή)
- Σ.: Ξαναρίχτου ρε σου λέω, ποτέ δεν ξέρεις... (με δυνατή φωνή)
... Κλάγκ...! Από την επιφάνεια...
Το πιάνω, ευθανασία, στη σημαδούρα! Ο Κώστας μαζεύει τα σχοινιά. Ηρεμία...
- Κ.: Τι έκανες πάλι ρε συ...;! (γελώντας)
- Σ.: Ωραίο ψάρι! Αν είχες κατέβει, θα το έπαιρνες εσύ... Αλλά ήθελες να είναι η σειρά μου φαίνεται... Ξέχασες την περσινή σου -τέτοια εποχή κοντά ήταν- φονική διπλέτα στις συναγρίδες στο Καντήλι;
- Κ.: Όντως... (γελώντας)
Μερικές βουτιές ακόμη στη γύρω περιοχή μας πείθουν ότι τα ψάρια είναι θορυβημένα και άφαντα. Ούτε σκαθάρια, ούτε σαργοί, ούτε συναγρίδες... Τίποτα... Κάνα δυο καρτέρια για κάποιο άλλο ίσως πελαγίσιο, μιας και έπαιζαν κάποιες γόπες στα κοφτά τοιχώματα, αποβαίνουν άκαρπα... Εκεί περίπου συνειδητοποίησα το λάθος να μη ρίξω στο ψάρι κατακέφαλα και να μειώσω την πιθανότητα μιας δυναμικής αντίδρασης εκ μέρους του... Ίσως έτσι να παίρναμε και κάνα άλλο ψαράκι, ή έστω να ξαναβλέπαμε κάτι σε κάποια επόμενη βουτιά... Τελικά τα μαζεύουμε και φεύγουμε. Η ώρα είναι περασμένες 11:00. Ωστόσο το ηθικό ακμαίο, έπειτα από την επιτυχία αυτή...
Αμ δε... Όλο το υπόλοιπο της ημέρας το περάσαμε αναζητώντας κάποια ψάρια από γνωστή στο παρελθόν επίσκεψή μας, αλλά μάταια... Ο Κώστας θα βγει ατουφέκιστος (μόνο το δευτέρωμα έριξε!), εγώ είχα ήδη χάσει ένα μισόκιλο σαργό σε προηγούμενο τόπο, πριν πάρουμε το μανάλι, και μετά τις δύο αυτές βολές δεν έκανα άλλη, μιας και ψάρι που να τη δικαιολογεί δεν είδα...
Γύρω στις 19:30 βγάλαμε το σκαφάκι και την πέσαμε σε κάτι μεγάλες και ζουμερές χοιρινές, με πατατούλες, αγγουροντοματούλα, φέτα, σαγανάκι, ψωμί και μπυρούλα παγωμένη... Η ώρα 20:45, λογαριασμός και επιστροφή...
Από τις 05:00 το πρωί στο πόδι, η ώρα πλέον έχει πάει 22:15-22:30 και είμαστε καθένας σπίτι μας, Χαλκίδα... Η κούραση κάπου ξεχασμένη (προς το παρόν), την επομένη θα βγει στο προσκήνιο την ώρα της εργασίας...
Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ: το ψαρι είναι πια φιλεταρισμένο στην κατάψυξη και περιμένει να βρεθεί η ευνοική ημερομηνία για τη μάσα... Σήμερα θα γίνει σούπα για τον γιόκα το κεφάλι και η αγκάθα με τα υπολείμματα σάρκας.
ΑΦΙΕΡΩΣΗ:
1. στον Κώστα, το "ζευγάρι" μου
2. στο Βολιώτη Ηλία Παρδάλη και τα ΒΕΝΘΗ του,
3. στο συμπαθητικό και ευγενικό κύριο, συνάδελφο ερασιτέχνη ψαρά, που στη γλιστρούλα το πρωί μας ευχήθηκε "Καλή ψαριά παιδιά!"
ΦΩΤΟ: (από κινητό, δύο μέρες μετά, δηλαδή σήμερα Πέμπτη 19/7. Σόρι για την ποιότητα, και του στησίματος και της ανάλυσης) viewtopic.php?f=1&t=26843
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Μια ανεξίτηλη ιστορία...
Δημοσίευση από ManosMitikas » 09 Δεκ 2011, 16:02
Ακολουθεί κείμενο που αποτελεί αληθινή ιστορία και προσωπική εμπειρία.
Συνέβη πριν απο 2,5 χρόνια. Γράφτηκε και δημοσιεύτηκε σε περιοδικο του χώρου. Προφανως συγκινημένος όταν γραφόταν το πρώτο μισό το βράδυ της 26ης Ιουλίου 2009 και το αλλο μισό το βράδυ της 5ης Αυγούστου 2009 εμπεριέχει προσωπικά ξεσπάσματα και μια περιττη θα ελεγα γλαφυρότητα. Εμπιστεύομαι την αφαιρετική σας κριτική ικανότητα και σας το παραθέτω αυτούσιο.
Η αφορμή της αναδημοσίευσης είναι η λυπηρη διαπιστωση πως κάποιοι ξεχνούν οτι η επιπολαιότητα στην θάλασσα σκοτώνει.
Ο σκοπός έιναι έστω και ένας απο όσους το διαβάσουν να εφαρμόσει στην πράξη απολύτως συνειδητά αυτό που υποστηρίζουν όλοι στα λόγια. Την ασφάλεια στο πάθος που λέγεται ψαροντούφεκο. Την αξία της ανθρώπινης ζωής και την προτεραιότητα της απενάντι σε καθε ψάρι ή επίδοση. Κοινότυπο? Ναί. Και θεωρητικά αποδεκτό απο όλους... ουσιαστικα και στην πράξη όμως απο πόσους?
Όσο αγαπάς την θάλασσα τόσο να προσέχεις…
Πριν από δύο περίπου χρόνια ένας 16χρονος πιτσιρικάς με σταματάει στο λιμάνι των Φούρνων και μου λέει πως κάνει ψαροτούφεκο. Είμαι ο Γιώργος ο Γραμματικός ή Τραμπάρας όπως το παρατσούκλι του πατέρα μου, μου είπε γελώντας. Γέλασα και εγώ... Γέλασα γιατί χάρηκα που άλλο ένα νέο παιδί διάλεξε το ψαροντούφεκο για να περνάει το ελεύθερο χρόνο του. Γέλασα επίσης γιατί είδα στα μάτια του Γιώργου την δίψα του για να μάθει, είδα την λαχτάρα του να γίνει «καλός». Είδα την δίψα και την λαχτάρα που είχα εγώ στα μάτια μου για τον βυθό , το ψάρεμα και την θάλασσα όταν ήμουν στην ηλικία του.
Συζητήσαμε για λίγα λεπτά και εκτός από ένα παιδί που λάτρευε την θάλασσα διέκρινα ένα παιδί εξαιρετικό, με ήθος, με αρχές, με άποψη. Στα λόγια του φαινόταν ένα αβυσσαλέο πάθος για την θάλασσα, πάθος γνώριμο σε όλους εμάς που την αγαπάμε.. Τα λεπτά της συζήτησης έγιναν ώρες, οι ώρες μέρες και οι μέρες μήνες. Ο Γιώργος ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Ρωτούσε τα πάντα, για τον εξοπλισμό, για τις τεχνικές, για τόπους, για θέματα ασφαλείας. Ο Γιώργος ρουφούσε σαν σφουγγάρι κάθε πληροφορία που θα τον έκανε καλύτερο. Ήταν πραγματικό ταλέντο στο ψαροτούφεκο και είχε έναν πολύ γρήγορο και σταθερό ρυθμό βελτίωσης. Η αγωνία του να πέσουμε κάποια στιγμή μαζί έλαβε τέλος τις πρώτες μέρες του περασμένου Μάρτη. Ο Γιώργος ανυπόμονος να μάθει δεν σταματούσε τις ερωτήσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα στο νερό. Γιατί βούτηξες έτσι? Γιατί δεν χτύπησες τον σαργό που σου ήρθε τόσο κοντά? Γιατί το μαχαίρι το βάζεις εκεί? Πως διαλέγεις πόστο για καρτέρι? Πόσα μέτρα είναι εδώ? Τα βάθη που κινηθήκαμε μικρά, τα ψάρια λίγα, το γέλιο και τα πειράγματα όμως αφθονούσαν. Κάπως έτσι διαδραματίστηκε το πρώτο ψάρεμα με τον φίλο μου τον Γιώργο. Το δεύτερο ψάρεμα δεν άργησε να έρθει, το σκηνικό και τα ψάρια περίπου ίδια. Ακολούθησαν 1-2 ακόμα ήπια ψαρέματα μέχρι την στιγμή που φτάσαμε στον δρόμο που τόσο πολύ ήθελε να περπατήσει.. Τον δρόμο των συναγρίδων..
21 Μαρτίου 2009
-«Σήμερα πρέπει να ματώσει με συναγρίδα», μου είπε στη διαδρομή ο Γιωργος δείχνοντας μου ένα καινούριο ανθρακονημάτινο 110άρι.
-«Θα ματώσει φίλε. Θα πάμε σε τοπάκι δυνατό.» απάντησα.
-«Μακάρι», συμπλήρωσε ο μικρός.
Προορισμός η ρηχή προέκταση ενός κάβου που κρατάει συναγρίδες. Ο καιρός βόρειος 5-6 μποφόρ και τα νερά σχετικά θολά. Από το πρώτο κιόλας καρτέρι στον κάβο οι συναγρίδες έκαναν την εμφάνιση τους. Η ψυχολογία στα ύψη αλλά τα εναλλάξ καρτέρια σε μικρά αρχικά βάθη δεν ξεγέλασαν κάποια από αυτές. Μία άστοχη βολή μου μας απογοήτευσε. Αποφασίζω να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι λίγο βαθύτερα και μια 4άρα μας κάνει την τιμή να είναι το πρώτο τρόπαιο του καινούριου καρμπονιένου όπλου. Εκεί τελείωσε το ψάρεμα. Ο στόχος της ημέρας είχε επιτευχθεί. Η πληρότητα των συναισθημάτων εκείνη την χρονική στιγμή ήταν απερίγραπτη. Η χαρά του πιτσιρικά Γιώργου αλλά και η δικιά μου που τον έκανα να χαρεί δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Αναμνηστικές φωτογραφίες και πειράγματα δεν είχαν τελειωμό. Σε λίγο η συναγρίδα βρισκόταν ξαπλωμένη πάνω στην σχάρα και εγώ, ο Γιώργος και δυο ακόμα φίλοι ανυπομονούσαμε να έρθει στο τραπέζι!
Αυτό ήταν και το τελευταίο ψάρεμα που πήγα με τον Γιώργο. Μια σειρά γεγονότων δεν βοήθησαν στο να συνεχίσουμε τις βουτιές, όχι όμως και τις συζητήσεις για αυτό που τόσο πολύ και οι δύο αγαπήσαμε…. το ψαροτούφεκο. Εγώ είχα το χέρι μου στον γύψο για 2 μήνες. Ο Γιώργος διάβαζε για τις εξετάσεις του σχολείου. Μετά το τέλος της σχολικής περιόδου ο Γιώργος πήγε στην Αθήνα για να κάνει φροντιστήρια προκειμένου να προετοιμαστεί για την 3η λυκείου.
Στις 25 Ιουλίου ταξιδεύαμε στο ίδιο πλοίο με προορισμό το νησί που μένουμε μόνιμα και οι δύο, τους Φούρνους. Ο Γιώργος μόλις είχε τελειώσει τα φροντιστήρια και εγώ έτυχε να επιστρέφω από διακοπές εκείνη την ημέρα. Μόλις με είδε στο καράβι είπε γελώντας:
- «Έτοιμος;»
-«Πάντα» του απάντησα.
Λίγοι θα κατάλαβαν κάτι από αυτές τις 2 λέξεις. Εμείς όμως είχαμε πει τόσα πολλά… Εικόνες βυθού πλημμύρισαν το μυαλό μας. Τα μάτια μας ζητούσαν απεγνωσμένα απέραντο γαλάζιο, ασημένιες φιγούρες σαργών, αιωρήσεις ροφών και κυνόδοντες συναγρίδας. Στο υπόλοιπο ταξίδι δεν μιλήσαμε ιδιαίτερα.
26 Ιουλίου 2009. Ο Γιώργος αποφάσισε να πάει για ψαροντούφεκο. Ο τόπος ψαρέματος θα ήταν ένας κάβος στο απέναντι νησί, την Θύμαινα. Επέλεξε να βουτήξει μόνος, χωρίς ζευγάρι. Μόνο ένας φίλος θα τον περίμενε στο αγκυροβολημένο καΐκι. Η φιγούρα του Γιώργου κάποια στιγμή χάθηκε από το οπτικό πεδίο του φίλου που περίμενε στο καΐκι. Ο Γιώργος αργούσε να επιστρέψει. Το μυαλό του μικρού πάνω στο σκάφος δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα είχε συμβεί το χειρότερο αλλά μάταια προσπαθούσε να τον εντοπίσει. Τηλεφωνικά η εξαφάνιση του μικρού Γιώργου διαδόθηκε σε συγγενείς και λοιπούς ψαράδες της περιοχής. Σε λίγη ώρα κάποια ψαράδικα μαζεύτηκαν στον τόπο της εξαφάνισης και προσπαθούσαν να δουν ένα σημάδι που θα τους οδηγούσε στην ανεύρεση του Γιώργου. Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης ο Γιώργος βρέθηκε από ένα καΐκι να επιπλέει στην επιφάνεια της θάλασσας αρκετά μακρύτερα από το σημείο που εθεάθη για τελευταία φορά . Το άψυχο σώμα του μεταφέρεται από ένα ψαράδικο καΐκι στο λιμάνι του νησιού. Ήταν το ψαράδικο καΐκι του πατέρα του. Σοκαριστικό και μακάβριο συνάμα… Εικόνα τραγικότερη και από το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται άραγε για να μεταφέρει ένας πατέρας, για 3 ναυτικά μίλια, νεκρό το 17χρονο καμάρι του; Κόσμος περίμενε με αγωνία στο λιμάνι να μάθει την εξέλιξη της αναζήτησης. Την αγωνία του κόσμου αντικατέστησε η φρίκη, η κατάρρευση και οι λυγμοί μόλις πατέρας και νεκρός γιος πλησίασαν στην προβλήτα του λιμανιού. Ο Γιώργος διακομίζεται στο ιατρείο του νησιού όπου ο ιατροδικαστής αργότερα είπε το αναμενόμενο… πνιγμός.
Πόνος και οδύνη ακόμα και για άγνωστους που άκουσαν το γεγονός πόσο μάλλον για τους δικούς σου φίλε. Ο χαμός σου γέμισε θλίψη όλους όσους σε γνώρισαν. Όλους όσους γνώρισαν την καλοσύνη σου, τον χαρακτήρα σου και το χαμόγελο σου. Οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου, οι συμμαθητές σου, οι καθηγητές σου, εγώ.. κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τον θάνατο σου. Πίκρα, κρίμα, οδυρμός, κλάμα, σπαραγμός είναι λέξεις που ωχριούν μπροστά σε αυτό που προκάλεσε ο χαμός σου. Ολόκληρο το νησί βυθίστηκε στον πόνο και ντύθηκε στα μαύρα για τον άδικο θάνατο σου φίλε.
Θυμάμαι σαν να μην πέρασε μια μέρα τις συζητήσεις μας για το θέμα της ασφάλειας, του συντροφικού ψαρέματος και της υποξίας. Εσύ ρε Γιώργο γιατί τα ξέχασες σε εκείνο το ψάρεμα? Γιατί ξέχασες πως η ρουφιάνα η θάλασσα δεν λυπάται τα νιάτα? Γιατί έπεσες στο νερό χωρίς ζευγάρι? Για ποιο λόγο ξεπέρασες τα όρια σου? Ποιο κωλόψαρο ρε Τραμπάρα άξιζε την ζωή σου? Τα «Γιατί?» είναι χιλιάδες. Τα «Έπρεπε» άλλα τόσα. Ο χρόνος όμως πίσω δεν γυρίζει. Αν και ανώφελο εξακολουθώ να βυθίζομαι στα λάθη και στα «έπρεπε» που θα σε είχαν σώσει. Πονάει να ξέρω πως ένα μικρό λάθος το πλήρωσες με την ζωή σου. Πονάει πολύ.
Η θάλασσα όμως δυστυχώς δεν συγχωρεί λάθη. Δεν συγχωρεί ούτε νέο ούτε έμπειρο που θα ξεπεράσει τα όρια που μόνο αυτή θέτει. Δεν συγχωρεί την μαγκιά, την εφηβική επιπολαιότητα, την «ώριμη» αλαζονεία. Δεν συγχωρεί ακόμα και έναν αστάθμητο παράγοντα που θα σε αναγκάσει να ξεπεράσεις τα όρια σου. Δεν είναι ντροπή ο φόβος μπροστά στην δύναμη της θάλασσας, ούτε υποτιμητικός ο σεβασμός απέναντι στην απεραντοσύνη της. Γιατί στο παιχνίδι της ζωής με την μάγισσα θάλασσα δύο επιλογές έχεις: ή παίζεις με τους δικούς της όρους ή χάνεις…
Την ώρα της ταφής σου φίλε την κοιτούσα την θάλασσα. Τα αφρισμένα κύματα έσπαγαν με περίσσεια ορμή στους βράχους κάτω από το νεκροταφείο. Ήταν τόσο φουρτουνιασμένη, τόσο άγρια.. Λες και ήθελε να επιδείξει πόσο ανελέητη, σκληρή και αμείλικτη είναι με όποιον εναντιώνεται στους κανόνες που αυτή βάζει. Ποιον απαράβατο κανόνα της θάλασσα παραβίασες φίλε μου; Ποιος ήταν ο παράγοντας που σε οδήγησε στο λάθος; Ποια ήταν η αιτία της υποξίας; Τι συνέβη και γέμισες θρήνο τον πατέρα, την μάνα σου και τα 3 αδέρφια σου? Τα σενάρια του κόσμου για την αιτία του πνιγμού σου αυξάνονταν κάθε μέρα που περνούσε. Είναι σίγουρο πως ακόμα και αν γινόταν γνωστός ο λόγος που σε οδήγησε στην υποξία το παρελθόν δεν θα αλλάξει, ούτε εσύ Γιώργο θα γυρίσεις πίσω. Όμως θα δώσει μία εικόνα και ένα μάθημα σε όλους εμάς που γνωρίζουμε 5 πράγματα παραπάνω για τον βυθό, την θάλασσα και το ψαροντούφεκο. Θα πάψουν κάθε μέρα να βγαίνουν φανταστικά σενάρια του τύπου «Ένα τεράστιο σαλάχι τον τράβηξε στα 40 μέτρα», «Βούτηξε στα 30 μέτρα για ένα ροφό..», «Τον έσκασε ένας δυναμίτης που έπεσε πιο δίπλα» και πολλά άλλα τέτοια που άκουγαν σαν «χάνοι» και αναμεταδίδανε σαν παπαγαλάκια οι άσχετοι και εκνεύριζαν εμάς τους σχετικούς. Ανάμεσα σε αυτούς τους σχετικούς ήταν και ο πατέρας του Γιώργου, έμπειρος παραγαδιάρης ψαράς που έκανε και ψαροντούφεκο. Ήθελε να μάθει την αλήθεια και προσωπικά καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους. Η τρικυμιώδης θάλασσα όμως δεν άφηνε κανένα περιθώριο για έρευνα στην περιοχή του συμβάντος τις επόμενες μέρες. Οι μέρες περνούσαν, οι υποθέσεις και τα «πως;» παραμένανε μετέωρα.
3 Αυγούστου 2009.Οταν δυνατός βοριάς επιτέλους σταμάτησε να χτυπάει το καταραμένο μέρος ένας ντόπιος επαγγελματίας δύτης καταδύθηκε να ερευνήσει την περιοχή με την ελπίδα να βρεθεί το όπλο του αδικοχαμένου 17χρονου, μήπως και με αυτόν τον τρόπο δινόταν μία απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματα. Μάταια.. Όσο και αν σαρώθηκαν τα μονόπετρα και οι αποχές ακόμα και σε πολύ μεγάλα βάθη στοιχεία ικανά να δώσουν απαντήσεις δεν βρέθηκαν. Η ελπίδα για μια εικόνα της μοιραίας βουτιάς χάθηκε.
5 Αυγούστου 2009. Ένας ξάδερφος μου, που παραθέριζε στο νησί, γυαλεύοντας για σκάρους από την βάρκα του στην περιοχή του ατυχούς συμβάντος εντοπίζει ένα ψαροντούφεκο στον βυθό της θάλασσας αρκετά ρηχά. Το νέο με βρίσκει με κάτι φίλους στην Θύμαινα και η εκδοχή να πάω να πάρω εξοπλισμό από τους Φούρνους φαντάζει χρονοβόρα και σε συνδυασμό με την ώρα που ήταν ήδη προχωρημένη απορρίπτεται αμέσως. Η αντίδραση σχεδόν ακαριαία και σε λίγα λεπτά με ένα ταχύπλοο βρισκόμαστε με τον Νεκτάριο, έναν φίλο ψαροτουφεκά, στον τόπο που εντοπίστηκε το όπλο με μοναδικό μας εξοπλισμό δύο μάσκες και ένα ζευγάρι πέδιλα. Βουτιά στο νερό δίπλα στην σημαδούρα που είχε αφήσει ο ξάδερφος μου για εντοπισμό του σημείου που είδε το όπλο και το πρώτο ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Το μονόπετρο γνωστό. Το βάθος είναι μόλις 5 μέτρα! «Όχι εδώ ρε γαμώτο, όχι στα 5 μέτρα..», σκέφτηκα. Αν πω ότι μπόρεσα να χαλαρώσω πριν βουτήξω θα είναι ψέμα. Ενώ ο Νεκτάριος με παρακολουθεί από την επιφάνεια καταδύομαι στην είσοδο του μονόπετρου. Μόλις το οπτικό μου πεδίο γεμίζει με το εσωτερικό της τρύπας ένα δεύτερο ρίγος με διαπερνά. Η ταιτινή του μοιραίου όπλου με έναν ροφό σε προχωρημένη αποσύνθεση στην άκρη της, παγώνουν κυριολεκτικά τον χρόνο. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα έμεινα και κοιτούσα βέργα και ψάρι αλλά σίγουρα ήταν αρκετά για να έρθει η εικόνα του Γιώργου στα μάτια μου την ώρα που βούτηξε, βάρεσε και άρχισε να ξεβραχώνει και να πνίγεται στην ίδια βουτιά.. Και λέω στην ίδια βουτιά γιατί αν ο Γιώργος είχε ανέβει στην επιφάνεια το ξύλινο όπλο θα παρέμενε εκεί μετά το λύσιμο του μουλινέ. Το ελεύθερο μήκος πετονιάς ήταν τα 3 μήκη όπλου που έφερε από την όπλιση του, που σημαίνει ότι ο Γιώργος δεν ξεκίνησε καν ανάδυση. Δεν ξετύλιξε ούτε μισό μέτρο από το σκοινί του μουλινέ γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι ο Γιώργος πνίγηκε το πιθανότερο μέσα στην τρύπα του μοιραίου ροφού στην υπερπροσπάθεια του να τον ξεβραχώσει από την πρώτη βουτιά. Σταματάω κάθε σκέψη, μπαίνω μέσα στην ευρύχωρη τρύπα και απλώνω το χέρι. Πιάνω και τραβάω την βέργα προς το μέρος μου. Το νεκρό ψάρι διαλύεται και με μοχλό την ταιτιεν προσπαθώ να το σπρώξω έξω από την τρύπα. Ανεβαίνω στο σκάφος. Ο χρόνος εξακολουθεί να είναι παγωμένος. Είδα και έζησα το θάνατο σου φίλε.. Έζησα την πιο σοκαριστική εμπειρία της ζωής μου. Βρισκόμουν στην τρύπα που ήσουν, έβλεπα το ψάρι που είδες και χτύπησες, κρατούσα την ανάσα μου στο σημείο που άφησες εσύ την δικιά σου, την τελευταία σου ανάσα. Μία ανατριχίλα νιώθω σε όλο μου το σώμα. Τα λόγια πλέον περιττά, το βλέμμα χαμένο στο άπειρο, οι σκέψεις ασυνάρτητες, τα χείλη σφιγμένα, οι εικόνες τραγικές, τα μάτια βουρκωμένα και ο διαλυμένος ροφός, περίπου 9 κιλών (αν ήταν σε φυσιολογική κατάσταση), να επιπλέει και να με γεμίζει οργή που ήταν η αφορμή του χαμού σου φίλε… Όχι όμως και ο λόγος.
Ξέρω ότι η θάλασσα, ο ροφός, η συναγρίδα δεν θέλουν την ζωή κανενός. Τα ψάρια προσπαθούν να επιβιώσουν και η θάλασσα ακολουθεί τους νόμους που υπάρχουν στην φύση από την αρχή του σύμπαντος.. Δυστυχώς δεν μπορούμε επειδή απλά το θέλουμε να υπερβούμε τους κανόνες της φύσης ούτε να ξεπεράσουμε τα όρια του ανθρώπινου οργανισμού.. Δυστυχώς αυτό που σκοτώνει είναι οι ανθρώπινες επιλογές, η ημιμάθεια, ένα λάθος πρότυπο, η ανθρώπινη απληστία, η υπερεκτίμηση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας και οι εσφαλμένες προτεραιότητες. Επιστροφή στο νησί και ένα τρίτο ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Το ρίγος που ένιωσα όταν συνάντησα τους δικούς σου στο νεκροταφείο μετά από λίγο. Ο πατέρας σου φίλε περίμενε να μάθει πως χάθηκε ο λεβέντης του αλλά τα λόγια με δυσκολία έβγαιναν από το στόμα μου. Ένας κόμπος υπήρχε μέσα μου. Ένας απύθμενος πόνος με έζωνε.. Κ όμως ο πόνος μου φάνταζε γέλιο μπροστά στον πόνο της μάνας που καθόταν πιο δίπλα. Η μάνα που δεν ξέρει ούτε την νοιάζει τι είναι υποξία, τι είναι ξεβράχωμα και τι το πάθος για την θάλασσα και το ψαροντούφεκο. Το μόνο που έχει νόημα για αυτήν είναι πως μέσω ενός επικίνδυνου πάθους, του ψαροντούφεκου, έχασε το σπλάχνο της.
Και αναρωτιέμαι πόσο επικίνδυνο είναι τελικά το ψαρόντούφεκο? Το ψαροτούφεκο είναι τόσο επικίνδυνο όσο του επιτρέπουμε εμείς. Από καθόλου μέχρι πάρα πολύ! Το ψαροντούφεκο δεν σκοτώνει κανέναν από μόνο του. Θέλει όμως σύνεση και εγκράτεια. Θέλει μέτρα ασφαλείας . Θέλει ζευγάρι! Ας κάνουμε όλοι λοιπόν αυτό που αγαπάμε απλά και μόνο για να προσθέσουμε «ζωή» στα χρόνια μας και όχι για να αφαιρέσουμε χρόνια από την ζωή μας!
Ο Γιώργος όμως τα ήξερε όλα αυτά και αυτό με πληγώνει πιο πολύ από όλα. Είχα ακούσει την φωνή του να μιλάει με ωριμότητα για ασφάλεια, για συντροφικό ψάρεμα, για υποξία, για την προτεραιότητα της ανθρώπινης ζωής απέναντι σε κάθε ψάρι. Ο Γιώργος παρά το μικρό της ηλικίας του δεν ήταν επιπόλαιος, τον είχα δει μέσα στο νερό. Σεβόταν και φοβόταν την θάλασσα όσο χρειάζεται.. Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, τι έκανε τον Γιώργο να τραβήξει τα όρια του αλλά κάθε υπόθεση με πληγώνει το ίδιο. Ξέρω όμως σίγουρα πως ο Γιώργος αυτήν την στιγμή εύχεται να είναι το τελευταίο θύμα υποξίας. Ας είναι λοιπόν.
Σίγουρα φίλοι μου, μετά από αυτήν την νωπή ακόμα ιστορία δεν μάθατε κάποια τεχνική για βουτιές στα τάρταρα και μεθόδους σύλληψης για ψάρια τρόπαια. Θέλω να ελπίζω όμως ότι μάθατε πως το μεγαλύτερο τρόπαιο κάθε ψαροκηνυγού είναι η επιστροφή του.
Γιώργο έφυγες βιαστικά, έφυγες νωρίς, έφυγες άδικα.
Καλό ταξίδι φίλε μου και καλές βουτιές όπου και αν είσαι...
Αξιζε?......
viewtopic.php?f=1&t=21739
Δημοσίευση από ManosMitikas » 09 Δεκ 2011, 16:02
Ακολουθεί κείμενο που αποτελεί αληθινή ιστορία και προσωπική εμπειρία.
Συνέβη πριν απο 2,5 χρόνια. Γράφτηκε και δημοσιεύτηκε σε περιοδικο του χώρου. Προφανως συγκινημένος όταν γραφόταν το πρώτο μισό το βράδυ της 26ης Ιουλίου 2009 και το αλλο μισό το βράδυ της 5ης Αυγούστου 2009 εμπεριέχει προσωπικά ξεσπάσματα και μια περιττη θα ελεγα γλαφυρότητα. Εμπιστεύομαι την αφαιρετική σας κριτική ικανότητα και σας το παραθέτω αυτούσιο.
Η αφορμή της αναδημοσίευσης είναι η λυπηρη διαπιστωση πως κάποιοι ξεχνούν οτι η επιπολαιότητα στην θάλασσα σκοτώνει.
Ο σκοπός έιναι έστω και ένας απο όσους το διαβάσουν να εφαρμόσει στην πράξη απολύτως συνειδητά αυτό που υποστηρίζουν όλοι στα λόγια. Την ασφάλεια στο πάθος που λέγεται ψαροντούφεκο. Την αξία της ανθρώπινης ζωής και την προτεραιότητα της απενάντι σε καθε ψάρι ή επίδοση. Κοινότυπο? Ναί. Και θεωρητικά αποδεκτό απο όλους... ουσιαστικα και στην πράξη όμως απο πόσους?
Όσο αγαπάς την θάλασσα τόσο να προσέχεις…
Πριν από δύο περίπου χρόνια ένας 16χρονος πιτσιρικάς με σταματάει στο λιμάνι των Φούρνων και μου λέει πως κάνει ψαροτούφεκο. Είμαι ο Γιώργος ο Γραμματικός ή Τραμπάρας όπως το παρατσούκλι του πατέρα μου, μου είπε γελώντας. Γέλασα και εγώ... Γέλασα γιατί χάρηκα που άλλο ένα νέο παιδί διάλεξε το ψαροντούφεκο για να περνάει το ελεύθερο χρόνο του. Γέλασα επίσης γιατί είδα στα μάτια του Γιώργου την δίψα του για να μάθει, είδα την λαχτάρα του να γίνει «καλός». Είδα την δίψα και την λαχτάρα που είχα εγώ στα μάτια μου για τον βυθό , το ψάρεμα και την θάλασσα όταν ήμουν στην ηλικία του.
Συζητήσαμε για λίγα λεπτά και εκτός από ένα παιδί που λάτρευε την θάλασσα διέκρινα ένα παιδί εξαιρετικό, με ήθος, με αρχές, με άποψη. Στα λόγια του φαινόταν ένα αβυσσαλέο πάθος για την θάλασσα, πάθος γνώριμο σε όλους εμάς που την αγαπάμε.. Τα λεπτά της συζήτησης έγιναν ώρες, οι ώρες μέρες και οι μέρες μήνες. Ο Γιώργος ρωτούσε και εγώ απαντούσα. Ρωτούσε τα πάντα, για τον εξοπλισμό, για τις τεχνικές, για τόπους, για θέματα ασφαλείας. Ο Γιώργος ρουφούσε σαν σφουγγάρι κάθε πληροφορία που θα τον έκανε καλύτερο. Ήταν πραγματικό ταλέντο στο ψαροτούφεκο και είχε έναν πολύ γρήγορο και σταθερό ρυθμό βελτίωσης. Η αγωνία του να πέσουμε κάποια στιγμή μαζί έλαβε τέλος τις πρώτες μέρες του περασμένου Μάρτη. Ο Γιώργος ανυπόμονος να μάθει δεν σταματούσε τις ερωτήσεις ακόμα και όταν ήμασταν μέσα στο νερό. Γιατί βούτηξες έτσι? Γιατί δεν χτύπησες τον σαργό που σου ήρθε τόσο κοντά? Γιατί το μαχαίρι το βάζεις εκεί? Πως διαλέγεις πόστο για καρτέρι? Πόσα μέτρα είναι εδώ? Τα βάθη που κινηθήκαμε μικρά, τα ψάρια λίγα, το γέλιο και τα πειράγματα όμως αφθονούσαν. Κάπως έτσι διαδραματίστηκε το πρώτο ψάρεμα με τον φίλο μου τον Γιώργο. Το δεύτερο ψάρεμα δεν άργησε να έρθει, το σκηνικό και τα ψάρια περίπου ίδια. Ακολούθησαν 1-2 ακόμα ήπια ψαρέματα μέχρι την στιγμή που φτάσαμε στον δρόμο που τόσο πολύ ήθελε να περπατήσει.. Τον δρόμο των συναγρίδων..
21 Μαρτίου 2009
-«Σήμερα πρέπει να ματώσει με συναγρίδα», μου είπε στη διαδρομή ο Γιωργος δείχνοντας μου ένα καινούριο ανθρακονημάτινο 110άρι.
-«Θα ματώσει φίλε. Θα πάμε σε τοπάκι δυνατό.» απάντησα.
-«Μακάρι», συμπλήρωσε ο μικρός.
Προορισμός η ρηχή προέκταση ενός κάβου που κρατάει συναγρίδες. Ο καιρός βόρειος 5-6 μποφόρ και τα νερά σχετικά θολά. Από το πρώτο κιόλας καρτέρι στον κάβο οι συναγρίδες έκαναν την εμφάνιση τους. Η ψυχολογία στα ύψη αλλά τα εναλλάξ καρτέρια σε μικρά αρχικά βάθη δεν ξεγέλασαν κάποια από αυτές. Μία άστοχη βολή μου μας απογοήτευσε. Αποφασίζω να κάνω ένα τελευταίο καρτέρι λίγο βαθύτερα και μια 4άρα μας κάνει την τιμή να είναι το πρώτο τρόπαιο του καινούριου καρμπονιένου όπλου. Εκεί τελείωσε το ψάρεμα. Ο στόχος της ημέρας είχε επιτευχθεί. Η πληρότητα των συναισθημάτων εκείνη την χρονική στιγμή ήταν απερίγραπτη. Η χαρά του πιτσιρικά Γιώργου αλλά και η δικιά μου που τον έκανα να χαρεί δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Αναμνηστικές φωτογραφίες και πειράγματα δεν είχαν τελειωμό. Σε λίγο η συναγρίδα βρισκόταν ξαπλωμένη πάνω στην σχάρα και εγώ, ο Γιώργος και δυο ακόμα φίλοι ανυπομονούσαμε να έρθει στο τραπέζι!
Αυτό ήταν και το τελευταίο ψάρεμα που πήγα με τον Γιώργο. Μια σειρά γεγονότων δεν βοήθησαν στο να συνεχίσουμε τις βουτιές, όχι όμως και τις συζητήσεις για αυτό που τόσο πολύ και οι δύο αγαπήσαμε…. το ψαροτούφεκο. Εγώ είχα το χέρι μου στον γύψο για 2 μήνες. Ο Γιώργος διάβαζε για τις εξετάσεις του σχολείου. Μετά το τέλος της σχολικής περιόδου ο Γιώργος πήγε στην Αθήνα για να κάνει φροντιστήρια προκειμένου να προετοιμαστεί για την 3η λυκείου.
Στις 25 Ιουλίου ταξιδεύαμε στο ίδιο πλοίο με προορισμό το νησί που μένουμε μόνιμα και οι δύο, τους Φούρνους. Ο Γιώργος μόλις είχε τελειώσει τα φροντιστήρια και εγώ έτυχε να επιστρέφω από διακοπές εκείνη την ημέρα. Μόλις με είδε στο καράβι είπε γελώντας:
- «Έτοιμος;»
-«Πάντα» του απάντησα.
Λίγοι θα κατάλαβαν κάτι από αυτές τις 2 λέξεις. Εμείς όμως είχαμε πει τόσα πολλά… Εικόνες βυθού πλημμύρισαν το μυαλό μας. Τα μάτια μας ζητούσαν απεγνωσμένα απέραντο γαλάζιο, ασημένιες φιγούρες σαργών, αιωρήσεις ροφών και κυνόδοντες συναγρίδας. Στο υπόλοιπο ταξίδι δεν μιλήσαμε ιδιαίτερα.
26 Ιουλίου 2009. Ο Γιώργος αποφάσισε να πάει για ψαροντούφεκο. Ο τόπος ψαρέματος θα ήταν ένας κάβος στο απέναντι νησί, την Θύμαινα. Επέλεξε να βουτήξει μόνος, χωρίς ζευγάρι. Μόνο ένας φίλος θα τον περίμενε στο αγκυροβολημένο καΐκι. Η φιγούρα του Γιώργου κάποια στιγμή χάθηκε από το οπτικό πεδίο του φίλου που περίμενε στο καΐκι. Ο Γιώργος αργούσε να επιστρέψει. Το μυαλό του μικρού πάνω στο σκάφος δεν ήθελε να πιστέψει ότι θα είχε συμβεί το χειρότερο αλλά μάταια προσπαθούσε να τον εντοπίσει. Τηλεφωνικά η εξαφάνιση του μικρού Γιώργου διαδόθηκε σε συγγενείς και λοιπούς ψαράδες της περιοχής. Σε λίγη ώρα κάποια ψαράδικα μαζεύτηκαν στον τόπο της εξαφάνισης και προσπαθούσαν να δουν ένα σημάδι που θα τους οδηγούσε στην ανεύρεση του Γιώργου. Μετά από αρκετές ώρες αναζήτησης ο Γιώργος βρέθηκε από ένα καΐκι να επιπλέει στην επιφάνεια της θάλασσας αρκετά μακρύτερα από το σημείο που εθεάθη για τελευταία φορά . Το άψυχο σώμα του μεταφέρεται από ένα ψαράδικο καΐκι στο λιμάνι του νησιού. Ήταν το ψαράδικο καΐκι του πατέρα του. Σοκαριστικό και μακάβριο συνάμα… Εικόνα τραγικότερη και από το πιο απαισιόδοξο σενάριο. Πόση δύναμη ψυχής χρειάζεται άραγε για να μεταφέρει ένας πατέρας, για 3 ναυτικά μίλια, νεκρό το 17χρονο καμάρι του; Κόσμος περίμενε με αγωνία στο λιμάνι να μάθει την εξέλιξη της αναζήτησης. Την αγωνία του κόσμου αντικατέστησε η φρίκη, η κατάρρευση και οι λυγμοί μόλις πατέρας και νεκρός γιος πλησίασαν στην προβλήτα του λιμανιού. Ο Γιώργος διακομίζεται στο ιατρείο του νησιού όπου ο ιατροδικαστής αργότερα είπε το αναμενόμενο… πνιγμός.
Πόνος και οδύνη ακόμα και για άγνωστους που άκουσαν το γεγονός πόσο μάλλον για τους δικούς σου φίλε. Ο χαμός σου γέμισε θλίψη όλους όσους σε γνώρισαν. Όλους όσους γνώρισαν την καλοσύνη σου, τον χαρακτήρα σου και το χαμόγελο σου. Οι συγγενείς σου, οι φίλοι σου, οι συμμαθητές σου, οι καθηγητές σου, εγώ.. κανείς δεν μπορεί να πιστέψει τον θάνατο σου. Πίκρα, κρίμα, οδυρμός, κλάμα, σπαραγμός είναι λέξεις που ωχριούν μπροστά σε αυτό που προκάλεσε ο χαμός σου. Ολόκληρο το νησί βυθίστηκε στον πόνο και ντύθηκε στα μαύρα για τον άδικο θάνατο σου φίλε.
Θυμάμαι σαν να μην πέρασε μια μέρα τις συζητήσεις μας για το θέμα της ασφάλειας, του συντροφικού ψαρέματος και της υποξίας. Εσύ ρε Γιώργο γιατί τα ξέχασες σε εκείνο το ψάρεμα? Γιατί ξέχασες πως η ρουφιάνα η θάλασσα δεν λυπάται τα νιάτα? Γιατί έπεσες στο νερό χωρίς ζευγάρι? Για ποιο λόγο ξεπέρασες τα όρια σου? Ποιο κωλόψαρο ρε Τραμπάρα άξιζε την ζωή σου? Τα «Γιατί?» είναι χιλιάδες. Τα «Έπρεπε» άλλα τόσα. Ο χρόνος όμως πίσω δεν γυρίζει. Αν και ανώφελο εξακολουθώ να βυθίζομαι στα λάθη και στα «έπρεπε» που θα σε είχαν σώσει. Πονάει να ξέρω πως ένα μικρό λάθος το πλήρωσες με την ζωή σου. Πονάει πολύ.
Η θάλασσα όμως δυστυχώς δεν συγχωρεί λάθη. Δεν συγχωρεί ούτε νέο ούτε έμπειρο που θα ξεπεράσει τα όρια που μόνο αυτή θέτει. Δεν συγχωρεί την μαγκιά, την εφηβική επιπολαιότητα, την «ώριμη» αλαζονεία. Δεν συγχωρεί ακόμα και έναν αστάθμητο παράγοντα που θα σε αναγκάσει να ξεπεράσεις τα όρια σου. Δεν είναι ντροπή ο φόβος μπροστά στην δύναμη της θάλασσας, ούτε υποτιμητικός ο σεβασμός απέναντι στην απεραντοσύνη της. Γιατί στο παιχνίδι της ζωής με την μάγισσα θάλασσα δύο επιλογές έχεις: ή παίζεις με τους δικούς της όρους ή χάνεις…
Την ώρα της ταφής σου φίλε την κοιτούσα την θάλασσα. Τα αφρισμένα κύματα έσπαγαν με περίσσεια ορμή στους βράχους κάτω από το νεκροταφείο. Ήταν τόσο φουρτουνιασμένη, τόσο άγρια.. Λες και ήθελε να επιδείξει πόσο ανελέητη, σκληρή και αμείλικτη είναι με όποιον εναντιώνεται στους κανόνες που αυτή βάζει. Ποιον απαράβατο κανόνα της θάλασσα παραβίασες φίλε μου; Ποιος ήταν ο παράγοντας που σε οδήγησε στο λάθος; Ποια ήταν η αιτία της υποξίας; Τι συνέβη και γέμισες θρήνο τον πατέρα, την μάνα σου και τα 3 αδέρφια σου? Τα σενάρια του κόσμου για την αιτία του πνιγμού σου αυξάνονταν κάθε μέρα που περνούσε. Είναι σίγουρο πως ακόμα και αν γινόταν γνωστός ο λόγος που σε οδήγησε στην υποξία το παρελθόν δεν θα αλλάξει, ούτε εσύ Γιώργο θα γυρίσεις πίσω. Όμως θα δώσει μία εικόνα και ένα μάθημα σε όλους εμάς που γνωρίζουμε 5 πράγματα παραπάνω για τον βυθό, την θάλασσα και το ψαροντούφεκο. Θα πάψουν κάθε μέρα να βγαίνουν φανταστικά σενάρια του τύπου «Ένα τεράστιο σαλάχι τον τράβηξε στα 40 μέτρα», «Βούτηξε στα 30 μέτρα για ένα ροφό..», «Τον έσκασε ένας δυναμίτης που έπεσε πιο δίπλα» και πολλά άλλα τέτοια που άκουγαν σαν «χάνοι» και αναμεταδίδανε σαν παπαγαλάκια οι άσχετοι και εκνεύριζαν εμάς τους σχετικούς. Ανάμεσα σε αυτούς τους σχετικούς ήταν και ο πατέρας του Γιώργου, έμπειρος παραγαδιάρης ψαράς που έκανε και ψαροντούφεκο. Ήθελε να μάθει την αλήθεια και προσωπικά καταλαβαίνω απόλυτα τους λόγους. Η τρικυμιώδης θάλασσα όμως δεν άφηνε κανένα περιθώριο για έρευνα στην περιοχή του συμβάντος τις επόμενες μέρες. Οι μέρες περνούσαν, οι υποθέσεις και τα «πως;» παραμένανε μετέωρα.
3 Αυγούστου 2009.Οταν δυνατός βοριάς επιτέλους σταμάτησε να χτυπάει το καταραμένο μέρος ένας ντόπιος επαγγελματίας δύτης καταδύθηκε να ερευνήσει την περιοχή με την ελπίδα να βρεθεί το όπλο του αδικοχαμένου 17χρονου, μήπως και με αυτόν τον τρόπο δινόταν μία απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματα. Μάταια.. Όσο και αν σαρώθηκαν τα μονόπετρα και οι αποχές ακόμα και σε πολύ μεγάλα βάθη στοιχεία ικανά να δώσουν απαντήσεις δεν βρέθηκαν. Η ελπίδα για μια εικόνα της μοιραίας βουτιάς χάθηκε.
5 Αυγούστου 2009. Ένας ξάδερφος μου, που παραθέριζε στο νησί, γυαλεύοντας για σκάρους από την βάρκα του στην περιοχή του ατυχούς συμβάντος εντοπίζει ένα ψαροντούφεκο στον βυθό της θάλασσας αρκετά ρηχά. Το νέο με βρίσκει με κάτι φίλους στην Θύμαινα και η εκδοχή να πάω να πάρω εξοπλισμό από τους Φούρνους φαντάζει χρονοβόρα και σε συνδυασμό με την ώρα που ήταν ήδη προχωρημένη απορρίπτεται αμέσως. Η αντίδραση σχεδόν ακαριαία και σε λίγα λεπτά με ένα ταχύπλοο βρισκόμαστε με τον Νεκτάριο, έναν φίλο ψαροτουφεκά, στον τόπο που εντοπίστηκε το όπλο με μοναδικό μας εξοπλισμό δύο μάσκες και ένα ζευγάρι πέδιλα. Βουτιά στο νερό δίπλα στην σημαδούρα που είχε αφήσει ο ξάδερφος μου για εντοπισμό του σημείου που είδε το όπλο και το πρώτο ρίγος διαπερνά το κορμί μου. Το μονόπετρο γνωστό. Το βάθος είναι μόλις 5 μέτρα! «Όχι εδώ ρε γαμώτο, όχι στα 5 μέτρα..», σκέφτηκα. Αν πω ότι μπόρεσα να χαλαρώσω πριν βουτήξω θα είναι ψέμα. Ενώ ο Νεκτάριος με παρακολουθεί από την επιφάνεια καταδύομαι στην είσοδο του μονόπετρου. Μόλις το οπτικό μου πεδίο γεμίζει με το εσωτερικό της τρύπας ένα δεύτερο ρίγος με διαπερνά. Η ταιτινή του μοιραίου όπλου με έναν ροφό σε προχωρημένη αποσύνθεση στην άκρη της, παγώνουν κυριολεκτικά τον χρόνο. Δεν ξέρω πόσα δευτερόλεπτα έμεινα και κοιτούσα βέργα και ψάρι αλλά σίγουρα ήταν αρκετά για να έρθει η εικόνα του Γιώργου στα μάτια μου την ώρα που βούτηξε, βάρεσε και άρχισε να ξεβραχώνει και να πνίγεται στην ίδια βουτιά.. Και λέω στην ίδια βουτιά γιατί αν ο Γιώργος είχε ανέβει στην επιφάνεια το ξύλινο όπλο θα παρέμενε εκεί μετά το λύσιμο του μουλινέ. Το ελεύθερο μήκος πετονιάς ήταν τα 3 μήκη όπλου που έφερε από την όπλιση του, που σημαίνει ότι ο Γιώργος δεν ξεκίνησε καν ανάδυση. Δεν ξετύλιξε ούτε μισό μέτρο από το σκοινί του μουλινέ γεγονός που με κάνει να πιστεύω ότι ο Γιώργος πνίγηκε το πιθανότερο μέσα στην τρύπα του μοιραίου ροφού στην υπερπροσπάθεια του να τον ξεβραχώσει από την πρώτη βουτιά. Σταματάω κάθε σκέψη, μπαίνω μέσα στην ευρύχωρη τρύπα και απλώνω το χέρι. Πιάνω και τραβάω την βέργα προς το μέρος μου. Το νεκρό ψάρι διαλύεται και με μοχλό την ταιτιεν προσπαθώ να το σπρώξω έξω από την τρύπα. Ανεβαίνω στο σκάφος. Ο χρόνος εξακολουθεί να είναι παγωμένος. Είδα και έζησα το θάνατο σου φίλε.. Έζησα την πιο σοκαριστική εμπειρία της ζωής μου. Βρισκόμουν στην τρύπα που ήσουν, έβλεπα το ψάρι που είδες και χτύπησες, κρατούσα την ανάσα μου στο σημείο που άφησες εσύ την δικιά σου, την τελευταία σου ανάσα. Μία ανατριχίλα νιώθω σε όλο μου το σώμα. Τα λόγια πλέον περιττά, το βλέμμα χαμένο στο άπειρο, οι σκέψεις ασυνάρτητες, τα χείλη σφιγμένα, οι εικόνες τραγικές, τα μάτια βουρκωμένα και ο διαλυμένος ροφός, περίπου 9 κιλών (αν ήταν σε φυσιολογική κατάσταση), να επιπλέει και να με γεμίζει οργή που ήταν η αφορμή του χαμού σου φίλε… Όχι όμως και ο λόγος.
Ξέρω ότι η θάλασσα, ο ροφός, η συναγρίδα δεν θέλουν την ζωή κανενός. Τα ψάρια προσπαθούν να επιβιώσουν και η θάλασσα ακολουθεί τους νόμους που υπάρχουν στην φύση από την αρχή του σύμπαντος.. Δυστυχώς δεν μπορούμε επειδή απλά το θέλουμε να υπερβούμε τους κανόνες της φύσης ούτε να ξεπεράσουμε τα όρια του ανθρώπινου οργανισμού.. Δυστυχώς αυτό που σκοτώνει είναι οι ανθρώπινες επιλογές, η ημιμάθεια, ένα λάθος πρότυπο, η ανθρώπινη απληστία, η υπερεκτίμηση του εαυτού μας και των δυνατοτήτων μας και οι εσφαλμένες προτεραιότητες. Επιστροφή στο νησί και ένα τρίτο ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Το ρίγος που ένιωσα όταν συνάντησα τους δικούς σου στο νεκροταφείο μετά από λίγο. Ο πατέρας σου φίλε περίμενε να μάθει πως χάθηκε ο λεβέντης του αλλά τα λόγια με δυσκολία έβγαιναν από το στόμα μου. Ένας κόμπος υπήρχε μέσα μου. Ένας απύθμενος πόνος με έζωνε.. Κ όμως ο πόνος μου φάνταζε γέλιο μπροστά στον πόνο της μάνας που καθόταν πιο δίπλα. Η μάνα που δεν ξέρει ούτε την νοιάζει τι είναι υποξία, τι είναι ξεβράχωμα και τι το πάθος για την θάλασσα και το ψαροντούφεκο. Το μόνο που έχει νόημα για αυτήν είναι πως μέσω ενός επικίνδυνου πάθους, του ψαροντούφεκου, έχασε το σπλάχνο της.
Και αναρωτιέμαι πόσο επικίνδυνο είναι τελικά το ψαρόντούφεκο? Το ψαροτούφεκο είναι τόσο επικίνδυνο όσο του επιτρέπουμε εμείς. Από καθόλου μέχρι πάρα πολύ! Το ψαροντούφεκο δεν σκοτώνει κανέναν από μόνο του. Θέλει όμως σύνεση και εγκράτεια. Θέλει μέτρα ασφαλείας . Θέλει ζευγάρι! Ας κάνουμε όλοι λοιπόν αυτό που αγαπάμε απλά και μόνο για να προσθέσουμε «ζωή» στα χρόνια μας και όχι για να αφαιρέσουμε χρόνια από την ζωή μας!
Ο Γιώργος όμως τα ήξερε όλα αυτά και αυτό με πληγώνει πιο πολύ από όλα. Είχα ακούσει την φωνή του να μιλάει με ωριμότητα για ασφάλεια, για συντροφικό ψάρεμα, για υποξία, για την προτεραιότητα της ανθρώπινης ζωής απέναντι σε κάθε ψάρι. Ο Γιώργος παρά το μικρό της ηλικίας του δεν ήταν επιπόλαιος, τον είχα δει μέσα στο νερό. Σεβόταν και φοβόταν την θάλασσα όσο χρειάζεται.. Δεν ξέρω, πραγματικά δεν ξέρω, τι έκανε τον Γιώργο να τραβήξει τα όρια του αλλά κάθε υπόθεση με πληγώνει το ίδιο. Ξέρω όμως σίγουρα πως ο Γιώργος αυτήν την στιγμή εύχεται να είναι το τελευταίο θύμα υποξίας. Ας είναι λοιπόν.
Σίγουρα φίλοι μου, μετά από αυτήν την νωπή ακόμα ιστορία δεν μάθατε κάποια τεχνική για βουτιές στα τάρταρα και μεθόδους σύλληψης για ψάρια τρόπαια. Θέλω να ελπίζω όμως ότι μάθατε πως το μεγαλύτερο τρόπαιο κάθε ψαροκηνυγού είναι η επιστροφή του.
Γιώργο έφυγες βιαστικά, έφυγες νωρίς, έφυγες άδικα.
Καλό ταξίδι φίλε μου και καλές βουτιές όπου και αν είσαι...
Αξιζε?......
viewtopic.php?f=1&t=21739
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Ο αντιδραστικός.
Δημοσίευση από gabrielb » 23 Ιουν 2018, 14:24
Καλοκαίρι στην ανατολική Εύβοια και στους κάβους, τα φουσκωτά και σημαδούρες είναι περισσότερα από τα ψάρια.
Στις αποχές τα μαύρα και οι συναγρίδες ξέρουν τα πάντα για τους συντελεστές για τα λάστιχα και δοκιμάζουν τα νεύρα, τις αντοχές και την ασφάλεια των ψαροκυνηγών.
Σε αντίδραση των καιρών λοιπόν ψάρεψα σε χειμωνιάτικους τόπους με αντίστοιχες τεχνικές και βγήκα σχετικά κερδισμένος.
Αντί να γράψω μια ρομαντική ιστορία αυτή την φορά θέλω να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω περιστατικό. Νομίζω ότι θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρων.
Έχω τελειώσει το ψάρεμα μου και καθαρίζω τα ψάρια. Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα υπερπολυτελείας αυτοκινούμενο και ακούγονται κάτι σαν Γερμανικές ομιλίες ή κάτι αντίστοιχο από την βόρεια Ευρώπη.
Μετά από λίγο με πλησιάζει ένας τύπος γύρω στα 65 με χρυσό ρολεξ στο χέρι.
Μιλώντας κάποια δυσνόητα Αγγλικά από πλευράς του ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος. Θα παραθέσω το κομμάτι που έχει ενδιαφέρων μεταφρασμένο.
-Βλέπω ότι έπιασες αρκετά ψάρια ωραία.
-Ευχαριστώ.
-Θα τα φας όλα αυτά?
Του εξηγώ ότι όλες οι μέρες δεν είναι αποδοτικές.
-Μπορείς να μου δώσεις αυτά τα δύο ψάρια να τα φτιάξω ένα φαΐ (και μου δείχνει δύο καλούς σηκιούς.)
Δυστυχώς δεν πουλάω ψάρια το κάνω καθαρά για την χόμπι.
-Δεν κατάλαβες δεν θέλω να τα αγοράσω. Έχεις πιάσει αρκετά ψάρια θα τα φας όλα αυτά? Δεν σου περισσεύουν αυτά τα δύο?
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ περίεργος αλλά το πήρα λίγο στραβά κρατώντας βεβαία μια ευγενική αλλά αυστηρή συμπεριφορά.
-Αν θέλετε να φάτε φρέσκα ωραία ψάρια έχει πολύ καλά και φτηνά στο τάδε εστιατόριο παρακάτω ή μπορείτε να τα αγοράσετε από τους ψαράδες το πρωί!
Αυτή ήταν και η τελευταία μας κουβέντα. Έφυγε φανερά εκνευρισμένος χωρίς καν να με χαιρετίσει.
Έχω παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί Βόρειο Ευρωπαίοι κάνουν μηνιαίες διακοπές στην Ελλάδα με αυτοκινούμενα ,σε περιοχές που τους βολεύει (πχ κοντά σε ντουζιέρες, πηγές ,δημόσιο φωτισμό κτλ) ,
χωρίς να καταναλώνουν τίποτα από την εγχώρια αγορά (ακόμα και τα χαρτιά υγείας τα φέρνουν μαζί τους για παράδειγμα). Εσείς τι λέτε?
ΥΓ. Βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα παρατηρώ ότι λόγω τον κοινωνικών και οικονομικών καταστάσεων οι πιο ώριμοι σε ηλικία και άποψη άνθρωποι έχουν αποστασιοποιηθεί λόγο διάθεσης από τα forum. Όχι μόνο για το χόμπι μας αλλά γενικά.
Έτσι δημιουργείτε ελεύθερο πεδίο στα social media για το κατευθυνόμενο trolling και ανώριμες απόψεις. Στα forum πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα μια σοβαρότητα, έλεγχος και μια προσπάθεια για ανταλλαγή απόψεων με ορθό τρόπο.
Αυτά. viewtopic.php?f=1&t=62853
Δημοσίευση από gabrielb » 23 Ιουν 2018, 14:24
Καλοκαίρι στην ανατολική Εύβοια και στους κάβους, τα φουσκωτά και σημαδούρες είναι περισσότερα από τα ψάρια.
Στις αποχές τα μαύρα και οι συναγρίδες ξέρουν τα πάντα για τους συντελεστές για τα λάστιχα και δοκιμάζουν τα νεύρα, τις αντοχές και την ασφάλεια των ψαροκυνηγών.
Σε αντίδραση των καιρών λοιπόν ψάρεψα σε χειμωνιάτικους τόπους με αντίστοιχες τεχνικές και βγήκα σχετικά κερδισμένος.
Αντί να γράψω μια ρομαντική ιστορία αυτή την φορά θέλω να μοιραστώ μαζί σας το παρακάτω περιστατικό. Νομίζω ότι θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρων.
Έχω τελειώσει το ψάρεμα μου και καθαρίζω τα ψάρια. Λίγο πιο κάτω υπάρχει ένα υπερπολυτελείας αυτοκινούμενο και ακούγονται κάτι σαν Γερμανικές ομιλίες ή κάτι αντίστοιχο από την βόρεια Ευρώπη.
Μετά από λίγο με πλησιάζει ένας τύπος γύρω στα 65 με χρυσό ρολεξ στο χέρι.
Μιλώντας κάποια δυσνόητα Αγγλικά από πλευράς του ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος. Θα παραθέσω το κομμάτι που έχει ενδιαφέρων μεταφρασμένο.
-Βλέπω ότι έπιασες αρκετά ψάρια ωραία.
-Ευχαριστώ.
-Θα τα φας όλα αυτά?
Του εξηγώ ότι όλες οι μέρες δεν είναι αποδοτικές.
-Μπορείς να μου δώσεις αυτά τα δύο ψάρια να τα φτιάξω ένα φαΐ (και μου δείχνει δύο καλούς σηκιούς.)
Δυστυχώς δεν πουλάω ψάρια το κάνω καθαρά για την χόμπι.
-Δεν κατάλαβες δεν θέλω να τα αγοράσω. Έχεις πιάσει αρκετά ψάρια θα τα φας όλα αυτά? Δεν σου περισσεύουν αυτά τα δύο?
Δεν ξέρω αν είμαι εγώ περίεργος αλλά το πήρα λίγο στραβά κρατώντας βεβαία μια ευγενική αλλά αυστηρή συμπεριφορά.
-Αν θέλετε να φάτε φρέσκα ωραία ψάρια έχει πολύ καλά και φτηνά στο τάδε εστιατόριο παρακάτω ή μπορείτε να τα αγοράσετε από τους ψαράδες το πρωί!
Αυτή ήταν και η τελευταία μας κουβέντα. Έφυγε φανερά εκνευρισμένος χωρίς καν να με χαιρετίσει.
Έχω παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια πολλοί Βόρειο Ευρωπαίοι κάνουν μηνιαίες διακοπές στην Ελλάδα με αυτοκινούμενα ,σε περιοχές που τους βολεύει (πχ κοντά σε ντουζιέρες, πηγές ,δημόσιο φωτισμό κτλ) ,
χωρίς να καταναλώνουν τίποτα από την εγχώρια αγορά (ακόμα και τα χαρτιά υγείας τα φέρνουν μαζί τους για παράδειγμα). Εσείς τι λέτε?
ΥΓ. Βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα παρατηρώ ότι λόγω τον κοινωνικών και οικονομικών καταστάσεων οι πιο ώριμοι σε ηλικία και άποψη άνθρωποι έχουν αποστασιοποιηθεί λόγο διάθεσης από τα forum. Όχι μόνο για το χόμπι μας αλλά γενικά.
Έτσι δημιουργείτε ελεύθερο πεδίο στα social media για το κατευθυνόμενο trolling και ανώριμες απόψεις. Στα forum πιστεύω ότι υπάρχει ακόμα μια σοβαρότητα, έλεγχος και μια προσπάθεια για ανταλλαγή απόψεων με ορθό τρόπο.
Αυτά. viewtopic.php?f=1&t=62853
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟ...
Δημοσίευση από mkoume » 24 Μάιος 2018, 12:11
Δυο άτομα, σύμπλεγμα βράχων που πατάνε αποχή. Βάθος 25 στο κεφάλι, 32 στην αποχή.
Βουτιά πρώτη.
Κατάδυση στα 30 με ‘’πάτημα’’ για το ξεκόλλημα. Καρτέρι στη σκιά του κεφαλιού. τίποτα σπουδαίο, ανάδυση. Στα 10μ παραλαβή απ το ζευγάρι κ μαζί πάνω.
Στην μικρή αυτή κατάδυση ο 2ος πιάνει με το μάτι του ένα μεγάλο ψάρι να μετακινείτε και κρατάει το σημείο.
Είναι μια σκοτεινή διαγώνια λωρίδα που κάνει θάλαμο μέσα κ ένα ψάρι πλαγιάζει για να μπει. Ένα σημείο σε απόσταση 3-4 μέτρων από το σύμπλεγμα, που αν δεν υπήρχε ο δεύτερος ποτέ δεν θα ανακαλύπταμε.
Βουτιά ο 2ος , με τον ίδιο τρόπο. Φέγγει χαράκι. Τίποτα. Σαν να το ρούφηξε η σχισμή.
Βουτιά ο 1ος . φέγγει, επιμένει. Βλέπει ουρά κ κάτι. Ένα ψάρι. Χωμένο στο χαράκι στα 28μ. Η ουρά μεγάλη..
3 άκαρπες βουτιές μετά, αποφασίζω καρτέρι στην τρύπα, χωρίς φακό, με την μύχια σκέψη να κάμψω την καχυποψία του ψαριού και να γυρίσει με κεφάλι έξω.
Πολύ καλή χαλάρωση, βουτιά, ασανσέρ, προσγείωση πριν το χαράκι στα 28. Σύρσιμο, κόλλημα το 90άρι στο σκοτάδι και αναμονή. Είμαι ήρεμος.
Το βάθος των 25μέτρων, μέχρι τότε το προσέγγιζα περιστασιακά. Η υποβοήθηση στην αρχή και στο τέλος της βουτιάς και η παρουσία ζευγαριού σε καλή συνεργασία, προσέδιδε αίσθημα ασφάλειας και άλλης δυναμικής στα 25+ πλέον μέτρα.
Η αναμονή μεγάλη….κοιτάω το φυκάκι που χορεύει στο χείλος της σκοτεινής σχισμής και ξεχνιέμαι…
…κ εκεί στο σκοτεινό τίποτα μια λάμψη προβάλει. Είναι Το ψάρι! Βγήκε να δει…
Ναι σκέφτομαι, το νίκησα! Το μάτι που κοιτά δειλά την άκρη του καμακιού μου. Το νίκησα!
Η βέργα φεύγει κ το ψάρι με δυο χτύπους εδώ κι εκεί πετάγεται έξω από το χαράκι τρελαμένο. Ο δράκος πηδά έξω από την φωλιά του και χορεύει βασανιστικά στον ατσαλένιο άξονα που του έχει διατρήσει κεφάλι και σωθικά. Δυο ξέπνοες ακόμα πιρουέτες και ακουμπά στο βράχο ενώ το αίμα θαμπώνει γύρω τη μορφή του.
Τον κοιτώ και νιώθω Οδυσσέας και Μεγαλέξανδρος μαζί, τον τραβώ κοντά μου και γίνομαι Τιτάνας. Μια περήφανη ματιά στο μεγάλο τρόπαιο και τραβώ αγέρωχα για πάνω.
Κ κάπου εκεί η επωδός γίνεται εφιάλτης….
Στην τέταρτη πεδιλιά αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω ανέβει σχεδόν καθόλου και αντί να αφήσω το ψάρι κ να αναδυθώ, επιμένω δυνατότερα. Το ογκώδες ψάρι εμποδίζει την ανάδυσή μου αλλά δεν έχω σκοπό να τ’ αφήσω. Δεν έχω καλύψει ούτε το μισό της ανάδυσης και το μόνο που σκέφτομαι είναι…ΑΕΡΑΣ!
Το ζευγάρι έχει κατέβει χαμηλά και με πιάνει σχεδόν στα 12μ να με ανεβάσει. Μου κάνει νοήματα χαράς καθώς με ανεβάζει. Όμως δεν έχω χρόνο, του αφήνω το ψάρι, εγκαταλείπω τον αργό ρυθμό που με σπρώχνει και με χέρια πλέον και με πόδια προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Είμαι έξω, παίρνω ανάσα, πονάω, αυτός φωνάζει, γελά, τα σωθικά μου φωτιά, δεν έχω αέρα, καίγομαι.
Φωνές και κραυγές χαράς, αλλά δεν έχω φωνή να μιλήσω. Είμαι έξω από το νερό αλλά αέρα δεν μπορώ να βάλω μέσα μου. Τον βλέπω αλλά μοιάζει μακρινός, τείνει το χέρι να με συγχαρεί καθώς δεν βλέπει πως χάνομαι. Γέρνω ελαφρά στο πλάι κ πιάνω ασυναίσθητα την σημαδούρα, πριν βουλιάξω. Με μια προσπάθεια που μοιάζει βουνό την αγκαλιάζω κ με το άλλο χέρι και σώνομαι.
Δεν του είπα ποτέ πως ένιωσα. Ίσως ντρεπόμουν, ίσως δεν κατάλαβα ακριβώς τι είχε συμβεί. Είναι ο μεγαλύτερός μου ροφός. Δεν μου άφησε καμιά φωνή να τον πανηγυρίσω. Κοιτώντας μετά από χρόνια αυτή την φωτογραφία, σκέφτομαι πόσο αλληγορικά μου φαίνονται αυτά τα ανοιχτά, θαμπωμένα από το υγρό, μάτια. viewtopic.php?f=1&t=62600
Δημοσίευση από mkoume » 24 Μάιος 2018, 12:11
Δυο άτομα, σύμπλεγμα βράχων που πατάνε αποχή. Βάθος 25 στο κεφάλι, 32 στην αποχή.
Βουτιά πρώτη.
Κατάδυση στα 30 με ‘’πάτημα’’ για το ξεκόλλημα. Καρτέρι στη σκιά του κεφαλιού. τίποτα σπουδαίο, ανάδυση. Στα 10μ παραλαβή απ το ζευγάρι κ μαζί πάνω.
Στην μικρή αυτή κατάδυση ο 2ος πιάνει με το μάτι του ένα μεγάλο ψάρι να μετακινείτε και κρατάει το σημείο.
Είναι μια σκοτεινή διαγώνια λωρίδα που κάνει θάλαμο μέσα κ ένα ψάρι πλαγιάζει για να μπει. Ένα σημείο σε απόσταση 3-4 μέτρων από το σύμπλεγμα, που αν δεν υπήρχε ο δεύτερος ποτέ δεν θα ανακαλύπταμε.
Βουτιά ο 2ος , με τον ίδιο τρόπο. Φέγγει χαράκι. Τίποτα. Σαν να το ρούφηξε η σχισμή.
Βουτιά ο 1ος . φέγγει, επιμένει. Βλέπει ουρά κ κάτι. Ένα ψάρι. Χωμένο στο χαράκι στα 28μ. Η ουρά μεγάλη..
3 άκαρπες βουτιές μετά, αποφασίζω καρτέρι στην τρύπα, χωρίς φακό, με την μύχια σκέψη να κάμψω την καχυποψία του ψαριού και να γυρίσει με κεφάλι έξω.
Πολύ καλή χαλάρωση, βουτιά, ασανσέρ, προσγείωση πριν το χαράκι στα 28. Σύρσιμο, κόλλημα το 90άρι στο σκοτάδι και αναμονή. Είμαι ήρεμος.
Το βάθος των 25μέτρων, μέχρι τότε το προσέγγιζα περιστασιακά. Η υποβοήθηση στην αρχή και στο τέλος της βουτιάς και η παρουσία ζευγαριού σε καλή συνεργασία, προσέδιδε αίσθημα ασφάλειας και άλλης δυναμικής στα 25+ πλέον μέτρα.
Η αναμονή μεγάλη….κοιτάω το φυκάκι που χορεύει στο χείλος της σκοτεινής σχισμής και ξεχνιέμαι…
…κ εκεί στο σκοτεινό τίποτα μια λάμψη προβάλει. Είναι Το ψάρι! Βγήκε να δει…
Ναι σκέφτομαι, το νίκησα! Το μάτι που κοιτά δειλά την άκρη του καμακιού μου. Το νίκησα!
Η βέργα φεύγει κ το ψάρι με δυο χτύπους εδώ κι εκεί πετάγεται έξω από το χαράκι τρελαμένο. Ο δράκος πηδά έξω από την φωλιά του και χορεύει βασανιστικά στον ατσαλένιο άξονα που του έχει διατρήσει κεφάλι και σωθικά. Δυο ξέπνοες ακόμα πιρουέτες και ακουμπά στο βράχο ενώ το αίμα θαμπώνει γύρω τη μορφή του.
Τον κοιτώ και νιώθω Οδυσσέας και Μεγαλέξανδρος μαζί, τον τραβώ κοντά μου και γίνομαι Τιτάνας. Μια περήφανη ματιά στο μεγάλο τρόπαιο και τραβώ αγέρωχα για πάνω.
Κ κάπου εκεί η επωδός γίνεται εφιάλτης….
Στην τέταρτη πεδιλιά αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω ανέβει σχεδόν καθόλου και αντί να αφήσω το ψάρι κ να αναδυθώ, επιμένω δυνατότερα. Το ογκώδες ψάρι εμποδίζει την ανάδυσή μου αλλά δεν έχω σκοπό να τ’ αφήσω. Δεν έχω καλύψει ούτε το μισό της ανάδυσης και το μόνο που σκέφτομαι είναι…ΑΕΡΑΣ!
Το ζευγάρι έχει κατέβει χαμηλά και με πιάνει σχεδόν στα 12μ να με ανεβάσει. Μου κάνει νοήματα χαράς καθώς με ανεβάζει. Όμως δεν έχω χρόνο, του αφήνω το ψάρι, εγκαταλείπω τον αργό ρυθμό που με σπρώχνει και με χέρια πλέον και με πόδια προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Είμαι έξω, παίρνω ανάσα, πονάω, αυτός φωνάζει, γελά, τα σωθικά μου φωτιά, δεν έχω αέρα, καίγομαι.
Φωνές και κραυγές χαράς, αλλά δεν έχω φωνή να μιλήσω. Είμαι έξω από το νερό αλλά αέρα δεν μπορώ να βάλω μέσα μου. Τον βλέπω αλλά μοιάζει μακρινός, τείνει το χέρι να με συγχαρεί καθώς δεν βλέπει πως χάνομαι. Γέρνω ελαφρά στο πλάι κ πιάνω ασυναίσθητα την σημαδούρα, πριν βουλιάξω. Με μια προσπάθεια που μοιάζει βουνό την αγκαλιάζω κ με το άλλο χέρι και σώνομαι.
Δεν του είπα ποτέ πως ένιωσα. Ίσως ντρεπόμουν, ίσως δεν κατάλαβα ακριβώς τι είχε συμβεί. Είναι ο μεγαλύτερός μου ροφός. Δεν μου άφησε καμιά φωνή να τον πανηγυρίσω. Κοιτώντας μετά από χρόνια αυτή την φωτογραφία, σκέφτομαι πόσο αλληγορικά μου φαίνονται αυτά τα ανοιχτά, θαμπωμένα από το υγρό, μάτια. viewtopic.php?f=1&t=62600
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Η ΛΥΤΡΩΣΗ
Δημοσίευση από ΛΟΥΚΑΣ » 28 Μάιος 2014, 23:26
Απρίλιος 2014
Απρίλιος 2014
Εκείνες τις ήμερες ενώ ήμουν ιδιαίτερα κουρασμένος από την δουλεία και ενώ έπεφτα για ύπνο πάντα μετά τις 11 το βραδύ….κάθε μέρα κατά τις 4 το πρωί ξύπνουσα και με τίποτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ……σαν μια προσμονή….σαν κάτι να απομυζούσε το μυαλό μου…
..και κατά τις 7 που έπρεπε να ξυπνήσω τα παΐδια για το σχολειό τους…..εγώ ήμουν λιώμα…..
Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου ανακάλυψα τι γινόταν….κάτι ακουγοταν….σαν μουρμουρα σαν κλάμα από μακριά…….
Εκείνη την νύχτα…βγήκα από το σπίτι προσπαθώντας να καταλάβω από πού ακουγόταν…..και ο ήχος με οδήγησε στην αποθήκη….
Το κλάμα ήταν πιο δυνατό………και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι προερχόταν από το όπλο του φίλου μου….
Κληρονομία του για τον άδικο χαμό του..
Βρέθηκα ξαφνικά να συνομιλώ με ένα όπλο ακούγοντας τα προπόνα του ότι πάνω από 10 χρόνια το είχα αφήσει σκονισμένο και σκεπασμένο με ένα σωρό αλλά πράγματα από πάνω του…..ενώ είχα δώσει την υπόσχεση ότι θα το χρησιμοποιώ….να το κράτα σε καλή κατάσταση….γιατί ψαρεύοντας με αυτό θα ήταν σαν να ψάρευε και ο Μάρκος μαζί μου….
Λίγο τα ρόλε όμως λίγο οι κατασκευές και οι άλλες την τεχνολογία και αντίληψη περί ψαρέματος….το 105 είχε μένει στο ράφι.
Την επόμενη μέρα τα ιδία….ήταν σαν να άκουγα αυτήν την φόρα την βέργα να κλαίει και να διαμαρτύρεται…διψούσε για αίμα…για σάρκα.
Αποφάσισα ότι έρπε να απαλλαγώ από αυτό το μαρτύριο…άλλωστε πάνω από 10 χρόνια είναι αρκετά…..και επιτέλους έπρεπε να επιστρέψω εκεί στο ίδιο μέρος που τον βρήκα τύμπανο στον πάτο ……..μετά την αναζήτηση του λιμενικού.
Ήταν άπτιλης και πάλι…μόλις 20 ετών παλικάρι…..έμαθε γρήγορα….ο πατέρας του φοβόταν και με παρακάλεσε κάποια φόρα να τον πάρω μαζί μου να του δείξω 5 πράγματα…..τον πήρα…..άπυρος…..πήγε σε σχολή….και πηρέ τα βαθιά. .άνετος…δυνατός….αλλά δυστυχώς το ψαρί ήταν ο αυτοσκοπός του. Πολλές φόρες είχαμε τσακωθεί για λάθος επιλογές του….για λάθος πατήματα σκανδάλης σε μαύρα που βραχωναν στο χάος…..για λάθος εκτιμήσεις ε βολές που έθεταν σε κίνδυνο την ζωή του αλλά και κάθε φόρα το τέλος του ψαρέματος…..
Βλέπετε το ψαρί έπρεπε να βγει……με οποιαδήποτε κόστος σε χρόνο, κούραση αλλά και τελικά δεν υπολογίσει ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να θυσιάσει και την ζωή του. και αυτος ηταν και ο λογος που μερικες φωρες δεν πολυγουσταρα να κολυμπαμε μαζι.....
Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το απόγευμα τον κρέμασα καθώς είχα αργήσει να τελειώσω από την δουλεία….του είπα να περιμένει να πάμε μαζί για το τελευταίο απόγευμα πριν τον Μάιο……για τις γνωστές συναγρίδες σε μια ανοιχτήρια στον Ανάβυσσο…..ως δεν άκουσε …λες και διαισθανόμουν τι θα συμβεί επέμενα….
Αλλά τίποτα.
Ήθελε να πέσει από τις 12 και μετά ενώ εγώ θα ήμουν στο νερό στις 4…..
ναι το είχα κρίμα…..αν ήμουν εκεί τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά…..
Σκεπτόμενος όλα αυτά….ακούγοντας την μουρμουρά όπλου και βέργας το αποφάσισα….έπρεπε να βουτήξω και πάλι στο ίδιο σημείο…στα ιδία πόστα….αού τα ρηχά έως τα βαθειά…
Έτσι μερικές μέρες πριν την λήξη της περιόδου….ο καιρός ήταν κατάλληλος για μια βουτιά μετά από σχεδόν 14 χρόνια και πάλι.. Ανάβυσσος……η βάρκα έμεινε σπίτι…..το όπλο ετοιμάστηκε…..νέα λάστιχα….καθάρισμα. .λίπανση…ακόνισμα βέργας……
Μου άπασαν λίγο τα νευρά γιατί κάθε λίγο και λιγάκι άκουγα και τις παρατηρήσεις όπλου και βέργας…για το πως τα μεταχειρίζομαι .
Κολυμπούσα και άλλαζα πόστα….διαισθανόμενος την ιδία διαδρομή που είχαμε ακολουθητέε πολλές φόρες μαζί δείχνοντας του τα πόστα……την κατεύθυνση…
Ο βυθός αλλαγμένος……αλλού καραφλός αλλού φύκια….πόσο μορεώνα αλλάξει μετά από τόσα χρόνια……
Στην διαδρομή λιγοστή κίνηση….αλλά οι ανάσες έβγαιναν δύσκολα…..η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη……δεν είναι και λίγο…
Σιγά φτάνω στα σημεία……..
Και ναι κάνουν την εμφάνιση τους….αλλά πολύ νευρικές και πολύ μικρές…..μέγιστο βάρος κοματια του κιλου…….
Στο δευτερο καρτερι πλησιαζουν περισσοτερο καθω ςτο κριψυμο ειναι καλητερο…..αλλα καθως ετοιμαζομαι να φυγω για επανω ακουω την παροτρινση του οπλου να μην φυγω γιατι θα πλησιασουν για την βολη…..
Δεν ειναι δυνατον σκεφτομαι……
Στην πειφανεια ακουω τον εξαψαλμο…
- γιατι εφυγες ηταν τοσο κοντα….επρεπε να περιμενεις στο επομενο γυρισμα…
- - δεν γινεται αυτο παιδια…..καθε πραγμα στον καιρο του….υπαρχει και η επιφανεια και η ανασα.
- Ναι αλλα δεν θα τις ξαναδεις…..επρέπε να μεινεις….τι καταλαβες; Αφου το βαθος το εχεις..την απνοια το ιδιο……τελος παντον ετοιμασου γιατι θα φυγουν. Αντε τι κανεις μια ωρα στην επιφανεια βουτα…
- Μαγκες για ηρεμιστε….
- Εμιες παντα αυτο καναμε…εισαι αχριστος θα αφησεις την ευκαιρεια να παει χαμενη…και εμεις να μην μπορεσουμε να ξαναζησουμε…..δεν αξιζεις να μας κρατας στα χερια σου……
- Τωρα καταλαβαινω…..εσεις τον μαθατε ετσι;
- Κανεις λαθος…..εμεις ακολουθουμε παντα …..οτι κανεται εσεις…..γινομαστε εσεις.
- Νομιζω οτι πρεπει να απαλαγω απο εσάς…..εγώ δεν είμαι έτσι ποτέ δεν ήμουν έτσι….ίσως γιατί η εξέλιξη ήρθε σιγά και μόνος…..ίσως γιατί είχα διαφορετικά κίνητρα δεν ξέρω….ίσως γιατί αγάπησα την θάλασσα από πολύ μικρό παιδί…….ήταν η συνεχεία που μετά τα καλαμιά και τις πετονιές στα 14 ήρθε εντελώς φυσιολογικά το καμάκι για τον πιτσιρίκα που γέρναγε με τις ώρες με την μάσκα και τα βατραχοπέδιλα κόβοντας βόλτες στα βραχάκια της παράλιας…..δεν ξέρω……
- Τι θα γίνει ρε μεγάλε θα βουτήξουμε;;;;
- Οκ….αλλά δυστυχώς αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι ακόμη και μετά από τόσο χρόνια δεν μπορώ να επανέρθω στα μέρη μου……
Ήρεμη βουτιά πίσω από το πόστο τα ψάρια πλησιάζουν….αλλά τώρα στο παιχνίδι φάνηκε και μια μεγαλύτερη………
Επιστροφή στην επιφάνεια και ξανά μουρμουρά………
Θυμάμαι ένα πόστο πιο βαθύ…και πιο σίγουρο….γι Ίμια καλή βολή….
Στην επιφάνεια η ιδία μουρμουρά…..
Η βουτιά γίνεται…σχεδόν 50 μετά μακριά στο επόμενο σημείο….μπροστά από μια μεγάλη πλακά…..το σημείο που βρήκα το όπλο……το καμάκι βρυχώμενο….με μια μεγάλη συναγρίδα….προφανώς είχε μείνει σε παρατεταμένο καρτέρι…το σημείο βαθύ κάτω από τα 25 …….πάλεψε γιατί το ψαρί ήταν άσχημα χτυπημένο…..ίσως και εμπλοκή ….στο μούλωνε….το φρένο ήταν σφιγμένο….
τα ψάρια έρχονται….η μουρμουρά όπλου βέργας ξαφνικά σταματά.. έτοιμα να ξεχυθούν στην δύνη ενός χτυπήματος……..
Ήτα ψάρια σκορπάμε τρέχοντας……γυρίζω δεξιά…………σαν κάτι να με ακλουθούσε από ώρα…….ο Μάρκος …
Τα ψάρια μετά από 3 βουτιές παραμένουν…
Η διαδικασία με έχει συνεπάρει…τα ψάρια επιφυλακτικά …αλλά κολλημένα στο βυθό….κάτι μεγαλύτερο υπάρχει…..……….την σκέψη μου διακόπτει το μουρμούρισμα όπλου να φωνάζει τώρα….τώρα…
Γυρίζω και μπροστά το όπλο παίρνει ένα ωριαίο τονική καμία 20 κιλά
Η βολή γίνεται……στο κέντρο του σώματος……η βέργα δεν το ξεπερνά…..αλλά αντί να τραβήξω αφήνω το όπλο το όποιο παρασύρεται από το ψαρί στο μπλε………..
- τι κάνεις
Φωνάζει αυτό….
- σας επιστρέφω εκεί που ανήκετε….όταν θα φτάσετε στον μάρκο…..να του πατέ το ψαρί δώρο από εμένα……
- - οχιιιιιιι.
- Ναι…..αλώστε αυτό είναι ο μοναδικός σκοπός του…..τον μάθατε έτσι η σας έμαθε δεν ξέρω…..εγώ ξέρω ότι δεν ταιριάζουμε…ξέρω ότι δεν φταίω…..ξέρω ότι τώρα είμαι ελεύθερος…….
- Κάποια στιγμή θα έρθεις μαζί μας….θα έρθεις να μας βρεις….
- Ποτέ δεν θα γίνει αυτό……..μάλλον εκείνος θα έρθει σε εμένα
Περνώντας τις πρώτες ανάσες στη επιφάνεια στο μυαλό μου έρχεται η εξής σκέψη…..
ΛΥΤΡΩΣΗ
Ρίχνω μια μάτια στο πλωτήρα που είναι αγκυροβολημένος λίγο πιο εκεί…….βλέπω το προσωπικό μου όπλο…..νομίζω ότι είδα μια γκριμάτσα έκπληξης…..και τρόμου μαζί…….και ξαφνικά πηρέ και αυτό όψη μιλώντας μου…..
- τρόμαξα…..νόμιζα ότι θα χανόσουν και εσύ……
- μην φοβάσαι…δεν πρόκειται να απαλλαγείς τόσο εύκολα από εμένα…..
το πήρα στα χεριά πιο πολύ για να το καθησυχάσω…..ενώ χωρίς να το οπλίσω…κατευθύνθηκα και πάλι στην ακτή……μετά από πολύ ώρα κολύμπι…έφτασα έξω….σαν να άκουσα ένα ήχο ωμός…ένα ήχο αμυδρό αλλά πολύ έντονο καθώς πέρναγε η ώρα…………..
ο ήχος του ρολογιού…
…ψέματα ή αλήθεια;
Αυτό είναι κάτι που αφόρα εμένα….και όχι εσάς.………
Αυτό όμως που αφόρα όλους…είναι ότι δεν έχουμε κενά δικαίωμα να φέρουμε τόσο πόνο σε δικούς μας ανθρώπους….στον πατερά μας και την μανά μας….στην οικογένεια μας………
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να σκορπίσουμε τόσο πόνο και πικρά σε αυτούς που στερήθηκαν σε εμάς….που έκαναν τα πάντα για εμάς….
Και όλα αυτά στην παρτίδα ενός πόκερ ….μεταξύ ζωής και θανάτου…..είτε μονοί…είτε με ζευγάρι……
Για το έπαθλο ενός ψαριού…ενός ρεκόρ…μιας Φώτο….ενός πενηντάρικου για κάποιους……..
Και καλά αυτούς τους κάποιους με τα πενηντάρικα με ουρά….δεν τουρλώναμε καθόλου……δεν πάνε να μείνουν εκεί που βουτάμε…δεν πάνε σε κανένα θάλαμο μετά……δεν με ενδιαφέρει καθόλου….ας πάρουν και παντόφλες….ας γδάρουν τα πάντα μέχρι τα 30 τα 40 τα 50 μετρά……πραγματικά…στην ζωή όλα κάποια στιγμή πληρώνονται……η φύση ..η θάλασσα και τα πλάσματα της είναι τσε δημιουργημένα για να επιβιώνουν….και θα το κάνουν…..οι χαμένοι όμως θα είμαστε εμείς……που δεν διαχειριστήκαμε σωστά αυτό το δώρο θεού…..που το διαλύσαμε στο βωμό της φήμης….και του εγωισμού μας….στο θυσιάσαμε την διατήρηση της καταναλωτικής μας υπόστασης…..
Είναι όμως κρίμα γι α νέα παΐδια όπως ο Μάρκος…να πάνε άδικα…γι μια μαλάκια…..
Θέλω να ευχαριστήσω τον μάρκο…..για το πολύτιμο μάθημα που πήρα από αυτόν….και από την οικογένεια του…….ευτυχώς για αυτούς….τα εγγονάκια τους έχουν απαλύνει τον πόνο τους……αλλά μια μανά πάντα θα πονά……
ΠΑΝΤΑ.
ΚΑΛΑ ΜΥΑΛΑ………
viewtopic.php?f=1&t=42823
Δημοσίευση από ΛΟΥΚΑΣ » 28 Μάιος 2014, 23:26
Απρίλιος 2014
Απρίλιος 2014
Εκείνες τις ήμερες ενώ ήμουν ιδιαίτερα κουρασμένος από την δουλεία και ενώ έπεφτα για ύπνο πάντα μετά τις 11 το βραδύ….κάθε μέρα κατά τις 4 το πρωί ξύπνουσα και με τίποτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ……σαν μια προσμονή….σαν κάτι να απομυζούσε το μυαλό μου…
..και κατά τις 7 που έπρεπε να ξυπνήσω τα παΐδια για το σχολειό τους…..εγώ ήμουν λιώμα…..
Κάποια στιγμή μέσα στον ύπνο μου ανακάλυψα τι γινόταν….κάτι ακουγοταν….σαν μουρμουρα σαν κλάμα από μακριά…….
Εκείνη την νύχτα…βγήκα από το σπίτι προσπαθώντας να καταλάβω από πού ακουγόταν…..και ο ήχος με οδήγησε στην αποθήκη….
Το κλάμα ήταν πιο δυνατό………και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι προερχόταν από το όπλο του φίλου μου….
Κληρονομία του για τον άδικο χαμό του..
Βρέθηκα ξαφνικά να συνομιλώ με ένα όπλο ακούγοντας τα προπόνα του ότι πάνω από 10 χρόνια το είχα αφήσει σκονισμένο και σκεπασμένο με ένα σωρό αλλά πράγματα από πάνω του…..ενώ είχα δώσει την υπόσχεση ότι θα το χρησιμοποιώ….να το κράτα σε καλή κατάσταση….γιατί ψαρεύοντας με αυτό θα ήταν σαν να ψάρευε και ο Μάρκος μαζί μου….
Λίγο τα ρόλε όμως λίγο οι κατασκευές και οι άλλες την τεχνολογία και αντίληψη περί ψαρέματος….το 105 είχε μένει στο ράφι.
Την επόμενη μέρα τα ιδία….ήταν σαν να άκουγα αυτήν την φόρα την βέργα να κλαίει και να διαμαρτύρεται…διψούσε για αίμα…για σάρκα.
Αποφάσισα ότι έρπε να απαλλαγώ από αυτό το μαρτύριο…άλλωστε πάνω από 10 χρόνια είναι αρκετά…..και επιτέλους έπρεπε να επιστρέψω εκεί στο ίδιο μέρος που τον βρήκα τύμπανο στον πάτο ……..μετά την αναζήτηση του λιμενικού.
Ήταν άπτιλης και πάλι…μόλις 20 ετών παλικάρι…..έμαθε γρήγορα….ο πατέρας του φοβόταν και με παρακάλεσε κάποια φόρα να τον πάρω μαζί μου να του δείξω 5 πράγματα…..τον πήρα…..άπυρος…..πήγε σε σχολή….και πηρέ τα βαθιά. .άνετος…δυνατός….αλλά δυστυχώς το ψαρί ήταν ο αυτοσκοπός του. Πολλές φόρες είχαμε τσακωθεί για λάθος επιλογές του….για λάθος πατήματα σκανδάλης σε μαύρα που βραχωναν στο χάος…..για λάθος εκτιμήσεις ε βολές που έθεταν σε κίνδυνο την ζωή του αλλά και κάθε φόρα το τέλος του ψαρέματος…..
Βλέπετε το ψαρί έπρεπε να βγει……με οποιαδήποτε κόστος σε χρόνο, κούραση αλλά και τελικά δεν υπολογίσει ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να θυσιάσει και την ζωή του. και αυτος ηταν και ο λογος που μερικες φωρες δεν πολυγουσταρα να κολυμπαμε μαζι.....
Η αλήθεια είναι ότι εκείνο το απόγευμα τον κρέμασα καθώς είχα αργήσει να τελειώσω από την δουλεία….του είπα να περιμένει να πάμε μαζί για το τελευταίο απόγευμα πριν τον Μάιο……για τις γνωστές συναγρίδες σε μια ανοιχτήρια στον Ανάβυσσο…..ως δεν άκουσε …λες και διαισθανόμουν τι θα συμβεί επέμενα….
Αλλά τίποτα.
Ήθελε να πέσει από τις 12 και μετά ενώ εγώ θα ήμουν στο νερό στις 4…..
ναι το είχα κρίμα…..αν ήμουν εκεί τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά…..
Σκεπτόμενος όλα αυτά….ακούγοντας την μουρμουρά όπλου και βέργας το αποφάσισα….έπρεπε να βουτήξω και πάλι στο ίδιο σημείο…στα ιδία πόστα….αού τα ρηχά έως τα βαθειά…
Έτσι μερικές μέρες πριν την λήξη της περιόδου….ο καιρός ήταν κατάλληλος για μια βουτιά μετά από σχεδόν 14 χρόνια και πάλι.. Ανάβυσσος……η βάρκα έμεινε σπίτι…..το όπλο ετοιμάστηκε…..νέα λάστιχα….καθάρισμα. .λίπανση…ακόνισμα βέργας……
Μου άπασαν λίγο τα νευρά γιατί κάθε λίγο και λιγάκι άκουγα και τις παρατηρήσεις όπλου και βέργας…για το πως τα μεταχειρίζομαι .
Κολυμπούσα και άλλαζα πόστα….διαισθανόμενος την ιδία διαδρομή που είχαμε ακολουθητέε πολλές φόρες μαζί δείχνοντας του τα πόστα……την κατεύθυνση…
Ο βυθός αλλαγμένος……αλλού καραφλός αλλού φύκια….πόσο μορεώνα αλλάξει μετά από τόσα χρόνια……
Στην διαδρομή λιγοστή κίνηση….αλλά οι ανάσες έβγαιναν δύσκολα…..η συναισθηματική φόρτιση μεγάλη……δεν είναι και λίγο…
Σιγά φτάνω στα σημεία……..
Και ναι κάνουν την εμφάνιση τους….αλλά πολύ νευρικές και πολύ μικρές…..μέγιστο βάρος κοματια του κιλου…….
Στο δευτερο καρτερι πλησιαζουν περισσοτερο καθω ςτο κριψυμο ειναι καλητερο…..αλλα καθως ετοιμαζομαι να φυγω για επανω ακουω την παροτρινση του οπλου να μην φυγω γιατι θα πλησιασουν για την βολη…..
Δεν ειναι δυνατον σκεφτομαι……
Στην πειφανεια ακουω τον εξαψαλμο…
- γιατι εφυγες ηταν τοσο κοντα….επρεπε να περιμενεις στο επομενο γυρισμα…
- - δεν γινεται αυτο παιδια…..καθε πραγμα στον καιρο του….υπαρχει και η επιφανεια και η ανασα.
- Ναι αλλα δεν θα τις ξαναδεις…..επρέπε να μεινεις….τι καταλαβες; Αφου το βαθος το εχεις..την απνοια το ιδιο……τελος παντον ετοιμασου γιατι θα φυγουν. Αντε τι κανεις μια ωρα στην επιφανεια βουτα…
- Μαγκες για ηρεμιστε….
- Εμιες παντα αυτο καναμε…εισαι αχριστος θα αφησεις την ευκαιρεια να παει χαμενη…και εμεις να μην μπορεσουμε να ξαναζησουμε…..δεν αξιζεις να μας κρατας στα χερια σου……
- Τωρα καταλαβαινω…..εσεις τον μαθατε ετσι;
- Κανεις λαθος…..εμεις ακολουθουμε παντα …..οτι κανεται εσεις…..γινομαστε εσεις.
- Νομιζω οτι πρεπει να απαλαγω απο εσάς…..εγώ δεν είμαι έτσι ποτέ δεν ήμουν έτσι….ίσως γιατί η εξέλιξη ήρθε σιγά και μόνος…..ίσως γιατί είχα διαφορετικά κίνητρα δεν ξέρω….ίσως γιατί αγάπησα την θάλασσα από πολύ μικρό παιδί…….ήταν η συνεχεία που μετά τα καλαμιά και τις πετονιές στα 14 ήρθε εντελώς φυσιολογικά το καμάκι για τον πιτσιρίκα που γέρναγε με τις ώρες με την μάσκα και τα βατραχοπέδιλα κόβοντας βόλτες στα βραχάκια της παράλιας…..δεν ξέρω……
- Τι θα γίνει ρε μεγάλε θα βουτήξουμε;;;;
- Οκ….αλλά δυστυχώς αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι ακόμη και μετά από τόσο χρόνια δεν μπορώ να επανέρθω στα μέρη μου……
Ήρεμη βουτιά πίσω από το πόστο τα ψάρια πλησιάζουν….αλλά τώρα στο παιχνίδι φάνηκε και μια μεγαλύτερη………
Επιστροφή στην επιφάνεια και ξανά μουρμουρά………
Θυμάμαι ένα πόστο πιο βαθύ…και πιο σίγουρο….γι Ίμια καλή βολή….
Στην επιφάνεια η ιδία μουρμουρά…..
Η βουτιά γίνεται…σχεδόν 50 μετά μακριά στο επόμενο σημείο….μπροστά από μια μεγάλη πλακά…..το σημείο που βρήκα το όπλο……το καμάκι βρυχώμενο….με μια μεγάλη συναγρίδα….προφανώς είχε μείνει σε παρατεταμένο καρτέρι…το σημείο βαθύ κάτω από τα 25 …….πάλεψε γιατί το ψαρί ήταν άσχημα χτυπημένο…..ίσως και εμπλοκή ….στο μούλωνε….το φρένο ήταν σφιγμένο….
τα ψάρια έρχονται….η μουρμουρά όπλου βέργας ξαφνικά σταματά.. έτοιμα να ξεχυθούν στην δύνη ενός χτυπήματος……..
Ήτα ψάρια σκορπάμε τρέχοντας……γυρίζω δεξιά…………σαν κάτι να με ακλουθούσε από ώρα…….ο Μάρκος …
Τα ψάρια μετά από 3 βουτιές παραμένουν…
Η διαδικασία με έχει συνεπάρει…τα ψάρια επιφυλακτικά …αλλά κολλημένα στο βυθό….κάτι μεγαλύτερο υπάρχει…..……….την σκέψη μου διακόπτει το μουρμούρισμα όπλου να φωνάζει τώρα….τώρα…
Γυρίζω και μπροστά το όπλο παίρνει ένα ωριαίο τονική καμία 20 κιλά
Η βολή γίνεται……στο κέντρο του σώματος……η βέργα δεν το ξεπερνά…..αλλά αντί να τραβήξω αφήνω το όπλο το όποιο παρασύρεται από το ψαρί στο μπλε………..
- τι κάνεις
Φωνάζει αυτό….
- σας επιστρέφω εκεί που ανήκετε….όταν θα φτάσετε στον μάρκο…..να του πατέ το ψαρί δώρο από εμένα……
- - οχιιιιιιι.
- Ναι…..αλώστε αυτό είναι ο μοναδικός σκοπός του…..τον μάθατε έτσι η σας έμαθε δεν ξέρω…..εγώ ξέρω ότι δεν ταιριάζουμε…ξέρω ότι δεν φταίω…..ξέρω ότι τώρα είμαι ελεύθερος…….
- Κάποια στιγμή θα έρθεις μαζί μας….θα έρθεις να μας βρεις….
- Ποτέ δεν θα γίνει αυτό……..μάλλον εκείνος θα έρθει σε εμένα
Περνώντας τις πρώτες ανάσες στη επιφάνεια στο μυαλό μου έρχεται η εξής σκέψη…..
ΛΥΤΡΩΣΗ
Ρίχνω μια μάτια στο πλωτήρα που είναι αγκυροβολημένος λίγο πιο εκεί…….βλέπω το προσωπικό μου όπλο…..νομίζω ότι είδα μια γκριμάτσα έκπληξης…..και τρόμου μαζί…….και ξαφνικά πηρέ και αυτό όψη μιλώντας μου…..
- τρόμαξα…..νόμιζα ότι θα χανόσουν και εσύ……
- μην φοβάσαι…δεν πρόκειται να απαλλαγείς τόσο εύκολα από εμένα…..
το πήρα στα χεριά πιο πολύ για να το καθησυχάσω…..ενώ χωρίς να το οπλίσω…κατευθύνθηκα και πάλι στην ακτή……μετά από πολύ ώρα κολύμπι…έφτασα έξω….σαν να άκουσα ένα ήχο ωμός…ένα ήχο αμυδρό αλλά πολύ έντονο καθώς πέρναγε η ώρα…………..
ο ήχος του ρολογιού…
…ψέματα ή αλήθεια;
Αυτό είναι κάτι που αφόρα εμένα….και όχι εσάς.………
Αυτό όμως που αφόρα όλους…είναι ότι δεν έχουμε κενά δικαίωμα να φέρουμε τόσο πόνο σε δικούς μας ανθρώπους….στον πατερά μας και την μανά μας….στην οικογένεια μας………
Δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να σκορπίσουμε τόσο πόνο και πικρά σε αυτούς που στερήθηκαν σε εμάς….που έκαναν τα πάντα για εμάς….
Και όλα αυτά στην παρτίδα ενός πόκερ ….μεταξύ ζωής και θανάτου…..είτε μονοί…είτε με ζευγάρι……
Για το έπαθλο ενός ψαριού…ενός ρεκόρ…μιας Φώτο….ενός πενηντάρικου για κάποιους……..
Και καλά αυτούς τους κάποιους με τα πενηντάρικα με ουρά….δεν τουρλώναμε καθόλου……δεν πάνε να μείνουν εκεί που βουτάμε…δεν πάνε σε κανένα θάλαμο μετά……δεν με ενδιαφέρει καθόλου….ας πάρουν και παντόφλες….ας γδάρουν τα πάντα μέχρι τα 30 τα 40 τα 50 μετρά……πραγματικά…στην ζωή όλα κάποια στιγμή πληρώνονται……η φύση ..η θάλασσα και τα πλάσματα της είναι τσε δημιουργημένα για να επιβιώνουν….και θα το κάνουν…..οι χαμένοι όμως θα είμαστε εμείς……που δεν διαχειριστήκαμε σωστά αυτό το δώρο θεού…..που το διαλύσαμε στο βωμό της φήμης….και του εγωισμού μας….στο θυσιάσαμε την διατήρηση της καταναλωτικής μας υπόστασης…..
Είναι όμως κρίμα γι α νέα παΐδια όπως ο Μάρκος…να πάνε άδικα…γι μια μαλάκια…..
Θέλω να ευχαριστήσω τον μάρκο…..για το πολύτιμο μάθημα που πήρα από αυτόν….και από την οικογένεια του…….ευτυχώς για αυτούς….τα εγγονάκια τους έχουν απαλύνει τον πόνο τους……αλλά μια μανά πάντα θα πονά……
ΠΑΝΤΑ.
ΚΑΛΑ ΜΥΑΛΑ………
viewtopic.php?f=1&t=42823
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Πύρρειος νίκη
Δημοσίευση από gpet78 » 12 Νοέμ 2015, 16:28
Το τελευταίο διάστημα αν και συνεχίζω να ψαρεύω (πολύ λιγότερο από άλλες χρονιές) με υποφερτά αποτελέσματα και μερικές φορές με αξιόλογα θηράματα και εξακολουθώ να παρακολουθώ συστηματικά τα τεκταινόμενα στο φόρουμ, δεν είχα καμιά διάθεση να ποστάρω. Αλλά όπως και να το κάνουμε κάποιες δυνατές εμπειρίες και τρόπαια που εξακολουθεί να μας χαρίζει ο Οκτώβρης ,ο καλύτερος μήνας του ψαροντούφεκου για μένα, καλό είναι να τα μοιραζόμαστε.
Τέλη Οκτώβρη λίγες μέρες πριν αλλάξει η ώρα και καθώς η σχολική ζωή έχει αρχίσει να μπαίνει σε φουλ ρυθμούς οι ευκαιρίες και ο χρόνος για ψάρεμα λιγοστεύουν. Χωρίς πολλές προσδοκίες ξεκινώ μετά την δουλειά για ένα 2ωρο κοντινό απογευματινό ψαρεματάκι. Η εικόνα στην θάλασσα απογοητευτική, μόνο γερμανούς συναντούσα, αλλά συνέχιζα ακάθεκτος τα καρτέρια και τα συρτά εκτελώντας την τεχνική όσο πιο σωστά μπορούσα παρά την νέκρα στο βυθό που αναπόφευκτα ρίχνει την ψυχολογία (ασκήσεις υπομονής ονομάζω αυτές τις βουτιές). Λίγο πριν τη δύση πλέον και κάνοντας ένα συρτό, εμφανίζεται μια μοναχική συναγρίδα, εγώ προλαβαίνω να κρυφτώ, αυτή κάνει το λάθος να πλησιάσει για να με τσεκάρει και τελικά με μια μακρινή βολή καταφέρνω να πιάσω ένα καλούτσικο ψάρι 2,5 κιλά που σώζει τη μέρα. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω το σταυρό μου και να γυρίσω πίσω στην ακτή αλλά ο δαίμονας της ανθρώπινης απληστίας μου βάζει τσίτες : “αφού συνάντησες μια συναγρίδα να έχει βγει τόσο ρηχά ίσως υπάρχουν και άλλες παραδίπλα, άντε προλαβαίνεις να κάνεις 1-2 βουτιές ακόμα”. Υπακούοντας στη φωνή του δαίμονα κάνω ένα καρτέρι στο διπλανό πόστο χωρίς αποτέλεσμα. Μετά άλλο ένα καρτέρι στο παραδιπλανό πόστο και να που ξαφνικά από πίσω και πλάγια μου εμφανίζεται άφοβο ένα μεγάλο μαγιάτικο, μου δίνει αρκετό χρόνο για να στρίψω και να κάνω μια κοντινή βολή που κανονικά θα έπρεπε να είναι καίρια. Όμως φαίνεται το σάστισμα από την απρόσμενη συνάντηση με έκανε να μην σημαδέψω καλά και η βολή βρίσκει το ψάρι χαμηλότερα στα σκληρά λίγο πάνω από το μάγουλο. Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα γιατί ήξερα ότι ο εξοπλισμός μου θα δοκιμαζόταν. Τα θέματα του εξοπλισμού μου πολλά: η βέργα 6,5 με καρχαριάκια σχετικά λεπτή αλλά θεώρησα ότι δύσκολα θα σπάσει, η πετονιά ήταν ρακετόνημα 1,3 ελαφρός φθαρμένο αυτό το φοβόμουνα καθώς γνώριζα ότι δεν τα πάει καλά με τα βράχια και τραυματίζεται εύκολα αλλά από άποψη μηχανικής αντοχής δεν έχει θέμα και τέλος το σχοινί του μουλινέ απλό πολυεστερικό χωρίς προστατευτική επικάλυψη αλλά με καλή μηχανική αντοχή. Έτσι καθώς ο βυθός ήταν έντονα βραχώδης και πολύπλοκος ενώ το βάθος πολύ μικρό μόλις 4-5 μέτρα παίρνω την απόφαση να θέσω σε δοκιμασία την βέργα και το κλιπάρισμα παρά να ρισκάρω πιθανό μπλέξιμο των νημάτων στα βράχια που μπορεί να κατέληγε σε κόψιμο. Κοντράρω λοιπόν έντονα το ψάρι αμέσως μετά την βολή και μετά από 1 λεπτό και έχοντας πάρει μόλις 3 μέτρα μουλινέ το ψάρι αν και έδωσε τη μάχη του καταλήγει στα χέρια μου. Και τώρα πρέπει να δικαιολογήσω τον τίτλο“Πύρρειος νίκη” για αυτή την ιστορία. Όχι δεν ήταν μόνο η βέργα που στράβωσε ανεπανόρθωτα(την είχα μόλις 5 μήνες) που μου χάλασε αυτό το όμορφο ψάρεμα, αλλά περισσότερο κάποιες σκέψεις που με τυράννησαν για μέρες και δε με άφησαν να ευχαριστηθώ αυτή την ψαριά:
- Γιατί να χαρώ με αυτό το μαγιάτικο που το έπιασα πανεύκολα σε σχετικά μικρό χρόνο με γελοία εύκολη βολή και σε γελοίο βάθος και να μην χαρώ περισσότερο για τη συναγρίδα που και η βολή ήταν πολύ δύσκολη και η βουτιά αρκετά τεχνική και πιο νόστιμη ήταν εννοείται.
- Γιατί να βγάλω ένα “ψάρι τρόπαιο” τόσο κοντά στο σπίτι μου χωρίς καμία δυσκολία. Ενώ άλλες φορές πας χιλιόμετρα μακριά, βουτάς βαθιά, πιάνεις τρελούς χρόνους, κάνεις δεκάδες βουτιές και τελικά δε βγαίνει τίποτα αξιόλογο;
- Τελικά εγώ ψαρεύω; ή απλώς “Η ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ” μου στέλνει τα ψάρια όταν θέλει και όποτε θέλει και εγώ το μόνο που κάνω είναι να είμαι εκεί για να εκτελώ ως δήμιος τα ψάρια που ΑΥΤΗ αποφάσισε να πεθάνουν;
Η ψαριά αυτή ήταν μια ακόμα τρανταχτή απόδειξη μιας θεωρίας που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό και με έχει κάνει να χάσω ένα μεγάλο μέρος από την ευχαρίστηση του ψαροντούφεκου: ότι δηλαδή έχοντας πλέον φτάσει σε ένα καλό επίπεδο ψαροντούφεκου το αν θα πιάσω ψάρια έχει ελάχιστα να κάνει με εμένα αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την τύχη, με την ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ. Κάθε μεγάλο ψάρι που βγάζουμε μπορεί στιγμιαία να μας κάνει να φουσκώνουμε από περηφάνια για το “κατόρθωμα” μας αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το λογικό αποτέλεσμα των νόμων της φύσης και της στατιστικής: Ήμαστε τα πιο έξυπνα ζώα και οι ανώτεροι θηρευτές σε αυτό τον πλανήτη, το να καμακώνουμε κάποια μεγάλα αλλά “χαζά” σε σχέση με εμάς ψάρια δεν είναι κατόρθωμα αλλά κάτι πολύ ασήμαντο και αναμενόμενο που έχει να κάνει με την θέση μας στην τροφική αλυσίδα. Το μόνο βασικά που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να είμαστε εκεί ΣΤΗ ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ
viewtopic.php?f=1&t=52443
Δημοσίευση από gpet78 » 12 Νοέμ 2015, 16:28
Το τελευταίο διάστημα αν και συνεχίζω να ψαρεύω (πολύ λιγότερο από άλλες χρονιές) με υποφερτά αποτελέσματα και μερικές φορές με αξιόλογα θηράματα και εξακολουθώ να παρακολουθώ συστηματικά τα τεκταινόμενα στο φόρουμ, δεν είχα καμιά διάθεση να ποστάρω. Αλλά όπως και να το κάνουμε κάποιες δυνατές εμπειρίες και τρόπαια που εξακολουθεί να μας χαρίζει ο Οκτώβρης ,ο καλύτερος μήνας του ψαροντούφεκου για μένα, καλό είναι να τα μοιραζόμαστε.
Τέλη Οκτώβρη λίγες μέρες πριν αλλάξει η ώρα και καθώς η σχολική ζωή έχει αρχίσει να μπαίνει σε φουλ ρυθμούς οι ευκαιρίες και ο χρόνος για ψάρεμα λιγοστεύουν. Χωρίς πολλές προσδοκίες ξεκινώ μετά την δουλειά για ένα 2ωρο κοντινό απογευματινό ψαρεματάκι. Η εικόνα στην θάλασσα απογοητευτική, μόνο γερμανούς συναντούσα, αλλά συνέχιζα ακάθεκτος τα καρτέρια και τα συρτά εκτελώντας την τεχνική όσο πιο σωστά μπορούσα παρά την νέκρα στο βυθό που αναπόφευκτα ρίχνει την ψυχολογία (ασκήσεις υπομονής ονομάζω αυτές τις βουτιές). Λίγο πριν τη δύση πλέον και κάνοντας ένα συρτό, εμφανίζεται μια μοναχική συναγρίδα, εγώ προλαβαίνω να κρυφτώ, αυτή κάνει το λάθος να πλησιάσει για να με τσεκάρει και τελικά με μια μακρινή βολή καταφέρνω να πιάσω ένα καλούτσικο ψάρι 2,5 κιλά που σώζει τη μέρα. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω το σταυρό μου και να γυρίσω πίσω στην ακτή αλλά ο δαίμονας της ανθρώπινης απληστίας μου βάζει τσίτες : “αφού συνάντησες μια συναγρίδα να έχει βγει τόσο ρηχά ίσως υπάρχουν και άλλες παραδίπλα, άντε προλαβαίνεις να κάνεις 1-2 βουτιές ακόμα”. Υπακούοντας στη φωνή του δαίμονα κάνω ένα καρτέρι στο διπλανό πόστο χωρίς αποτέλεσμα. Μετά άλλο ένα καρτέρι στο παραδιπλανό πόστο και να που ξαφνικά από πίσω και πλάγια μου εμφανίζεται άφοβο ένα μεγάλο μαγιάτικο, μου δίνει αρκετό χρόνο για να στρίψω και να κάνω μια κοντινή βολή που κανονικά θα έπρεπε να είναι καίρια. Όμως φαίνεται το σάστισμα από την απρόσμενη συνάντηση με έκανε να μην σημαδέψω καλά και η βολή βρίσκει το ψάρι χαμηλότερα στα σκληρά λίγο πάνω από το μάγουλο. Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα γιατί ήξερα ότι ο εξοπλισμός μου θα δοκιμαζόταν. Τα θέματα του εξοπλισμού μου πολλά: η βέργα 6,5 με καρχαριάκια σχετικά λεπτή αλλά θεώρησα ότι δύσκολα θα σπάσει, η πετονιά ήταν ρακετόνημα 1,3 ελαφρός φθαρμένο αυτό το φοβόμουνα καθώς γνώριζα ότι δεν τα πάει καλά με τα βράχια και τραυματίζεται εύκολα αλλά από άποψη μηχανικής αντοχής δεν έχει θέμα και τέλος το σχοινί του μουλινέ απλό πολυεστερικό χωρίς προστατευτική επικάλυψη αλλά με καλή μηχανική αντοχή. Έτσι καθώς ο βυθός ήταν έντονα βραχώδης και πολύπλοκος ενώ το βάθος πολύ μικρό μόλις 4-5 μέτρα παίρνω την απόφαση να θέσω σε δοκιμασία την βέργα και το κλιπάρισμα παρά να ρισκάρω πιθανό μπλέξιμο των νημάτων στα βράχια που μπορεί να κατέληγε σε κόψιμο. Κοντράρω λοιπόν έντονα το ψάρι αμέσως μετά την βολή και μετά από 1 λεπτό και έχοντας πάρει μόλις 3 μέτρα μουλινέ το ψάρι αν και έδωσε τη μάχη του καταλήγει στα χέρια μου. Και τώρα πρέπει να δικαιολογήσω τον τίτλο“Πύρρειος νίκη” για αυτή την ιστορία. Όχι δεν ήταν μόνο η βέργα που στράβωσε ανεπανόρθωτα(την είχα μόλις 5 μήνες) που μου χάλασε αυτό το όμορφο ψάρεμα, αλλά περισσότερο κάποιες σκέψεις που με τυράννησαν για μέρες και δε με άφησαν να ευχαριστηθώ αυτή την ψαριά:
- Γιατί να χαρώ με αυτό το μαγιάτικο που το έπιασα πανεύκολα σε σχετικά μικρό χρόνο με γελοία εύκολη βολή και σε γελοίο βάθος και να μην χαρώ περισσότερο για τη συναγρίδα που και η βολή ήταν πολύ δύσκολη και η βουτιά αρκετά τεχνική και πιο νόστιμη ήταν εννοείται.
- Γιατί να βγάλω ένα “ψάρι τρόπαιο” τόσο κοντά στο σπίτι μου χωρίς καμία δυσκολία. Ενώ άλλες φορές πας χιλιόμετρα μακριά, βουτάς βαθιά, πιάνεις τρελούς χρόνους, κάνεις δεκάδες βουτιές και τελικά δε βγαίνει τίποτα αξιόλογο;
- Τελικά εγώ ψαρεύω; ή απλώς “Η ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ” μου στέλνει τα ψάρια όταν θέλει και όποτε θέλει και εγώ το μόνο που κάνω είναι να είμαι εκεί για να εκτελώ ως δήμιος τα ψάρια που ΑΥΤΗ αποφάσισε να πεθάνουν;
Η ψαριά αυτή ήταν μια ακόμα τρανταχτή απόδειξη μιας θεωρίας που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό και με έχει κάνει να χάσω ένα μεγάλο μέρος από την ευχαρίστηση του ψαροντούφεκου: ότι δηλαδή έχοντας πλέον φτάσει σε ένα καλό επίπεδο ψαροντούφεκου το αν θα πιάσω ψάρια έχει ελάχιστα να κάνει με εμένα αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την τύχη, με την ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ. Κάθε μεγάλο ψάρι που βγάζουμε μπορεί στιγμιαία να μας κάνει να φουσκώνουμε από περηφάνια για το “κατόρθωμα” μας αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το λογικό αποτέλεσμα των νόμων της φύσης και της στατιστικής: Ήμαστε τα πιο έξυπνα ζώα και οι ανώτεροι θηρευτές σε αυτό τον πλανήτη, το να καμακώνουμε κάποια μεγάλα αλλά “χαζά” σε σχέση με εμάς ψάρια δεν είναι κατόρθωμα αλλά κάτι πολύ ασήμαντο και αναμενόμενο που έχει να κάνει με την θέση μας στην τροφική αλυσίδα. Το μόνο βασικά που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να είμαστε εκεί ΣΤΗ ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ
viewtopic.php?f=1&t=52443
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
ο πρώτος αλλά... τι ΠΡΩΤΟΣ
Δημοσίευση από mitsosub » 22 Αύγ 2012, 20:19
Ψαροντούφεκο ξεκίνησα πριν κανα 12 ρι χρόνια με ενα lanara lanspor 65
δεν είχα αφήσει πέρκα για πέρκα και χειλού για χειλού στην αρχή
Στην συνέχεια ήρθαν μακρύτερα όπλα τα 1α καρτεράκια
και τα 1α καλά ψάρια σηκιό/σαργοι και που και που κανα μαναλάκι.
Τα τελευταία 4-5 χρόνια πήρα κάποια παραπάνω μέτρα (αρκετά για μένα)<<καλύτερο εξοπλισμο>>
και οι 1ες συναγρίδες ήταν πραγματικότητα.
Ολα αυτα τα χρόνια ένα ψάρι με στοίχειωνε..
θές γιατί πλέον στα νερά μας οι 2-3 που έχουν απομείνει εχουν phd master ktl
θες λόγω επικέντρωσης στο καρτέρι θες λόγω ατυχίας (μου χαν ξεψαρίσει 2 ψάρια )
ποτέ μα ποτε δεν είχα βγάλει ροφο...
Μέχρι ανήμερα της Παναγίας οπου έβγαλα τον μπούλη παρακάτω.... Η ιστορία πάει κάπως έτσι
14 αυγούστου και ενώ η ώρα είχε πάει 7 περίπου με βρίσκει να καρτερεύω σε γνωστό κομμάτι της περιοχής
( οπου πριν κανα 2 χρόνια είχα δει ενα παρόμοιο ψάρι... )
οι συναγρίδες γενικώς ηταν εξαφανισμένες παντού...αλλά ενας καλός σηκιός και ενα σκαθάρι βρισκόταν στο ψυγειάκι
στα τελευτάια καρτέρια λοιπον η ανυπαρξία των ροζ με σπρώχνει να κοιτάξω και σε ενα ανισοπεδες σημείο δεξιά μου
ενώ καρτέρευα αντίθετα
γυρνάω το σώμα μου σερνομαι 2 -3 μέτρα και ξεπροβάλλω
βλέπω το ψάρι face to face που λένε...
η σαστιμάρα δείνει ευκαιρία στο ψάρι να στρείψει 180 μοιρες και η βολή το βρίσκει ουρά με κατεύθυνση κεφάλι
σουβλάκι σκεφτομαι (αλσ με ανάποδο 1*16μιση και 1*17,5 με 6.75 βέργα)αμ δε.....
το ψάρι μπαίνει σε ένα θαλάμι και εγώ ανεβαίνω πάνω..
Η επόμενη βουτιά με βρίσκει να παράτηρώ το θαλάμι του ροφού
σπήλιά κανα μετρο τρύπα απο πάνω και 2 η σπηλιά επίσης κανα μέτρο
3η βουτιά... μπορώ να πιάσω την βέργα απο το κενο αναμεσα στις 2 σπηλές αλλά το ψάρι δεν κάνει βήμα.
Η εμπειρία που χω αποκομμίσει απο διάφορα ποστ παιδιών εδώ μέσα με έκανε να σταχυολογήσω ενώ δεν μου χε ξανατύχει ποτέ
( εκ του αποτελέσματος σωστα την κατάσταση)!
καταρχήν μονος(μεγάλη μλκια αλλα.. ) και το βάθος απαγορευτικο για μοναχικό ξεβράχωμα
παίρνω ένα καλαθούράκι απο την βάρκα δένω το σκοινί κανα 4 μέτρα απο την επιφάνεια και επιστροφή σπίτι..
Τηλέφωνο στο ζευγάρι (θαλασσινος) ραντεβού 6 μιση την άλλη μέρα(υπνος δεν πρέπει να παιξε για κανένα απο τους 2)
2 βουτιές και οι φωνές μας να ακούγονται μέχρι Χαλκίδα...
η βέργα αφού έιχε κάνει γωνία λιγο πιο κάτω απ το φτεράκι είχε σταματήσει περίπου 20 εκατοστα στο σώμα του ροφού!
το ψάρι απο την συνεχή πίεση είχε βγεί στην 1η σπηλιά ενώ 10 ώρες μετα ήταν ζωντανό αλλά φανερα καταπονημένο.
Στην συνέχεια τα γνώστα φωτο κτλ κτλ κτλ
Η υπομονη και η επιμονή τελικά ανταμείβουν
οσο για τον καφενέ μας εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι οποιος έχει την ελαχιστη ικανότητα να
φιλτράρει όσα γράφονται εδώ μέσα (πέραν της παρέας/χαβαλέ κτλ) μόνο κερδισμένος βγαίνει !
Α και μια τουμπανο τσιπούρα προσωπικό ρεκόρ απο ψαρεμα λιγων ημερών πριν έτσι να γουστάρουμε viewtopic.php?f=1&t=27777
Δημοσίευση από mitsosub » 22 Αύγ 2012, 20:19
Ψαροντούφεκο ξεκίνησα πριν κανα 12 ρι χρόνια με ενα lanara lanspor 65
δεν είχα αφήσει πέρκα για πέρκα και χειλού για χειλού στην αρχή
Στην συνέχεια ήρθαν μακρύτερα όπλα τα 1α καρτεράκια
και τα 1α καλά ψάρια σηκιό/σαργοι και που και που κανα μαναλάκι.
Τα τελευταία 4-5 χρόνια πήρα κάποια παραπάνω μέτρα (αρκετά για μένα)<<καλύτερο εξοπλισμο>>
και οι 1ες συναγρίδες ήταν πραγματικότητα.
Ολα αυτα τα χρόνια ένα ψάρι με στοίχειωνε..
θές γιατί πλέον στα νερά μας οι 2-3 που έχουν απομείνει εχουν phd master ktl
θες λόγω επικέντρωσης στο καρτέρι θες λόγω ατυχίας (μου χαν ξεψαρίσει 2 ψάρια )
ποτέ μα ποτε δεν είχα βγάλει ροφο...
Μέχρι ανήμερα της Παναγίας οπου έβγαλα τον μπούλη παρακάτω.... Η ιστορία πάει κάπως έτσι
14 αυγούστου και ενώ η ώρα είχε πάει 7 περίπου με βρίσκει να καρτερεύω σε γνωστό κομμάτι της περιοχής
( οπου πριν κανα 2 χρόνια είχα δει ενα παρόμοιο ψάρι... )
οι συναγρίδες γενικώς ηταν εξαφανισμένες παντού...αλλά ενας καλός σηκιός και ενα σκαθάρι βρισκόταν στο ψυγειάκι
στα τελευτάια καρτέρια λοιπον η ανυπαρξία των ροζ με σπρώχνει να κοιτάξω και σε ενα ανισοπεδες σημείο δεξιά μου
ενώ καρτέρευα αντίθετα
γυρνάω το σώμα μου σερνομαι 2 -3 μέτρα και ξεπροβάλλω
βλέπω το ψάρι face to face που λένε...
η σαστιμάρα δείνει ευκαιρία στο ψάρι να στρείψει 180 μοιρες και η βολή το βρίσκει ουρά με κατεύθυνση κεφάλι
σουβλάκι σκεφτομαι (αλσ με ανάποδο 1*16μιση και 1*17,5 με 6.75 βέργα)αμ δε.....
το ψάρι μπαίνει σε ένα θαλάμι και εγώ ανεβαίνω πάνω..
Η επόμενη βουτιά με βρίσκει να παράτηρώ το θαλάμι του ροφού
σπήλιά κανα μετρο τρύπα απο πάνω και 2 η σπηλιά επίσης κανα μέτρο
3η βουτιά... μπορώ να πιάσω την βέργα απο το κενο αναμεσα στις 2 σπηλές αλλά το ψάρι δεν κάνει βήμα.
Η εμπειρία που χω αποκομμίσει απο διάφορα ποστ παιδιών εδώ μέσα με έκανε να σταχυολογήσω ενώ δεν μου χε ξανατύχει ποτέ
( εκ του αποτελέσματος σωστα την κατάσταση)!
καταρχήν μονος(μεγάλη μλκια αλλα.. ) και το βάθος απαγορευτικο για μοναχικό ξεβράχωμα
παίρνω ένα καλαθούράκι απο την βάρκα δένω το σκοινί κανα 4 μέτρα απο την επιφάνεια και επιστροφή σπίτι..
Τηλέφωνο στο ζευγάρι (θαλασσινος) ραντεβού 6 μιση την άλλη μέρα(υπνος δεν πρέπει να παιξε για κανένα απο τους 2)
2 βουτιές και οι φωνές μας να ακούγονται μέχρι Χαλκίδα...
η βέργα αφού έιχε κάνει γωνία λιγο πιο κάτω απ το φτεράκι είχε σταματήσει περίπου 20 εκατοστα στο σώμα του ροφού!
το ψάρι απο την συνεχή πίεση είχε βγεί στην 1η σπηλιά ενώ 10 ώρες μετα ήταν ζωντανό αλλά φανερα καταπονημένο.
Στην συνέχεια τα γνώστα φωτο κτλ κτλ κτλ
Η υπομονη και η επιμονή τελικά ανταμείβουν
οσο για τον καφενέ μας εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι οποιος έχει την ελαχιστη ικανότητα να
φιλτράρει όσα γράφονται εδώ μέσα (πέραν της παρέας/χαβαλέ κτλ) μόνο κερδισμένος βγαίνει !
Α και μια τουμπανο τσιπούρα προσωπικό ρεκόρ απο ψαρεμα λιγων ημερών πριν έτσι να γουστάρουμε viewtopic.php?f=1&t=27777
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ - Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Δημοσίευση από dimak » 18 Αύγ 2012, 21:28
Ο ΜΑΣΤΡΟ ΓΙΑΝΝΗΣ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 54#p202154
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... =1&t=14197
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ... ΣΚΟΥΡΑ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 12#p261212
Χαιρετώ την παρέα μετά από πολύ καιρό. Ο Χλάπας επιστρέφει για...
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Το σκοτάδι έπεσε πιο βαρύ από ποτέ στα βαθιά λιβάδια της ποσειδωνίας. Μικρά και μεγάλα ψάρια στέκονταν μουδιασμένα , χωρίς να τολμούν να μπουν στα -αίφνης ανασφαλή- καταφύγια τους. Τα λόγια του Χλάπα, τα οποία είχαν αγνοήσει, αποδείχτηκαν προφητικά. Ο φόβος για το μεγάλο θηρευτή, για το πιο επικίνδυνο ζώο της πλάσης , άρχισε να φωλιάζει για τα καλά στην ψυχή τους. Οι αιώνες προσαρμογής στη ζώνη του ημίφωτος αποδείχθηκαν άχρηστοι μπροστά στις προκλήσεις της νέας εποχής. Τα πρότυπα συμπεριφοράς, η ράθυμη και νωχελική τους φύση , έπρεπε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αλλάξουν. Η εμπειρία των ψαριών της ρηχής ζώνης που πρόσφατα είχαν μεταναστεύσει στα βαθιά, οι γνώσεις του θρυλικού Χλάπα, θα αποτελούσαν τον πυρήνα προσαρμογής τους.
Ο ξεπεσμένος άρχοντας, ο θρύλος της ρηχοπατιάς, πηγαινοερχόταν στα λιβάδια προσπαθώντας να βοηθήσει τους νέους συντρόφους του να ξεπεράσουν το σοκ. Προσπαθούσε να τους πείσει ότι η εισβολή του νέου θηρευτή στα μέρη τους , δεν ήταν παρά το τέλος μιας εποχής και η έναρξη μιας άλλης . ΄Ήξερε όμως, ότι δεν τους έλεγε παρά τη μισή αλήθεια. Δεν τολμούσε να εκμυστηρευτεί το ερώτημα που τον βασάνιζε.
“Αφού είναι απλώς το ξημέρωμα μιας νέας εποχής, γιατί Χλάπα έφυγες από το σπίτι σου? Γιατί αναζήτησες την ασφάλεια του ημίφωτος?”
“Γιατί είμαι γέρος και κουρασμένος”, απαντούσε στον εαυτό του ο Μπάμπης.
“ Δε με πειράζουν οι άνθρωποι , αλλά σιχάθηκα την απληστία και την αλαζονεία κάποιων. Γιατί έφτασα στο σημείο να μισήσω, να θέλω εκδίκηση”.
“Και τι παράδειγμα δίνει η φυγή σου , στους νέους σου συντρόφους ? Θα πρέπει να μεταναστεύσουν ακόμα πιο βαθιά”?
“Όχι πρέπει να μείνουν εδώ και να προσαρμοστούν. Να μάθουν να ζουν με τους ανθρώπους. Ότι έκανα κι εγώ σε όλη μου τη ζωή. Ότι σταμάτησα να κάνω...”
Ο Χλάπας συνειδητοποίησε την αντίφαση που καθόριζε τη ζωή του και δειλά στην αρχή, απόλυτα ξεκάθαρα αργότερα, είδε εικόνες από το κοντινό μέλλον. Εικόνες γεμάτες φως και χρώμα, ήχους και ένταση. Εικόνες του μέλλοντος, ερχόμενες από το παρελθόν. Εικόνες που -μετά από πολύ καιρό- άρχισαν να διαλύουν το μαύρο σκοτάδι της ψυχής του. Η γλυκιά προσμονή της επιστροφής συνεπήρε το γέρικο ψάρι και εξαφάνισε τον πόνο από τη χτυπημένη ράχη του. Με εφηβική ορμή επιτάχυνε το ρυθμό του ώστε να φέρει την ώρα της επιστροφής λίγο πιο κοντά.
Το συμβούλιο των γηραιών, αυτή τη φορά, ήταν εντελώς διαφορετικό για το γίγαντα των ρηχών νερών. Κανένα ψάρι δε βρέθηκε να τον αποπάρει και να χλευάσει τα λόγια του, κανένας δε τον αντιμετώπισε σαν ξεπεσμένο άρχοντα, όπως την πρώτη φορά που προσπάθησε να προειδοποιήσει τους κατοίκους του ημίφωτος για την εισβολή των ανθρώπων. Τα βλέμματα συγκεντρώθηκαν πάνω του και ακόμα και οι γηραιότεροι περίμεναν γεμάτοι ντροπή και φόβο το Χλάπα να μιλήσει. Όλοι βλέπανε στο πρόσωπό του το σωτήρα, αυτόν που με ασφάλεια θα τους καθοδηγούσε στην εποχή της “εισβολής”. Στα σχέδια του Μπάμπη όμως, δεν περιλαμβανόταν ο ρόλος του σωτήρα...
“Φίλοι μου, πολύ σύντομα θα επιστρέψω εκεί που γεννήθηκα και έζησα όλη μου τη ζωή. Τις τελευταίες ώρες σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν έπρεπε να είχα μεταναστεύσει. Όλα όμως γίνονται για κάποια λόγο. Συχνά δε τον καταλαβαίνουμε ,η τον καταλαβαίνουμε πολύ αργότερα.”
“ Ίσως άφησα τα μέρη μου για να βρίσκομαι κοντά σας την ώρα της εισβολής. Ίσως, με κάποιο τρόπο που δεν τον γνωρίζω , να ήμουν αυτός που προκάλεσα την εισβολή. Έζησα μια ολόκληρη ζωή παρέα με τους ανθρώπους και έζησα καλά. Πολύ σύντομα θα μάθετε και εσείς να ζείτε μαζί τους. Η εισβολή τους στα μέρη σας, δεν είναι το τέλος, αλλά η χαραυγή μιας νέας εποχής. Ο μεγάλος θηρευτής είναι πολύ ικανός και έξυπνος. Βρίσκει διαρκώς καινούργια όπλα και νέους τρόπους , έχει υπερβεί κατά πολύ τη στεριανή του φύση, αλλά ποτέ δε θα γίνει ψάρι.”
“Εύχομαι οι άνθρωποι που θα έρθετε σε επαφή να είναι εγκρατείς και μετρημένοι. Σεβαστείτε τους και θα σας σεβαστούν. Να θυμάστε πάντα, ότι με όσα κάνετε ή όσα δεν κάνετε, επιτρέπετε στους ανθρώπους να σας πάρουν μαζί τους ή όχι.”
Η σιωπή έπεσε βαριά ανάμεσα στους γηραιότερους των κατοίκων της ποσειδωνίας. Όλοι κατάλαβαν ότι ήταν μάταιο να προσπαθήσουν να μεταπείσουν το Μπάμπη και ότι έπρεπε να χαράξουν τη δική τους πορεία , στο δικό τους τόπο, με τις δικές τους δυνάμεις.
“Αδέρφια μη με χαιρετάτε. Τώρα που έμαθα το δρόμο για τα βαθιά και για όσο αντέχει το γέρικο κορμί μου θα έρχομαι να σας βλέπω” , είπε παρηγορητικά ο Χλάπας και κίνησε για το δρόμο της επιστροφής. Είχε κατά νου να κάνει μια μεγάλη βόλτα για να καλέσει τους σκορπισμένους αυλικούς του , καθώς και όσους νέους θα ήθελαν να τον συντροφεύσουν στη ζώνη των χρωμάτων. Όμως τα νέα είχαν ήδη κυκλοφορήσει και οι παλιοί σύντροφοι του Χλάπα ετοιμάζονταν...
Ελάχιστα ψάρια κυκλοφορούσαν στο δρόμο της επιστροφής και τα καλέσματα του γερο-ροφού μάλλον δεν έπιαναν τόπο. Ανησύχησε λίγο ο Μπάμπης, αλλά η λαχτάρα του να φτάσει στον τόπο του ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δε χαλούσε τη διάθεσή του. Πριν ακόμα αποκτήσει οπτική επαφή με τον τόπο του , ένιωσε τον παλμό της φουρτούνας πάνω του και άκουσε τα κύματα που μαστίγωναν ανελέητα την ακτογραμμή. Κοντοστάθηκε μια στιγμή για να απολαύσει το παιχνίδισμα του φωτός και σήκωσε το βλέμμα προς το λημέρι του.
Όλοι ήταν εκεί!
Όλα θύμιζαν τις καλύτερες μέρες της δυναστείας του Μπάμπη του Χλάπα, του βασιλιά της ακτογραμμής, που επέστρεφε στον τόπο του.
Το κοπάδι των συναγρίδων κατέκλυζε το χώρο μπροστά από τα μαλλιαρά κατρακύλια , αδιαφορώντας για τα κοπάδια των σαργών και των κακαρέλων, τους σηκιούς που μπαινόβγαιναν στα δαιδαλώδη συμπλέγματα βράχων και τα χιλιάδες μικρά και μεγαλύτερα ψάρια που με την παρουσία τους υποδέχονταν τον μεγάλο ροφό. Μόνο η βασίλισσα των συναγρίδων και ο γερο-Παντελής ξέκοψαν και έσπευσαν να συνοδεύσουν το Μπάμπη στο λημέρι του.
Συγκινημένος ο Μπάμπης , στάθηκε στο μπαλκονάκι για να νιώσει το γνώριμο παλμό της αυλής του και την αντάρα της φουρτούνας πάνω του. Δε θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερη επιστροφή. Τα διαμελισμένα κομμάτια της ύπαρξής του, με τον πιο φυσικό και γρήγορο τρόπο , ξαναβρήκαν τη θέση τους.
Όλα?
Ίσως μόνο, κάποιος έλλειπε.
Ένας άνθρωπος.
Ο μαστρο-Γιάννης...
Η βουή της μεγάλης πόλης , ήταν ακόμα μεγαλύτερη και σίγουρα απίστευτα πιο αφύσικη, από τη βουή της φουρτούνας. Ο μαστρο-Γιάννης , κλεισμένος στο γραφείο του παρακολουθούσε άκεφος τις εργασίες στο συνεργείο. Το μυαλό του και η ψυχή του παρέμεναν κολλημένα στο “νησί”. Στο περιβολάκι του, εκεί που βασίλευε ο Μπάμπης. Ο μαστρο-Γιάννης ανησυχούσε. Τον τελευταίο καιρό το περιβολάκι του ήταν άδειο και ο Μπάμπης άφαντος. Στα φόρουμ κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για έναν μεγάλο ροφό στο “νησί” που κόντεψε να πνίξει δυο “μανάβηδες”, παρότι άσχημα χτυπημένος. Ο μάστορας δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο Μπάμπης, ο περιβολάρης του, ήταν ο ροφός που πρωταγωνιστούσε στις φήμες. Όσο όμως δεν έβλεπε τον Μπάμπη, όσο ο τόπος που κατοικούσε ήταν απελπιστικά έρημος, ανησυχούσε. Σε κάθε ευκαιρία επισκεπτόταν το “νησί” , κρατώντας το θρυλικό Marc Valentin, από συνήθεια περισσότερο. Ήθελε μόνο να δει το γεροροφό με τον οποίο μεγάλωσαν παρέα. Να ξαναδεί το περιβολάκι του γεμάτο ζωή. Αν και τώρα πια, συνειδητοποιούσε ότι το “περιβολάκι” του ποτέ δεν υπήρξε. Τόσα χρόνια επισκέπτης ήταν, αλλά μόλις τώρα κατανοούσε ότι το “περιβολάκι” δεν ήταν δικό του, αλλά του Μπάμπη. Ότι ο “περιβολάρης” του δεν ήταν ο υπηρέτης, αλλά το αφεντικό του τόπου. Ένα αφεντικό πολύ διαφορετικό από τα αφεντικά τον ανθρώπων.
Πριν από πολλά χρόνια ο μαστρο-Γιάννης είχε πετύχει το Μπάμπη εγκλωβισμένο κάτω από μια μικρή πλάκα χωρίς έξοδο διαφυγής. Ακόμα αναρωτιέται τους λόγους που τον ώθησαν να χαρίσει τη ζωή στον αβοήθητο ροφό. Ξέρει όμως , ότι κάτι άλλαξε μετά από εκείνη τη μέρα. Ένιωσε ότι με την πράξη αυτή οι υποβρύχιοι κάτοικοι τον αποδέχθηκαν ως έναν ακόμα θηρευτή, από τους πολλούς που ζούσαν στη θάλασσα.
Ο μαστρο-Γιάννης αγνοούσε πολλά από τα γεγονότα που είχαν συμβεί στο “περιβολάκι”. Ψυχανεμιζόταν διάφορα, αλλά δεν δεν ήξερε ότι ο Μπάμπης με περιπετειώδη τρόπο είχε μεταναστεύσει για τα βαθιά και είχε ξαναγυρίσει στον τόπο του. Κανόνισε τις διακοπές του στο “νησί” , με σκοπό να περάσει όσες ώρες του επέτρεπαν τα μελτέμια στο “περιβολάκι”. Η αγωνία για τον φίλο του , αν μπορεί κάποιος να ονομάσει έτσι ένα ψάρι, τον κατέτρωγε. Κάτι πολύ βαθύ και ιερό τον ένωνε με αυτό το γέρικο ροφό. Ένιωθε ότι η πράξη του αποχαιρετισμού -που ποτέ δεν είχε γίνει-ήταν βαθύτατα χαραγμένη στη μοίρα τους.
Ο καιρός περνούσε πολύ γρήγορα για το Χλάπα από τη μέρα της επιστροφής του. Η ψυχή του είχε γαληνέψει στα γνώριμα ,φωτεινά νερά , αλλά η διαδικασία της φθοράς επιταχυνόταν καθημερινά. Η αυλή του Μπάμπη, παρότι ώρες-ώρες ερήμωνε στην παρουσία των ασεβών, θύμιζε τις καλύτερες εποχές του παρελθόντος. Οι κάτοικοι του βυθού εξακολουθούσαν να συνεισφέρουν το μερτικό τους στην αέναη πάλη θηρευτών-θηραμάτων. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να συλλέγουν , με πολύ κόπο, τους καρπούς της προσπάθειάς τους. Ο Χλάπας μοίραζε με όλο και μεγαλύτερη χαρά, αλλά όλο και περισσότερο κόπο, τις γνώσεις του και συντόνιζε τον παλμό της αυλής του. Το τέλος του ήταν πια πολύ κοντά. Συνάμα πιο επιθυμητό από ποτέ. Αυτή τη φορά όχι εξαιτίας του θυμού και της πίκρας, αλλά της συνείδησης ολοκλήρωσης μιας υπέροχης και συναρπαστικής ζωής.
Κατακλυσμένος από σκέψεις και αναμνήσεις , ρέμβαζε ο Μπάμπης στο μπαλκονάκι του, όταν ανάμεσα στον αχό του μέτριου κύματος ξεχώρισε το χαρακτηριστικό χωλό κολύμπι του μαστρο-Γιάννη. Άκουσε το ρυθμό της αναπνοής του και τον ήχο των παλαιομοδίτικων πέδιλων του μάστορα. Έδωσε στα γρήγορα σήμα στους αυλικούς τους να παραταχθούν λίγο κάτω και μπρος από το σημείο που συνήθιζε ο μάστορας να κάνει την ενέδρα του. Έκρυψε τον τεράστιο όγκο του στις σκιές του σπιτιού του και περίμενε.
“Γέρασες , μάστορα κι εσύ”, σκέφτηκε.
“Μαζί γεράσαμε, μόνο που εμένα ήρθε η ώρα μου να φύγω. Και τώρα, ξέρω και το τρόπο που θα φύγω”.
Η αγωνία εμπόδισε το μάστορα να χαλαρώσει. Γνώριζε το “περιβολάκι” απέξω κι ανακατωτά και παρότι δεν είχε οπτική επαφή με τα ψάρια, ένιωσε την παρουσία τους. Αισθάνθηκε το γεροροφό να παραμονεύει στις σκιές. Πήρε βιαστικά την τελευταία ανάσα, ανυπομονώντας να φτάσει στη σημαντικότερη συνάντηση της υποθαλάσσιας ζωής του. Η αλληλουχία των γνώριμων κινήσεων και η εικόνα του ζωντανού βυθού που σίμωνε, τον βοήθησαν να ανακτήσει την ηρεμία του και να απολαύσει τις εικόνες από τα παλιά. Προσγειώθηκε στο πόστο του και χάζεψε το πλήθος των μικρών και μεγάλων ψαριών που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την παρουσία του. Με το Marc Valentin ακουμπισμένο χαλαρά μπροστά του έστρεψε το βλέμμα του αριστερά, προς το μονόπετρο του Μπάμπη, απόλυτα βέβαιος ότι θα αντικρίσει τον αλλοτινό “περιβολάρη” του.
Όμως ο Μπάμπης, παίζοντας το τελευταίο παιχνίδι του, άφησε τις σκιές και κινήθηκε ανάμεσα στα δαιδαλώδη κατρακύλια, που οριακά χωρούσαν τον τεράστιο όγκο του, λίγο πιο βαθιά από το πόστο. Βγήκε δεξιά από το μάστορα και με ένα χτύπο της τεράστιας ουράς του τοποθέτησε το σώμα του λαμπάδα μπροστά στο όπλο του μαστρο-Γιάννη.
“Μπαγάσα, πάλι μου την έσκασες” σκέφτηκε ο μάστορας.
“Δεν πειράζει φτάνει που είσαι εδώ”.
“Γέρασες. Και αυτή η ουλή στη ράχη σου δεν υπήρχε. Οι φήμες ήταν αληθινές.
Αλλά γιατί σιμώνεις τόσο πολύ? Γιατί κατέβασες το κεφάλι σου?”
Ο Μπάμπης πλησίασε ακόμα πιο πολύ , σχεδόν ακουμπώντας την αιχμή της βέργας.
Όλη του η στάση προκαλούσε και συνάμα παρακαλούσε το μάστορα να πατήσει τη σκανδάλη...
“Όχι, δεν πρόκειται να το κάνω”, αντιστάθηκε ο μαστρο-Γιάννης.
Οπισθοχώρησε λίγο ο Χλάπας και με ορμή χτύπησε αυτή τη φορά τη βέργα του Marc Valentin.
“Εσύ είσαι αυτό που πρέπει να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που αξίζεις να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που επέλεξα να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που θα το κάνει”.
Σήκωσε το όπλο ο μαστρο-Γιάννης και πάτησε την σκανδάλη. Το βέλος από μόνο του βρήκε το κατάλληλο σημείο και το γέρικο ψάρι , ο βασιλιάς της ρηχοπατιάς, ακολούθησε το μεγάλο θηρευτή στην επιφάνεια.
Με πολύ κόπο ο μάστορας συγκράτησε τα δάκρυα του , καθώς έβλεπε το άψυχο σώμα του θηριώδους ροφού να κείτεται στο πάτωμα του φουσκωτού. Σαστισμένος , συνειδητοποίησε , ότι όλα αυτά τα χρόνια , δεν ήταν μόνο αυτός που επέλεγε τα ψάρια που θα θήρευε, αλλά και ότι τα ίδια τα ψάρια επέλεγαν συχνά να θηρευτούν. Ο Μπάμπης άφησε για το τέλος το σημαντικότερο και πιο ουσιαστικό από τα μαθήματά του. Πριν από αρκετά χρόνια είχε ανοίξει στο μάστορα την πόρτα του “περιβολιού”. Τώρα με τον εκούσιο θάνατό του, οδηγούσε το φίλο και θηρευτή του στα πιο δύσβατα μονοπάτια γνώσης, σε αυτά που ελάχιστοι άνθρωποι κατόρθωναν πια να φτάσουν. Τον οδήγησε πίσω στις εποχές που οι πρόγονοί του ζούσαν στη φύση και με τη φύση. Ως αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι ως σφετεριστές της.
Με χέρι που έτρεμε ακόμα, ο μαστρο-Γιάννης οδήγησε την κοφτερή λεπίδα στην κοιλιά του ροφού. Αναζήτησε, όπως κάθε φορά, το πολύτιμο σπλάχνο του Μπάμπη, αυτό που γέροι ψαράδες του νησιού τον είχαν μάθει τρώει ωμό. Η αρχαία τελετουργία που μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά στους θαλασσινούς , ανέκτησε το πλήρες νόημά της φωτίζοντας την ψυχή του στεριανού θηρευτή που πάσχιζε να υπερβεί τη φύση του.
Ο μαστρο-Γιάννης γύρισε το βλέμμα του στον κάβο και ευχαρίστησε νοερά τον τόπο που του είχε προσφέρει τόσες και τόσες συγκινήσεις. Αποχαιρέτησε τον τόπο που έζησε ο φίλος και σύντροφος και δάσκαλός του. Αλλά και ο εκλεκτότερος των θηραμάτων του.
Στράφηκε προς τον ήλιο που που έδυε και άφησε τα δάκρυα να προσθέσουν τη δική τους αρμύρα στην αρμύρα της θάλασσας...
viewtopic.php?f=9&t=27692
Δημοσίευση από dimak » 18 Αύγ 2012, 21:28
Ο ΜΑΣΤΡΟ ΓΙΑΝΝΗΣ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 54#p202154
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... =1&t=14197
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ... ΣΚΟΥΡΑ
http://www.spearfishingforum.gr/viewtop ... 12#p261212
Χαιρετώ την παρέα μετά από πολύ καιρό. Ο Χλάπας επιστρέφει για...
Ο ΜΠΑΜΠΗΣ Ο ΧΛΑΠΑΣ
Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Το σκοτάδι έπεσε πιο βαρύ από ποτέ στα βαθιά λιβάδια της ποσειδωνίας. Μικρά και μεγάλα ψάρια στέκονταν μουδιασμένα , χωρίς να τολμούν να μπουν στα -αίφνης ανασφαλή- καταφύγια τους. Τα λόγια του Χλάπα, τα οποία είχαν αγνοήσει, αποδείχτηκαν προφητικά. Ο φόβος για το μεγάλο θηρευτή, για το πιο επικίνδυνο ζώο της πλάσης , άρχισε να φωλιάζει για τα καλά στην ψυχή τους. Οι αιώνες προσαρμογής στη ζώνη του ημίφωτος αποδείχθηκαν άχρηστοι μπροστά στις προκλήσεις της νέας εποχής. Τα πρότυπα συμπεριφοράς, η ράθυμη και νωχελική τους φύση , έπρεπε σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να αλλάξουν. Η εμπειρία των ψαριών της ρηχής ζώνης που πρόσφατα είχαν μεταναστεύσει στα βαθιά, οι γνώσεις του θρυλικού Χλάπα, θα αποτελούσαν τον πυρήνα προσαρμογής τους.
Ο ξεπεσμένος άρχοντας, ο θρύλος της ρηχοπατιάς, πηγαινοερχόταν στα λιβάδια προσπαθώντας να βοηθήσει τους νέους συντρόφους του να ξεπεράσουν το σοκ. Προσπαθούσε να τους πείσει ότι η εισβολή του νέου θηρευτή στα μέρη τους , δεν ήταν παρά το τέλος μιας εποχής και η έναρξη μιας άλλης . ΄Ήξερε όμως, ότι δεν τους έλεγε παρά τη μισή αλήθεια. Δεν τολμούσε να εκμυστηρευτεί το ερώτημα που τον βασάνιζε.
“Αφού είναι απλώς το ξημέρωμα μιας νέας εποχής, γιατί Χλάπα έφυγες από το σπίτι σου? Γιατί αναζήτησες την ασφάλεια του ημίφωτος?”
“Γιατί είμαι γέρος και κουρασμένος”, απαντούσε στον εαυτό του ο Μπάμπης.
“ Δε με πειράζουν οι άνθρωποι , αλλά σιχάθηκα την απληστία και την αλαζονεία κάποιων. Γιατί έφτασα στο σημείο να μισήσω, να θέλω εκδίκηση”.
“Και τι παράδειγμα δίνει η φυγή σου , στους νέους σου συντρόφους ? Θα πρέπει να μεταναστεύσουν ακόμα πιο βαθιά”?
“Όχι πρέπει να μείνουν εδώ και να προσαρμοστούν. Να μάθουν να ζουν με τους ανθρώπους. Ότι έκανα κι εγώ σε όλη μου τη ζωή. Ότι σταμάτησα να κάνω...”
Ο Χλάπας συνειδητοποίησε την αντίφαση που καθόριζε τη ζωή του και δειλά στην αρχή, απόλυτα ξεκάθαρα αργότερα, είδε εικόνες από το κοντινό μέλλον. Εικόνες γεμάτες φως και χρώμα, ήχους και ένταση. Εικόνες του μέλλοντος, ερχόμενες από το παρελθόν. Εικόνες που -μετά από πολύ καιρό- άρχισαν να διαλύουν το μαύρο σκοτάδι της ψυχής του. Η γλυκιά προσμονή της επιστροφής συνεπήρε το γέρικο ψάρι και εξαφάνισε τον πόνο από τη χτυπημένη ράχη του. Με εφηβική ορμή επιτάχυνε το ρυθμό του ώστε να φέρει την ώρα της επιστροφής λίγο πιο κοντά.
Το συμβούλιο των γηραιών, αυτή τη φορά, ήταν εντελώς διαφορετικό για το γίγαντα των ρηχών νερών. Κανένα ψάρι δε βρέθηκε να τον αποπάρει και να χλευάσει τα λόγια του, κανένας δε τον αντιμετώπισε σαν ξεπεσμένο άρχοντα, όπως την πρώτη φορά που προσπάθησε να προειδοποιήσει τους κατοίκους του ημίφωτος για την εισβολή των ανθρώπων. Τα βλέμματα συγκεντρώθηκαν πάνω του και ακόμα και οι γηραιότεροι περίμεναν γεμάτοι ντροπή και φόβο το Χλάπα να μιλήσει. Όλοι βλέπανε στο πρόσωπό του το σωτήρα, αυτόν που με ασφάλεια θα τους καθοδηγούσε στην εποχή της “εισβολής”. Στα σχέδια του Μπάμπη όμως, δεν περιλαμβανόταν ο ρόλος του σωτήρα...
“Φίλοι μου, πολύ σύντομα θα επιστρέψω εκεί που γεννήθηκα και έζησα όλη μου τη ζωή. Τις τελευταίες ώρες σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν έπρεπε να είχα μεταναστεύσει. Όλα όμως γίνονται για κάποια λόγο. Συχνά δε τον καταλαβαίνουμε ,η τον καταλαβαίνουμε πολύ αργότερα.”
“ Ίσως άφησα τα μέρη μου για να βρίσκομαι κοντά σας την ώρα της εισβολής. Ίσως, με κάποιο τρόπο που δεν τον γνωρίζω , να ήμουν αυτός που προκάλεσα την εισβολή. Έζησα μια ολόκληρη ζωή παρέα με τους ανθρώπους και έζησα καλά. Πολύ σύντομα θα μάθετε και εσείς να ζείτε μαζί τους. Η εισβολή τους στα μέρη σας, δεν είναι το τέλος, αλλά η χαραυγή μιας νέας εποχής. Ο μεγάλος θηρευτής είναι πολύ ικανός και έξυπνος. Βρίσκει διαρκώς καινούργια όπλα και νέους τρόπους , έχει υπερβεί κατά πολύ τη στεριανή του φύση, αλλά ποτέ δε θα γίνει ψάρι.”
“Εύχομαι οι άνθρωποι που θα έρθετε σε επαφή να είναι εγκρατείς και μετρημένοι. Σεβαστείτε τους και θα σας σεβαστούν. Να θυμάστε πάντα, ότι με όσα κάνετε ή όσα δεν κάνετε, επιτρέπετε στους ανθρώπους να σας πάρουν μαζί τους ή όχι.”
Η σιωπή έπεσε βαριά ανάμεσα στους γηραιότερους των κατοίκων της ποσειδωνίας. Όλοι κατάλαβαν ότι ήταν μάταιο να προσπαθήσουν να μεταπείσουν το Μπάμπη και ότι έπρεπε να χαράξουν τη δική τους πορεία , στο δικό τους τόπο, με τις δικές τους δυνάμεις.
“Αδέρφια μη με χαιρετάτε. Τώρα που έμαθα το δρόμο για τα βαθιά και για όσο αντέχει το γέρικο κορμί μου θα έρχομαι να σας βλέπω” , είπε παρηγορητικά ο Χλάπας και κίνησε για το δρόμο της επιστροφής. Είχε κατά νου να κάνει μια μεγάλη βόλτα για να καλέσει τους σκορπισμένους αυλικούς του , καθώς και όσους νέους θα ήθελαν να τον συντροφεύσουν στη ζώνη των χρωμάτων. Όμως τα νέα είχαν ήδη κυκλοφορήσει και οι παλιοί σύντροφοι του Χλάπα ετοιμάζονταν...
Ελάχιστα ψάρια κυκλοφορούσαν στο δρόμο της επιστροφής και τα καλέσματα του γερο-ροφού μάλλον δεν έπιαναν τόπο. Ανησύχησε λίγο ο Μπάμπης, αλλά η λαχτάρα του να φτάσει στον τόπο του ήταν τόσο μεγάλη που τίποτα δε χαλούσε τη διάθεσή του. Πριν ακόμα αποκτήσει οπτική επαφή με τον τόπο του , ένιωσε τον παλμό της φουρτούνας πάνω του και άκουσε τα κύματα που μαστίγωναν ανελέητα την ακτογραμμή. Κοντοστάθηκε μια στιγμή για να απολαύσει το παιχνίδισμα του φωτός και σήκωσε το βλέμμα προς το λημέρι του.
Όλοι ήταν εκεί!
Όλα θύμιζαν τις καλύτερες μέρες της δυναστείας του Μπάμπη του Χλάπα, του βασιλιά της ακτογραμμής, που επέστρεφε στον τόπο του.
Το κοπάδι των συναγρίδων κατέκλυζε το χώρο μπροστά από τα μαλλιαρά κατρακύλια , αδιαφορώντας για τα κοπάδια των σαργών και των κακαρέλων, τους σηκιούς που μπαινόβγαιναν στα δαιδαλώδη συμπλέγματα βράχων και τα χιλιάδες μικρά και μεγαλύτερα ψάρια που με την παρουσία τους υποδέχονταν τον μεγάλο ροφό. Μόνο η βασίλισσα των συναγρίδων και ο γερο-Παντελής ξέκοψαν και έσπευσαν να συνοδεύσουν το Μπάμπη στο λημέρι του.
Συγκινημένος ο Μπάμπης , στάθηκε στο μπαλκονάκι για να νιώσει το γνώριμο παλμό της αυλής του και την αντάρα της φουρτούνας πάνω του. Δε θα μπορούσε να ελπίζει σε καλύτερη επιστροφή. Τα διαμελισμένα κομμάτια της ύπαρξής του, με τον πιο φυσικό και γρήγορο τρόπο , ξαναβρήκαν τη θέση τους.
Όλα?
Ίσως μόνο, κάποιος έλλειπε.
Ένας άνθρωπος.
Ο μαστρο-Γιάννης...
Η βουή της μεγάλης πόλης , ήταν ακόμα μεγαλύτερη και σίγουρα απίστευτα πιο αφύσικη, από τη βουή της φουρτούνας. Ο μαστρο-Γιάννης , κλεισμένος στο γραφείο του παρακολουθούσε άκεφος τις εργασίες στο συνεργείο. Το μυαλό του και η ψυχή του παρέμεναν κολλημένα στο “νησί”. Στο περιβολάκι του, εκεί που βασίλευε ο Μπάμπης. Ο μαστρο-Γιάννης ανησυχούσε. Τον τελευταίο καιρό το περιβολάκι του ήταν άδειο και ο Μπάμπης άφαντος. Στα φόρουμ κυκλοφορούσαν διάφορες φήμες για έναν μεγάλο ροφό στο “νησί” που κόντεψε να πνίξει δυο “μανάβηδες”, παρότι άσχημα χτυπημένος. Ο μάστορας δεν ήθελε να πιστέψει ότι ο Μπάμπης, ο περιβολάρης του, ήταν ο ροφός που πρωταγωνιστούσε στις φήμες. Όσο όμως δεν έβλεπε τον Μπάμπη, όσο ο τόπος που κατοικούσε ήταν απελπιστικά έρημος, ανησυχούσε. Σε κάθε ευκαιρία επισκεπτόταν το “νησί” , κρατώντας το θρυλικό Marc Valentin, από συνήθεια περισσότερο. Ήθελε μόνο να δει το γεροροφό με τον οποίο μεγάλωσαν παρέα. Να ξαναδεί το περιβολάκι του γεμάτο ζωή. Αν και τώρα πια, συνειδητοποιούσε ότι το “περιβολάκι” του ποτέ δεν υπήρξε. Τόσα χρόνια επισκέπτης ήταν, αλλά μόλις τώρα κατανοούσε ότι το “περιβολάκι” δεν ήταν δικό του, αλλά του Μπάμπη. Ότι ο “περιβολάρης” του δεν ήταν ο υπηρέτης, αλλά το αφεντικό του τόπου. Ένα αφεντικό πολύ διαφορετικό από τα αφεντικά τον ανθρώπων.
Πριν από πολλά χρόνια ο μαστρο-Γιάννης είχε πετύχει το Μπάμπη εγκλωβισμένο κάτω από μια μικρή πλάκα χωρίς έξοδο διαφυγής. Ακόμα αναρωτιέται τους λόγους που τον ώθησαν να χαρίσει τη ζωή στον αβοήθητο ροφό. Ξέρει όμως , ότι κάτι άλλαξε μετά από εκείνη τη μέρα. Ένιωσε ότι με την πράξη αυτή οι υποβρύχιοι κάτοικοι τον αποδέχθηκαν ως έναν ακόμα θηρευτή, από τους πολλούς που ζούσαν στη θάλασσα.
Ο μαστρο-Γιάννης αγνοούσε πολλά από τα γεγονότα που είχαν συμβεί στο “περιβολάκι”. Ψυχανεμιζόταν διάφορα, αλλά δεν δεν ήξερε ότι ο Μπάμπης με περιπετειώδη τρόπο είχε μεταναστεύσει για τα βαθιά και είχε ξαναγυρίσει στον τόπο του. Κανόνισε τις διακοπές του στο “νησί” , με σκοπό να περάσει όσες ώρες του επέτρεπαν τα μελτέμια στο “περιβολάκι”. Η αγωνία για τον φίλο του , αν μπορεί κάποιος να ονομάσει έτσι ένα ψάρι, τον κατέτρωγε. Κάτι πολύ βαθύ και ιερό τον ένωνε με αυτό το γέρικο ροφό. Ένιωθε ότι η πράξη του αποχαιρετισμού -που ποτέ δεν είχε γίνει-ήταν βαθύτατα χαραγμένη στη μοίρα τους.
Ο καιρός περνούσε πολύ γρήγορα για το Χλάπα από τη μέρα της επιστροφής του. Η ψυχή του είχε γαληνέψει στα γνώριμα ,φωτεινά νερά , αλλά η διαδικασία της φθοράς επιταχυνόταν καθημερινά. Η αυλή του Μπάμπη, παρότι ώρες-ώρες ερήμωνε στην παρουσία των ασεβών, θύμιζε τις καλύτερες εποχές του παρελθόντος. Οι κάτοικοι του βυθού εξακολουθούσαν να συνεισφέρουν το μερτικό τους στην αέναη πάλη θηρευτών-θηραμάτων. Οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να συλλέγουν , με πολύ κόπο, τους καρπούς της προσπάθειάς τους. Ο Χλάπας μοίραζε με όλο και μεγαλύτερη χαρά, αλλά όλο και περισσότερο κόπο, τις γνώσεις του και συντόνιζε τον παλμό της αυλής του. Το τέλος του ήταν πια πολύ κοντά. Συνάμα πιο επιθυμητό από ποτέ. Αυτή τη φορά όχι εξαιτίας του θυμού και της πίκρας, αλλά της συνείδησης ολοκλήρωσης μιας υπέροχης και συναρπαστικής ζωής.
Κατακλυσμένος από σκέψεις και αναμνήσεις , ρέμβαζε ο Μπάμπης στο μπαλκονάκι του, όταν ανάμεσα στον αχό του μέτριου κύματος ξεχώρισε το χαρακτηριστικό χωλό κολύμπι του μαστρο-Γιάννη. Άκουσε το ρυθμό της αναπνοής του και τον ήχο των παλαιομοδίτικων πέδιλων του μάστορα. Έδωσε στα γρήγορα σήμα στους αυλικούς τους να παραταχθούν λίγο κάτω και μπρος από το σημείο που συνήθιζε ο μάστορας να κάνει την ενέδρα του. Έκρυψε τον τεράστιο όγκο του στις σκιές του σπιτιού του και περίμενε.
“Γέρασες , μάστορα κι εσύ”, σκέφτηκε.
“Μαζί γεράσαμε, μόνο που εμένα ήρθε η ώρα μου να φύγω. Και τώρα, ξέρω και το τρόπο που θα φύγω”.
Η αγωνία εμπόδισε το μάστορα να χαλαρώσει. Γνώριζε το “περιβολάκι” απέξω κι ανακατωτά και παρότι δεν είχε οπτική επαφή με τα ψάρια, ένιωσε την παρουσία τους. Αισθάνθηκε το γεροροφό να παραμονεύει στις σκιές. Πήρε βιαστικά την τελευταία ανάσα, ανυπομονώντας να φτάσει στη σημαντικότερη συνάντηση της υποθαλάσσιας ζωής του. Η αλληλουχία των γνώριμων κινήσεων και η εικόνα του ζωντανού βυθού που σίμωνε, τον βοήθησαν να ανακτήσει την ηρεμία του και να απολαύσει τις εικόνες από τα παλιά. Προσγειώθηκε στο πόστο του και χάζεψε το πλήθος των μικρών και μεγάλων ψαριών που δεν ενοχλήθηκαν καθόλου από την παρουσία του. Με το Marc Valentin ακουμπισμένο χαλαρά μπροστά του έστρεψε το βλέμμα του αριστερά, προς το μονόπετρο του Μπάμπη, απόλυτα βέβαιος ότι θα αντικρίσει τον αλλοτινό “περιβολάρη” του.
Όμως ο Μπάμπης, παίζοντας το τελευταίο παιχνίδι του, άφησε τις σκιές και κινήθηκε ανάμεσα στα δαιδαλώδη κατρακύλια, που οριακά χωρούσαν τον τεράστιο όγκο του, λίγο πιο βαθιά από το πόστο. Βγήκε δεξιά από το μάστορα και με ένα χτύπο της τεράστιας ουράς του τοποθέτησε το σώμα του λαμπάδα μπροστά στο όπλο του μαστρο-Γιάννη.
“Μπαγάσα, πάλι μου την έσκασες” σκέφτηκε ο μάστορας.
“Δεν πειράζει φτάνει που είσαι εδώ”.
“Γέρασες. Και αυτή η ουλή στη ράχη σου δεν υπήρχε. Οι φήμες ήταν αληθινές.
Αλλά γιατί σιμώνεις τόσο πολύ? Γιατί κατέβασες το κεφάλι σου?”
Ο Μπάμπης πλησίασε ακόμα πιο πολύ , σχεδόν ακουμπώντας την αιχμή της βέργας.
Όλη του η στάση προκαλούσε και συνάμα παρακαλούσε το μάστορα να πατήσει τη σκανδάλη...
“Όχι, δεν πρόκειται να το κάνω”, αντιστάθηκε ο μαστρο-Γιάννης.
Οπισθοχώρησε λίγο ο Χλάπας και με ορμή χτύπησε αυτή τη φορά τη βέργα του Marc Valentin.
“Εσύ είσαι αυτό που πρέπει να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που αξίζεις να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που επέλεξα να το κάνει”.
“Εσύ είσαι αυτός που θα το κάνει”.
Σήκωσε το όπλο ο μαστρο-Γιάννης και πάτησε την σκανδάλη. Το βέλος από μόνο του βρήκε το κατάλληλο σημείο και το γέρικο ψάρι , ο βασιλιάς της ρηχοπατιάς, ακολούθησε το μεγάλο θηρευτή στην επιφάνεια.
Με πολύ κόπο ο μάστορας συγκράτησε τα δάκρυα του , καθώς έβλεπε το άψυχο σώμα του θηριώδους ροφού να κείτεται στο πάτωμα του φουσκωτού. Σαστισμένος , συνειδητοποίησε , ότι όλα αυτά τα χρόνια , δεν ήταν μόνο αυτός που επέλεγε τα ψάρια που θα θήρευε, αλλά και ότι τα ίδια τα ψάρια επέλεγαν συχνά να θηρευτούν. Ο Μπάμπης άφησε για το τέλος το σημαντικότερο και πιο ουσιαστικό από τα μαθήματά του. Πριν από αρκετά χρόνια είχε ανοίξει στο μάστορα την πόρτα του “περιβολιού”. Τώρα με τον εκούσιο θάνατό του, οδηγούσε το φίλο και θηρευτή του στα πιο δύσβατα μονοπάτια γνώσης, σε αυτά που ελάχιστοι άνθρωποι κατόρθωναν πια να φτάσουν. Τον οδήγησε πίσω στις εποχές που οι πρόγονοί του ζούσαν στη φύση και με τη φύση. Ως αναπόσπαστο κομμάτι της και όχι ως σφετεριστές της.
Με χέρι που έτρεμε ακόμα, ο μαστρο-Γιάννης οδήγησε την κοφτερή λεπίδα στην κοιλιά του ροφού. Αναζήτησε, όπως κάθε φορά, το πολύτιμο σπλάχνο του Μπάμπη, αυτό που γέροι ψαράδες του νησιού τον είχαν μάθει τρώει ωμό. Η αρχαία τελετουργία που μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά στους θαλασσινούς , ανέκτησε το πλήρες νόημά της φωτίζοντας την ψυχή του στεριανού θηρευτή που πάσχιζε να υπερβεί τη φύση του.
Ο μαστρο-Γιάννης γύρισε το βλέμμα του στον κάβο και ευχαρίστησε νοερά τον τόπο που του είχε προσφέρει τόσες και τόσες συγκινήσεις. Αποχαιρέτησε τον τόπο που έζησε ο φίλος και σύντροφος και δάσκαλός του. Αλλά και ο εκλεκτότερος των θηραμάτων του.
Στράφηκε προς τον ήλιο που που έδυε και άφησε τα δάκρυα να προσθέσουν τη δική τους αρμύρα στην αρμύρα της θάλασσας...
viewtopic.php?f=9&t=27692
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas
-
mojo
- Site Admin
- Δημοσιεύσεις: 3002
- Εγγραφή: Τρί 06 Νοέμ 2012, 19:38
- Ονοματεπώνυμο: Ζάχος
- Τοποθεσία: Μεσολόγγι - Πόρτο Ράφτη
Re: Επιλεγμένες Ιστορίες ★
Ψαροντουφεκάκι μωρέε..
Δημοσίευση από thanasis28 » 07 Μαρ 2016, 23:00
Γεια σας και χαρά σας ωρε παλικάρια..
Είπα και γω να ποστάρω κάτι , μιας και με το σημερινό μου ψαρεματάκι κλείνω πάνω κάτω το πρώτο χειμώνα ψαροντούφεκου...
Κάνω ψαροντούφεκο 3-4 χρόνια , αλλά μόλις φέτος ψάρεψα όλες τις εποχές...και χειμώνα..αν και τον φετινό δεν τον λες και χειμώνα..
Μάλιστα ψάρεψα και αρκετά για τα δικά μου δεδομένα ( μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστων), μιας και δεν είμαι απ τους τυχερούς που την εχουν κάτω απ' τα πόδια τους.. Για τη πιο κοντινή βουτια θέλω περίπου 240 χιλιομετρα πήγαινε -ελα...
Τι κατάλαβα ;;
Κατάλαβα ότι , το ψαροντούφεκο , όπου και αν βουτήξεις , όποτε και αν βουτήξεις , ό,τι και να πιάσεις ( αν πιάσεις ) , πάντα θα είναι πολλά πράγματα...
Τι είναι λοιπόν κατ' εμέ το ψαροντούφεκο ;;
Είναι η υπερένταση το βράδυ και η δυσκολία να κοιμηθείς έστω λίγες ώρες πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι... ( παλιότερα δεν έκλεινα μάτι )
Είναι η φραπεδιά η πρωινή τσεκάροντας τα πράγματα πριν ξεκινήσεις...(καλό είναι η φραπεδιά να αποβάλλεται απ΄τον οργανισμό μας πριν ξεκινήσουμε )
Είναι τα φώτα των δρόμων στη νύχτα..
Είναι το ραδιόφωνο στο αμάξι, με τον Μάλαμα να τραγουδάει για ξωτικά και νεράιδες μέχρι την επόμενη στροφή που σου πετάγεται ξαφνικά ο Κυρίτσης να τραγουδάει για της Πάργας τον ανήφορο...
Είναι μερικές ξεχασμένες αφίσες στο δρόμο που προκαλούν γέλιο και κλάμα συγχρόνως...
Είναι το ξημέρωμα που σε βρίσκει πλησιάζοντας στον προορισμό σου..
Είναι το μονοπάτι που πρέπει να ανέβεις και να κατέβεις φορτωμένος αλλά δε σε νοιάζει..
Είναι μερικές φορές και ο μεζές που βγαίνει..
Είναι το κολατσιό ( μισή φρατζόλα ψωμί με ντομάτα και τυρί)...
Που θα σε κρατήσει μέχρι το πρώτο γυράδικο...
Που θα σε κρατήσει μέχρι τη μπριζόλα με πατάτες στο σπίτι...
Ψαροντούφεκο τέλος είναι...
Η ικανοποίηση που νιώθεις με τα χαμόγελα τον άλλων όταν βλέπουν τα ψαράκια σου , ό,τι και όσα κα αν είναι αυτά..
Αντιός amigos...!!!
viewtopic.php?f=1&t=54163
Δημοσίευση από thanasis28 » 07 Μαρ 2016, 23:00
Γεια σας και χαρά σας ωρε παλικάρια..
Είπα και γω να ποστάρω κάτι , μιας και με το σημερινό μου ψαρεματάκι κλείνω πάνω κάτω το πρώτο χειμώνα ψαροντούφεκου...
Κάνω ψαροντούφεκο 3-4 χρόνια , αλλά μόλις φέτος ψάρεψα όλες τις εποχές...και χειμώνα..αν και τον φετινό δεν τον λες και χειμώνα..
Μάλιστα ψάρεψα και αρκετά για τα δικά μου δεδομένα ( μια φορά την εβδομάδα τουλάχιστων), μιας και δεν είμαι απ τους τυχερούς που την εχουν κάτω απ' τα πόδια τους.. Για τη πιο κοντινή βουτια θέλω περίπου 240 χιλιομετρα πήγαινε -ελα...
Τι κατάλαβα ;;
Κατάλαβα ότι , το ψαροντούφεκο , όπου και αν βουτήξεις , όποτε και αν βουτήξεις , ό,τι και να πιάσεις ( αν πιάσεις ) , πάντα θα είναι πολλά πράγματα...
Τι είναι λοιπόν κατ' εμέ το ψαροντούφεκο ;;
Είναι η υπερένταση το βράδυ και η δυσκολία να κοιμηθείς έστω λίγες ώρες πριν χτυπήσει το ξυπνητήρι... ( παλιότερα δεν έκλεινα μάτι )
Είναι η φραπεδιά η πρωινή τσεκάροντας τα πράγματα πριν ξεκινήσεις...(καλό είναι η φραπεδιά να αποβάλλεται απ΄τον οργανισμό μας πριν ξεκινήσουμε
)Είναι τα φώτα των δρόμων στη νύχτα..
Είναι το ραδιόφωνο στο αμάξι, με τον Μάλαμα να τραγουδάει για ξωτικά και νεράιδες μέχρι την επόμενη στροφή που σου πετάγεται ξαφνικά ο Κυρίτσης να τραγουδάει για της Πάργας τον ανήφορο...
Είναι μερικές ξεχασμένες αφίσες στο δρόμο που προκαλούν γέλιο και κλάμα συγχρόνως...
Είναι το ξημέρωμα που σε βρίσκει πλησιάζοντας στον προορισμό σου..
Είναι το μονοπάτι που πρέπει να ανέβεις και να κατέβεις φορτωμένος αλλά δε σε νοιάζει..
Είναι μερικές φορές και ο μεζές που βγαίνει..
Είναι το κολατσιό ( μισή φρατζόλα ψωμί με ντομάτα και τυρί)...
Που θα σε κρατήσει μέχρι το πρώτο γυράδικο...
Που θα σε κρατήσει μέχρι τη μπριζόλα με πατάτες στο σπίτι...
Ψαροντούφεκο τέλος είναι...
Η ικανοποίηση που νιώθεις με τα χαμόγελα τον άλλων όταν βλέπουν τα ψαράκια σου , ό,τι και όσα κα αν είναι αυτά..
Αντιός amigos...!!!
viewtopic.php?f=1&t=54163
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
Η Ποιότητα της Ζωής μας, απο τις Επιλογές μας εξαρτάται...
-Capetan Thomas
-Capetan Thomas