Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από dimitrikotz » Πέμ 28 Σεπ 2023, 11:15
Κατ' αρχήν να συγχαρώ τον Κώστα γιαυτή την εξαιρετική έμπνευση να ανοίξει αυτό το thread.
Σκέφτηκα κι εγώ να ψάξω μια ρετρό φωτογραφία απ' την δεκαετία του 70, τότε που ήμουν παιδί, αλλά τα άλπουμς είναι καταχωνιασμένα σε κάποιο ράφι και το εγχείρημα φαντάζει δύσκολο. Έτσι θα περιοριστώ σε κάτι μάλλον "σύγχρονο", δέκα τρία χρόνια πριν. Φθινόπωρο του 2010, τέλη Σεπτεμβρίου σαν τώρα καλή ώρα.
Προερχόμενος από ένα αρκετά επώδυνο χωρισμό, και ων στις μαύρες μου, βρισκόμουν στην Ύδρα για ψυχοθεραπευτικούς λόγους.
Μέρος της ψυχοθεραπείας ήταν και η καθημερινή βουτιά που εκείνη την ημέρα έτυχε να γίνει σε κοντινή ανθυποπαραλία με βότσαλο τρία λεπτά απ' το λιμάνι.
Φτάνοντας στην παραλία παρατήρησα οι μόνοι που είχαν κατέβει ήταν δύο κοπέλες, μία χοντρούλα και μία ομορφούλα. Κατευθύνθηκα διακριτικά προς την άκρη, εκεί που άρχιζαν τα βράχια, προσπερνώντας τες και κλείνοντας το μάτι στη χοντρούλα που κοιτούσε. Εκεί που ντυνόμουν τις αντιλαμβάνομαι να μου ρίχνουν κλεφτές ματιές και να χασκογελάνε, ενώ ακούω την χοντρούλα να ψιθυρίζει στη φίλη της : "Κοίτα τον τώρα μία ώρα υπερπαραγωγή και θα γυρίσει με καμιά πέρκα".
Γέλασα κι εγώ απο μέσα μου και μπαίνω στο νερό. Εννοείται ότι το μέρος το ήξερα καλά, κάθε πέτρα κάθε βότσαλο. Παρά το γεγονός ότι ήταν μία κοντινή, πολυσύχναστη παραλία για μπάνιο, απ' τις ελάχιστες που υπάρχουν στην Ύδρα, κάνει φανταστικό βυθό. Καθώς μπαίνεις προοδευτικά ο αμμώδης πυθμένας μετασχηματίζεται σε συμπαγή βράχο που στην ρίζα του δημιουργεί μία μικρή σπηλιά. Είναι τέτοια η διαμόρφωση που αν ήμουν μαύρο ψάρι, αυτό ακριβώς θα ήθελα να είναι το σπίτι των ονείρων μου! Στο μέρος πήγαινα περιστασιακά και είτε καθόμουν στην κορυφή του βράχου, είτε έπαιρνα κάποιο πόστο από δίπλα καρτερεύοντας για κάποια στήρα, απ' αυτές που μπαινόβγαιναν στη σπηλιά. Τη συγκεκριμένη μέρα διάλεξα να κάτσω στην άμμο, τρία μέτρα έξω απ' την είσοδο της σπηλιάς. Δεν είχαν περάσει και πολλά δευτερόλεπτα, όταν αντιλαμβάνομαι κάτι μεγάλο να έρχεται σαν σίφουνας απ' τα ανοιχτά για να μπει στην σπηλιά. Σχεδόν ενστικτωδώς επιχειρώ μία βολή στο φτερό, και παρά το γεγονός ότι είμαι "μετρ" τις αστοχίας, βρίσκω το ψάρι στον εγκέφαλο και το αφήνω σέκο!! Στην ίδια βουτιά, ανέβηκα στην επιφάνεια μαζί με το ψάρι, ενώ δεν πρέπει να είχε περάσει ένα τέταρτο από τότε που μπήκα στη θάλασσα.
Δεν μου έφτανε όμως το ένα ψάρι, ήθελα και κάτι μεγαλύτερο. Βγήκα έξω με ύφος "άλλη μία συνηθισμένη μέρα στη δουλειά", ενώ ακόμα δεν είχε περάσει ένα μισάωρο και τραβάω το σχοινί της σημαδούρας όπου είχα κρεμάσει το ψάρι. Με το που το βλέπουν οι κοπέλες, μένουν άναυδες. Τους λέω με νόημα "βγήκε τροφαντή η πέρκα", για να τους εξηγήσω στη συνέχεια ότι και η πέρκα ανήκει στην ίδια οικογένεια με τον ροφό. Εννοείται ότι εκλήθησαν σε μεγάλο τραπέζι, αφού πρώτα το ψάρι φιλεταρίστηκε απο φίλο που κατέχει το άθλημα. Φιλέτο ροφού στα κάρβουνα, είναι το πλέον αφροδισιακό γεύμα κα αποδείχτηκε και στην πράξη. Με την ομορφούλα, την Αλεξάνδρα, είμασταν ζευγάρι για πέντε χρόνια. Μαζί οργώσαμε τις θάλασσες και περάσαμε υπέροχες στιγμές. Ψαρεύαμε για ώρες και ακόμα θυμάμαι να βγαίνουμε στα βράχια και να τρώω αυγά αχινών απ' το δάχτυλο της. Αυτό ήταν το συντροφικό ψάρεμα για μένα, και γιαυτό τώρα δυσκολεύομαι να το υποκαταστήσω με κάποιο ματραχαλά!
[image][/image]
Δεν έχετε τα απαραίτητα δικαιώματα για να δείτε τα συνημμένα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.
