ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΕΠΙΚIΝΔYΝΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΩΝ

[ΛΟΥΚΑΣ]

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ.

πριν απο μερικές μέρες έμαθα για τον θανατο ενος γνωστου μου ψαροντουφεκά που ψάρευε μονος του σε μια ξερα στο σουνιο. το περιστατικό έγεινε περίπου τον 15αυγουστο. δυστηχώς καθε χρόνο γίνονται πολοί πνιγμοι αλλα λίγοι είναι τελικά αυτοί που μαθαίνονται. απο ανθρώπους που ίσως γνωρίζουμε ή είναι γνωστοι στο χώρο μας.
δεν είμαι απο τους παλαιότερους συμετέχοντες στον φόρουμ αφου μολις περίπου μερικους μήνες ποστάρω διάφωρα θέματα και ανοιγω συζητήσεις.
κατανοώ ότι ίσως δεν είναι ο κατάλληλότερος χώρος για να γίνει η συζήτηση για την αποφυγή λαθών όχι μονο απο απειρους ψαροντουφεκάδες αλλα και απο όλους όσους θεωρούν τον ευατό τους έμπειρο.
θεωρώ όμως ότι όλοι μας λίγο πολύ έχουμε αντιματοπίσει περιστατικά που μας έφεραν σε δύσκολη θέση. ειδικά άτομα που είναι πολλα χρόνια στην θαλασσα και τοτε δεν υπηρχαν ουτε σχολεία ούτε γνωση για άυτο που κάνουμε , περασαν απο πολλα σταδια μεχρι να φτάσουμε εδώ που έιμαστε τώρα.

ίσως με την καταθεση των εμπειριών μας να καταφέρουμε να πονηρέψουμε πρώτα απο όλλα τον ίδιο μας τον ευατό ( μαι και θα μπουμε στην διαδικασία να τα καταγράψουμε θα τα κατανοήσουμε καλύτερα ) αλλα και να ξυπνήσουμε και καποιους πιο νέους στο χώρο και στο ψαροντουφεκο.

δυστηχώς νεα παιδια κοιτάνε άν το όπλο έχει δετα ή είναι απο ανθρακόνημα ή έχει τον τάδε συγκεκριμένο συντελεστη και δεν προσέχουν την ασφάλεια , τα μέτρα , τα λάθη, την ιοθέτηση της σωστής χρήσης του αξοπλισμου πρωτα και μετα παμε πιο κατω στο εξυδικευμένο.

αν νομίζεται ότι πρέπει να αναφέρεται καποια εμπειρία καντετο.
κακό δεν πρόκειτε να κανει. ίσως να μας βάλει σε σκέψεις.

[ΛΟΥΚΑΣ]

μια εμπειρία που έζησα πριν απο πολλα χρόνια.

εκείνη την περίοδο έχω βρεί μια ξέρα παρακτια στην ανατολική αττική. εχει μεγαλη έκταση και κατα περιόδους κάνει πολλα ψάρια κυρίος συναγρίδες ενω στα πλαιν ακοψίματα εκείνη την εποχή υπηρχαν πολλοί σαργοι και σικιοί.
η αποσταση απο την ακτή περίπου στα 1000 μέτρα.
είμαι ΜΟΝΟΣ πανω απο ένα κομματι με συγρύδες όπου το βάθος είναι 18 μετρα έως τα 22. τραγάνες με καθαρή άμμο και φυκιάδα.
είναι καλοκαίρι ιούλιος 1995 . τα μετρα τα είχα ή νομιζα τουλάχιστον ότι τα είχα κθώς δεν ήταν η πρωτη φωρά που ψάρυα σε αυτα τα νερα. και τα βάθη που έκανα καρτέρια ήταν μεσα στις δυνατότητες μου.
φοραω ζώνη με 3 κιλα. ελαστική . ο πλωτήρας ποντισμένος περίπου 10 μέτρα πίσω απο το σημείο που κα΄νω τα καρτέρια. τα ψάρια δεν τα τρομάσω και έτσι σε κάθε βουτια βλέπω τις συνγρύδες.
καλή ηρεμία στην έπιφάνεια περιπου 10 λεπτά αφου έπρεπε τα ψάρια να κάνουν την διαδρομή τους για να ξαναέρθουν.
το πλάνο της βουτια συγκεκριμένο. κατεβαίνω ερπιν μεκρι το σημειο της ενεδρας που καθε φωρά άλλαζε περιπου κατα 1 μετρο δεξια αριστερα.
καρτέρι.
ερπιν πισω και αναδυση.
οι χρόνοι ήταν με καρτέρια στα 18-20 μετρα στα 1:40 έως 2:20 ( καινουριο ρολόι βλέπεται )
να πω ότι οι αναδύσες δεν ήταν καθολου πιεσμένες και ήταν άνετες, η διαφωρά στο χρόνο είχε να κάνει με την χρονική στιγμή που εμφανιζόντουσαν τα ψάρια.

στην επομενη βουτια σκεφτομε ότι θα ήταν πιο φρόνιμο να αφήνω την σώνη μου με τα 3 κιλά για να είμαι ακόμη πιο ανετος στην αναδυση μου.
βασω λοιπον στην μέση τον πλωτήρα ( τα πρωτα μήκη έιχαν πετονια)
στην απομενη αναδυση δεν είχα λύση την ζώνη μου.
στην επομενη ηρεμία στην επιφάνεια επικεντρωσα την προωσοχή στο πλάνο της βουτιας .
κατεβαίνω αφηνω ζωνη
έρπιν για 2 μετρα κρυψιμο
καρτέρι
διαγώνια αναδυση προς το πλωτήρα.

και όμως δεν το εκανα.
καθε φωρά ( ψάρευα περίπου 2 ωρες) θυμόμουν ότι κατι δεν έκανα σωστα κατα τα τελευταία μέτρα της αναδυσης ότι δεν είχα αφήσει ζώνη.
ήμουν τοσο αποροφημένος με τις συναγρύδες που δεν άφηνα ζώνη.
( εκείνη την ημέρα χτύπισα 4 ψάρια απο το ίδιο κοπάδι απο 2.5 έως 4 κιλά)

το μυαλό μας λέιτουργεί διαφωρετικά στην επιφάνεια διαφωρετικά στα 10 διαφωρετικά στ 20 μέτρα.
τα μετρα μπορέι να τα έχουμε ή την απιδωση της απνοιας για ένα καρτέρι ή ψαχτύρι. η διαφωρά όμως είναι ότι θα άντιδράσουμε όχι βάση της επιδωσης μας άλλα βάση του τρόπου που έχουμε συνηθήσει αυτόματα να αντιδρούμε.
μπορώ να λειτουργίσω κάτω απο δύσκολές συνθήκες σε ένα βάθος μεγάλο. οι αντιδράσεις σίγουρα είναι ενστικτόδεις και όχι λογικές.
κατα την διαρκεια μια βουτιας χωρίς να την παρατήνω ένα χτύπιμα μεγάλου ψάριου με την όποιοα συναισθηματική απιβάρυνση θα μπορέσω να αντιδράσω σωστα?
έχω κα΄νει κτήμα μου κινήσεις αυτόματες που δεν χρειάζεται σκέψη και τις εκτελώ μηχανικά βοήθόντας με στην γρήγορη αναδυση απο καποιο λάθος?
ξέρω να χρησιμοποιώ τον εξοπλισμό μου σωστα χωρίς να σκεφτώ τί να κάνω - οι κινήσεις να γίνονται αυτόματα ? ή ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μερικές φωρες κολάει το μουλινέ και κάνει δύσκολή την αναδυση μου με το θηρίο να χτυπιέται πίσω μου?

τα μετρα που βουτάμε δεν σημαίνει ότι μπορούμε να τα ψαρέψουμε και με ασφάλεια.

ένα παρόμοιο περιστατικό συνέβει το 2006 απρίλιο στην κορώνη. ΜΟΝΟΣ
γυρίζω προς την βάρκα μια και ήδη ΄χω χτυπισει στα 20 μετρα πλαναριστός έναν 5ρη.
ανοιγομαι μαι και η ωρατότητα είναι καλή για ένα βαθύτερο έλεγχο. στα χέρια ρολλερ ...........( βρισκόμασταν σε διαδικασία δοκιμών)
ενα μεγάλο ψάρι ξεχωρίζει με τα παλώμενα φτερά του. το ψάρι είναι πολύ μεγάλο αφου φαίνεται απο την επιφάνεια.
το ηρεμώ και μετα αφου ηρέμισα και τους δικούς μου χτύπους ξεκινάω κατάδυση με το σχοινή του πολωτήρα παντα μαζί.
στολή 8μμ παντελόνη 7 μμ λειο ξυριμενο. τα βάρη ήταν περιπου 5 κιλα.
πλισιάσω και το ψάρι στα 6 μετρα απο την άκρη αρχίζει και μετακινήται. με πολύ ηρεμες κινήσει το κάνω να με κοιτάξει και παλύ ένω έχει παει πιο βαθιά.
συνεχίσω και μπαμ κατακουτελα.
ομως ήταν μακρια γυρναει και το βρίσκω στην μέση ακριβώς ξεπερνόντας το η 7 δύφτερη.
ασχιμα σκορτσαρίματα και παει να ψιλοβραδώσει μεχρι να πιασω το νύμα.
μερικές δυνατές πεδιλές καταφέρνω να σηκώσω λίγο το ψάρι, αλλα τα σκορτσαρίματα είναι πολύ δυνατα
δεν σκεφτικα αφτόματα αφηνω ζωνη με το αριστερό και η απελευθέρωση και το πεταγμα.
ανεβαίνω πιο άνετα εφόσν ήδη το μουλινέ κα΄νει την δουλεια του.
δυνατες χεριες και σε λίγο το ψάρι στα μεσόνερα ξερνάει ένα τεράστιο χταποδι.
η ζυγαρια έδειξε 24κιλα και το ρολόι 28μετρα 1:50.

δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς πρέπει όλα να γίνονται αυτόματα και σωστα .
το ΖΕΥΓΑΡΙ ΠΕΖΕΙ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΟ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΜΑς. ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΛΑΘΟς ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΙ.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΜΩς ΕΠΗΔΗ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΑΤΟΛΜΑ ΚΑΙ ΤΡΑΒΗΓΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΥΘΗΝΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ. ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ.

[B.RenStorMinG]

Ιουλιος 2005

Δε μου ερχονται τα ψαρια στο καρτερι, συρτο πανω τους και βραχωνουν σε μετρα που δεν τα εχει το ζευγαρι...μηδαμινος χρονος επαναφορας, υπεραερισμος, βουτια...τη βουτια τη σπαω, ευτυχως, αρκετα νωρις, ανεβαινω και μετα την πρωτη ανασα τα ποδια μου αρχιζουν να "χορευουν"...

Απριλης 2008

Ψιλη, Αργολικος...αφυδατωμενος, κουρασμενος, σε μεγαλη ψυχολογικη ενταση, υπεραεριζω, και φευγω με 8 κιλα ζωσμενος (απο το ρηχοτερο ως πριν ψαρεμα)και μια φτερνια για τα βαθια της αποχης...επεστρεψα μεχρι την επιφανεια, "εσβησα" (ΒΟ) μετα την εκπνοη, με κρατησε ο thanos_argos και ξυπνησα γιατι ενιωσα καποιο να με τρανταζει...η δικη μου σαμπα ηταν τελικα...

Ιουλιος 2009

Τριτη μερα σερι ψαρεμα, σε ρηχο καρτερι που εγινε συρτο, ανεβαινω και δεν αισθανομαι πολυ ανετα...παιρνω τις πρωτες δυο ανασες κι αρχιζω να εξηγω στο ζευγαρι που ειδα τα ψαρια... "λεπον δτα φσαρρια εινιαι....", εμφανιση δυσαρθριας ( οταν δε μπορει καποιος να αρθρωσει σωστα) αλλο ενα συμπτωμα υποξιας...

[dimak]

Ιούνιος 07 Δυτική Κρήτη.
Σε ένα αμμώδες ξέφωτο με σκόρπιες πλάκες ξέρω ότι κάνει στήρες. Πλανάρω κοντά στο βύθό και βλέπω μια μεγάλη στήρα στα δέκα μέτρα από μένα . Το όπλο καινούργιο και δεν επιχειρώ μια σχεδόν σίγουρη βολή απέξω. Ξέρω καλά την πλάκα και είμαι σίγουρος πως θα βρώ την πλάκα. Οντως βρ'ισκω τη στήρα και αδρανώ σίγουρος για την ευκολία της υπόθεσης. Τελικά βλακωδώς κάνω βολή στην ουρά και η στήρα μπαίνει όσο πιο μέσα μπορεί κάνοντας τη βέργα τόξο. Παρότι έπιανα τη βέργα έκανα πάνω από είκοσι βουτιές φτάνοντας στα όρια της σωματικής και ψυχικής αξάντλησης όσο περνούσε η ώρα. Μοιραία άρχισαν τα λάθη . Από την αρχή είχα προσθέσει δυο κιλά στη ζώνη την οποία άφηνα και την ανέβαζε ο Κώστας που δε μπορούσε να βοηθήσει σε αυτό το βάθος (22μ). Σε τρείς διαδοχικές βουτιές. Στην πρώτη ξέχασα να αφήσω τη ζώνη. Στη δεύτερη βγαίνοντας από την πλάκα η μάσκα μου βρήκε στο σχοινί του μουλινέ και βγήκε! Ανάδυση ψιλοπανικού και πάλι ξεχνώντας τη ζώνη. Τρίτη βουτειά και καθώς ΄χω ξεκινήσει για πάνω συνειδητοποιώ ότι πάλι δεν έχω λύσει ζώνη . Τη λύνω απρόσεχτα και τυλίγεται στο πόδι μου τραβώντας με κάτω! Καταφέρνω να την ξεμπλέξω και φτάνω στην επιφάνεια με τους εντονότερους σπασμούς που είχα ποτέ μου. Νιώθω δύσπνοια και απίστευτη κόπωση. Λίγο μετά θα κάνω άλλες δυο βουτιές για να απαλάξωτο ψάρι από τη βέργα. Στη βάρκα καταλαβαίνω ότι λόγω των σπασμών και της βαγοτονίας που προκλήθηκε έχω πάθει αρυθμία( μου έχει ξανασυμβεί μετά από έντονο εμετό) . Η αρυθμία κράτησε περίπου μια ώρα και η αίσθηση ήταν πολύ άσχημη. Η αλήθεια είναι ότι εξαιρετικά σπάνια μπλέκω σε ξεβραχώματα . Δεν έχω ποτέ χρειαστεί γάτζο . Αυτή τη φορά όμως ένας συνδυασμός κακών επιλογών με οδήγησε σε μια πολύ δυσάρεστη κ επικίνδυνη κατάσταση. Το χειρότερο ήταν η έλλειψη διαύγειας μετά από αρκετές άκαρπες βουτιές που με έφτασαν στα όρια μου.Δυστυχώς όσα χρόνια και να είσαι στη θάλασσα π'αντα υπάρχουν καταστάσεις που δε μπορείς να διαχειριστείς.

[dentex-dentex]

Υδρα -Ανοιξη του 2000

Ψαρευουμε με σκαφος δυο ατομα στην πισω μερια της μετα το φαναρι ,αρκετα μετα.
Τα νερα βαθεια σε σημειο να μην υπαρχει μερος για την αγκυρα του σκαφους,με αποτελεσμα πολυ μακρινες σκαλες μεταξυ μας.
Ουσιαστικα ο καθενας μονος του για βαθυ ψαρεμα (Νο 1)
Κολυμπαω στο τοιχο και ψαρευω καθετα χαρακια και οριζοντια φρυδια.
Μεχρι στιγμης δεν με ενδιαφερει η αποχη γιατι παιρνω ψαρια απο αλλου.
Καποια στιγμη ενα μεγαλο κοπαδι σαργοι πεζει στο σκαλοπατι των 16-17 μ,το βαθος πολυ προσιτο,και χαλαρωνω.
Τα ψαρια με την εισοδο μου την κανουν για κατω και ελπιζω στον περιεργο.
Το καρτερι αρκετα καλο αλλα χωρις το αναμενωμενο αποτελεσμα
Πρεπει ομως να δω τι γινεται απο το σκαλοπατι και κατω πριν φυγω,και τον βλεπω. ..........................ο ομορφοτερος ροφος που εχω δει.
Οχι γιατι ειναι δικος μου,ουτε γιατι ειναι μεγαλος..................αλλα γιατι ειναι ο ομορφοτερος.
Το ψαρι αιωρηται σχεδον ακινητο καποια μετρα πιο κατω μου στην αποχη με ολα τα χρωματα του,τα υπεροχα του μπαλωματα σε αντιθεση με την λευκη αμμο και σε πληρη αναπτηξη τα τεραστια ραχιεα αγκαθια του.
Το μεγαλειο και η ηρεμια του με εχουν μαγνητισει,αναδυομαι τοσο αργα και αθορυβα που μου φανηκε αιωνιοτητα.
Περιττο να κανω αναφορα εδω ,για χαλαρωματα και σκεψεις διαφορες.
Η βουτια εχει ξεκινησει,ομως καποια μετρα πιο δεξια απο το ψαρι με σκοπο να ερθω στο ιδιο επιπεδο βαθους και να κανω βολη και αυτο διοτι δεν υπηρχε δυνατοτητα καθετης βολης λογο μορφολογιας
Στο σκαλοπατι των 16 σκεφτηκα να λυσω ζωνη και να ταξιδεψω με την αρνητικη αλλα αφησα το αποσπωμενο (Νο 2)
Νιωθω παρα πολυ καλα λογο ψυχολογιας αλλα και προετιμασιας και κατεβαινω σβηστος και κολλημενος στον καθετο βραχο μεχρι που ....κατι μου λεει να σταματησω.
Ειμαι σιγουρος οτι ειμαι στο ιδιο επιπεδο με το ψαρι και αρχιζω να κινουμε προς τα αριστερα ακολουθοντας την καμπυλοτητα του βραχου που με εμποδιζει να δω το ψαρι αλλα εμποδιζει και αυτον να με δει.
Και ξαφνου .........προβαλει μπροστα στα ματια μου ,το ψαρι ηρεμο ,ακινητο (ρε μηπως ειναι ψευτικο;) οπως το ειδα πριν και δεν κουναει ουτε βλεφαρο να κοιταζει προς το θαλαμι του.
Αν δεν ειναι τυφλο μαλλον θα ειναι ΡΟΜΕΑ Ροφος με ειδικες αναγκες,σηκωνω το οπλο και ριχνω σημαδευοντας στο σβερκο.
Το οπλο ενα 82αρι με διπλα ((Νο 3)
Τσααααααφ και παρακαλοντας για το αποτελεσμα παρακολουθω την βεργα να βυθιζεται πριν φτασει στο στοχο (Νο 4)και το ροφο να ξυπναει απο το λυθαργο.
Φτου σου ρε πουστη μου και αναδυομαι με γαλλικα ,και πορτογαλλικα.
Και αναδυομαι,και αναδυομαι....ναι και αναδυομαι κοιτωντας την επιφανεια,δεεεεεεεεεεε προλαααβεεεενωωωω.
Η πρωτη σκεψη μετα το πανικο ηταν να πεταξω ζωνη ομως δεν την ειχα δεμενη στη σημαδουρα και σκεφτηκα οτι θα την εχανα (Νο 5)
Ελα μεγαλε τη βγαζειιιιιιιιιις.Ηεπιφανεια πλεον ειναι κοντα ισως 5-6 μ οταν ακουω στα αυτια μου ...........σαμπα ντε Τζανειρο παρααα ραρα ταρα ρα ρα.
Στα επομενα δευτερα ειμαι αγγαλια με τη σημαδουρα στην κυριολεξια επανω της να ζαλιζομαι και τα ποδια μου να τρεμουν.Ο φιλος μου (δεν μπορω να το αποκαλεσω ζευγαρι) με βρηκε πανω στα βραχια να τον περιμενω,το ψαρεμα ειχε τελειωσει εκει.
Ενα σωρο λαθη λοιπον που θα μπορουσαν να μου κοστισουν τη ζωη

[ΛΟΥΚΑΣ]

Το πιο επικίνδυνο περιστατικό το αντιμετώπισα πριν από παρά πολλά χρόνια και ευτυχώς δεν ήμουν μόνος. Λίγο πολύ τα λάθη ίδια με τους προηγούμενους.
Να πάρω όμως τα πράγματα από την αρχή μια και αυτό για μένα έχει την σημασία του.
Το 1991 παρακολούθησα για πρώτη φορά τα σεμινάρια του γλαυκού. Τότε δεν υπήρχαν ούτε σχολές ούτε τίποτα. Ο Γλαύκος πραγματικά πρωτοπόρος σε πολλά θέματα τότε άρχισε να ξεχωρίζει και να κάνει ουσιαστική δουλειά με τους ανθρώπους του που πραγματικά αγαπούσαν αυτό που έκαναν . ( ένας από αυτούς ήταν και ο Πάνος τότε)
Να μην πολυλογώ και να μην ανοίγω θέματα.
Το 91 δεν ήξερα ούτε εξίσωση. Μέχρι τότε ψάρευα από πέντε ετών ( γεννημένος το 1973) με καλάμι από την ακτή και με την μάσκα την πετονιά στο μαγιό και ένα σφιχτό ζυμάρι στα χέρια. Οπότε άσχετος με την θάλασσα δεν ήμουν. Μάλιστα την περίοδο που ήμουν περίπου 20 ετών οι κόντρες με τους λεγόμενους δασκάλους ( λέγε με δρόσο ) στα ψαρέματα επιφανείας με άρθρα στον τότε υποβρύχιο κόσμο με τον πολύ καλό μου φύλο και ψαρά Γιαννοπουλο Θεόδωρο έδιναν και έπαιρναν. Μέχρι και ολόκληρα άρθρα γράφαμε εκείνη την εποχή όταν κανένας δεν ήξερε τη σωστή χρήση του πλάνου της βαθιάς σύρτης και του casting από την ακτή.
Όπως καταλαβαίνεται η πρόοδος ήταν τρομερή. Το 92 παρακολουθώ και πάλι τα σεμινάρια κατανοώντας τα ακόμη καλυτέρα.
Το ψάρεμα ήταν περίπου 2 φορές την εβδομάδα μια και τότε ήμουν φοιτητής ( πέρασα αμέσως στα τεί Πειραιά ) . ευτύχισα να γνωρίσω και να ψαρεύω με παιδία που ήξεραν και ήταν πιο έμπειρα από έμενα . έτσι έμαθα γρήγορα και τα πρώτα σοβαρά ψάρια ήταν γεγονός. Έμαθα να κάνω πολύ καλά καρτέρια μια και οι περιοχές που ψάρευα ήταν αμμουδιές. ( εξοχικό στον κάλαμο αττικής)
Μετά από 1 χρόνο ήρθαν και οι βαθύτερες βουτιές στα 20 μέτρα όμως δεν τα είχα στην ουσία.
Περίπου 2 με 3 χρόνια μετά και ενώ θεωρούσα τον εαυτό μου έμπειρο αφού είχα φτάσει στο σημείο να βελτιώνω τον τότε εξοπλισμό μου ( είπαμε καρτέρια τα ψάρια μακριά και τα όπλα όχι και τόσο εξελιγμένα). Να φανταστείτε ότι εκείνη την περίοδο εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τα λάστιχα 25άρια και όλοι έτρεχαν να τα βάλουν . τα πόσα ματώματα στους κοιλιακούς έγιναν εκείνη την περίοδο ένας θεός ξέρει. Εγώ όμως επέμενα. Μάλιστα ο ζωνομέσης Μανώλης που εργαζόταν τότε στον ηλιάδη πρέπει να θηματε την κόντρα που συχνά είχαμε για τα λάστιχα. Εγώ επιμονή σε όπλο 100 με βέργα κοντή 1.30 λεπτή 6 χιλ όχι ανοξείδωτη αλλά γαλβάνιζε που έβγαζε μονό ή όμερ τότε. 1 μακρί φτερό και λάστιχα simotal 16 χιλ κόκκινα και από μέσα άσπρα. Του έλεγα ότι σκοτώνει στα 4 μέτρα ότι κινείται και δεν το πίστευε μέχρι που του το δάνεισα για ένα ψάρεμα και έχασε το στοίχημα.
Σόρυ πάλι πολυλογώ.
Θεωρώντας λοιπόν τον ευατό μου έμπειρο κανονίζουμε για ψάρεμα με τους φίλους μου για κολυμπητό στα πουλιθρα και την γνωστή τους ξέρα.
Το ραντεβου ήταν νωρίς το πρωί στις 5. εγώ αυτοκίνητο δεν είχα οπότε 4 ξύπνημα και στο δρόμο ένας τρελός με σκούφο τσάντα και ψαροντουφεκα να σταματάω ταξί για Νίκαια. Το προηγούμενο βράδυ από την υπερένταση δεν κοιμήθηκα καλά ενώ ξέχασα να πω ότι ήταν το Σάββατο που αλλάζει η ώρα χάνοντας 1 ώρα ύπνο. ( 25 Μαρτίου)
Μετά από 3 ώρες ταξίδι φτάνουμε στον τόπο. Ντύσιμο και βουρ στο νερό. Χωρίζουμε εγώ με τον πιο έμπειρο μια και μπορούσα να τον ακολουθήσω στις βουτιές του και οι άλλοι δύο μόνοι τους..
Μετά από αρκετή ώρα κολύμπι φτάνουμε στην ξέρα. Ψαρεύουμε έως σχεδόν το απόγευμα. Στην επιστροφή το ζευγάρι εντοπίζει ένα μεγάλο κοπάδι συκιών. Μάλιστα κάνει βολή ( πλανάροντας) του σκαλώνει η βέργα και ανεβαίνει με ανοιχτό το μουλινέ λόγω θολούρας να μην χάσουμε το όπλο . ο σηκιος ήταν πάνω από 1.5 κιλό .
Η εντολή του ήταν ρητή. Κατεβαίνει δευτερώνεις ( ήταν βαθιά 23 μέτρα) και ανεβαίνεις .
Παίρνω ανάσες και φεύγω. Στα μεσώνερα ξεχωρίσω τον βυθό. Ακολουθώντας το σχοινί φτάνω στο σημείο πάνω από το ψάρι.
Χτυπάει το διαφραγμα. Αν δεν ήταν το ψάρι θα είχα φύγει για επάνω λόγω έληψης δυνάμεων άλλα δεν το έκανα.
Συνεχίζω και δευτερώνω το ψάρι.
Αντί να ανεβώ πιάνω το ψάρι την βέργα μου και προσπαθώ να το ξεσκαλώσω.
Είχα ξεχάσει όμως την άλλη βέργα.
Προσπαθώ να ξεσκαλώσω και την άλλη βέργα αλλά δεν μπορώ.
Ήδη η ανάγκη για αέρα ήταν επιτακτική………την είχα πατήσει.
Αντί να λύσω ζώνη να τα αφήσω όλα και να ανεβώ παίρνω το ψάρι και την βέργα μου και αναβαίνω ανεβάζοντας και το ψάρι τρέχοντας μέσα στο σχοινί του μουλινέ του πρώτου όπλου. Κάπου στην μέση ένοιωσα ότι δεν κουνιόμουν. Θυμάμαι να κοίταξα στην επιφάνεια και να είδα μέσα στην σκοτεινιά τις ακτίνες του ήλιου.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ένιωσα ένα δυνατό τράβηγμα στις μασχάλες μου και μια τρομερή ώθηση προς την επιφάνεια.
Όλη μου η ζωή πέρασε μέσα σε μια στιγμή από μπροστά μου. Δεν το λέω μετα φωρικά αλλά κυριολεκτικά. Τελευταία σκέψη μου η μορφή της μάνας μου και της κοπελιάς μου ( η πρώτη μου σχέση) .
Μπροστα΄μου βρέθηκε ο πλωτήρας και τον άρπαξα με τα δύο μου χέρια αφήνοντας ότι κράταγα βέργα ψάρι μουλινέ.
Ο πόνος των πνευμόνων, η άγριοι σπασμοί , και τα βογγιτά που έβγαιναν από το στόμα μου δεν θα τα ξεχάσω ποτέ.
Το αίμα που έφτυσα , και τη αγαλλίαση μου που ανάπνεα και έβλεπα τον ήλιο επίσης.
Έκανα τουλάχιστον μισή ΄ωρα να συνέλθω. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Το ζευγάρι μου επωμίστηκε όλο το βάρος πλωτήρα όπλα ψάρια και κόντρα στο ρεύμα μετά από κολύμπι 1 ώρας βγήκαμε στην ακτή. Να φανταστείτε ότι νόμιζα στα τελευταία 50 μέτρα ότι θα πνιγώ.
Η κούραση ανεπανάληπτη. Την στολή μου τη έβγαλαν ενώ δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη σε όλη την επιστροφή οδικός προς Αθηνά το βράδυ. Στο αμάξι κοιμόμουν και με ξύπναγαν για νερό και χυμό.
Έκανα να ξαναπέσω στο νερό 1 μηνά καθώς οι ρήξεις της άπνοιας ήταν τρομερές.
Χρωστάω την ζωή μου στο ζευγάρι μου . αν δεν ήταν αυτό δυστυχώς τώρα δεν θα ήμουν εδώ, εκτίμησα εκ νέου τα πράγματα τα μέτρα την ασφάλεια. Με την πάροδο των ετών προστέθηκε γνώση στην άπνοια συμετεχωνατς σε σχολεία και σε ενημερώσεις από τους τότε σωστούς αθλητές και δασκάλους.

Νόμιζα ότι ήμουν έμπειρος όμως τελικά κατάλαβα ότι δεν ήμουν τίποτα. Ήμουν ένα υποψήφιο θύμα.
Και όποτε πάω μονός μου για ψάρεμα θεωρώ τον εαυτό μου ένα υποψήφιο θύΜΑ

[mitsosub]

Πραγματικα πολυ <<ωραιο>> θεμα.Θα γραψω και εγω τι μου συνεβη,οχι για καποιο αλλον λογο αλλα για οσους κατσουν και τα διαβασουν οπως εγω ισως στο βαθος του μυαλου τους δημιουργηθει ενα πηγαδι ασχημων περιστατικων και οταν ερθουν αντιμετωποι με κατι παρομοιο να βγαζουν απο κει κατι που ισως βοηθησει.
Λοιπον τελη αυγουστου απογευματακι ΜΟΝΟΣ με το σκαφακι.Ξεκινω ρηχα καρτερια 8-10 μετρα σε κομματι που μου δινει αρκετα συχνα σαργο/συκιο/ουγενες.Καρτερευα λοιπον και ακουω εξωλεμβια απο μακρια,σηκωνω το κεφαλι μου και βλεπω ξυλινη βαρκα να περναει 2 μετρα απο μπροστα μου!!Η σημαδουρα εντωμεταξυ ποντισμενη οπως παντα 5 μετρα πισω μου ,ανεβαινω στην επιφανεια φωνες κακο -ΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙ δεν βλεπεις κοτζαμαν σημαδουρα πας καλα ρεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε- Ο τυπος κλασσικα δεν δινει σημασια και φευγει προς τα περα,
Περασαν καμμια 15 ρια λεπτα και ειχα βαθυνει τα καρτερια μου στα 20 μ σε κομματι που κανει συχνα συναγριδες.
Εχω κατεβει και εχω κρυφτει πισω απο την συσταδα βραχων,δεν περνανε 10 δευτερα και βλεπω το κοπαδακι με τις ροζ κυριες να μαζευεται μπροστα μου .Και να σου ακουγεται παλι ο γ@μημεν@#΅ς θορυβος τις εξωλεμβιας.
Σηχτηριζω απο μεσα μου τραβαω την πετρα ετσι ωστε να βγω μπροστα και να ξεκινησω αναδυση....
Και τοτε ακριβως αισθανομαι κατι στο αριστερο μου ποδι
Γυρναω το κεφαλι πισω και βλεπω καζυλια απο διχτυ να ακουμπαν το ποδι μου,κανω μια πεδιλια και αρχιζω να ανεβαινω παραλληλα στο 1 μετρο απο το διχτυ....
Ο τυπος εριχνε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ πανω μου ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ομως .
Παιρνω ανασες και εχω τρελλαθει τοσο πολυ που αρχιζω να τον βριζω τοσο μα τοσο δυνατα και ασχημα που εχω δακρυσει.
Και ο τυπος γυρναει και μου κανει νοημα θα τα πουμε περιμενε...
Ευχαριστω τον θεο που δεν πλησιασε εκεινη την στιγμη κοντα γιατι θα του ειχα ριξει σιγουρα.
Η πλακα ειναι οτι ανεβαινω στο σκαφος παιρνω τηλ το λιμενικο φωναζωντας και βριζοντας(αυτος εχει πλησιασει και ακουει την κουβεντα εντωμεταξυ)και μολις τελειωνω αρχιζει
-1000 συγγνωμη ρε παλικαρι και δεν το καταλαβα και εχεις ολα τα δικια και ειμαι μαλακας καλα εκανες και με εβριζες,μην μου το κανεις αυτο ενα μεροκαματο βγαζω απο την θαλασσα και σε παρακαλω και και--
Ηταν και η γυναικα του μεσα βαζει και αυτη τα κλαμματα,
Καλα του λεω τυχερος ειμαι που δεν εμεινα κατω και εσυ εισαι τυχερος που δεν πλησιασες μολις αναδυθηκα.
ΝΑ ΜΑΣ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΛΑ...

[Emilios]

Χειμώνας 1999 δεν ξερό ημερομηνία, τότε η βάρκες λιγοστές, ένας φίλος μου και ζευγάρι είχε ένα μικρό βαρκάκι 3 μετρά ,αποφασίσαμε να βουτήξουμε αν και έβρεχε ασταμάτητα 2 μέρες. Επιλογή τόπο , μεσοπέλαγα κάπου 1,5 μίλι μέσα. 4 ώρες ψάρεμα και αποφασίσουμε να φύγουμε ,φτάνουμε στο αγκυροβολούμενο βαρκάκι ,,,λέω του -ανέβα πρώτα εσύ να σου δώσω τα ψάρια και ανεβαίνω και εγώ ,,,την ώρα που παίζει το βαρκάκι από μπροστά για να ανέβη,, το σκάφους σηκώνετε σούζα και βουλιάζει προς τα κάτω παρασέρνοντας και εμάς μαζί με αλυσίδες βραζιλιανές που είχαμε πέταξε στο σκάφος όπλα σημαδούρες ανοιχτό μόλυνε και σκηνή περισσά αγκύρας .!!!!!!!!!!!!!βλέπαμε ο ένας τον άλλον??? Πως ξεμπλέξαμε ??? τη είχε συμβεί ,γέμισε η βάρκα με νερό και με το που τη πιέσαμε κατέβηκαν όλα τα βροχερά νερά που μάζευε για ώρες στο μπροστινό μέρος, το βαρκάκι βούλιαξε κάπου στα 35 και μετά 3 μέρες το ανασύραμε. Δεν λέω πόσες ώρες κολυμπήσαμε κόντρα στο καιρό για να βγούμε έξω.

[georgeA]

Ιουλιος στην Αιγινα.

Εχω πληροφοριες οτι ο καβος κανει στηρες, ο φιλος ειπε " εχει στηρες εκει αλλα προσεχε τα σκαφη" εγω το μονο που κρατησα ηταν οι στηρες !
Παω λοιπον εκδρομη οικογενειακη και ξεκινω πρωι για μια βουτια μονος, φτανω στο καβο και ποτιζω τη σημαδουρα 60-70 μετρα ανοιχτα απο τον καβο, θα ψαρευα αναμεσα. Μια δυο τρεις βουτιες οι στηρες ειναι εκει !
Στη τεταρτη αναδυση ακουω μηχανη σκαφους πολυ κοντα μου, ειμαι στα 5-6 μετρα πριν την επιφανεια αλλα δεν μπορω να κατσω αλλο κατω!
αναδυση και ο ηχος δυναμωνει, στα 1-2 μετρα πριν την επιφανεια βλεπω το σκαφος, ερχεται κεντραρισμενο πανω μου, κανω λιγο δεξια και περιμενω το μοιραιο....."πλυντηριο" ευτυχως γλιτωσα, εχασα μασκα, αναπνευτηρα και ξεκολλησε μια λεπιδα.

Στο σπιτι με περιμεναν για φαγητο, καλοι φιλοι, ο γιος μου , η γυναικα μου...
Δεν θα το ξεχασω ποτε.
Φταιω και εγω, φταιει και ο σκαφατος αλλα εγω θα την πληρωνα πολυ ακριβα.

ουφ

[Δραπέτης]

Σάς έχω ξαναπεί για ένα καΐκι που πάτησε το φουσκωτό, ενώ εμείς ήμασταν 3 μέτρα δίπλα με 2 σημαδούρες! Αλλά αυτό δεν έχει κάποια χρηστική σημασία, αφού ήταν 99,9% υπαιτιότητα του καϊκιέρη που είχε κάτσει στη λαγουδέρα, είχε ορθοπλωρίσει και δεν έβλεπε την τύφλα του...

Πάμε τώρα στις λαλακίες που ίσως χρησιμεύσουν:

Οκτ 2001 και έχω βρει έναν τεσσάρη ροφό σε ένα χαράκι σε μιναρέ στα 23 (κεφάλι μιναρέ στα 15-16). Το ψάρι φαίνεται πανεύκολο και φρεσκοανεβασμένο, οπότε ζητάω από το ζευγάρι μου να με προσέχει για την βουτιά. Ξεκινάω τη βουτιά εκτός οπτικού πεδίου, στέκομαι στο κεφάλι, προβάλλω, ο ροφός άφαντος, συνεχίζω και το ψάρι είναι φαρδύ πλατύ στην είσοδο στο χαράκι με κεφάλι προς τα μέσα. Τουφεκάω για πλάκα σβέρκο (δεν έβλεπα κεφάλι) αφού το χαράκι είναι τόσο χαμηλό, που η κάθετη βέργα θα εμποδίσει το ψάρι. Αρχίσω να ανεβαίνω άνετα, αλλά κάτι ζορίζει. Ξεσφίγγω το μουλινέ κιάλλο αλλά το ζόρι συνεχίζεται αφού έχει μπλέξει το σκοινί στην κεφαλή. Εκεί, αντί να αφήσω το όπλο συνεχίσω να ανεβαίνω έστω και ζοριστά περιμένοντας το ζευγάρι να πάρει το όπλο (έχω φτάσει ήδη 10 μέτρα). Κυττάω πάνω και το ζευγάρι άφαντο! Κόντεψα να λιποθυμήσω από τα νεύρα μου! Τελικά ανέβηκα με το όπλο, αλλά ένοιωσα την ανάγκη να πάρω τη σημαδούρα αγκαλιά. Δέν είχα σπασμούς ή άλλα συμπτώματα αλλά φοβήθηκα τόσο που έκανα τόσο ζορισμένη ανάδυση που από έντσιτκο αγκάλιασα τη σημαδούρα. Τραγικό λάθος να μην αφήσω το όπλο. Θα μπορούσα να πνιγώ για πλάκα και το ζευγάρι να είναι 10 μέτρα αλλού...
Το ψάρι το πήραμε πανεύκολα στην επόμενη βουτιά αλλά δεν το ευχαριστήθηκα καθόλου... Ο τσακωμός με το ζευγάρι ακολούθησε φυσικά.

Σεπ 1996. Εποχές που το θέμα "ζευγάρι" δεν είχε την ίδια βαρύτητα που έχει σήμερα. Εποχές που ο μαλακισμός σε περιοδικά έφτανε στο κόκκινο. Όλο και κάτι λέγαμε για την αναγκαιότητα του ζευγαριού (συνήθως όταν πνιγόταν κάποιος επώνυμος), αλλά τα μισά άρθρα ήταν μοναχικοεπικολυρικά.... θεέ μου!
Μόνος (θέλετε και άλλο;) Πλανάρω και μια πιγγγγγάααααρα ξεκολάει. Την ακολουθώ μαγεμένος και όταν αντιλαμβάνομαι το κρύο του θερμοκλινούς (φαντάζεστε πόσο βαθειά ήταν, μιλάμε για Σεπτέμβριο) ξεκίνησα έντρομος να ανεβαίνω. Κάνω το λάθος και κυττάω ψηλά. Τρόμος. Η επιφάνεια είναι πολλλύυυ μακρυά. Χάνω την ψυχραιμία μου και τραβάω πεδιλιές λες και με κυνηγάει η κόλαση και φτάνω επιφάνεια μια χαρά... αλλά οι τετρακέφαλοι είναι μουδιασμένοι. Τότε νόμιζα ότι είναι από το γαλακτικό λόγω των πεδιλιών. Ήταν όμως;;;;

ΥΓ: ανατρίχιασα με τα περισσότερα περιστατικά.

[iosub]

Φεβρουάριος 1998 ή 99, τριήμερο της Καθαρής Δευτέρας, Βόρεια Κρήτη, σύνορα Νομών Ρεθύμνης & Χανιών,

Έχουμε ανοιχτεί 1-1.5 μίλι μέσα (με κατέυθυνση προς Σαντορίνη...), με σκοπό να βρούμε κάτι μπαλώματα σε επίπεδο, αμμώδη βυθό, που κράταγαν τα εκλεκτότερα θηράματα των κρητικών βυθών: μεγάλα μυλοκόπια (όχι σηκιούς) και αστακούς.
Τότε είχε πρωτοβγεί το aqua scooter και για να μην κολυμπάμε ώρες, με ένα τέτοιο βρεθήκαμε σε 20-30 λεπτά πάνω από το κομμάτι (έκτασης 1-2 γηπέδων ποδοσφαίρου, βάθος 15-18μ). Μαζί με τον πασίγνωστο κολλητό είχαμε δύο σημαδούρες με 1-2 όπλα ή κάθε μία και μετά από 1-2 ώρες είχαν προστεθεί 7-8 αστακοί, 2 3άρηδες ροφοί και 2-3 χοντρά άσπρα. Φανταστείτε αντίσταση στις σημαδούρες... Ξαφνικά,

Τα Λευκά Όρη που υψώνονταν πάνω από τα κεφάλια μας μέσα σε 5-10', κατέβασαν ένα στεριανό μπουρίνι που δεν μας άφηνε ούτε να ακούσουμε ο ένας τον άλλον, στα 4-5 μέτρα απόσταση που κολυμπάγαμε. Η θάλασσα άσπρη και γεμάτη σπηλιάδες, ενώ το κύμα είχε ήδη φτάσει το 0.5-1μέτρο, με κατεύθυνση προς Κυκλάδες...
- "Βάλε γρήγορα το σκούτερ μπροστά να φύγουμε!!!", ο κολλητός

Τελικά το σκούτερ ξαναπήρε μπροστά μετά από μέρες στην Αθήνα από τα χέρια του ιδιοκτήτη του. Είχε μπουκώσει ή πάρει νερά από τη ξαφνική φουρτούνα.

Το χειρότερο από όλα δεν ήταν ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ της επιστροφής στην παραλία. Η σημαδούρα μου με ένα όπλο και τα θηράματα καθώς και η ζώνη βαρών έγιναν "θυσία" στο βωμό του Κρητικού Πελάγους (μπας και τη γλιτώσω), τα πνευμόνια έκαιγαν από τις αναπνοές, ενώ όταν σούρουπο πια φτάσαμε στην παραλία, γονάτισα σαν τον "Ναυαγό" στην ταινία, μιας και τα πόδια μου δεν τα ένοιωθα πλέον από την κούραση (και τον φόβο). Το χειρότερο δε, ήταν ο πανικός που κάθε λίγο με κατέκλυζε, όταν κοίταγα πόσο μακριά ήταν η ακτή, όταν έβλεπα το βυθό από κάτω μου να μην "προχωράει", όταν ένοιωθα τον αχό του αέρα και των κυμάτων στον αναπνευστήρα μου, όταν σκεφτόμουνα τα πρόσωπα των αγαπημένων μου προσώπων...

Απο τότε δεν ξεπέρασα ποτέ τη φοβία με τις ανοιχτωσίες. Πάντα με το σκάφος από δίπλα και καλύτερα βαρκάρη επάνω, πότε πια με σκούτερ στα ανοιχτά (όπως και να το κάνουμε ούτε σκάφος είναι, ούτε την αξιοπιστία της εξωλέμβιας έχει), πάντα με ένα σφίξιμο στη καρδιά...

[dtrip]

Τις προάλλες βαράω ένα χταπόδι και αυτό παίρνει τη βέργα και φεύγει από την άλλη μεριά του βράχου (διαμπερής τρύπα). Φτου γμτο.
Οπότε ο έξυπνος πάω γύρω γύρω να το μαζέψω, στην ίδια βουτιά, "που να ξανακατεβαίνω τώρα", μεγάλο λάθος (για να μην πω τίποτ' άλλο).
Ε το μαζεύω σιγά σιγά και πάω ν' ανέβω, όμως γρήγορα καταλαβαίνω ότι κάτι μου πιέζει το κεφάλι και δεν ανεβαίνω πια. Φτου γμτο πάλι το @#$@#$ κορδόνι της σημαδούρας ωπ! μα πως αφού το έριξα πιο πέρα, πριν τη βουτιά! Εκεί τα χρειάστηκα. Ευτυχώς διατήρησα τη ψυχραιμία μου παρ' όλο που δεν είχα και πολλή αναπνοή, προσεκτικά έβγαλα από το κεφάλι μου ένα παραγάδι, ευτυχώς χωρίς να έχει μπλεχτεί πουθενά αλλού επάνω μου (γιατί αλλιώς ... έχετε γεια βρυσούλες).

Έφτασα σκασμένος και θυμήθηκα τι μου είπε ένας φίλος μου που βουτάγαμε μαζί φέτος το καλοκαίρι: "Να βουτάς πάντα στο 70% των δυνατοτήτων σου, για να έχεις αέρα όταν κάτσει η στραβή. Και θα κάτσει." Μου κάνει εντύπωση πως, ενώ δεν τραβάω τις βουτιές μου και δεν έχω πιαστεί ποτέ σε παραγάδι αν και έχει αρκετά εδώ γύρω, έτυχε και έγιναν ταυτόχρονα.

ΥΓ: Μετά θυμήθηκα ότι είχα κι ένα χταπόδι μαζί μου, το οποίο μέσα στον πανικό την έκανε !
ΥΓ2: Μπράβο σας με αυτό το τόπικ μου καταστρέψατε τη χαλάρωση για τουλάχιστον μία εβδομάδα!
ΥΓ3: Χωρίς πλάκα ανατρίχιασα με όλα!

[ΛΟΥΚΑΣ]

ενα άλλο περιστατικό έγεινε στο αυγό στην κωρώνη.
μεσσημέρι και ο καιρό ς γύρο στα 5 μποφόρ. το ρευμα υπηρχε αλλα ήταν υποφερτό.
εποχή νοέμβριος. 2007
τα μεσόνερα πλαναρίσματα για περαστικά. ήδη 1 μαγίατικο 10άρη είναι στην βάρκα απο τον προηγουμενο καβο και έχω δει και άλλα.
ΜΟΝΟΣ
σε ένα πλανάρισμα στα 15 πλησιάζει ένα κοπαδι μαγιατικα 10 με 20 κιλα το καθε ψάρι που δεν ήξερα τι να διαλέξω .. .....
σαν μαλακας δεν χτυπω κανενα μια και τα ψάρια να και εξ επαφής ηταν πολύ ανύσυχα.
στην επομενη βουτια ξανα τα μαγιατικα φαινονται αλλα αξαφανίζονται και τότε έγεινε το θαυμα.......
με πλησιαζει με αργες κινήσεις ένας τεραστιος τόνος. το ψάρι δεν ξέρω ποσα κιλά ήταν ξερω ότι ήταν μεγάλο. ίσως κοντα στα 70 με 100 κιλα.
στα χερια ένα ρολες 135 με διπλα 19 άρια.
βολή το ψα΄ρι το περνάει περιπου στην μέση.
γρυγορα αναδυση . 75 μετρα μουλινέ γίνονται καπνος. και ΄τοτε αρχίζει η μαχη . βουλιάγματα, υποβρύχιο σκί.
παλευα τουλαχιστον 2 ώρες δωρίς ανασα αλλα το ψάρι με είχε τραβίξει στο πελαγος.
πρπειε να ήμουν ανοιχτα τουλαχιστον 2 μιλια. η βαρκα δεν φαινόνταν και απο την στιγμή που ανοιχτηκα το κύμα ήταν πολύ μεγάλο και το ρευμα παρομίος.
τελικα φε΄ρνοντας το ψάρι σε απσταση 20 μετρων πλεκεται για πρωτη φωρα στο μυρό μου. δυνατο τραβιγμα και με τραβάει απο το ποδι. οριζοντιώνω με το χε΄ρι το σχοινί. στην επιφανεια και παλι καταφέρνω να παρω τις απαρέτητες ανασες.
δευτερο όπλο και πλωτήρας μαζί μου δεν υπηρχε. αρα τραβηγμ ατου ψαριου να το πιασω στα χερια .
το φερνω κρατάω βέργα.
ΤΙ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΠΟΥ στην τελική κίνηση του ψαριου τα σπαει όλα και απομακρίνεται...........
εκανα να γυρίσω στην βάρκα λόγο ρευματος 3 ώρες. νομιζα ότι θα πνιγώ .
απο την κουραση δεν μπορουσα να ανεβω στην βαρκα, εμεινα κρεμασμένος στα σχοινια για αρκετή ώρα.

το ψαρεμα τελείωσε εκέι.
θα μπορουσε να με σέρνει νεκρό. να με σέρνει σαςν το τροπαιό του. και οι δικοι μου θα εψαχναν ...........ακομη.

[enzodecana]

μπραβο ρε παιδια πολυ καλο post..

[dimak]

Σχίζα καλοκαίρι 97
Ο βυθός έντονα επικλινής σε αυτό το σημείο. Πέντε μεγάλα κολλητά μονόπετρα σχημα τίζουνς ένα φράγμα προς την αποχή.
Καταδύομαι χωρίς συγκεκριμένο πλάνο από τη ρηχή μερια των μονόπετρων .
Στο τελευταίο περίπου 15 μέτρα από μένα βλέπω μια ήρεμη στήρα . Τη φτάνω , αλλά το μονολάστιχο κατοστάρι δε βοηθάει μια καλή βολή.
Αναδύομαι γνωρίζοντας ότι η τετράκιλη στήρα είναι χτυπημένη στην κοιλιά και ανά πάσα στιγμή θα ξεψαρίσει.
Είμαι μόνος!!!
Ζητάω από το βαρκάρη πατέρα μου το 90άρι και ουσιαστικ΄χωρίς χαλάρωση κατεβαίνω για τα 17 όπως νόμιαζα μέτρα που άφησα τη στήρα.
Το ψάρι , όμως έχει φέρει βόλτα το τεράστιο μονόπετρο και βρίσκεται στη μεριά της αποχής .
Αναγκάζομαι να διανύσω περίπου 15 μέτρα μήκος και 5 βάθος .
Τελικά βλέπω τη στήρα η οποία στη θέα μου αρχίζει να χτυπιέται . Η βολή γίνεται με πολύ ζόρι και η ανάδυση ξεκι΄νάει μέσα σε πανικό.
Ευτυχώς πέντε μέτρα από τον πάτο καταλαβαίονω ότι με τον τρόπο που αναδύομαι δε θα βγώ! Ανακτώ την ψυχραιμία μου και χαλαρώνω κάθε μυ που δε χρειαζόταν για την ανάδυση και τελικά φτάνω σβηστός αλλά αμέσως με κυριεύει μια έντονη αγωνία. Ακόμα δεν ξέρω γιατί δεν είχα λύσει τη ζώνη!