Μη αναγνωσμένη δημοσίευση
από thanos5180 » Τρί 05 Σεπ 2017, 15:38
Ρε παιδια δεν ξέρω κ τις ηλικίες σας αλλα δεν ξέρετε τι λέτε κάποιοι.
Σίγουρα στους περισσότερους σήμερα εχει χαθεί η ανθρωπιά, ξέρετε μιλάω για την καλοσύνη και το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο μας.
Όμως το να εύχεσαι σε κάποιον τα χειρότερα, να εύχεσαι απλόχερα πόνο σε οικογένειες, φίλους συγγενείς ειναι τραγικό. Αν δεν ειναι κοινωνική παρακμή τέτοιου είδους εκφάνσεις τότε τι ειναι;
Κάποιος θα νόμιζε ότι μιλάτε για έμπορο ναρκωτικών, δολοφόνο ή βιαστή ή παιδεραστή.
Αλλα μιλάτε για κάποιον που μαζεύει ψάρια με μπουκάλες κ τα πουλάει, και εύχεστε να πεθάνει.
Και όσον αφορά αν δικαιούται κάποιος πρώτες βοήθειες ή περίθαλψη ειναι θεμα ανθρωπιάς και πολιτισμού και οχι ποινικού μητρώου ή αν ειναι μεταναςτης ή αν σας αρέσει η φάτσα του ή οχι.
Διαβάζοντας μου ήρθαν δυο περιστατικά στο μυαλό. Σε βραχώδη κάβο της Ψεριμου έβαλα στο σκαφος πέρυσι μια μητέρα με δυο παιδια 6 και 10 ετών μετανάστες. Μου κίνησε την περιέργεια όσο έκανα ψαροντουφεκο με το ζευγάρι μου ότι καποια διερχόμενα σκάφη πλησίασαν και αμέσως έφυγαν απο το σημείο.
Αλλάζοντας τόπο καθως περνούσα διέκρινα τις φιγούρες της γυναίκας και των παιδιών. Χωρις δεύτερη σκέψη αλλάζω πορεία. Ακόμα μου σηκώνεται η τρίχα οταν θυμάμαι το ζευγάρι μου να λέει, έλα ρε Θανο, θα χάσουμε το ψαρεμα, πάμε να φύγουμε!!!!
Εννοειται πως τους μάζεψα, ειμαι παιδί της θάλασσας άλλωστε, δε θα άφηνα ποτε κανέναν αβοήθητο και σε συννενόηση με το λιμεναρχείο της καλυμνου τους πήγα στο λιμανάκι της ψεριμου οπου και τους φρόντισε ο Νικόλας(για όσου ξέρουν). Καπου εκει μας ενημερωςε η μάνα με τα φτωχά αγγλικα πως κ ο πατέρας που με τα πόδια είχε φύγει να βρει βοήθεια απο το προηγούμενο βράδι εχει χαθεί. Μιλάμε για υψώματα βράχια μέσα στη ζέστη χωρις νερο. Τον βρήκαν ευτυχώς κάποιοι άλλοι λιπόθυμο και αφυδατωμένο. Έτσι λοιπόν γύρισα στο λιμανάκι να δω τη μάνα με τα παιδια και αργότερα ήρθε και ο πατέρας. Η επανένωση ήταν πολυ έντονη συναισθηματικά, και κάπου εκει ξετυλίχθηκε κ η ιστορία αυτών των ανθρώπων. Θα σας πω μόνο πως υπήρχε και μια κόρη 19 ετών που δεν τα κατάφερε στο ναυάγιο του δουλεμπορικού. Μιλήσαμε για καμμια ώρα περίπου.
Τους χαιρέτισα αργότερα, έκανα δώρο κ τις σαγιονάρες μου στον ενα πιτσιρικά που ήταν ξυπόλυτος και είχε τραυμάτισει τα πόδια του και τα υπόλοιπα τα ανέλαβε το λιμενικό.
Δεν μπορούσα όμως να ηρεμήσω, και ακόμα με βασανίζει πως γίνεται απο το πρωι να εχουν περασει και αλλα σκάφη και κανένας μα κανένας δεν μπήκε στον κόπο να τους αφήσει ενα μπουκάλι νερο. Όλοι απλώς κατέβαζαν τη μανετα και συνέχιζαν. Ακόμα ακούω μέσα στο κεφάλι μου, το ζευγάρι μου να μου λέει να σηκωθούμε να φύγουμε.
Η ιστορία ειναι πραγματική, οι άνθρωποι αυτοί ήρθαν λαθραία στην Ελλαδα, ήταν 5, έμεινα 4 μεςα Σε μια νύχτα ,δεν εχουν πληρώσει ποτε φόρους, εμπιςτευτηκαν Τις ζωές τους σε λάθος χέρια, ίσως έκαναν και πολλα λάθη. Ο Νικόλας τους έδωσε φαΐ, δωμάτιο να κάνουν μπανιο και να ξεκουραστούν μέχρι το βράδυ που θα έφευγαν, όλα αυτα αφιλοκερδώς, εγω έχασα το ψαρεμα, έκαψα κάμποσα καύσιμα για κάποιους ξένους
Δεν μπορω να σας περιγράψω τα συναισθήματα μου εκείνη την αξέχαστη ημέρα. Μπορω όμως να σας πω ποσο άσχημη εντύπωση, πόση οργή και απογοήτευση νιώθω για την απανθρωπιά των "συνανθρώπων" μου, που γύρισαν την πλάτη τους και έφυγαν. Οι δικαιολογίες ήταν οι γνωστές, λίγο πολυ σαν αυτές που διαβάσατε παραπάνω.
Ελπίζω μόνο όσα λέτε παραπάνω να μην τα εννοείτε , δεν ειναι κουβέντες ανθρώπων της θάλασσας αυτές.. Ίσως ειναι ο θυμός προς τον συγκεκριμένο μπουκαλάκια.