Οι ρυθμοί γρηγορευουν, το άγχος καραδοκεί .
Τυχεροί μη πω ευλογημένοι όλοι εμείς που έχουμε τη δικλείδα μας. Τον "άλλο" τόπο μας. Εκεί που λαλιά ανθρώπινη δεν ακούς. Τίποτα δεν ακούς βασικά και να μιλήσεις δε μπορείς. Ακόμα και οι σκέψεις σου είναι περιορισμένες . Το ένστικτο της επιβίωσης και του κυνηγού ,περιορίζει το εύρος σκέψεων. Πετά έξω τα "ξένα σώματα" . Τις επίπλαστες ανάγκες, τα στεριανά και εφήμερα.
Οι καλύτερες προϋποθέσεις για μια γνήσια εσωτερική επικοινωνία με τον εαυτό σου.
Είχα να βουτήξω ενάμιση μήνα.
Έχασα κ τον πατέρα μου απ' τη μια στιγμή στην άλλη.
Τη μια μέρα έπινε τσίπουρα κ ήταν μια χαρά και την επόμενη μέσα σε 15' χαιρέτησε.
Θυμάμαι μια σωστή κουβέντα που μου είχαν πει. Έχε τα καλά με τους γονείς σου. Ο,τι λάθη κ αν έχουν κάνει η συνεχίζουν να κάνουν. Θα σου λείψουν όταν πεθάνουν.
Θυμάμαι όλες αυτές τις μέρες ότι δεν είχα θυμηθεί 30 χρόνια τώρα. Απ' όλα αυτά που μου διηγούνταν ο πατέρας μου . Ένα πάμπτωχο παιδί από ορεινό χωριό της Αιτ/νιας, τρίτο από τα πέντε παιδιά της πρώτης γυναίκας του παππού, που η μητριά τους τα σκότωνε καθημερινώς στο ξύλο και τα έδιωχνε,δε τα ήθελε .
Τα φιλευανε από λυπηση κάποιοι χωριανοί κάνα κομμάτι μπομπότα μια στο τόσο..
Ξυπόλητος , παραπαίδι μετά, μετανάστης Γερμανία, Σουηδία .
Πολλές οι ιστορίες
Μια όμως απ' όλες είναι ένα σκαλί παραπάνω. Που δε μπόρεσα ποτέ ν αντιληφθώ το μέγεθος.
Από 9 ετών είχε δωθεί παραπαίδι Σ ένα μπακάλη στην πόλη .Κάπου 13 ετών έπαιζαν με πάνινη μπάλα πολλά παιδιά ποδοσφαιρο. Μ ένα παιδί έκανε καλή παρέα και ήρθαν πιο κοντά μέρα με τη μερα. Κουβέντα στην κουβέντα ανακάλυψαν πως ήταν αδέρφια. Που είχαν να ειδωθούν 5 χρόνια και δεν αναγνώρισαν ο ένας τον άλλο...
Ήθελα να μπω κάτω απ' τον αφρό ν αδειάσω το κεφάλι μου. Ίσως ήταν η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που πραγματικά δε Μ ενδιέφερε το ψάρεμα. Δεν ήθελα καν να δω ψάρια . Να μην ακούω και να μη σκέφτομαι τίποτα . Να πατωσω κάτω και να πέσουν οι παλμοί απλά. Και έτσι κ έγινε.
Στο πρώτο κιόλας καρτέρι .
Που δε το έσπαγα με τίποτα. Απολαμβανα την μακρά παραμονή μου στο βυθο.
Μια εικόνα διάχυτου συναγερμού στα μικροψαρα, ενεργοποίησε τις μηχανικές καλά γνωστές αντιδράσεις .
Εστίασα απρόθυμα στο σημείο πανικού. Μια συναγρίδα ξεπροβάλλει ατάραχη και φτάνει μπροστά στη βέργα.
Με κοιτάει κατάματα και μετά αρχίζει κάποιου είδος "χορό" σα να κυνηγάει την ουρά της ήρεμα μπροστά στο όπλο . Δε καίγομαι να ρίξω ακόμα. Θέλω λίγα δεύτερα ακόμα κοντά της. Αυτες οι στιγμές είναι ανεκτίμητες. Αυτή η καθυστέρηση είχε σαν αποτέλεσμα μια ακόμα μεγαλύτερη συναγρίδα να εμφανιστεί και να συμμετέχει Σ αυτόν τον ιδιότυπο χορό. Κάποια στιγμή σε μια ευθυγράμμιση των ψαριών , πατήθηκε η σκανδάλη.
Βγήκα και άλλαζα ενώ απολαμβανα το φεγγαρόφως.
Σήκωσα το τηλέφωνο που ακόμα βαρουσε
- Έλα Ζάχο ο matador είμαι ρε... συλλυπητήρια.
Η ζωή συνεχίζεται.
Κάλεσα κάποιους φίλους και πολλά παιδάκια . Υψωσαμε τα ποτήρια σ ένα τραπέζι εις μνήμην του πατερα.
