...
Η κοινή Σιωπή μας, ήταν αυτό που μας συνέδεε…
Αυτή την αξέχαστη κοινή Σιωπή μας που την σκέπαζε ολοκληρωτικά,
μονάχα η υπόκωφη Βοή των Κυμάτων…
Κι είναι ασφαλώς βέβαιο ότι,
μέσα σαυτόν τον ιδιότυπο Διάλογο της απόλυτης Σιωπής μας,
ειπώθηκαν μεταξύ μας, πραγματικά πάρα πολλά και πολύ σημαντικά…
…
…
Ακριβώς έτσι, όπως είναι το να κάθεσαι με έναν παλιό καλό σου Φίλο
και πίνεις τον Καφέ, χωρίς να χρειάζεται να μιλήσεις για τίποτα,
χωρίς να έχεις πιά να πείς τίποτα, επειδή τίποτα πιά δεν χρειάζεται να πείς,
αφού από πολλά Χρόνια τα έχετε ήδη πεί Όλα, κι ο ένας ξέρει πεντακάθαρα
όλες τις Σκέψεις, τις Απόψεις, τις Χαρές,
αλλά και τις ανοιχτές Πληγές του Αλλου…
Εγώ πάντα, μόνο έτσι την ένιωθα την Φιλία…Μόνο έτσι…
…
Αυτή η ίδια Σιωπή, που διαχρονικά καλύπτει και χαρακτηρίζει καθοριστικά,
ολόκληρη την πολύ προσωπική Ζωή μου …>
Μέσα από αυτό το μικρό Απόσπασμα,
μιάς παλιάς αγαπημένης μου Δημοσίευσης,
ήθελα να σου περιγράψω Φίλε Γιώργο οτι,
Ναί, θα ήθελα πάρα πολύ να συνταξιδέψω μαζί σου,
σε κάποιο από αυτά τα υπέροχα Ταξίδια σου,
είναι απολύτως Βέβαιο ότι δεν θα ενοχλούσε τον Έναν η Παρουσία του Αλλου,
κι είμαι Σίγουρος οτι θα είμασταν μιά πολύ Ταιριαχτή Παρέα...
