Αν και τα λαβράκια έχουν μπει για τα καλά, εμείς τους γυρίσαμε την πλάτη και πήγαμε για στρογγυλόπσαρα. Από τις πρώτες βουτιές φάνηκε να έχουν μπει κι αυτά, αλλά πολύ γρήγορα καταλάβαμε ότι είναι νωρίς ακόμα. Το παλέψαμε όμως, αλλάξαμε τόπους, αλλάξαμε όπλα και τεχνικές, κάναμε αμέτρητες βουτιές αλλά δεν άλλαξε κάτι. Τουλάχιστο κάναμε τη προπόνησή μας, πήραμε και το μεζέ μας. Από τις κορυφαίες στιγμές της μέρας ήταν ένα καρτέρι που έκανα στα 8-9 μέτρα με το αγαπημένο μου 75αρι όπου κατέληξε στο να πάρω τη κατσαρίδα σε μέρος άσχετο και φυσικά εκτός εποχής. Η δεύτερη κορυφαία στιγμή ήταν, όταν σε ένα επιφανειακό καρτέρι και κρατώντας στα χέρια μου το 100άρι, έρχεται να πεθάνει κυριολεκτικά ένα 3κιλο λαβράκι. Σταματάει μπροστά μου στα 2 μέτρα και καταφέρνω να αστοχήσω. Εντάξει, σε όλο τα πσάρεμα μετά, αυτό σκεφτόμουν. Δηλαδή ακόμα το σκέφτομαι και ο μόνος τρόπος για να το ξεχάσω είναι η μακαρονάδα…
Φώτο από τη συνολική πσργιά δεν υπάρχει. Μόνο από τα δικά μου κι αυτά την επόμενη μέρα στο καθάρισμα.
Αυτή τη φορά ο Πέτρος έφερε και την οικογένεια μαζί, την Ιωάννα και τον μικρό Κωστάκη!
..... και περιμένουμε και τις φώτο των άλλων πρωταγωνιστων
