ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΜΟΥ ΤΡΟΠΑΙΟ...

[mkoume]

Δυο άτομα, σύμπλεγμα βράχων που πατάνε αποχή. Βάθος 25 στο κεφάλι, 32 στην αποχή.

Βουτιά πρώτη.
Κατάδυση στα 30 με ‘’πάτημα’’ για το ξεκόλλημα. Καρτέρι στη σκιά του κεφαλιού. τίποτα σπουδαίο, ανάδυση. Στα 10μ παραλαβή απ το ζευγάρι κ μαζί πάνω.
Στην μικρή αυτή κατάδυση ο 2ος πιάνει με το μάτι του ένα μεγάλο ψάρι να μετακινείτε και κρατάει το σημείο.
Είναι μια σκοτεινή διαγώνια λωρίδα που κάνει θάλαμο μέσα κ ένα ψάρι πλαγιάζει για να μπει. Ένα σημείο σε απόσταση 3-4 μέτρων από το σύμπλεγμα, που αν δεν υπήρχε ο δεύτερος ποτέ δεν θα ανακαλύπταμε.

Βουτιά ο 2ος , με τον ίδιο τρόπο. Φέγγει χαράκι. Τίποτα. Σαν να το ρούφηξε η σχισμή.

Βουτιά ο 1ος . φέγγει, επιμένει. Βλέπει ουρά κ κάτι. Ένα ψάρι. Χωμένο στο χαράκι στα 28μ. Η ουρά μεγάλη..

3 άκαρπες βουτιές μετά, αποφασίζω καρτέρι στην τρύπα, χωρίς φακό, με την μύχια σκέψη να κάμψω την καχυποψία του ψαριού και να γυρίσει με κεφάλι έξω.
Πολύ καλή χαλάρωση, βουτιά, ασανσέρ, προσγείωση πριν το χαράκι στα 28. Σύρσιμο, κόλλημα το 90άρι στο σκοτάδι και αναμονή. Είμαι ήρεμος.
Το βάθος των 25μέτρων, μέχρι τότε το προσέγγιζα περιστασιακά. Η υποβοήθηση στην αρχή και στο τέλος της βουτιάς και η παρουσία ζευγαριού σε καλή συνεργασία, προσέδιδε αίσθημα ασφάλειας και άλλης δυναμικής στα 25+ πλέον μέτρα.

Η αναμονή μεγάλη….κοιτάω το φυκάκι που χορεύει στο χείλος της σκοτεινής σχισμής και ξεχνιέμαι…
…κ εκεί στο σκοτεινό τίποτα μια λάμψη προβάλει. Είναι Το ψάρι! Βγήκε να δει…
Ναι σκέφτομαι, το νίκησα! Το μάτι που κοιτά δειλά την άκρη του καμακιού μου. Το νίκησα!
Η βέργα φεύγει κ το ψάρι με δυο χτύπους εδώ κι εκεί πετάγεται έξω από το χαράκι τρελαμένο. Ο δράκος πηδά έξω από την φωλιά του και χορεύει βασανιστικά στον ατσαλένιο άξονα που του έχει διατρήσει κεφάλι και σωθικά. Δυο ξέπνοες ακόμα πιρουέτες και ακουμπά στο βράχο ενώ το αίμα θαμπώνει γύρω τη μορφή του.
Τον κοιτώ και νιώθω Οδυσσέας και Μεγαλέξανδρος μαζί, τον τραβώ κοντά μου και γίνομαι Τιτάνας. Μια περήφανη ματιά στο μεγάλο τρόπαιο και τραβώ αγέρωχα για πάνω.
Κ κάπου εκεί η επωδός γίνεται εφιάλτης….

Στην τέταρτη πεδιλιά αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω ανέβει σχεδόν καθόλου και αντί να αφήσω το ψάρι κ να αναδυθώ, επιμένω δυνατότερα. Το ογκώδες ψάρι εμποδίζει την ανάδυσή μου αλλά δεν έχω σκοπό να τ’ αφήσω. Δεν έχω καλύψει ούτε το μισό της ανάδυσης και το μόνο που σκέφτομαι είναι…ΑΕΡΑΣ!
Το ζευγάρι έχει κατέβει χαμηλά και με πιάνει σχεδόν στα 12μ να με ανεβάσει. Μου κάνει νοήματα χαράς καθώς με ανεβάζει. Όμως δεν έχω χρόνο, του αφήνω το ψάρι, εγκαταλείπω τον αργό ρυθμό που με σπρώχνει και με χέρια πλέον και με πόδια προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Είμαι έξω, παίρνω ανάσα, πονάω, αυτός φωνάζει, γελά, τα σωθικά μου φωτιά, δεν έχω αέρα, καίγομαι.
Φωνές και κραυγές χαράς, αλλά δεν έχω φωνή να μιλήσω. Είμαι έξω από το νερό αλλά αέρα δεν μπορώ να βάλω μέσα μου. Τον βλέπω αλλά μοιάζει μακρινός, τείνει το χέρι να με συγχαρεί καθώς δεν βλέπει πως χάνομαι. Γέρνω ελαφρά στο πλάι κ πιάνω ασυναίσθητα την σημαδούρα, πριν βουλιάξω. Με μια προσπάθεια που μοιάζει βουνό την αγκαλιάζω κ με το άλλο χέρι και σώνομαι.

Δεν του είπα ποτέ πως ένιωσα. Ίσως ντρεπόμουν, ίσως δεν κατάλαβα ακριβώς τι είχε συμβεί. Είναι ο μεγαλύτερός μου ροφός. Δεν μου άφησε καμιά φωνή να τον πανηγυρίσω. Κοιτώντας μετά από χρόνια αυτή την φωτογραφία, σκέφτομαι πόσο αλληγορικά μου φαίνονται αυτά τα ανοιχτά, θαμπωμένα από το υγρό, μάτια.

[gsim]

Πω ρε φίλε...

Τα γ@μημένα τα ψάρια δεν έχουν καμία σημασία. Πρέπει κάθε τόσο κάποιος να μας το θυμίζει. Και δεν είναι ντροπή, θέλει μεγάλα @ρχ:δι@ για να τα πεις όλα αυτά. Θενξ...

[underworld]

Όποιος προβάλει τα λάθη του και βυθίζει το εγώ του για το καλό όλων, στη δική μου συνείδηση εκτοξεύεται κατακόρυφα.
Τα σέβη μου.

Πλησιάζει εκείνη η εποχή -αρχές καλοκαιριού- που πνιγόμαστε περισσότερο απ΄οποιαδήποτε άλλη. Άρα το κείμενο γράφτηκε την πιο κατάλληλη στιγμή.
Καλές αναδύσεις σε όλους.

[tompapanikolis]

Εχτές κατεβαίνοντας προς Ληξούρι,κοίταξα όπως κοιτάω πάντα την Θάλασσα από το μπαλκόνι,όσο φαινότανε λόγω ισχυρής Όστριας.Το κανάλι μεταξύ Βαρδιάνων και Μέγα Λάκκου είχε ασυνήθιστη κίνηση.Το πλωτό πέρασε μαζί με δυο ταχύπλοα,ψαρόβαρκες πήγαιναν δυτικά..
Το κράτησα σαν πληροφορία.Όταν γύρισα το βράδυ,άνοιξα το τοπικό ειδησεογραφικό site και πρώτη είχε κολλήσει μια είδηση με συνεχείς ανανεώσεις που αφορά αγνοούμενο ψαροντουφεκά στην Δυτική Ακτή.Ακόμα δεν τον έχουν βρει.
Από το πρωί της Τετάρτης.
Συμπτωματικά φέτος,θα αργήσω να ξεκινήσω δουλειά.Πρώτη του Ιούνη θα πάω για ψάρεμα.Και παίζει να σπάσω και το ρεκόρ των 4 ψαρεμάτων που έκανα πέρυσι το καλοκαίρι.

Που βρίσκεις το αίμα να κινήσεις τα ποδάρια σου?

Συγνώμη για την αφηρημένη δημοσίευση,αλλά είναι παράλληλες σκέψεις θαρρώ.

[fiesta1420]

Ένιωσα λες και ήμουν και εγώ εκεί.... στις τελευταίες λέξεις μου σηκώθηκε η τρίχα. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω κάτι, τι λένε τι δεν λένε αλλά ότι και αν πούμε πηστευω ότι είναι αυτή η στιγμή που μπορεί να τύχει στον καθένα από τον έμπειρο μέχρι τον άπειρο. Όλοι λέμε ότι για ένα ψαρι δεν αξίζει και συμφωνώ απόλυτα αλλα ποτέ δεν ξέρει κανείς πως θα σου κάτσει.

[dimitrisart]

Δυο άτομα, σύμπλεγμα βράχων που πατάνε αποχή. Βάθος 25 στο κεφάλι, 32 στην αποχή.

Βουτιά πρώτη.
Κατάδυση στα 30 με ‘’πάτημα’’ για το ξεκόλλημα. Καρτέρι στη σκιά του κεφαλιού. τίποτα σπουδαίο, ανάδυση. Στα 10μ παραλαβή απ το ζευγάρι κ μαζί πάνω.
Στην μικρή αυτή κατάδυση ο 2ος πιάνει με το μάτι του ένα μεγάλο ψάρι να μετακινείτε και κρατάει το σημείο.
Είναι μια σκοτεινή διαγώνια λωρίδα που κάνει θάλαμο μέσα κ ένα ψάρι πλαγιάζει για να μπει. Ένα σημείο σε απόσταση 3-4 μέτρων από το σύμπλεγμα, που αν δεν υπήρχε ο δεύτερος ποτέ δεν θα ανακαλύπταμε.

Βουτιά ο 2ος , με τον ίδιο τρόπο. Φέγγει χαράκι. Τίποτα. Σαν να το ρούφηξε η σχισμή.

Βουτιά ο 1ος . φέγγει, επιμένει. Βλέπει ουρά κ κάτι. Ένα ψάρι. Χωμένο στο χαράκι στα 28μ. Η ουρά μεγάλη..

3 άκαρπες βουτιές μετά, αποφασίζω καρτέρι στην τρύπα, χωρίς φακό, με την μύχια σκέψη να κάμψω την καχυποψία του ψαριού και να γυρίσει με κεφάλι έξω.
Πολύ καλή χαλάρωση, βουτιά, ασανσέρ, προσγείωση πριν το χαράκι στα 28. Σύρσιμο, κόλλημα το 90άρι στο σκοτάδι και αναμονή. Είμαι ήρεμος.
Το βάθος των 25μέτρων, μέχρι τότε το προσέγγιζα περιστασιακά. Η υποβοήθηση στην αρχή και στο τέλος της βουτιάς και η παρουσία ζευγαριού σε καλή συνεργασία, προσέδιδε αίσθημα ασφάλειας και άλλης δυναμικής στα 25+ πλέον μέτρα.

Η αναμονή μεγάλη….κοιτάω το φυκάκι που χορεύει στο χείλος της σκοτεινής σχισμής και ξεχνιέμαι…
…κ εκεί στο σκοτεινό τίποτα μια λάμψη προβάλει. Είναι Το ψάρι! Βγήκε να δει…
Ναι σκέφτομαι, το νίκησα! Το μάτι που κοιτά δειλά την άκρη του καμακιού μου. Το νίκησα!
Η βέργα φεύγει κ το ψάρι με δυο χτύπους εδώ κι εκεί πετάγεται έξω από το χαράκι τρελαμένο. Ο δράκος πηδά έξω από την φωλιά του και χορεύει βασανιστικά στον ατσαλένιο άξονα που του έχει διατρήσει κεφάλι και σωθικά. Δυο ξέπνοες ακόμα πιρουέτες και ακουμπά στο βράχο ενώ το αίμα θαμπώνει γύρω τη μορφή του.
Τον κοιτώ και νιώθω Οδυσσέας και Μεγαλέξανδρος μαζί, τον τραβώ κοντά μου και γίνομαι Τιτάνας. Μια περήφανη ματιά στο μεγάλο τρόπαιο και τραβώ αγέρωχα για πάνω.
Κ κάπου εκεί η επωδός γίνεται εφιάλτης….

Στην τέταρτη πεδιλιά αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω ανέβει σχεδόν καθόλου και αντί να αφήσω το ψάρι κ να αναδυθώ, επιμένω δυνατότερα. Το ογκώδες ψάρι εμποδίζει την ανάδυσή μου αλλά δεν έχω σκοπό να τ’ αφήσω. Δεν έχω καλύψει ούτε το μισό της ανάδυσης και το μόνο που σκέφτομαι είναι…ΑΕΡΑΣ!
Το ζευγάρι έχει κατέβει χαμηλά και με πιάνει σχεδόν στα 12μ να με ανεβάσει. Μου κάνει νοήματα χαράς καθώς με ανεβάζει. Όμως δεν έχω χρόνο, του αφήνω το ψάρι, εγκαταλείπω τον αργό ρυθμό που με σπρώχνει και με χέρια πλέον και με πόδια προσπαθώ να βγω στην επιφάνεια.
Είμαι έξω, παίρνω ανάσα, πονάω, αυτός φωνάζει, γελά, τα σωθικά μου φωτιά, δεν έχω αέρα, καίγομαι.
Φωνές και κραυγές χαράς, αλλά δεν έχω φωνή να μιλήσω. Είμαι έξω από το νερό αλλά αέρα δεν μπορώ να βάλω μέσα μου. Τον βλέπω αλλά μοιάζει μακρινός, τείνει το χέρι να με συγχαρεί καθώς δεν βλέπει πως χάνομαι. Γέρνω ελαφρά στο πλάι κ πιάνω ασυναίσθητα την σημαδούρα, πριν βουλιάξω. Με μια προσπάθεια που μοιάζει βουνό την αγκαλιάζω κ με το άλλο χέρι και σώνομαι.

Δεν του είπα ποτέ πως ένιωσα. Ίσως ντρεπόμουν, ίσως δεν κατάλαβα ακριβώς τι είχε συμβεί. Είναι ο μεγαλύτερός μου ροφός. Δεν μου άφησε καμιά φωνή να τον πανηγυρίσω. Κοιτώντας μετά από χρόνια αυτή την φωτογραφία, σκέφτομαι πόσο αλληγορικά μου φαίνονται αυτά τα ανοιχτά, θαμπωμένα από το υγρό, μάτια.

Πιστεύω να κατάλαβες πως ακόμη και να έχεις ζευγάρι
ακόμη και αν σε προσέχουν ο Μανώλης Γιάνκος μαζί με το Γιάννη Σιδέρη
ακόμη κι αν σε προσέχουν 3 σκάφη και 2 ελικόπτερα.........
εσύ πρέπει να ψαρεύεις και να πειθαρχείς σαν να είσαι μόνος......εσύ και η θάλασσα

[maimouth]

Εγω παιδες καταλαβα οτι το ζευγαρι του δε πηρε χαμπαρι. Οχι οτι καλυτερο σε μια τετοια περιπτωση...

[CapetanThomas]

Ένα εξαιρετικό Κείμενο,
με Περιγραφή κάποιων συγκλονιστικών Στιγμών που έχεις Προσωπικά βιώσει,
ασφαλώς μπορεί και εντυπωσιάζει και καθηλώνει με την Δύναμή ,
και με την Ανθρωπιά του, τον κάθε Αναγνώστη,
κι ο Καθένας από Εμάς, ζεί μαζί σου, αισθάνεται και μοιράζεται,
την Κρισιμότητα και την Αγωνία εκείνων των Καθοριστικών πολλών Δευτερολέπτων,
που έχουν πάντα Αυτό το ιδιαίτερο Χαρακτηριστικό οτι,
δεν μετριούνται…




Κι Οποιος έχει ζήσει παρόμοιες Καταστάσεις,
μπορεί να συμμετέχει και να συμμερίζεται ακόμη πιο έντονα,
την κάθε Τραγικότητα των Στιγμών…

Με πήγες σχεδόν πέντε Χρόνια πίσω, όταν η 7η Αυγούστου του 2013,
άφησε πάνω μου Σημάδια ανεξίτηλα…



Να είσαι πάντα καλά, γερός και δυνατός,
για να μας χαρίζεις τέτοια υπέροχα Κείμενα…
Αυτά τα Κείμενα είναι σπουδαία Κοινωνική Προσφορά…

Να είσαι πάντα καλά...

[ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΑΔΙΑΣ]

πραγματική Εμπειρία.
Για όποιον δεν έχει νοιώσει το χαμό να πλησιάζει τόσο κοντά, το κείμενό σου είναι η καλύτερη εισαγωγή σε αυτό.
Εύχομαι πΑΝτα με ασφάλεια!

[KOSTAS STI]

...............να είσαι μάγκας πρέπει, δηλαδή να το μπορείς,
κ αν τούτο καταφέρνεις,
λίγο ακόμα μάγκας, ..δηλαδή να τ΄αγνοείς.

Άβαταρ μέλους
mkoume

Δημοσιεύσεις: 1507
Εγγραφή: 26 Ιαν 2010, 12:59
Τοποθεσία: νερό!

[christripoli]

δεν ξερω τι πρεπει να γραψω διαβαζωντας το.

σε αγωνιστικο επιπεδο ,και ΟΧΙ σε ψαρεμα με εχουν κρατησει ΤΕΣΣΕΡΙΣ φορες.

ειμαι εδω και σας γραφω επειδη τις τεσσερις αυτες φορες το ζευγαρι ηταν παρων .

αυτος ειναι και ο λογος που σε ψαρεματα βουταω λιγοτερα και απο τα μισα μετρα που βουταω στην ελευθερη.

και παλι ΠΟΤΕ ΔΕ ΞΕΡΕΙΣ ......................................

[peskandritsas]

Και μόνο η ολοζώντανη μεταφορά (φοβερή περιγραφή) του συμβάντος μετά από τοοοοοοοοσα χρόνια, εμένα μου δηλώνει ότι κατάλαβες πολύ καλά τι έγινε..
Τα υπόλοιπα από κοντά, ανάμεσα στις βουτιές, στο χαλάρωμα..
Υ.γ Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα το κείμενο, ήταν μια ταινία του Γουντι Αλλεν, το match point..
Η ποιο γλαφυρή περιγραφή του ότι όλα στη ζωή πολλές φορές είναι ¨μια στιγμή¨

[Psarogiatros]

Η ανάρτηση ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Μπράβο Μάνο. Μια αφύπνιση τη χρειαζόμαστε.

[Ser]

Τελικά είναι επικίνδυνο σπορ, όταν ρισκάρεις τόσο πολύ!

Μία δικλείδα ασφαλείας είναι να μη βασίζεσαι στο ζευγάρι σου να σε πάρει από τα 12ή 10 ή 3 μέτρα, αλλά να βγεις μόνος σου, χωρίς να το πιέσεις!! Μόνο το συναίσθημα ότι κάτι δε πάει καλά και πας να χάσεις τις αισθήσεις σου είναι αρκετά τρομακτικό από μόνο του για να μη πρέπει ποτέ να φτάνουμε στα άκρα. Πρέπει να μάθουμε να χάνουμε εύκολα από το ψάρι!!!

Νομίζω η ζωή μας είναι πολύ-πολύ σοβαρό θέμα για να την εναποθέτουμε απλόχερα στα χέρια άλλου ακόμα κι αν είναι αδερφός!

Το ζευγάρι να υπάρχει αλλά να λειτουργούμε έτσι ώτε αχρείαστο να είναι!!

Άποψή μου!

[thodoris981]

Πολυ ωραιο και χρησιμο κειμενο μπραβο.
Το κοντραστ των συναισθηματων στην επιφανεια φοβερο.
Η φρικη και η εκσταση σε μια στιγμη,
και η μια να μην μπορει να καταλαβει την αλλη.