Αρε Μάνο, δε ξέρω τι δύναμη χρειάστηκε για να βγάλεις απο μέσα σου αυτο το μάυρο διαμάντι, και τι σου κόστισε.ManosMitikas έγραψε:Μας πνίγουν οι επιλογές μας. Μόνο. Κάθε επιλογή αυξάνει ή μειώνει τον συντελεστή επικινδυνότητας.
Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τις επιλογές που πνίγουν. Είναι ξεκάθαροι. Μοναχικό, βαθύ και λοιπά σχετικά.
Βουτάς χρόνια. Έμπειρος τάχα μου. Σε μια βουτιά μετά από χιλιάδες συνετές καταδύσεις κάνεις μια λάθος επιλογή.
Ένα μικρούλι τόσο δα λαθάκι. Το οξυγόνο τελείωσε. Ουπς! Πνίγηκες φίλε. Άστο, άστο είναι αργά αγόρι μου τώρα. Δεν γυρίζεις πίσω.
Ήδη έχεις αρχίσει να μελανιάζεις. Και σε λίγο θα κλαίνε τα παιδάκια σου.
Πνίγηκες φιλαράκο. Αυτό ήταν. Ένα λάθος σε μια βουτίτσα. Τόσο απλό. Το πολύπλοκο είναι να καταλάβουμε ότι ο θάνατος είναι απλός.
Άσχημη εικόνα του πνιγμένου παίδες. Ειδικά αυτού που έχει περάσει λίγη ώρα. Ο θάνατος παίρνει μορφή, γίνεται απτός.
Χλωμό πρόσωπο, μελανά χείλη, γκριζοκίτρινοι αφροί να τρέχουν από στόμα και μύτη. Εμετική εικόνα.
Έτσι θα είναι ο πνιγμένος φίλος σας αν δεν τον προσέχετε όπως πρέπει σε κάθε βουτιά.
Ή εσάς, ή εμένα.. έτσι θα μας βγάλουν. Μελανούς, πρησμένους, με γουρλωμένα μάτια ψιλοκόκκινα και με αφρούς να τρέχουν από το στόμα. Αηδία ε?
Ναι, υπάρχει και η επιλογή να παίρνουμε συνειδητά ένα ρίσκο. Όπως αυτός που κάνει downhill. Και εγώ το κάνω ενίοτε.
Δεν έχω παιδιά όμως. Και δεν στρουθοκαμηλίζω. Παίρνω ρίσκο θανάτου, συνειδητά. Τα γιατί? Δεν υπάρχει κανόνας, Διαφορετικά γιατί για τον καθένα.
Το ΕΓΩ κυρίως αλλά όχι απαραίτητα. Μπορεί να είναι και απλά η ανάγκη να βρεθείς εκεί χωρίς καμία ανάγκη να το μάθει κανένας.
Δεν ξέρω πως έφυγε αυτός ο παλίκαρος, ο Βαγγέλης. Δεν ήμουν εκεί στην μοιραία βουτιά. Δεν είμαι ιατροδικαστής. Απλά τον ανέβασα πάνω στο φουσκωτό μου και τον μετέφερα στο λιμάνι με έναν λιμενικό και δυο γιατρούς. Παρακολουθούσα τις μάταιες προσπάθειες επαναφοράς του στην ζωή. Κούνησα το κεφάλι δεξια αριστερά ξέροντας ότι ήταν πολύ πολύ αργά. Η ίδια άσχημη μακάβρια εικόνα του πνιγμένου. Εγώ πιο ψυχρός αυτή την φορά. Συνηθίζεται ρε γαμώτο?
Την επόμενη μέρα πήρα το φουσκώτό και πήγα για ψαροντούφεκο. Απλά διέκοψα δυο τρεις βουτιές όταν με σκέφτηκα μελανό με αφρούς στο στόμα.
Συνέχισα όμως, κανένα διωράκι ακόμα. Πήγα και την μεθεπόμενη. Μην ρωτήσετε τι, πως, γιατι. Ακόμα προβληματίζομαι και το επεξεργάζομαι.
ΥΓ: Ακόμα χειρότερο αν πνιγείς είναι να σε βρουν μετά από μέρες. Το κρέας αρχίζει να αποσυντίθεται, το δέρμα παίρνει ένα σκούρο γκρί χρώμα. Το σώμα έχει πρηστεί πολύ. Η βρώμα δεν υποφέρεται. Σαν το χειρότερο ψοφίμι. Θυμάμαι σε έναν μια φορά έλειπαν τα χείλια. Μάλλον από χτύπημα λόγω κυματισμού στα βράχια ή ίσως τα τσιμπολόγησε κανένα ψαράκι. Ποιος ξέρει?
ΥΓ:Τα ποσταρίσματα του dimak και του under είναι μίνι σχολεία. Ξαναδιαβάστε τα.
Όλοι πίσω μάγκες. Κάθε φορά.
Το εύχομαι γιατί ενίοτε δεν το υποστηρίζω με τις επιλογές μου.
Εσείς όμως μπορείτε να το επιλέξετε.
Χαιρετώ,
Μάνος.
Να σε καλα ρε φίλε, εγω προσωπικά σ ευχαριστω.
