Δεν θα γραψω για λαβράκια, θα ήταν κάτι πολύ προβλέψιμο.
Ούτε για το ψάρεμα στην τρύπα του χειμώνα που δεν πραγματοποιώ.
Ούτε για ρηχά αγκουάτα και καρτέρια με χοντρές στολές και πολλά βάρη.
Στο παρακάτω βίντεο θα δούμε πως πιάνονται δυο χαζο-ροφοί, με πλανάρισμα, μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή ήμερα, εύκολα και ωραία, με τα τζιτζίκια να λαλοκοπάνε, την ζέστη να κάνει τα βράχια να καίνε και την διάθεση για παρουσία στη θάλασσα στα ήψη.
Επίσης θα δούμε πως ένα λάθος μπορεί να διορθωθεί.
Το βίντεο δεν μετρά 2 εικοσιτετράωρα ανεβασμένο στον σωλήνα και ήδη 3 άνθρωποι έχουν εκφράσει γνώμη ότι ο μικρός ροφός δεν θα επιβιώσει.
Όπως γράφω και στην περιγραφή του βίντεο το ψάρι 99% επιβίωσε, μιας και δεν πειράχτηκε κάποιο ζωτικό όργανο.
Βέβαια πιστεύω πως θα χρειαστεί να το γράψω και να το τεκμηριώσω αρκετές φορές ακόμα και θα μετανιώσω την ώρα και την στιγμή που το ανέβασα.
Έχουμε πολύ πλάκα τελικά.
Δυό λόγια για τον ροφό :
Το λοιπόν, διαβάζα και διαβάζω για τους ροφούς από διάφορους κατα καιρό ειδικούς.
Οι ειδικοί θα ήταν είτε ψαράδες (υποβρύχιοι ή μη) που έχουν σαφή εικόνα περί ιχθυολογίας και περιβαλλοντολογίας και ας μην έχουν ανοίξει ένα βιβλίο στη ζωή τους περί του θέματος, είτε ιχθυολόγοι που έχουν δει θάλασσα μόνο από τα ντοκυμαντέρ του Κουστώ και τα σλάιτς του πανεπιστημίου.
Τέλος πάντων, πολύ λίγα έχουν γραφτεί και ακόμη λιγότερα έχουν τεκμηριωθεί για την σημαντικότητα του ροφού για τον Μεσογειακό ύφαλο ο οποίος δέχεται συνεχείς μεταβολές από την κλιματική αλλαγή, του λεσεψιανούς "εισβολείς" από την Ερυθρά θάλασσα, την εντατική αλιεία, την θαλάσσια ρύπανση και μόλυνση και πολλά άλλα.
Η σημαντικότητα αυτού του ψαριού δεν έχει να κάνει με το ότι "ο ροφός κρατάει ψάρια στον τόπο" αλλά με το ότι ο ροφός σε ένα οικοσύστημα όπους έχουν εκλείψει οι μεγάλοι θηρευτές όπως οι καρχαρίες και οι φώκιες, είναι ο τελευταίος σημαντικός θηρευτής που μπορεί να ελέγξει τους πληθυσμούς των επιβλαβών ψαριών που έχουν έρθει από άλλες θάλασσες όπως οι γερμανοί (Siganus luridus και Siganus rivulatus) τα οποία εκτοπίζουν ντόπια φυτοφάγα είδη, τα ψάρια τρομπέτες Fistularia commersonii και τα λιονταρόψαρα Pterois miles που τρέφονται με τον γόνο των ψαριων στις ποσειδωνίες και στα βραχια, ακόμη και με μικρομεσαίο μεγέθου λαγοκέφαλους που προκαλούν σύνθετα προβλήματα στο θαλάσσιο οικοσύστημα και στα αλιευτικά εργαλεία.
Στα ψάρια του υφάλου, μόνο τη συναγρίδα έχω δει να τρώει γερμανούς και αυτή τους χειμερινούς μήνες όπου υπάρχει έλειψη τροφής στα ρηχά, ενώ παράλληλα οι γερμανοί ως ψάρι έντονα θερμόφιλο αποκτούν μια ράθυμη συμπεριφορά που επιτρέπει στις συναγρίδες την εύκολη σύλληψή τους.
Ο ροφός εν τέλη αν και ψάρι σύμβολο των ψαροντουφεκάδων και της Ελλαδικής ακτογραμμής θα πρέπει να αλιέυεται με μεγαλύτερη σοφία. Δεν θα ήταν άσχημη μια ποσόστωση κάθε χρόνο, ένα κατώτατο όριο στα 4 με 5 κιλά, και μια ολική απαγόρευση τους μήνες της αναπαραγωγής του. Η επιστημονική κοινότητα ψάχνει απεγνωσμένα τρόπους για να σταθεροποιείσει τις αυξανόμενες μεταβολλές στη Μεσόγειο με διάφορους "τεχνητούς" τρόπους, έντονα κοστοβόρους, και κοιτώντας το δέντρο χάνει το δάσος. Ο ρυθμιστής είναι μπροστά στα μάτια μας και εθελοτυφλούμε μπροστά στα συντεχνικά μικροσυμφέροντα, των "ερασιτεχνών" και επαγκελματιών ψαράδων.
](./images/smilies/eusa_wall.gif "Brick wall"){kind=small}
