Τέλη Οκτώβρη λίγες μέρες πριν αλλάξει η ώρα και καθώς η σχολική ζωή έχει αρχίσει να μπαίνει σε φουλ ρυθμούς οι ευκαιρίες και ο χρόνος για ψάρεμα λιγοστεύουν. Χωρίς πολλές προσδοκίες ξεκινώ μετά την δουλειά για ένα 2ωρο κοντινό απογευματινό ψαρεματάκι. Η εικόνα στην θάλασσα απογοητευτική, μόνο γερμανούς συναντούσα, αλλά συνέχιζα ακάθεκτος τα καρτέρια και τα συρτά εκτελώντας την τεχνική όσο πιο σωστά μπορούσα παρά την νέκρα στο βυθό που αναπόφευκτα ρίχνει την ψυχολογία (ασκήσεις υπομονής ονομάζω αυτές τις βουτιές). Λίγο πριν τη δύση πλέον και κάνοντας ένα συρτό, εμφανίζεται μια μοναχική συναγρίδα, εγώ προλαβαίνω να κρυφτώ, αυτή κάνει το λάθος να πλησιάσει για να με τσεκάρει και τελικά με μια μακρινή βολή καταφέρνω να πιάσω ένα καλούτσικο ψάρι 2,5 κιλά που σώζει τη μέρα. Κανονικά θα έπρεπε να κάνω το σταυρό μου και να γυρίσω πίσω στην ακτή αλλά ο δαίμονας της ανθρώπινης απληστίας μου βάζει τσίτες : “αφού συνάντησες μια συναγρίδα να έχει βγει τόσο ρηχά ίσως υπάρχουν και άλλες παραδίπλα, άντε προλαβαίνεις να κάνεις 1-2 βουτιές ακόμα”. Υπακούοντας στη φωνή του δαίμονα κάνω ένα καρτέρι στο διπλανό πόστο χωρίς αποτέλεσμα. Μετά άλλο ένα καρτέρι στο παραδιπλανό πόστο και να που ξαφνικά από πίσω και πλάγια μου εμφανίζεται άφοβο ένα μεγάλο μαγιάτικο, μου δίνει αρκετό χρόνο για να στρίψω και να κάνω μια κοντινή βολή που κανονικά θα έπρεπε να είναι καίρια. Όμως φαίνεται το σάστισμα από την απρόσμενη συνάντηση με έκανε να μην σημαδέψω καλά και η βολή βρίσκει το ψάρι χαμηλότερα στα σκληρά λίγο πάνω από το μάγουλο. Τώρα άρχιζαν τα δύσκολα γιατί ήξερα ότι ο εξοπλισμός μου θα δοκιμαζόταν. Τα θέματα του εξοπλισμού μου πολλά: η βέργα 6,5 με καρχαριάκια σχετικά λεπτή αλλά θεώρησα ότι δύσκολα θα σπάσει, η πετονιά ήταν ρακετόνημα 1,3 ελαφρός φθαρμένο αυτό το φοβόμουνα καθώς γνώριζα ότι δεν τα πάει καλά με τα βράχια και τραυματίζεται εύκολα αλλά από άποψη μηχανικής αντοχής δεν έχει θέμα και τέλος το σχοινί του μουλινέ απλό πολυεστερικό χωρίς προστατευτική επικάλυψη αλλά με καλή μηχανική αντοχή. Έτσι καθώς ο βυθός ήταν έντονα βραχώδης και πολύπλοκος ενώ το βάθος πολύ μικρό μόλις 4-5 μέτρα παίρνω την απόφαση να θέσω σε δοκιμασία την βέργα και το κλιπάρισμα παρά να ρισκάρω πιθανό μπλέξιμο των νημάτων στα βράχια που μπορεί να κατέληγε σε κόψιμο. Κοντράρω λοιπόν έντονα το ψάρι αμέσως μετά την βολή και μετά από 1 λεπτό και έχοντας πάρει μόλις 3 μέτρα μουλινέ το ψάρι αν και έδωσε τη μάχη του καταλήγει στα χέρια μου.
Και τώρα πρέπει να δικαιολογήσω τον τίτλο“Πύρρειος νίκη” για αυτή την ιστορία. Όχι δεν ήταν μόνο η βέργα που στράβωσε ανεπανόρθωτα(την είχα μόλις 5 μήνες) που μου χάλασε αυτό το όμορφο ψάρεμα, αλλά περισσότερο κάποιες σκέψεις που με τυράννησαν για μέρες και δε με άφησαν να ευχαριστηθώ αυτή την ψαριά:
- Γιατί να χαρώ με αυτό το μαγιάτικο που το έπιασα πανεύκολα σε σχετικά μικρό χρόνο με γελοία εύκολη βολή και σε γελοίο βάθος και να μην χαρώ περισσότερο για τη συναγρίδα που και η βολή ήταν πολύ δύσκολη και η βουτιά αρκετά τεχνική και πιο νόστιμη ήταν εννοείται.
- Γιατί να βγάλω ένα “ψάρι τρόπαιο” τόσο κοντά στο σπίτι μου χωρίς καμία δυσκολία. Ενώ άλλες φορές πας χιλιόμετρα μακριά, βουτάς βαθιά, πιάνεις τρελούς χρόνους, κάνεις δεκάδες βουτιές και τελικά δε βγαίνει τίποτα αξιόλογο;
- Τελικά εγώ ψαρεύω; ή απλώς “Η ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ” μου στέλνει τα ψάρια όταν θέλει και όποτε θέλει και εγώ το μόνο που κάνω είναι να είμαι εκεί για να εκτελώ ως δήμιος τα ψάρια που ΑΥΤΗ αποφάσισε να πεθάνουν;
Η ψαριά αυτή ήταν μια ακόμα τρανταχτή απόδειξη μιας θεωρίας που έχω στο μυαλό μου εδώ και καιρό και με έχει κάνει να χάσω ένα μεγάλο μέρος από την ευχαρίστηση του ψαροντούφεκου: ότι δηλαδή έχοντας πλέον φτάσει σε ένα καλό επίπεδο ψαροντούφεκου το αν θα πιάσω ψάρια έχει ελάχιστα να κάνει με εμένα αλλά περισσότερο έχει να κάνει με την τύχη, με την ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ. Κάθε μεγάλο ψάρι που βγάζουμε μπορεί στιγμιαία να μας κάνει να φουσκώνουμε από περηφάνια για το “κατόρθωμα” μας αλλά δεν είναι τίποτα άλλο παρά το λογικό αποτέλεσμα των νόμων της φύσης και της στατιστικής: Ήμαστε τα πιο έξυπνα ζώα και οι ανώτεροι θηρευτές σε αυτό τον πλανήτη, το να καμακώνουμε κάποια μεγάλα αλλά “χαζά” σε σχέση με εμάς ψάρια δεν είναι κατόρθωμα αλλά κάτι πολύ ασήμαντο και αναμενόμενο που έχει να κάνει με την θέση μας στην τροφική αλυσίδα. Το μόνο βασικά που πρέπει εμείς να κάνουμε είναι να είμαστε εκεί ΣΤΗ ΘΕΑ ΘΑΛΑΣΣΑ.
