Μια μεγάλη ιστορία γι αυτούς που θέλουν να τη διαβάσουν

[mojo]

Ήταν πολύ αργά τη νύχτα όταν ξύπνησε τρομοκρατημένος από το όνειρο. Είχε ξαναδεί τον ίδιο εφιάλτη. Ανασηκώθηκε στο προσκέφαλο του κρεβατιού και προσπάθησε να ηρεμήσει. Ξανάφερε στο μυαλό του την αρχή αυτής της ιστορίας.

Όλα ξεκίνησαν μια Κυριακή του Σεπτέμβρη που είχε πάει για ψάρεμα με τον καλό του φίλο, τον Μιχάλη. Μετά από πολλές βουτιές στη ζώνη των 20 μέτρων, δεν είχαν δει αξιόλογα ψάρια και είχαν αρχίσει να σκέφτονται να τερματίσουν την εξόρμηση. Σε μια βουτιά του όμως ο Φάνης είδε σε ένα βαθύτερο σκαλοπάτι έναν περίεργο μικρό ροφό να πεταλουδίζει. Έδωσε λίγη ώθηση και άφησε την αρνητική να τον πάει κοντά ώστε να εκτιμήσει αν ο ροφός έχει ικανοποιητικό μέγεθος .
Όταν έφτασε σε απόσταση βολής ο ροφός γύρισε και το μέγεθος ήταν απαγορευτικό. Ξαφνικά με την άκρη του ματιού είδε μια μεγάλη σκιά πιο βαθιά. Γύρισε και αυτό που είδε τον τάραξε. Μια μεγάλη σφυρίδα τρομαγμένη απ την παρουσία του έτρεξε και κρύφτηκε σ ένα θαλάμι στο ακριβώς από κάτω σκαλοπάτι στην αποχή. Ο Φάνης κοίταξε το ρολόι του: 25m 58 sec . Πήρε αστραπιαία την παράτολμη απόφαση. Το ήθελε αυτό το ψάρι. Του άξιζε ,μονολογούσε.

Η πίεση που ένιωθε στο στήθος του όσο βάθαινε ήταν έντονη. Πιάστηκε με το αριστερό χέρι απ το φρύδι και κατέβασε κεφάλι και όπλο να σημαδέψει το ψάρι. Το θαλάμι βαθύ μεγάλο και σκοτεινό. Δεν έβλεπε. Το άγχος για το πρωτόγνωρο βάθος που είχε βουτήξει άρχισε να τον κυριεύει. Έσπρωξε δυνατά τον βυθό και έδωσε ώθηση για την μεγάλη ανάδυση που τον περίμενε.
Δέκα μέτρα πριν την επιφάνεια ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που πίστεψε πως ίσως δε τα καταφέρει όμως ο Μιχάλης ήταν εκεί να τον βοηθήσει. Για μερικά λεπτά στην επιφάνεια τα συναισθήματα και των δύο ήταν ανάμεικτα. Ο Μιχάλης επέμενε πως αυτή ήταν η τελευταία βουτιά και ότι η εξόρμηση έπρεπε να τερματιστεί. Τα 37m 1,49sec του ρολογιού του Φάνη τον είχαν σοκάρει και τρομοκρατήσει. Έβαζε άσχημες εικόνες στο μυαλό του για πιθανή τραγική κατάληξη. Σκεφτόταν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους. Ο Φάνης απ την άλλη έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του ζήτησε τον φακό από τον Μιχάλη μιας και ο ίδιος δεν έπαιρνε σχεδόν ποτέ και τον παρακάλεσε για μια ακόμη βουτιά. Η τελευταία, υποσχέθηκε:

- Κατεβαίνω , φέγγω, χτυπώ , ανεβαίνω! Στο υπόσχομαι.
- Όχι Φάνη σε παρακαλώ φίλε πάμε τώρα.

Έπειτα από διαπραγματεύσεις ο Μιχάλης είπε το ναι με προϋποθέσεις. Δέκα λεπτά χαλάρωση και λύσιμο της ζώνης βαρών στο βυθό. Στο ένα λεπτό ακριβώς θα έπρεπε να ξεκινήσει ανάδυση ό,τι και αν γινόταν. Ο Φάνης του έδωσε το λόγο του και ετοιμάστηκαν. Αν κάτι ήξερε καλά σ αυτό τον κόσμο ήταν ο εαυτός του. Έτσι τουλάχιστον πίστευε. Ποτέ δεν έκανε επιπολαιότητες στη ζωή του και αυτή η απέραντη θάλασσα αισιοδοξίας που έκρυβε μέσα του, είχε πάντα πρίμα τον καιρό στα όνειρά του και τους στόχους του.

Καθώς χαλάρωνε στην επιφάνεια και κοιτούσε τον σκοτεινό βυθό όλα του έμοιαζαν ηλεκτρικά φορτισμένα και η θάλασσα άρχισε να μυρίζει φόβο. Όπως καταδυόταν κατάφερε να εντοπίσει το θαλάμι . Διόρθωσε την πορεία του και λίγο πριν φτάσει έλυσε τη ζώνη. Η καρδιά του αρνιόταν να μειώσει παλμούς λόγω της έντασης της στιγμής. Θα αντίκριζε το ψάρι της ζωής του. Ανάβοντας το φακό δε το πίστευε. Το ψάρι είχε φύγει! Χώθηκε πιο βαθιά ώστε να φωτίσει και τα τελευταία τμήματα όμως η μεγάλη σφυρίδα είχε φύγει.

Αυτό ήταν ένα πραγματικό γεγονός. Στο όνειρό του όμως για τέταρτη φορά είδε πως μόλις άναψε το φακό αντίκρισε μες το θαλάμι ένα λιοντάρι να καταβροχθίζει με μανία ένα μεγάλο χταπόδι! Αυτό ενοχλημένο ,με άγρια διάθεση του επιτίθεται στο πρόσωπο με τα κοφτερά του νύχια και η μάσκα αρχίζει να πλημμυρίζει με νερό .Εκεί ήταν που ξυπνούσε κάθε φορά τρομοκρατημένος
Μια φωνή διέκοψε τις αναμνήσεις του και ήρθε πίσω στο παρόν.

- Αγάπη μου , τι είναι;
- Τίποτα μωρό μου κοιμήσου . Της απάντησε και της χάιδεψε τα μακριά μαλλιά της.
- Είδες πάλι το όνειρο;
- Ναι . Της απάντησε προσπαθώντας αδέξια να κρύψει το φόβο του για να μην την ανησυχήσει.
- Θα προσέχετε αύριο μου το υπόσχεσαι;
- Ναι αγάπη μου στα ρηχά θα πάμε. Θα είμαστε παρέα με τον Μιχάλη μην ανησυχείς.
- Θα έρθει από δω να σε πάρει το πρωί;
- Ναι
- Θέλω να πας να τον δεις να του μιλήσεις γι αυτό , θα σε βοηθήσει . Ξέρει πολλά αυτός
- Εντάξει θα πάμε στο υπόσχομαι.

Ο Μιχάλης πάρκαρε μπροστά στον καφενέ του Μπάρμπα Λεωνίδα που ήταν δίπλα απ το σπίτι του Φάνη και τον περίμενε . Κατέβηκε να πάρει τους δύο καθιερωμένους καφέδες για το δρόμο. Καλημέρισε αρκετούς θαμώνες που ήξερε. Πολλοί ψαράδες σύχναζαν εκεί και λεγαν ιστορίες. Εκεί ήταν που μικρός ο Φάνης μάθαινε απ αυτούς πολλά πράματα γύρω απ τη θάλασσα και τους κατοίκους της μαγεμένος. Τον είδαν να αντρώνεται και πολλές φορές τον επευφημούσαν και τον καμάρωναν που επέστρεφε απ το ψάρεμα με ψάρια μεγάλα. Τρόπαια όπως τα έλεγαν. Πάντα τους έδειχνε τις καλές ψαριές του πριν ανέβει για το σπίτι.

Ο Φάνης κατέβηκε κουβαλώντας τον εξοπλισμό και μπήκε στο αυτοκίνητο να περιμένει αφού όμως πρώτα καλημέρισε τον μπάρμπα Λεωνίδα που στεκόταν έξω ατενίζοντας την ανακατεμένη θάλασσα στρίβοντας το παχύ γκρίζο μουστάκι του. Πολλές φορές έβγαινε και κοιτούσε για λίγο τη θάλασσα. Το έκανε συνήθως όταν βαριόταν αυτά που συζητούσαν μέσα.
Ήταν φανερό πως δεν είχε κοιμηθεί καλά. Αυτή η ιστορία με τους εφιάλτες του είχε στοιχίσει ψυχολογικά. Έπρεπε να λυτρωθεί , να απαλλαγεί επιτέλους απ αυτό το όνειρο.
Στην αρχή πίστευε ήταν μια προειδοποίηση να μείνει στα ρηχά επειδή γι αυτόν το χταπόδι ήταν ανέκαθεν το σύμβολο της ρηχοπατιάς. Κάτι που και αυτός κατά βάθος προτιμούσε γιατί του άρεσε περισσότερο το ρηχό ψάρεμα. Όμως το τελευταίο βαθύ ψάρεμα ήταν εκείνο με τη σφυρίδα.
Είχαν περάσει τρείς μήνες που ψάρευε μόνο στα ρηχά μα το όνειρο επαναλαμβανόταν .Στο μεταξύ η θάλασσα του χάριζε τα τρόπαια που γύρευε. Έσπαγε το κεφάλι του για το τι μπορεί να σημαίνει. Η τελευταία του ελπίδα όπως του είχε προτείνει και η γυναίκα του ήταν ο Νικόλας ο ψαράς. Εκείνη τη στιγμή ο Μιχάλης επέστρεψε με τους καφέδες

- Καλημέρα φίλε , είσαι έτοιμος;
- Καλημέρα .Απάντησε σκεπτικός. Θέλω να πάμε μια στιγμή στη μπούκα κάτω να δω το Νικόλα τον ψαρά πριν βουτήξουμε , γίνεται;
- Το Νικόλα; Αναρωτήθηκε ο Μιχάλης. Βλέπεις ακόμη το όνειρο ρε;
- Ναι
- Πάμε , μπορεί να σε βοηθήσει μη το γελάς..

Ο Νικόλας ο ψαράς ήταν ένας πολύ μυστήριος άνθρωπος. Κυκλοθυμικός και πολλές φορές αντικοινωνικός. Αρεσκόταν να ζει απομονωμένος σε μια φραγιάτα που είχε κατασκευάσει ο ίδιος κοντά στη μπούκα στο ποτάμι. Ζούσε σχεδόν αποκλειστικά από τη θάλασσα. Είχε μπαρκάρει έφηβος για τις χώρες της ανατολής όπου και έκατσε περίπου δεκαπέντε χρόνια ασκώντας το επάγγελμα του ψαρά στην κίνα.
Οι συνάδελφοί του εκεί λέγεται πως τον είχαν σε πολύ μεγάλη εκτίμηση. Είχε παντρευτεί μια πολύ όμορφη μορφωμένη γυναίκα η οποία δυστυχώς πέθανε από βαριά πνευμονία. Τότε ήταν που ο Νικόλας επέστεψε στο χωριό και είναι αυτός που όλοι ξέρουν σήμερα.

Η δύσκολη ζωή που είχε περάσει είχε αποτυπωθεί στο δέρμα του και στα τσακισμένα ζυγωματικά του προσώπου του. Θαρρούσες πως τ αλάτι τόσα χρόνια του χε παστώσει το κορμί. Πρέπει να ήταν κοντά πενήντα χρόνων όμως έδειχνε για εξήντα. Παρ όλ αυτά ήταν ακόμη αρκετά χειροδύναμος και ευκίνητος χάρη στην καλή διατροφή του και την άσκηση. Στη μικρή κοινωνία των ψαράδων του χωριού οι γνώμες γι αυτόν διίστανται. Άλλοι υποστηρίζουν πως είναι ένας τρελός περιθωριακός άνθρωπος και κάποιοι άλλοι πιο λίγοι σε αριθμό τον σέβονταν πολύ για τις γνώσεις του στη θάλασσα, την ναυτοσύνη όπως την έλεγαν και για τον έντιμο μοναχικό, φτωχικό ψαρευτικό βίο που είχε επιλέξει να ζει.

Υπήρχε και μια μερίδα χωριανών η οποία πίστευε πως είχε κάποιου είδους χάρισμα . Ότι μπορούσε να δει πράματα που αυτοί οι απλοί δε τα έβλεπαν. Αυτή η μερίδα αποτελούνταν κυρίως από γυναίκες οι οποίες όταν αυτός ανέβαινε με τα πόδια στο χωριό τον φιλεύανε διάφορα . Λέγανε πως κάποιες φορές κοιτώντας στα μάτια τους ανθρώπους αντιλαμβάνεται τι τους απασχολεί. Αν ο ίδιος κρίνει πως πρέπει, ίσως πει και κάποια λόγια. Άλλες φορές κατανοητά , άλλες δυσνόητα.

Περπατώντας το μονοπάτι μέσα απ τα αρμυρίκια έφτανε στην καλύβα του Νικόλα. Θυμήθηκε την τελευταία φορά που τον είχε συναντήσει. Ήταν στο καφενείο του Λεωνίδα πρόπερσι . Είχε μια έντονη διαμάχη με μια παρέα ψαράδων. Τους περιγελούσε και τους ειρωνεύονταν λέγοντάς τους πως κάνουν σα παιδαρέλια που τα ξέρουν όλα. Πως αν τους έπαιρνε τα βυθόμετρα και τα στίγματα , οι μισοί θα πνιγόντουσαν και οι άλλοι μισοί θα λιμοκτονούσαν.

Κυρ Νικόλα! Φώναξε ταυτόχρονα με δυο χτύπους στην πόρτα
Αυτός του άνοιξε και τον ρώτησε τι ήθελε. Καθίσανε και ο Φάνης του περιέγραψε όλα όσα του συμβαίνουν. Αφού έκατσε για λίγη ώρα συλλογισμένος, του είπε πως αυτό είναι κάτι στο οποίο δε μπορεί να τον βοηθήσει κανείς παρά μόνο ο εαυτός του.

- Δηλαδή ; Τι εννοείς; Πώς μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;
- Μα προσφέροντάς του βοήθεια ασφαλώς ! Του είπε χαμογελώντας παίζοντας με τις λέξεις.
- Τι σημαίνει το λιοντάρι και το χταπόδι μπορείς να μου πεις; Επέμενε με σοβαρό ύφος αγνοώντας το αστείο του.
- Ο Νικόλας σταμάτησε να χαμογελά και τον κοίταζε πλέον στα μάτια με αυτό το διαπεραστικό βλέμμα χωρίς να έχει διάθεση να μιλήσει άλλο γι αυτό.

Ο Φάνης άρχισε να νιώθει λίγο άβολα και γύρισε το βλέμμα του κάπου μέσα στην καλύβα. Ήταν για λίγο αφηρημένος ώσπου η τραχιά φωνή του Νικόλα τον συνέφερε:

- Τι κοιτάς ; Το φτωχικό μου; Επίτηδες μένω εδώ .Έχω τα λεφτά να φτιάξω μια σπιταρόνα σαν αυτές που έφτιαξαν και μας περικύκλωσαν τη θάλασσα αλλά δε το κάνω. Δε θέλω να δείχνομαι ! Είπε γελώντας ειρωνικά. Ξέρεις τι μου χε πει μια φορά η συγχωρεμένη η γυναίκα μου; Η ταπεινοφροσύνη είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές. Άντε πήγαινε τώρα. Η θάλασσα σας περιμένει. Πέρνα μετά να δω τι ψάρια πιάνεις.

Σε όλη τη διαδρομή συζητούσανε με το φίλο του για τα λόγια του Ψαρά μήπως καταλάβουν κάτι ,μα δε φάνηκε να καταλήγουν σε κάτι ουσιαστικό για το πώς θα μπορούσε να βοηθήσει τον εαυτό του. Τελικά φτάνοντας στον λαβρακότοπο που θα ψάρευαν χωρίστηκαν και αφοσιώθηκαν για τις επόμενες τέσσερις ώρες σ αυτό που αγαπούσαν να κάνουν. Στο υποβρύχιο κυνήγι.
Βγαίνοντας Ο Μιχάλης πρώτος είχε καταφέρει δύο όμορφα λαβράκια. Άνω του κιλού και έδειχνε να είναι πολύ ευχαριστημένος. Περίμενε με αγωνία τον Φάνη ο οποίος έπιανε πάντα πολύ μεγαλύτερα ψάρια απ αυτόν. Είχε προετοιμαστεί να δει κάποιο ή κάποια πολύ μεγάλα λαβράκια σαν αυτά που έβγαζε συχνά σ αυτό το μέρος. Τον είδε σιγά σιγά να έρχεται κολυμπώντας και πήγε προς το μέρος του.

- Πήρες τίποτα; Τον ρώτησε.
- Λίγα πράματα απάντησε εκείνος φανερά απογοητευμένος.

Είχε τουφεκίσει μία μικρή τσιπούρα , έναν μικρό σαργό , έναν μικρό κέφαλο και ένα μέτριο λαβράκι. Για τα δικά του στάνταρ ήταν μια κακή ψαριά η οποία όμως μετριάστηκε από ένα καλό χταπόδι που έβγαλε λίγο πριν βγει από τη θάλασσα. Κοίταξε τα ψάρια που είχε τουφεκίσει και συνειδητοποίησε πως ήταν ψάρια μικρά. Ανάξια βολής από έναν μεγάλο κυνηγό όπως αυτός.

Μπήκαν στο αυτοκίνητο για την επιστροφή . Συνεχώς σκεφτόταν πως η ψαριά δεν ήταν καλή γιατί δεν περιείχε μεγάλα ψάρια.. Ακόμα και ο Μιχάλης είχε βγάλει πολύ καλύτερα ψάρια. Τι θα έδειχνε στον Νικόλα; Αυτά τα ψαράκια; Και αν τον περιγελούσε; Μπα σκέφτηκε ο Νικόλας δε θα τον προσέβαλε, όμως κάποιοι στο καφενείο θα το έκαναν! Θα ήταν ντροπή γι αυτόν να τους δείξει τέτοια ψάρια . Ευτυχώς βγήκε και το χταπόδι σκέφτηκε. Τον ταλαιπώρησε λίγο γιατί πάντα τα χταπόδια τα έβγαζε με τα χέρια.

Έτσι αποφάσισε πριν πολλά χρόνια να το κάνει και του έμεινε. Θυμήθηκε τα πρώτα χρόνια που έκανε ψαροτούφεκο εκείνο το μεγάλο χταπόδι που προσπάθησε να βγάλει με τα χέρια μέσα από μια μεγάλη ρόδα από τρακτέρ σε βάθος 6-7 μέτρων. Ήταν ίσως το μοναδικό που δεν κατάφερε να βγάλει και μετά από μια μάχη δέκα βουτιών το άφησε στην ησυχία του και έφυγε νιώθωντας έκπληξη και σεβασμό. Ήταν φλεβάρης και τα κρύα νερά του χαν τσακίσει τα κόκκαλα. Σε κάθε βουτιά του Φάνη είχε φροντίσει να οχυρωθεί πίσω απο ένα σωρό απο πίνες πέτρες και ό,τι άλλο έβρισκε αποδεκατίζοντας έτσι την άπνοια του θηρευτή του. Η δύναμη που ασκούσαν οι βεντούζες του στο λάστιχο ήταν πιο μεγάλη απ τη δική του. Εκείνο άξιζε να ζήσει γιατί πολέμησε για την επιβίωσή του τόσο πολύ και με όλα τα μέσα που διέθετε. Απόκρυψη, μελάνι, δύναμη, στρατηγική, δάγκωμα.

Ο λόγος που αποφάσισε να τα βγάζει με τα χέρια ήταν τότε στις αρχές που είχε δει ένα ντοκιμαντέρ γι αυτά . Για το πόσο έξυπνα είναι και το πόσο εύκολα αποκωδικοποιούν και αφομοιώνουν τις πληροφορίες. Μπορεί να μειονεκτούσαν από πολλά πλάσματα της θάλασσας σε σβελτάδα, είχαν μάθει όμως να επιβιώνουν χάρις την εξυπνάδα τους και την στρατηγική τους . Γι αυτό και από τότε αποφάσισε να δίνει την ευκαιρία στα θαυμαστά αυτά πλάσματα να παλεύουν για τη ζωή τους .
Ήταν περήφανος για την επιλογή του αυτή. Με πόσο σύνεση και σεβασμό είχε ξεκινήσει να ψαρεύει.

Γύρισε το νου του στο παρόν. Τώρα τον απασχολούσε τι ψάρια θα δείξει. Τι ψάρια θα δείξει.. ... Τα πράγματα άρχισαν να ξεδιαλύνουν στο μυαλό του. Πως είναι δυνατόν αυτός ο ίδιος που τότε βγήκε από τη θάλασσα αδειανός και όμως αισθανόταν τόσο γεμάτος γι αυτό που έκανε, σήμερα να βγαίνει με ψάρια και να νιώθει αδειανός ; Είχε μετριάσει το σεβασμό του στον υδάτινο κόσμο. Τώρα καταλάβαινε. Τον απασχολούσε πιο πολύ η εικόνα του σαν μεγάλος ψαράς παρά οι εικόνες που του χάριζε η γαλανή. Ήθελε να δείχνεται. Είχε θρέψει τη ματαιοδοξία του λίγο λίγο τόσα χρόνια που κατάφερε να την κάνει θηρίο…λιοντάρι…ένα θηρίο που θα καταβρόχθιζε ό,τι είχε απομείνει απ τον παλιό τον Φάνη.
Δε το πίστευε! Είδε για λίγο τον εαυτό του σα τρίτος. Τον σιχάθηκε.
Τα λόγια του Νικόλα περί ταπεινοφροσύνης αφορούσαν τον ίδιο..

Σήκωσε το βλέμμα του να δει μπροστά . Ο Μιχάλης οδηγούσε . Βρισκόντουσαν σ ένα ψηλό σημείο απ όπου φαινόταν θάλασσα ίσα με κει που έφτανε το μάτι σου. Ο ήλιος ετοιμαζόταν να κοκκινίσει λίγο και αυτή ήρεμη , έδειχνε μόνο τα σημεία που υπογείως κινιόντουσαν ρεύματα . Ήταν μια μαγική εικόνα. Αυτή τον δέχτηκε τότε στην αγκαλιά της . Αυτή είναι που θέλει να τον διορθώσει. Χαμογέλασε. Υπενθύμισε στο φίλο του να περάσουν απ τον Νικόλα.

Όταν έφτασαν στη μπούκα κατέβηκε και πήγε να τον δει. Σκέφτηκε αν θα έπρεπε να πάρει τα ψάρια να τα δείξει όμως άφησε την ψαριά στο αυτοκίνητο . Τον βρήκε να κάνει επισκευές στη βάρκα λίγο πιο μακριά. Εκείνος τον είχε αντιληφθεί που ερχόταν και του φώναξε:

- Που είν τα ψάρια σου;
- Ο Φάνης χαμογέλασε . Ο Νικόλας τον παρατήρησε λίγο. Χαμογέλασε κι αυτός και συνέχισε να κοπανάει
- Σ ευχαριστώ Νικόλα του φώναξε φεύγοντας

Μετά από κάμποσες μέρες ξαναείδε το όνειρο. Πολύ ζωντανά αυτή τη φορά. Σκηνή σκηνή ήταν λες και το ζούσε. Έβλεπε το θαλάμι καθώς καταδυόταν και δεν ήξερε τι να περιμένει. Τη στιγμή πριν ανάψει το φακό σαν να ένιωθε όπως όταν ξεκινούν οι διαφραγματικοί του σπασμοί . Ανάβοντας το φακό τον πλημμύρισε δέος. Το ψάρι τον κοιτούσε κατάματα. Η αγέρωχη σφυρίδα αυτό το πανέμορφο ψάρι. Τον παρατηρούσε άφοβα κουνώντας αργά τα πτερύγιά της. Ένιωσε την ευφορία σε όλο του το σώμα. Έσβησε το φακό και μαζί του έσβησε και το όνειρο.

Ζ.Π

[peskandritsas]

Σωστός

[INBLUE]

[nikoskaisaris]

Θησαυρός.

[περιπτερας]

[Ελεύθερος]

Άψογος,τροφή για σκέψη για τον καθένα !

[jimmy]

[dive]

άψογος

[jimmy-ios]

Κειμενο γεματο ουσια

[Bathrakas]

Πολυ καλη η ιστορια. Αναμενουμε κι αλλη (γιατι οχι και βιβλιο μιας και απεδειξες οτι εχεις τη φλεβα)

[Sikios01]

- Τι κοιτάς ; Το φτωχικό μου; Επίτηδες μένω εδώ .Έχω τα λεφτά να φτιάξω μια σπιταρόνα σαν αυτές που έφτιαξαν και μας περικύκλωσαν τη θάλασσα αλλά δε το κάνω. Δε θέλω να δείχνομαι ! Είπε γελώντας ειρωνικά. Ξέρεις τι μου χε πει μια φορά η συγχωρεμένη η γυναίκα μου; Η ταπεινοφροσύνη είναι η στέρεη βάση για όλες τις αρετές. Άντε πήγαινε τώρα. Η θάλασσα σας περιμένει. Πέρνα μετά να δω τι ψάρια πιάνεις.



Ζ.Π

Μεσα σ'αυτην την ιστορια υπαρχουν αιωνιες αληθειες.

[ΛΟΥΚΑΣ]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ για το εξερετικο κειμενο γεματο νοηματα.....μας αγγιξε φιλε...

ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΗ ΝΑ ΤΟ ΑΝΕΒΑΣΕΙ ΠΟΛΥ ΨΙΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΕΚΕΙ

[ΤΑΙΤΙΝΟΣ]

Θάπρεπε όλοι να θέλουν να το διαβάσουν!
Ακόμη μια φορά αποδεικνύεται ότι η θάλασσα μας κάνει και λίγο ποιητές και λίγο φιλόσοφους...
...Όταν αφουγκραζόμαστε πραγματικά τι μας ψιθυρίζει στον κόσμο της σιωπής της

[PARAS]

[manos44]