Η άποψή μου; Σε αυτά τα μέτρα (40+) οι μόνοι που μπορούν να πουν ότι «ψαρεύουν» είναι ο Γιάνκος και ο Σιδέρης -αποδεδειγμένα. Οι υπόλοιποι (εγώ σίγουρα!) είμαστε περιστασιακοί επισκέπτες. Τουρίστες σου λέω!
Personal best βάθους-βραχονησίς Αυγό
Για να φτάσεις στο Αυγό το ταξίδι είναι μεγάλο. Τέσερεις ώρες οδήγηση με το τρέιλερ να ακολουθεί μέχρι την Καλαμάτα και από εκεί 24 ν.μ. θαλάσιο ταξίδι. Φτάσαμε στη θρυλική βραχονησίδα ένα φθινοπωρινό μεσημέρι έχοντας προηγουμένως κολυμπήσει το μισό παρακείμενο Βενέτικο με πενιχρά αποτελέσματα. Τα ρέματα, ο καιρός, δεν ξέρω, αλλά οι προσδοκίες μας για μια εκλεκτή ψαριά είχαν εξανεμιστεί. Μετά από τρεις ώρες ψάρεμα, μόνο μια συναγριδούλα στόλιζε το ψυγείο. Τσάμπα ο πάγος! Απο ροφούς πάλι, είχα δει κάμποσους...
Το Αυγό ήθελα να το ψαρέψω καιρό. Οι ιστορίες για τις πίγκες, τις στήρες και τα μαγιάτικα που ζουν στα κρεμαστά του νερά ήταν πολλές και γενναιόδωρες αναφορικά με τις ποσότητες... Βέβαια, οφείλω να πω ότι γνωρίζαμε τι να περιμένουμε: όλες οι διηγήσεις ξεκινούσαν κάτω από τα -30...
Τελικά βρήκα το «καλό» κομμάτι γρήγορα. Ο τοίχος σε εκείνο το σημείο έκανε ένα μικρό σκαλοπάτι κοντά στα τριάντα απ’όπου μπορούσες να δεις τα ψάρια να παίζουν στα βαθύτερα. Για ν’ανέβουν στο σκαλί, ούτε λόγος. Περνούσαν μια χαρά εκεί κάτω! Άρα, αν ήθελα επαφή, έπρεπε να πάω εγώ, κάτι όμως που δεν με ενοχλούσε μια και ήμουν προετοιμασμένος. Εξάλλου το Φθινόπωρο είναι η καλύτερη εποχή του χρόνου για αύξηση των επιδόσεων. Έτσι, η ομάδα ασφαλείας στήθηκε, έδεσα μια ανέμη στη ζώνη, πρόσθεσα ένα κιλό, πήρα το μεγάλο όπλο και αφέθηκα να χαλαρώσω πάνω στο σημάδι. Μετά από αρκετή χαλάρωση το πήρα απόφαση, πήρα και τις τελευταίες αναπνοές και έφυγα.
Τελικά το ρεύμα με είχε μετακινήσει λίγο και το σημείο στο οποίο κατευθυνόμουν δεν έδειχνε ζωντανό, οπότε παρέκκλινα την πορεία της βουτιάς λίγο λοξά. Τίποτα και εκεί. Έστριψα λίγο το σώμα μου παζαρεύοντας να αναδυθώ, όταν λίγο πιο μπροστά είδα μια πίγκα. Μετά ακόμα μία. Έστριψα το όπλο και κατευθύνθηκα επάνω τους. Μια μεγάλη στήρα ακολούθησε. Έπρεπε να διαλέξω... και αυτή η πίεση μεγάλωνε, την ένιωθα στο θώρακά μου. Το περιβάλλον είχε γίνει σκούρο μπλε. Βαθιά.
Ευθυγραμμίστηκα με μια πίγκα αλλά την ώρα που πήγα να ρίξω έσπασε, τρομαγμένη από μια μεγαλύτερη... αυτή!... Στο σκαλί από κάτω ο ροφός κοιτούσε. Πίσω του πέρασε μια συναγρίδα. Χαμός .... πρέπει να ρίξω.... Οι στηρόπιγκες που τώρα ήταν πολλές έτρεχαν αριστερά –δεξιά σαν παλαβές μη δίνοντας ευκαιρία... σκατά... είναι πολύ βαθιά. Εγώ εδώ κάτω δεν ξανάρχομαι... Ο ροφός κοίταζε, στη σιγουριά του βάθους, στην είσοδο του θαλαμιού... πρέπει να φύγω! Γύρισα το όπλο στο ροφό και πίεσα τη σκανδάλη. Τον είδα να τρέχει στο θαλάμι με μια πετονιά να βγαίνει από την πλευρά του, ενώ η βέργα είχε πέσει παραπέρα... πρέπει να αρχίσω να τους ρίχνω από πιο μακριά, γαμώτο. Θα βραχώσει και εγώ δεν ξανακατεβαίνω ούτε να τα κόψω... Μάχη! Είναι βαθιά ρε π...
Πάλεψα όσο μπορούσα να τον σηκώσω, του πήρα δυο-τρία μέτρα αλλά κάπου κόλλησε. Δρόμο! Σε όλη την ανάδυση φρόντιζα να εξασκώ ελαφριά πίεση στο κορδόνι και αυτό με σκότωνε, αλλά είχα ξεμείνει από επιλογές. Τελικά βγήκα στην επιφάνεια με τα πόδια γαλακτωμένα, η έξοδος όμως ήταν πεντακάθαρη και το ζευγάρι δεν ανησύχησε καθόλου. Η καρδούλα μου μόνο ήξερε το ζόρι που τράβηξα... Ζήτησα μια σημαδούρα να το δέσω, αναπνέοντας όλο τον αέρα της περιοχής. Τελικά παλεύοντας με το ένα χέρι να κλιπάρω το όπλο, ένιωσα την αντίσταση να κάμπτεται και το ψάρι άρχισε να ανεβαίνει. Ανέβηκα και εγώ στη βάρκα, τον μαζέψαμε και τα παιδιά γούσταραν τρελλά: «Ωραίο ψάρι ρε μαν!».
Την επόμενη ξαναπήγαμε και έκανα μια βουτιά λίγο ρηχότερα (με το D4, από περιέργεια) μήπως πιάσω μια από τις μεγάλες στήρες. Το λίγο ρηχότερα ήταν 42μ. Το χτεσινό, 44. «Θα φανταζόσουν πριν 15 χρόνια ότι θα έριχνες σε ροφό σε αυτά τα μέτρα;» με ρώτησε ο κολητός. Όχι. Παρ’ όλα αυτά, θα προτιμούσα να έχω πιάσει μια μεγάλη στήρα ή πίγκα.
Ο ροφός καθαρίστηκε επιμελώς, κόπηκε σε μερίδες και τους επόμενους μήνες θα απολαύσουμε συχνά τη θεϊκή του γεύση. Παρ’ όλα αυτά, θα προτιμούσα να έχω πιάσει μια μεγάλη στήρα ή πίγκα.
