Φυσικά και το πήρα το Λιμενικό.
Μιας και βρήκα υπολογιστή για να γράψω, ας πω πώς έγιναν τα πράγματα.
Την Παρασκευή το απόγευμα κατεβαίνουμε με τον σύζυγο να βουτήξουμε σε παραλία κοντινού νησιού. Την ώρα που παρκάρουμε μας βλέπει κατασκηνωτής που μας καλωσορίζει χαρωπά, μας λέει ότι κι εκείνος βουτάει, ότι γενικώς δεν κινείται πολύ το πράγμα (δεν υπάρχουν ψάρια και τα λοιπά γνωστά), ίσα ίσα βγάζει για να
"γεμίσει το τηγάνι του".
Βουτάμε, όντως εκεί που πέσαμε δεν είχε πολύ ψάρι γιατί στα βαθιά είχε θολούρα και καθόλου πλάκες. Στα ρηχά όμως είχε πολλά ροφάκια 200-400 gr (καναδυό ελαφρώς μεγαλύτερα 500-600) που τα χάρηκα, θα ζωντανέψει ο τόπος σκέφτηκα.
Βγαίνοντας ο τύπος περίμενε στην ακροθαλασσιά και μας είπε ότι ανησύχησε που αργήσαμε και μας ρώτησε τι κάναμε. Του είπα ότι δεν πιάσαμε τίποτε, είχε μόνο μικρά, απάντησε ότι δεν λέει τώρα τα μικρά, ναι δεν τα χτυπάμε τα αφήνουμε να μεγαλώσουν απάντησα, συμφώνησε, μπλα μπλα μπλα.
Το άλλο μεσημέρι ξανακατεβαίνουμε στην ίδια παραλία να δούμε κάτι φίλους και βλέπουμε τον τύπο με στολή, ανθρακονήματα, σημαδούρα, ψαροντούφεκο να έχει μόλις βγει. Τον ρώτησα τι έπιασε και είπε, "μπα τίποτα όλο μικρά είχε μωρέ, από την άλλη μεριά πήγα εγώ". Παρκάρουμε, απομακρυνόμαστε και μετά από κανά τέταρτο γυρνάω τυχαία στο αμάξι και τον βλέπω πάνω στο βραχάκι να έχει απλώσει ότι μικρό ροφάκι και ροφόπουλο είχε η παραλιακή ζώνη των 2-4 μέτρων και να τα καθαρίζει (κάποια ήταν τόσο μικρά που του γλυστρούσαν από τα χέρια). Καμιά δεκαριά θα ήταν σίγουρα, γέμιζαν
"ένα τηγάνι".
Τρελάθηκα μόλις τα είδα!
Του είπα, ρε φίλε μαζί δεν μιλάγαμε χθες και λέγαμε ότι δεν υπάρχουν ψάρια, ότι δεν χτυπάμε τα βρέφη, κ.λπ., τι πήγες και έκανες; Χεχε, μου απαντάει, μερικά ψαράκια μωρέ να φάμε (και λοιπές μ....ίες). Αφού τον κατσάδιασα, του είπα μπράβο, ότι είναι μεγάλος ψαράς κι ότι εγώ που είμαι γυναίκα και δεν έχω τρελές επιδόσεις όταν τα βλέπω δεν τα χτυπάω, αλλά μπράβο στον φοβερό τον άντρακλα.
Μετά πήγα στην παρέα, τρελή από νεύρα και πήρα το λιμενικό. Μου είπαν ότι όλο το νησί είχε έναν λιμενικό κι ότι ήταν στην άλλη άκρη και ότι δυστυχώς δεν μπορούν να τους κυνηγάνε αυτούς, κ.λπ. Τους είπα κι εγώ ότι έτσι γίνεται και τα ρημάζουν όλα και μετά από λίγες κουβέντες έληξε η συνομιλία και έκλεισα το τηλέφωνο απογοητευμένη.
10-20 λεπτά μετά, βλέπω να πλησιάζει ένα φουσκωτό πολιτικό mostro. Παιδιά το λιμενικό, λέω στην παρέα. Μπα, πολιτικό είναι, μου λένε. Αλλά μπροστά είχε έναν λιμενικό που πήγε στον τύπο του είπε να ανοίξει τη σακούλα, κάτι είδε, κάτι έκανε, κάπου μίλησε στον ασύρματο. Εγώ που πήγα προς τα κει μου είπε πως τον έγραψε αλλά δεν μπορούσε να του πει να πετάξει και τα ψάρια μέσα.
Πάντως την επόμενη μέρα τον ξαναείδαμε σε διπλανή παραλία που πήγαμε να βουτήξουμε.
Δεν παίρνω όρκο για το εάν μάζεψε μικρά - αυτά που καθάριζε εκείνη την ώρα που πέρασα και ξανατσακώθηκα δεν ήταν μικρά (εντάξει, τη σμέρνα 50cm δεν την λες και θηρίο
), είχε όμως άλλα στη σακούλα που δεν καλο-είδα. Αλλά πολύ ψυχοφθόρο το όλο ζήτημα φίλοι μου! Εμένα δύο μέρες μου χάλασε το κέφι με την όλη φάση και ποιος θέλει να μπαίνει μέσα στη θάλασσα αφού έχει τσακωθεί πιο πριν;
Όσες φορές έχω πάρει το λιμενικό λένε θα το δούμε κλπ. 
Και εγώ έχω γνωρίσει τύπο τέτοιο έπιανε λίγα συνειδητά αλλά δεν ήξερε ότι ο ροφός μεγαλώνει πολύ και θα έβλεπες στην ψάρια του ένα σαργό ένα κέφαλο και ένα μισόκιλο. Του εξήγησα και από τότε μαζί όταν πηγαίνουμε δεν έχει πιάσει μικρό ροφό .